Τὸ ἔγραψαν κι ἄλλοι, ἀλλὰ ἂς τὸ γράψω κι ἐγώ, ἐφ΄ ὅσον σὰν Ἕλλην κατ’ ἀρχὰς ἔχω ἄποψη καὶ γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ὅποτε τὸ «δικαιοῦμαι».
Γιὰ νὰ γίνῃ μία ἐπίσκεψις ἀρχηγοῦ κράτους καὶ δὴ μίας ὑπερδυνάμεως, ἀπαιτεῖται προετοιμασία μηνῶν.
Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κινέζος πρόεδρος ἦλθε «ἐσπευσμένως» σὲ μίαν ἑβδομάδα εἶναι ἠχηρότατο μήνυμα στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἀτλαντικοῦ κυρίως, ἀλλὰ καὶ στὴν φίλη σύμμαχο Τουρκία.
Στὸν μεταμονοπολικὸ κόσμο ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ κρατῶν ὅπως ἡ Ἑλλὰς (βάσαλ στέητς πλέον καὶ μὲ βούλα) εἶναι μία πολιτικὴ μὲ ὑψηλὰ ῥίσκα.
Καθὼς κορυφώνεται ὁ ἐμπορικὸς πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας δὲν θὰ μποροῦσε ἡ Ἑλλὰς νὰ κάνῃ τέτοια ἀνοίγματα, ἐὰν δὲν εἶχε «ἰσχυρὲς» πλάτες.
Εἶναι φανερὸ λοιπὸν ὅτι ἔχει τὶς πλάτες κυρίως τῆς Γερμανίας, ἀλλὰ καὶ τῆς Γαλλίας.
Ὁ θεὸς νὰ μᾶς προστατεύῃ…
Γιὰ τὴν ἱστορία πάντως, τὴν ὁδὸ μὲ τὴν Κίνα δὲν τὴν ἄνοιξε οὔτε ὁ Μητσοάκης, οὔτε ὁ Ἀλέξης, οὔτε ὁ Κ. Καραμανλῆς.
Κάποιος Μακαρέζος (ἀγνώστων λοιπῶν στοιχείων) τὴν ἄνοιξε τὸ 1972.
Γιατί ἔχω φρίξη ἀπὸ ἐχθὲς μὲ αὐτὰ ποὺ διαβάζω.
Σημείωσις
Γιὰ τὸ Χὸνγκ Κὸγκ οὐδέποτε ἔγραψα. Σὲ αὐτὸ στέκονται καλοὶ φίλοι γιὰ νὰ μὲ κατηγορήσουν γιὰ ἀμερικανισμό.
Εἶναι προφανές, ὅτι παίζονται παιχνίδια τὰ ὁποῖα ἐμᾶς τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους μᾶς ξεπερνοῦν.
Προσφάτως λοιπὸν στὴν τέως βρεταννικὴ ἀποικία ἔγινε ἀκόμη ἕνας χαμός, ἀπὸ τὸ αὐταρχικὸ καθεστὼς τῆς λαϊκῆς δημοκρατίας τῆς Κίνας.
Ὅπως καταλαβαίνετε οὐδεὶς τὸ θύμισε στὸν Κινέζο πρόεδρο καὶ γιὰ οὐδὲ ἕνα ἀπετέλεσε αἰτία νὰ ἀσκηθῇ τὸ λεγόμενο εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς.
Οἱ παγκόσμιες σχέσεις εἶναι λίγο πιὸ πολύπλοκες ἀπὸ ὅ,τι κατὰ καιροὺς ὑποψιάζεται τὸ ἀνεγκέφαλο μέτωπο τῆς κοινῆς λογικῆς καὶ οἱ Ἕλληνες εὐρωπαϊστές.
Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ τὴν γνωστὴ λελεδικὴ συνταγὴ «@ρχίδια καπαμᾶ», ποὺ ἀνάλογα μὲ τὸ πὼς φυσοῦν οἱ ἄνεμοι ἐνίοτε μὲν χρησιμοποιοῦν οἱ ἀδύνατοι, συνήθως δὲ οἱ δυνατοὶ γιὰ νὰ πιέζουν τοὺς ἀδυνάτους.
Γνωστὰ εἶναι αὐτὰ βέβαια καὶ τὰ ξέρετε, ἀλλὰ εἶχα ὄρεξη νὰ ξεβρακώσω τὸ λελέδικο ἀφήγημα (καὶ ὑποκρισία) καὶ γουστάρισα νὰ τὸ γράψω.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Ἐκλεκτὲ συναγωνιστὴ καὶ ἀσυναγώνιστε σύντροφε! Ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου κινεῖται φυλετικῶς. Οἱ Κινέζοι (στοὺς ὁποίους ὑπάρχει ἡ ἱστορία τοῦ ἑβραϊκοῦ κατακλυσμοῦ μὲ τὸ ὄνομα Nu-ha [ἤ κάπως ἔτσι τελοσπάντων], δηλαδὴ Νῶε) εἶναι οἱ καλλίτεροι φίλοι τῶν Ἀμερικανῶν. Τὸν Μάο Τσέ-τουγκ αὐτοί, οἱ Ἀμερικανοί, τὸν ἀνέβασαν. Καὶ αὐτὸ διότι, πέρα ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, ὁ ἐν λόγῳ “Πρόεδρος Μάο” δὲν ἦταν αὐθεντικὸς Κινέζος ἀλλὰ κινεζοϊουδαῖος. (Εἶναι γνωστὸ τὸ ὅτι ἔπινε πολὺ γάλα, κάτι τελείως ἀδύνατο γιὰ γνήσιο Κινέζο. Ρώτησε, ἐὰν δὲν μὲ πιστεύης, καὶ θὰ δῆς…) Τὴν ὅλη φάση μὲ τοὺς “ἰουδαίους τῆς Κίνας” τὴν ἔχει περιγράψει ἡ Πὲρλ Μπὰκ στὸ βιβλίο της Peony. Ὅθεν καὶ διὰ ταῦτα:
1. Πράγματι ὁ Ν. Μακαρέζος πῆγε πρῶτος στὴν Κίνα – καθ’ὑπόδειξη, ἐξυπακούεται, τῶν Ἀμερικανῶν. Ἁγαθὸς ἄνθρωπος ἦταν ὁ Μακαρέζος, ἀμφιβάλλω κατὰ πόσον καταλάβαινε τὴν πολιτικὴ ἐμβέλεια τῆς ἐπίσκεψής του. (Ὅπως καὶ ὁ Στ. Παττακὸς δηλαδή, ἐπίσης ἀγαθὸς ἄνθρωπος, ποὺ ὅμως ἄρχισε νὰ πρωτοφέρνη τοὺς Πακιστανοὺς στὴν Εὐρώπη, χωρὶς νὰ καταλαβαίνη τί ἱστορίες μᾶς ἄνοιγε.)
2. Ὁ ὅρος “Νέα Δημοκρατία” εἶναι -πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφιβολία- μαοϊκός. Καὶ ὅταν ἀκούω πολλοὺς καὶ διάφορους νὰ χαρακτηρίζουνε τὴ “Νουδουλάρα” ὡς δεξιά, μὲ μεγάλη, πολὺ μεγάλη προσπάθεια κατορθώνω νὰ μὴ τοὺς ἐκσφενδονίσω χαρακτηρισμοὺς ὄχι μόνο δικούς σου (μικρὸ τὸ κακὸ) ἀλλὰ καὶ ἄλλους, empruntés à (= δανεισμένους ἀπὸ τὸν) Νίκο Ρούσση.
Παραμένω ἀνοικτὸς σὲ ὁποιανδήποτε διευκρίνιση.