Καθημερινῶς, ὁπουδήποτε, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ, ἀνακαλύπτουμε νέες μειοδοσίες, νέες ἀπάτες καὶ νέα ἐγκλήματα εἰς βάρος μας. Ἁπὸ ἁπλὲς οἰκονομικὲς ἀπάτες, πλαστογραφίες καὶ ἀτιμίες, ἔως μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ὅπως αὐτὰ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων, τῶν συνοριακῶν μας γραμμῶν καὶ τῶν, πίσω ἀπὸ τὰ φῶτα τῆς δημοσιότητος, μεγίστων ἐθνικῶν μειοδοσιῶν.

Τελικῶς, ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀποκαλύπτονται ἀντιλαμβανόμεθα πὼς παραμένουν μόνον μικρὸ μέρος τοῦ ἀληθοῦς ὄγκου τῆς πολυεπιπέδου μειοδοσίας, ποὺ πραγματοποιεῖται εἰς βάρος μας, ἀπροκάλυπτα πλέον. Βλέπετε ἔχουν πλήρως ἀποθρασυνθῆ τὰ σαπρόφυτα… Ὄχι τόσο διότι ὅλοι οἱ μετέχοντες τῶν μειοδοσιῶν εἶναι ἔμμισθοι πράκτορες, ἀλλὰ διότι εἶναι ἀρκούντως (καὶ συνήθως ὑπὲρ τοῦ δέοντος) ἠλίθιοι, γιὰ νὰ μὴν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν πὼς …πριονίζουν τὰ πόδια τους, ὅταν συμμετέχουν (ἢ καὶ σκέτο ἀνέχονται) σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς μειοδοσίες.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι βέβαια πὼς κι ἐμεῖς ὑπήρξαμε ἀρκούντως εὐκολόπιστοι καὶ ὑποτονικοί. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἐπίσης πὼς κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς, ὄχι πολλοὶ ἀλλὰ ἀρκετοί, ἔχουν πολλάκις προσφέρη τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς ἑκάστοτε κομματικοὺς μηχανισμοὺς γιὰ μικρὰ ἀνταλλάγματα, εὐτελῆ, ποὺ ὅμως μεγιστοποίησαν τὰ εἰς βάρος τοῦ συνόλου ἐγκλήματα.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι τέλος πὼς τὰ ἐπίσημά μας ὅπλα εἶναι ἀνύπαρκτα  ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἐφ΄ ὅσον ὅλο τὸ νομικὸ πλαίσιο ποὺ ὑφίσταται στὴν χώρα σήμερα ἔχει δομηθῆ μόνον γιὰ νὰ παράσχῃ ἀσυλίες, παραγραφὲς καὶ ἀθῳώσεις στὰ καθάρματα (ποὺ ἐνίοτε τὰ μετατρέπουμε καὶ σὲ «ἐθνάρχες» ἢ καὶ «ἐθνικοὺς εὐεργέτες…)
Ὅμως ὅλα αὐτὰ συνέβησαν καί, ἐπὶ πλέον, μὲ τὶς διαπιστώσεις δὲν μποροῦμε νὰ ἀνατρέψουμε δικτατορίες.
Χρειάζονται ἄλλα, πιὸ οὐσιώδη νὰ κάνουμε.

Καί τί κάνουμε; Θά μεταναστεύσουμε; Θά παραιτηθοῦμε; Ἤ θά πολεμήσουμε; Κι ἐάν ναί, μέ τί;
Μποροῦμε βεβαίως, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ μεταναστεύσουμε.
Ἀναγκαῖον ὅμως εἶναι πλέον νὰ πολεμήσουμε μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια, ἀκόμη καὶ γιὰ αὐτὰ ποὺ θεωρῶνται, ἐπισήμως, χαμένα. Διότι παύσαμε νὰ ἐκτιμοῦμε αὐτὰ ποὺ ἔχουμε καί, λίγο-λίγο, τὰ ἀφήσαμε νὰ φύγουν μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας.
Ἔ, λοιπόν, δὲν θὰ μᾶς χαρισθῆ κάτι. Ὅ,τι θὰ κερδίσουμε θὰ τὸ κερδίσουμε μόνον μὲ μάχες.

Ὁπωσδήποτε ἀπαιτεῖται νὰ στραφοῦμε μέσα μας, νὰ σκεφθοῦμε, νὰ ζυγίσουμε τὰ λάθη μας καὶ τὰ σωστά μας καὶ νὰ λάβουμε τὶς ἀποφάσεις μας, γύρω ἀπὸ τὸ πόσο ἕτοιμοι εἴμαστε νὰ γίνουμε ἐμεῖς αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους: οἱ Φύλακες καὶ οἱ Μαχητὲς τοῦ Ἔθνους.

Ἔχουμε πόλεμο ἐδῶ καὶ αἰῶνες. Ἔχουμε χάση πολλὲς μάχες μὰ ἀκόμη ἐμπρός μας εἶναι οἱ μεγαλύτερες.
Κάθε μορφὴ ἡττοπαθείας σήμερα σημαίνει πὼς τοὐλάχιστον ἕνας Μαχητὴς θὰ εἶναι λιγότερος.
Ἔχουμε πόλεμο καὶ μόλις τώρα ἀρχίζουμε, στὸ σύνολόν μας, νὰ ἀντιλαμβανόμεθα κάτι ἐλάχιστον ἀπὸ τὶς πιέσεις του.
Ἔχουμε πόλεμο, ἀόρατο μὲν ἀκόμη, ἀλλὰ ὑπαρκτὸ καὶ ὀφείλουμε νὰ δώσουμε ὅσες μάχες θὰ ἀπαιτηθοῦν, πρὸ κειμένου νὰ ξανά-κερδίζουμε ἕναν πρὸς ἕναν κάθε μας βαθμὸ ἐλευθερίας.

Σίγουρα ἔχουμε ἤδη νὰ ἀντιμετωπίσουμε καὶ τὸν καθημερινό μας πόλεμο τῆς ἐπιβιώσεως, ποὺ μᾶς τρώει διαρκῶς περισσότερο χρόνο. Ὅμως τώρα πιὰ εἶναι ὀφθαλμοφανῆ  τὰ περισσότερα ἐγκλήματα ποὺ διεπράχθησαν εἰς βάρος μας, μὰ κι αὐτὰ ποὺ ἔπονται. Ἐὰν στεκόμαστε νὰ τοὺς κυττᾶμε ἄφωνοι τὴν ὥρα ποὺ μᾶς κομματιάζουν τὶς σάρκες μας, τὴν Ἱστορία μας καὶ τὴν φυσική μας παρουσία στὸν πλανήτη, τότε ἁπλῶς τοὺς δίδουμε χῶρο νὰ κινηθοῦν ἐλευθέρως καὶ νὰ μᾶς ἀποτελειώσουν ταχύτερα. Διότι ὁ Δήμιος πληρώνεται γιὰ νὰ ἐξοντώνῃ τὰ θύματά του κι ὄχι γιὰ νὰ τὰ λυπᾶται.
Ἤ θὰ μείνουμε λοιπὸν θύματα ἢ θὰ γίνουμε Μαχητές.

Τί εἴδους Μαχητές;
Αὐτὸ θὰ τὸ κρίνουμε ἐμεῖς καὶ μόνον, ἀναλόγως τῶν δυνατοτήτων μας καὶ τῶν ἱκανοτήτων μας.
Ὅμως οἱ στιγμὲς τρέχουν καὶ τὰ περιθώριά μας γιὰ ἀποφάσεις στενεύουν. Ἐὰν δὲν εἴμαστε καταλλήλως προετοιμασμένοι καὶ ἀποφασισμένοι, τότε καὶ Πατρίδα θὰ χάσουμε καὶ Ταὐτότητα καὶ ὅλους τοὺς ἐναπομείναντες βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας.
Διαλέγουμε…

Ἔχουμε πόλεμο, Παγκόσμιο καὶ πραγματικὸ πόλεμο, ἀλλὰ τὸ «δικό μας …τομάρι» πονᾶ αὐτὴν τὴν στιγμή. Αὐτὸ τὸ «δικό μας …τομάρι» λοιπὸν ἢ θὰ ἀποφασίσουμε νὰ τὸ ἀφήσουμε νὰ σαπίσῃ ἢ θὰ τὸ προετοιμάσουμε καταλλήλως γιὰ νὰ μετατραπῇ σὲ κάτι χρήσιμο γιὰ τὴν Ἑλλάδα.
Εἴπαμε… ἐμεῖς διαλέγουμε…

Φιλονόη

Υ.Γ. Ὥρα μας γιά τό «Ὅλα ἤ Τίποτα» λοιπόν; Φυσικά… ἴσως ἀκόμη νὰ μὴν τὸ ἔχουμε ὅλοι μας συνειδητοποιήση ἀκόμη, ἀλλά, ναί, ἡ ὥρα μας αὐτὴ φθάνει…

εἰκόνα