Προσωπικῶς ἐδῶ καὶ χρόνια αἰσθάνομαι βαθυτάτη ντροπὴ γιὰ κάθε ἕνα κουδουνισμένο, πού, ἐπισήμως, (φέρεται νὰ) μὲ ἐκπροσωπῇ. Εἴτε στὴν τοπική, εἴτε στὴν κυβερνητική, εἴτε στὴν εὐρωπαϊκὴ (φερομένη ὡς) διοίκησιν. Ντροπὴ ποὺ διαρκῶς αὐξάνεται καὶ μὲ πνίγει.
Μὲ προσβάλλει, καθημερινῶς κάθε λέξις, πράξις ἢ σκέψις αὐτῶν τῶν (φερομένων ὡς) ἐκπροσώπων μας, ἀκόμη κι ὅταν καταφέρνουν νὰ παραμένουν, σὲ κάποιον βαθμό, κόσμιοι καὶ εὐπρεπεῖς.

Μέσα μου, ἐδῶ καὶ καιρό, νοιώθω πίκρα, ἀηδία καὶ ὀργή, γιὰ τὴν κατάντια τῶν (τάχα μου) ἐκλεγμένων ἐκπροσώπων μας. Αἰσθάνομαι πὼς καθημερινῶς μὲ προσβάλλουν μὲ τὴν θρασύτητά τους, τὴν ἐπιδερμικότητά τους καί, κυρίως, μὲ τὴν πασίδηλο ἀνηθικότητά τους. Κάθε φορὰ λοιπὸν ποὺ ἀσχολοῦμαι μαζύ τους, δὲν εἶναι γιὰ νὰ τοὺς δώσω ἀξία, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποδομήσω, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, στὰ μάτια μας, ὅλην αὐτὴν τὴν ἀηδία καὶ τὴν καφρίλα, ποὺ στολισμένη μὲ ἕναν δῆθεν εὐπρεπισμό, μᾶς ἐμπαίζει νυχθημερόν, συνεπικουρούμενον ἀπὸ τὴν ἐπιθετική, ἀνήθικο καὶ γλοιώδη προπαγανδιστικὴ μηχανὴ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, ποὺ πάντα, πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, μεριμνοῦν γιὰ νὰ ὑποσκάψουν ἐμᾶς. Ἡ ἀγαστὴ (καὶ οὐδόλως μὲ τὸ ἀζημίωτον) αὐτὴ ἀλληλοεξάρτησις κουδουνισμένων-δημοσιοκάφρων μεγιστοποιεῖ τὰ αἰσθήματα ἀηδίας μου καὶ μὲ ὑποχρεώνει νὰ ντρέπομαι ἀκόμη καὶ νὰ φτύσω πρὸς αὐτὰ τὰ σκουπίδια.

Θέλετε ἔνα παράδειγμα; Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων γράφαμε γιὰ τὸν Δῆμο Ἀθηναίων ποὺ δὲν πρέπει νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ πSoros.

Διότι ὁ «Δῆμος Ἀθηναίων» πρέπει νὰ παραμείνῃ στὸν ἔλεγχο τοῦ πSoros!!! (β)

Τί διαβάσαμε; Τί ἀκούσαμε;  Τί προπαγανδιστικές μηχανές ἐστήθησαν; Τί βρωμερές ἀνακρίβειες εἰπώθησαν; Τί ψέμματα; Τί ἀλητείες;
Εἴδατε μήπως κάποιον Εἰσαγγελέα νά κινηθῇ γιά νά σταματήσῃ τήν προπαγάνδα; Κάποιον ἄλλον γιά να ἀνακόψῃ τίς ὀρέξεις καί τούς σχεδιασμούς τοῦ πSoros; Μήπως κάποιον τρίτο νά καταγγείλῃ τίς ἐξαπατήσεις τῶν ὑποψηφίων;
Ὄχι φυσικά… μὰ καὶ οὔτε θὰ δεῖτε, διότι ἐὰν δὲν εἶναι ἅπαντες οἱ Εἰσαγγελεῖς τρομοκρατημένοι, τότε εἶναι, συνειδητῶς ἢ μή, συνεργοί.

Κι ἔτσι πράγματι, δίχως ἀμφισβητήσεις ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, δίχως ἀντιῤῥήσεις ἀπὸ τὰ λοιπὰ κουδουνισμένα (τάχα μου τάχα μου συνυποψηφίους), δίχως τέλος πάντων ἐμπόδια καὶ δυσκολίες, ὁ Δῆμος Ἀθηναίων, ὅπως ἐξ ἀρχῆς εἶχε προγραμματισθῆ, μέσῳ τῆς «ἁγίας οἰκογενείας» παραμένει στὸν ἔλεγχο τοῦ πSoros.
Ποιός νά φέρῃ ἄλλως τέ ἀντιῤῥήσεις στό (ἐπισήμως) μεγάλο ἀφεντικό τῆς χώρας;
Μοναδικοὶ πλέον «ὑποψήφιοι» εἶναι τὸ ἀπ΄ εύθείας βενιζελικὸ ἀπογονοπαίδι, τὸ μπακογιαννόπουλο καί, φυσικά, τὸ «ἀντίπαλόν του δέος» τὸ ἠλιόπουλο.  Καὶ τὰ δύο στὴν ἰδίαν ὑπηρεσία καὶ ταγμένα στὰ ἴδια συμφέροντα, πάντα γιὰ τὸ δικό τους καλὸ καὶ πάντα γιὰ τὸν δικό μας κακὸ καιρό.
Ποῖο ἀπό τά δύο τελικῶς αὐτά πράγματα μπορεῖ κάποιος νά ψηφίσῃ καί νά μήν αἰσθανθῇ ἀπό γελοῖος ἔως πάρα πολύ γελοῖος;

Κατ’ αὐτὴν τὴν λογικὴ «ἐτέθη δίλημμα» ἐπιλογῆς δούραινας καὶ πατούλη.

Βία ἀπὸ βία ἔχουν …διαφορά!!!

Κρατώντας τοὺς πολιτικοὺς ἀπὸ τὰ μέζεα, συνθλίβουν …ἐμᾶς!!!

Μὴν χαιρετίσω… Ποῖος ψηφοφόρος, ποὺ σκέπτεται στοιχειωδῶς, δέν αἰσθάνεται ἀπό πολύ ἔως πάρα πολύ μ@λ@κας ὅταν καλεῖται νά ψηφίσῃ τό πολύ ἤ τό πάρα πολύ σκουπίδι; Ποῖος ψηφοφόρος, μὲ στοιχειώδη αἰσθήματα αὐτοεκτιμήσεως, δέν νοιώθει συνεργός σέ κάθε του εἰς βάρος ἔγκλημα, ὅταν ὑποχρεοῦται νά διαλέξῃ ἀνάμεσα στά πολύ σκατά καί τά πάρα πολύ σκατά;
Ἤ μήπως ἔχουμε ἐντοπίση τό μή χεῖρον γιά νά ἰσχυρισθοῦμε πώς εἶναι …βέλτιον;

Κατὰ τὴν αὐτὴν λογικὴ ἐτέθη δίλημα «ἐπιλογῆς» λοιπόν, γιὰ τὶς ἐκλογές, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἐπαναληπτικές τους, ἀνάμεσα σὲ πολὺ ἢ λίγο-πSoro δημάρχου στὴν Θεσσαλονίκη, στὸν Πειραιᾶ, στὴν κάθε περιφέρεια τῆς χώρας καί, γενικῶς, στὰ τῆς διαχειρίσεως ὅλης τῆς Ἑλλάδος. Ἐν ὀλίγοις αὐτὸ ποὺ μᾶς λὲν εἶναι τὸ ἐὰν θὰ μᾶς σκίζουν μὲ τὸ γάντι ἢ δίχως τὸ γάντι. Τόσο ἁπλᾶ…

Τὸ χειρότερον ὅλων φυσικὰ εἶναι ποὺ ζητοῦν καὶ τὴν δική μας συνενοχή. Ἔτσι, γιὰ νὰ μὴν κλαῖμε πολὺ στὸ τέλος, ποὺ θὰ πληρώνουμε καὶ τὶς νῦφες καὶ τοὺς γαμβροὺς μά, κυρίως τὸ …μάρμαρο!!!

Διότι ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημά μας τελικῶς, ἰδίως μὲ αὐτὲς τὶς καραγιὸζ σαράι ἐκλογές. Κάποιοι, ὅσοι, ἀντιλαμβάνονται τὸ μέγεθος τῆς κατάντιας τῶν ὑποψηφίων, αὐτομάτως ἀντιλαμβάνονται καὶ τὴν γελοιότητα τῆς δικῆς τους συμμετοχῆς στὸ παραμυθάκι. Κατήντησε ἀκόμη καὶ ἡ (λέμε τώρα) ψῆφος μας, κάτι γιὰ τὸ ὁποῖον, πολὺ πρὶν νὰ κατατεθῇ, μᾶς φορτώνει ἐνοχές.

Δὲν ξέρω γιὰ ἐσᾶς φίλοι μου, ἀλλὰ ἐγὼ νοιώθω ἀηδία. Ἀηδία γιὰ τοὺς (φερομένους ὡς) ὑποψηφίους, ἀηδία γιὰ τοὺς (τάχα μου) ψηφοφόρους καὶ ἀηδία γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον στήνεται ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικό. Αἰσθάνομαι πὼς μὲ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ «νομιμοποιήσουν» ἐξ ἀρχῆς εἰλημμένες ἀντισυνταγματικὲς καὶ παράνομες καὶ μισάνθρωπες ἀποφάσεις, ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἡ «νομότυπος» ἐπικάλυψις εἶναι ἀναγκαία, ἀλληλοδουλευόμεθα ἅπαντες, πρὸ κειμένου νὰ καθυστερήσουμε τὶς ἀποκαλύψεις καὶ τὶς συνειδητοποιήσεις.
Διότι ἐὰν μᾶς συμβῇ κι αὐτό, τότε ἀλλοίμονο σὲ ὅλην τὴν μηχανὴ ποὺ ἔχει στηθῆ εἰς βάρος μας, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν γραναζιῶν της μὰ καὶ τῶν «ὑποψηφίων» της.

Ναί, τὸ νὰ διακρίνουμε τὸ γελοῖον τοῦ πράγματος, εἶναι αὐτονόητον καί, νομίζω, πὼς σὲ ἕναν μεγάλο βαθμὸ ὅλοις μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, τὸ καταφέρνουμε. Τὸ νὰ ἀποφασίσουμε ὄμως νὰ ἀπογυμνώσουμε καὶ νὰ σταματήσουμε, ἐδῶ, ἀκόμη καὶ τώρα, ὅλην αὐτὴν τὴν γελοιότητα, εἶναι μία ἄλλη παράμετρος, ποὺ γιὰ νὰ μᾶς συμβῇ πρέπει, ἐπὶ τέλους, νὰ ἐπιτύχουμε νὰ δοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας ἐξ ἀποστάσεως.
Τότε ἴσως, λέω ἴσως, νὰ νοιώσουμε κάτι ἀπὸ τὴν πλάνη, ποὺ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπιθεωρησιακὰ νούμερα μᾶς σερβίρουν, σὲ ὅλες τους τὶς διαστάσεις, μὰ κυρίως νὰ ἀντικρύσουμε τὸ πόσο καλοὶ χειροκροτητές, σὲ ἔνα ὀφθαλμοφανῶς αὐτο-ἀποδομούμενον ψέμμα, καταντήσαμε.

Φιλονόη