Δὲν ἔγραψα γιὰ τὸ Μακεδονικὸ καὶ (δυστυχῶς) δὲν πῆγα σὲ κάποιο συλλαλητήριο.

Ἐκειδη ὅμως (πλέον) πιστεύω, ὅτι τὸ θέμα θὰ μᾶς ταλαιπωρήση γιὰ δεκαετίες, θὰ σᾶς πῶ τὴν δίκη μου ἀλήθεια, ὅπως τὴν καταλαβαίνει ἕνας μὴ εἰδικός.

Αὐτὸ ποὺ φοβοῦνται ὅσοι λίγοι ἐχέφρονες μὴ ἐξαγορασμένοι ἀπὸ τὴν ἐλίτ, ὑπάρχουν ἀκόμη εἶναι ἡ ἀνακίνισις τῶν ἐφιαλτῶν τῆς δεκαετίας τοῦ 40 μὲ τὴν δημιουργία Μακεδονικῆς ἐθνότητος.

Αὐτά, ποὺ γιὰ γνωστοὺς λόγους ἀπέκρυψαν σχεδὸν ἅπαντες, ἦταν τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ’49 ἀπὸ παρατακτὴ δύναμη 20.000 μαχητὼν τοῦ δημοκρατικοῦ στρατοῦ, οἱ 12.000 (τὸ 60%) ἦταν αὐτοπροσδιοριζόμενοι μειονοτικοὶ Μακεδόνες.

Πιθανὴ ἐπανάκαμψις αὐτῶν (τῶν ἀπογόνων τους), τὴν ὁποία ἀπέτρεψε ἀκόμη καὶ τὸ ΠΑΣΟΚ, σὲ συνδυασμὸ μὲ πακτωλὸ χρημάτων ἀπὸ τὶς ἴδιες πηγὲς ποὺ ἐχρηματοδοτήθη καὶ τὸ σκοτεινὸ «τὸ ποτάμι» (Γερμανία-Σόρος) θὰ δημιουργήση πρόβλημα μακεδονικῆς μειονότητος ἀνάλογο μὲ τὸ πρόβλημα, ποὺ ἀντιμετωπίζει, λόγου χάριν, ἡ γείτων Τουρκία μὲ τὸ κουρδικό.

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο ἄγχος τῶν λίγων πατριωτῶν, ποὺ εὑρίσκονται σὲ θέσεις κλειδιὰ καὶ αὐτὴ ἡ ζοφερὴ πραγματικότης ἔχει ὡς κύριο ὄχημα τὴν ὕπαρξη Μακεδονίας ἄλλης ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ μὲ ἡ χωρὶς γεωγραφικὸ προσδιορισμό.

Ἡ ἀκατανόητος ὑποχώρησις ἀπὸ τὸ «καμμία λύσις μὲ τὸ ὄνομα Μακεδονία», στὴν γραμμὴ «λύση μὲ γεωγραφικὸ προσδιορισμὸ» ἦταν ἡ ἀρχὴ τῆς κατρακύλας καὶ σὲ αὐτὸν τὸν τομέα.

Μὲ καθυστέρηση, ἀλλὰ σίγουρα ἐπίκαιρα πλέον, εἶμαι πεπεισμένος, ὅτι κάναμε αὐτοκτονικὸ λάθος γιὰ τὸ ὁποῖον δὲν εὐθύνεται ἀποκλειστικῶς ὁ ΣΥΡΙΖΑ. 

Λάθος μὲ ἀδιανόητες συνέπειες…

«Ἕνας»