Βγῆκε ὁ τζήμερος πρὸ ἡμερῶν καὶ κατήγγειλε τοὺς «ἐκπαιδευτικοὺς» γιὰ τὰ μύρια ὅσα. Καί, σὲ κάποιο ἐπίπεδον, σαφῶς συμφωνοῦμε ὅλοι μας, λίγο ἔως πολύ, μαζύ του (πλὴν αὐτῶν ποὺ θίγονται, ἐμμέσως ἢ ἀμέσως, λόγῳ ἐπαγγελματικῆς/οἰκονομικῆς τους ἐξαρτήσεως, ἀπὸ τὸ ὑπάρχον κρατικοδίαιτον σύστημα).

Ὁ τζήμερος, σὲ γενικὲς γραμμές, στὸ ζήτημα τῆς (ἀ)παιδείας, καθὼς καὶ τοῦ συνδικαλισμοῦ, ποὺ ἐκτρέφεται (γιὰ λόγους αὐτοσυντηρήσεώς του) ἐκ τοῦ κομματικοῦ μας κράτους, λέει ἀλήθειες. Μεγάλες ἀλήθειες.
Μόνον πού, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες, τὰ ὅσα λέει εἶναι ἐλαφρῶς …προσηρμοσμένα στὶς κρατοῦσες ἀντιλήψεις περὶ τοῦ εἴδους τῆς ἐπιμορφώσεως, τῆς διὰ βίου ἐνασχολήσεως μὲ αὐτὴν καὶ τῶν «γραμμῶν» ποὺ θὰ προωθῶνται μέσῳ αὐτῆς.

Τί θέλω νά πῶ;
Πρὸ ἐτῶν, ὅταν ἀκόμη δὲν εἶχε ἀποκτήση τὸ γνωστὸ σημερινό του (γνωστὸ) ὄνομα, σὲ προεκλογική του ὁμιλία, ἔδιδε παρόμοιες, κατὰ κάποιον τρόπο, ὑποσχέσεις καὶ κατευθύνσεις στὸ ζήτημα τῆς παιδείας, ὑποσχόμενος στοὺς παρόντες ὅμως, πέραν πολλῶν ἄλλων καὶ τὴν ἐνεργὸ συμμετοχὴ γονέων καὶ μαθητῶν στὸν σχεδιασμὸ τῆς (μελλοντικῆς καὶ ἰδεατῆς) ἐκπαιδευτικῆς του πολιτικῆς.

Προηνήγγειλε λοιπὸν τότε πὼς μέσα στοὺς σχεδιασμοὺς τοῦ κόμματός του γιὰ τὴν παιδεία, ἦταν, ἐν ὀλίγοις, τὸ νὰ δοθῇ καὶ «βῆμα» παρεμβάσεων σὲ γονεῖς καὶ παιδιά, γιὰ νὰ ἔχουν λόγο στὸν τρόπο ποὺ θὰ διεμορφώνετο ἕνα ἰδανικὸ ἐκπαιδευτικὸ πρόγραμμα, λίγες στιγμὲς μετὰ τὶς καταγγελίες του γιὰ τὴν συμμετοχὴ φοιτητῶν στὶς …πρυτανικὲς ἐκλογές.
Πῶς γίνεται ὅμως νά θεωρῇ πώς αὐτό τό δικαίωμα λόγου τῶν (συνδικαλιζομένων κυρίως μὰ καὶ γενικότερα) φοιτητῶν εἶναι καταχρηστικό (καί, ἴσως, ἐκβιαστικό) ἀλλά ταὐτοχρόνως νά ὑπόσχεται σέ γονεῖς καί μαθητές τήν συμμετοχή στόν εὑρύτερο σχεδιασμό τῆς παιδείας;
Οἱ γονεῖς ἐν τῷ συνόλῳ τους θά μᾶς προκύψουν …εἰδικοί ἤ θά διαχωρίζονται βάσει γνωσιακῶν κριτηρίων; Πόσης καί ποίας βαρύτητος θά μποροῦσε νά εἶναι ἡ συμμετοχή τῶν μαθητῶν καί τῶν γονέων;
Καί, τελικῶς, ποῖο τό κίνητρο τῆς ἐν λόγῳ ὑποσχέσεως;
Λογική ἡ ἀντίφασις; Ψηφοθηρική; Χρήσιμη; 

Κατ’ ἐμὲ λοιπόν, σὲ γενικὲς γραμμὲς (καὶ μὲ ἀρκετὲς ὑποσημειώσεις) εἶναι λογικὲς οἱ διαγνώσεις του, ἀληθεῖς οἱ καταγγελίες του καὶ ὀρθὲς οἱ παρατηρήσεις του. Τὸ γετονὸς ὅμως τῶν προεκλογικῶν του ἐξαγγελιῶν ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίφασιν μὲ τὰ ὅσα προσφάτως ἔγραψε.

Τί θέλω νά πῶ;
Ὁ (κάθε) τζήμερος ποὺ βγαίνει καὶ στιγματίζει κάποιον τομέα τοῦ ὑβριστικοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ ἢ κάποιαν ἐκδοχὴ τῆς κοινωνικῆς μας καταῤῥεύσεως σαφῶς καὶ λέει ἀλήθειες, ἀλλὰ τώρα πιὰ εἶναι ἀργά. Εἶναι τόσο ἀργὰ ποὺ μόνον νὰ παρακολουθοῦμε, ἐξ ἀποστάσεως, τὶς διαπιστώσεις του δυνάμεθα.

Στὴν παρούσα στιγμὴ αὐτὸς ὁ συγκεκριμένος κατήγγειλε τὴν ΟΛΜΕ (ἤ, ἐὰν θέλετε, γενικότερα τοὺς ἐκπαιδευτικούς). Ὑπάρχει περίπτωσις κάποιοι ἐξ αὐτῶν νά φιλοτιμηθοῦν καί νά δράσουν τόσο ὥστε νά ἀνατρέψουν τόν προδιαγεγραμμένο θάνατο τοῦ κλάδου τους, μά καί συσσώμου τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος; Τί λέτε;
Κατ’ ἐμὲ ὄχι πλέον, διότι, πολὺ ἁπλᾶ …«ποιός στραβός θέλει νά ξεστραβωθῇ;».

Τὸ αὐτὸ ἀκριβῶς μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε γιὰ ὅλους τοὺς κλάδους τοῦ κρατικοῦ μορφώματος τῆς χώρας μας. Ὅση σαπίλα, βρωμιά, ἀνηθικότης, βόλεμα, ἀλληλοεξάρτησις, ἀσυλία διασφαλίζεται γιὰ τὴν ὁμάδα τῶν ἐκπαιδευτικῶν, τόση κι ἄλλη τόση διασφαλίζεται γιὰ κάθε κλάδο τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ. Τελειώσαμε καί, ὡς ἄλλες μωρὲς παρθένες, θρηνοῦμε, ἀλλὰ κατόπιν ἑορτῆς.

Τί στέκει καλῶς στήν χώρα μας;
Ἀπὸ τὴν …κορυφὴ ἔως τὰ νύχια ὅλα πλέον καταῤῥέουν, δίχως ὅμως νὰ ἐννοοῦν καὶ τὸ τί τοὺς συμβαίνει. Ὅλοι δὲ οἱ μετέχοντες αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ (πλήν, ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων) ἀπολαμβάνουν τὶς ἐφησυχαστικές τους ὑπνοθεραπείες, ἐλπίζοντες σὲ παρατάσεις ἐπὶ παρατάσεων, ἀνίκανοι νὰ ἀντιληφθοῦν πὼς εἶναι οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ πληρώσουν.
Ἀπὸ τὰ «ὄργανα τῆς τάξεως» ἔως τὸν «ἐθνικὸ στρατό», σύσσωμες οἱ ἡγεσίες τους, ἀφ΄ ἑνός, σπεύδουν νὰ καταθέσουν «αὐθορμήτως» τὴν ὑποταγή τους στὶς προσταγὲς τῆς κάθε παραλογίας, ἐνᾦ τὸ κατώτερον προσωπικὸ σπεύδει προθύμως νὰ ὑπακούσῃ, ἀκόμη κι ἕαν διαφωνῇ. (Κατὰ τὸ γνωστότατον «σὲ ἐντολὲς ὑπακούουν!!!»)
Στὸ δικαστικὸ σῶμα συμβαίνει τῆς ἀνερυθριάστου ἐκδιδομένης γυνῆς τὸ κάγκελον, ἐνᾦ οἱ νόμοι κατήντησαν ἐξυπηρετήσεις σὲ νομομαγειρευτικὲς ἐντολὲς τοῦ κάθε τοκογλύφου, ποὺ ἀπεφάσισε νὰ «ἐπενδύσῃ» στὴν χώρα, ῥουφῶντας τὶς τελευταῖες σταγόνες αἴματός μας.
Τὸ σκουπίδι, ἡ βρωμιά, ἡ ἀνηθικότης εἶναι κοινὸς τόπος διαπιστώσεών μας, τὴν ὥρα ποὺ οἱ «ἀνθρωπιζτικὲς» Μ.Κ.Ο. φθάνουν σχεδὸν ἤδη στὸ σημεῖον τοῦ νὰ ἀνεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις βάσει τῶν συμφερόντων τους.
Τὰ ταμεία τοῦ κράτους ἐλέγχονται ἀπὸ συμμορίες καταχραστῶν, ποὺ ἀλληλοαθωώονται, ἐνᾦ ἡ ἀσυλία τους εἶναι διαχρονικὴ και ἀνέγγικτος.
Τό, ἐλάχιστον, χρῆμα ποὺ ἀπέμεινε στὶς τσέπες μας λεηλατεῖται μὲ κάθε νέα μορφὴ ἐπιθέσεως, ἐνᾦ τὰ παιδιά μας σιτίζονται ἀπὸ ἐπιδόματα καὶ σὲ λίγο θὰ σιτίζονται (κι αὐτὸ ἐάν!!!) ἀπὸ συσίτια.
Οἱ ἄστεγοι τῶν πόλεών μας ἐγκαταλείπονται, ἐνᾦ οἱ ἔποικοι ποὺ (κατόπιν ἐπισήμου προσκλήσεως τοῦ ΟΗΕ) φθάνουν ἔως ἐδῶ γιὰ νὰ μᾶς ἀντικαταστήσουν, ὄχι μόνον πληρώνονται ἁδρᾶ, ἀπὸ τὰ κρατικὰ κυρίως ταμεία, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον ἀντιμετωπίζονται ὡς πολῖτες Α΄ κατηγορίας, τὴν στιγμὴ ποὺ ἐμεῖς ὑποβιβαζομεθα σὲ πολῖτες ἐσχάτης κατηγορίας.
Καί, φυσικά, ξεκίνησαν καὶ οἱ διεργασίες τῆς ὁλικῆς καταῤῥεύσεως, μέσῳ ἑνὸς πρό-ἀποφασισμένου πολέμου, ποὺ μὲ πρόσχημα τὰ ἐνεργειακά, θὰ ἰσοπεδώση ὅ,τι ἀκόμη δείχνει νὰ στέκεται ὄρθιον.
Κι ὅσο γιὰ τὸ ἐὰν ἡ «κεφαλὴ τοῦ ψαριοῦ» βρωμᾷ περισσότερο ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο «ψάρι», δὲν ἔχω νὰ προσθέσω κάτι… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἡ ἀποσύνθεσις τοῦ «ψαριοῦ» εἶναι δεδομένη.

Τὰ λάθη ἀγαηπητοί μου, ποὺ ἐπιφέρουν (λόγῳ συνεπακολούθων ἀδιεξόδων) νέα λάθη, ὁδηγοῦν βεβαιωμένα σὲ κάποιο -μᾶλλον- ὀδυνηρὸ τέλος. Ὅσο δέ, μὲ διαφόρων τύπων «τσιμεντοενέσεις» ἐπιχειρεῖται ἡ παράτασις ζωῆς ἑνὸς διεπιστωμένου λάθους, τόσο ὀδυνηρότερον θὰ εἶναι τὸ τέλος, γιὰ ὅλους ὅσους προσπαθοῦν νὰ τὸ ἀποφύγουν.

Εἶναι γεγονὸς πὼς τὸ (κάθε) λάθος ἀποτέλεσμα πολλῶν κατ’ ἐξακολούθησιν λαθῶν, δρᾶ ἐπιβαρυντικῶς κι ὄχι διορθωτικῶς. Τὰ λάθη δὲν διορθώνονται μὲ λάθη.
Κι ἐμεῖς σήμερα διαπιστώνουμε πὼς ἡ σώρευσις λαθῶν, ἀτομικῶν καὶ συλλογικῶν, μᾶς ἔχουν φέρη σὲ ἔνα τέτοιο σημεῖον, ποὺ δὲν διακρίνεται στὸν ὁρίζοντα ἐλπὶς διασώσεως. Δὲν γίνεται νὰ διορθωθῇ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο, αὐτὸ τὸ μόρφωμα κράτος, μαζὺ μὲ ὅλους τοὺς πυλῶνες του, ἐὰν δὲν κατακρημνισθῇ ὁλοκληρωτικῶς κάθε ἐκδοχή του.  Οἱ δὲ διάφορες «τσιμεντοενέσεις» ποὺ ἔχει δεχθῆ τὸ λάθος μόρφωμα Ἑλλαδοκαφριστάν, μία πρὸς μία διαπιστώνονται ὡς ἀνίκανες νὰ τὸ στηρίξουν.
Τελειώσαμε ἀγαπητοί μου καὶ ἁπλῶς, ὁ κάθε τζήμερος, μόνον στὶς διαπιστώσεις δύναται νὰ περιορισθῇ πλέον, ἐφ΄ ὅσον περιθώρια ἀλλαγῆς τοῦ ὑπάρχοντος σκηνικοῦ δὲν ὑπάρχουν.
Ἡ (ἂς ποῦμε) ἀναγκαία λαϊκὴ βούλησις, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀνακόψῃ αὐτὴν τὴν πορεία, ἔχει πρὸ καιροῦ χειραγωγηθῆ τόσο, ποὺ σήμερα θεωρεῖται ἀνύπαρκτος.
Τὸ μόνον ποὺ κάνουμε εἶναι διαπιστώσεις καὶ μόνον, ἀποκλείοντας, εἰδικῶς τώρα, κάθε πιθανότητα διασώσεως ἑνὸς ἤδη μισογκρειμισμένου οἰκοδομήματος.

Τί λοιπόν νά στιγματίσουμε πρῶτο καί τί πρῶτο νά διασώσουμε; Ἐδῶ ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ κοινὲς διαπιστώσεις ὅλων μας, σὲ γενικὲς γραμμές, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτουν τὴν μία τῆς πραγματικότητός μας ἀλήθεια: τελειώσαμε ὡς χώρα. Εἰλικρινῶς ἐρωτῶ καὶ ζητῶ ἐντίμους ἀπαντήσεις. Ὑπάρχει κάτι ἀπό τά παραπάνω γιά τό ὁποῖον ἀξίζει νά ἀγωνισθοῦμε πρό κειμένου νά τό διασώσουμε; Καί τί;
(Καί, ἐπὶ τοῦ παρόντος, ἀφαιρῶ τὸ ἐὰν ὑφίσταται ἢ ὄχι κάποια ἀτομικὴ ἢ συλλογικὴ εὐθύνη γιὰ αὐτὴν τὴν κατάντια, Ἁπλῶς ἀναγνωρίζω τὴν κατάντια καὶ διαπιστώνω πὼς ἡ πορεία της εἶναι μὴ ἀναστρέψιμος.)

Τελειώσαμε. Τὸ νὰ πιστεύουμε πὼς μόνον αὐτὸς ἢ ὁ ἄλλος τομεὺς χρήζουν ἐπιδιορθώσεως μᾶλλον εἶναι περιττό, διότι μᾶς παρηγορεῖ καὶ  μᾶς ἐφησυχάζει.
Τελειώσαμε φίλοι μου κι ἁπλῶς ἀναμένουμε νὰ μᾶς τὸ ἀνακοινώσουν.
Τελειώσαμε καὶ πολὺ καλὰ κάνουμε. Ἐπὶ τέλους.

Φιλονόη