Ἕνα μικρό ἀφιέρωμα στό μεγαλύτερο μαθηματικό τοῦ 20οῦ αἰῶνος Κωνσταντῖνο Καραθεοδωρῆ, πού σάν σήμερα (2 Φεβρουαρίου τοῦ 1950) πέθανε. Τόν μαθηματικό πού ἐνέπνευσε καί καθωδήγησε τόν Αἰνστάιν.
Ὁ Καραθεοδωρῆς, δέν μπόρεσε νά προσφέρῃ στήν πατρίδα πού τόσο ἀγαποῦσε, ὅπως ὅλοι οἱ ἰκανοί Ἕλληνες.
Τί μάθαμε; Μάθαμε πώς στήν Ῥόδο ἀπηγόρευσαν τήν συλλογή ῥιγάνεως;
Καλά…
Νομίζετε…
ΣΕ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ!!!!!
Ἡ Βιβή, ἀπὸ τὴν Χίο, καταγγέλει ἐπίσης πὼς ἐκεῖ ἔχουν προβῇ σὲ ἀνάλογες ἐνέργειες.
Εἴπαμε κάτι γιά παγκόσμια διακυβέρνησι πού θά ἐλέγχῃ τήν τροφή μας καί τόν τρόπο δηλητηριάσεῶς μας;
Συνέχεια
Γεώργιος Ἀνδροῦτσος
Ανδρούτσος ή Κολανδρούτσος Γεώργιος (1782; -1849): ο ναύαρχος των Σπετσών Μία από τις σημαντικότερες μορφές του ναυτικού Αγώνα του 1821, ο Γεώργιος Ανδρούτσος, γνωστότερος σαν Κολανδρούτσος, γεννήθηκε στις Σπέτσες γύρω στα 1782. Ιδιοκτήτης του βρικιού «Παγκρατίων», που ναυπήγησε στις Σπέτσες το 1813, ασχολήθηκε δραστήρια με το ναυτεμπόριο της εποχής αποκτώντας παράλληλα την απαραίτητη για τον κατοπινό αγώνα εξαιρετική ναυτική εμπειρία.
Στις 3 Απριλίου 1821, αμέσως μετά την κήρυξη της Επανάστασης στις Σπέτσες, ο Κολανδρούτσος γίνεται μέλος της Επιτροπής η οποία διοίκησε στη διάρκεια του Αγώνα το νησί και διηύθυνε τις πολεμικές επιχειρήσεις του. Ο «Παγκρατίων» τον συνόδευσε σχεδόν σε όλες τις ναυτικές αποστολές του. Στις επιχειρήσεις του τρινήσιου ελληνικού στόλου στον Αργολικό, το Σεπτέμβριο του 1822, ηγήθηκε της ναυτικής μοίρας του νησιού του ως ναύαρχος, ενώ στα 1823 και 1824 εκλέχθηκε και επανεκλέχθηκε ναύαρχος των Σπετσών, διατηρώντας το αξίωμα αυτό μέχρι το τέλος του Αγώνα.
Παρά τους όχι και τόσο κολακευτικούς χαρακτηρισμούς των τοπικών ιστοριογράφων, του Αν. Ορλάνδου, ο οποίος περιγράφει τον Κολανδρούτσο ως «άνδρα γενναίον μεν, τίμιον και σοβαρόν, αλλ’ ουχί ικανότητος αναλόγου προς την ναυαρχικήν θέσιν…», και του Αν. Χατζη-Αναργύρου, ο οποίος τον χαρακτηρίζει Συνέχεια
Εκατόν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν, δολοφονήθηκαν, ξεριζώθηκαν… Άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Το αίμα έτρεχε ποτάμι, μέχρι τη θάλασσα. Το γαλάζιο του νερού βάφτηκε κόκκινο. Ουρλιαχτά, θάνατος, απόγνωση. Καμμένη γη. Χωριά ολόκληρα πυρπολήθηκαν. Μητέρες μέσα στους καπνούς ψάχνουν να βρουν τα παιδιά τους. Τα πρόσωπα τους μαύρα από τις στάχτες. Βλέμμα θολό. Το βλέμμα της τρέλας. Που να κρυφτούν; Δεν ξέρουν.Τούρκοι παντού. Αγρίμια. Δολοφονούν, βιάζουν. Κατακόκκινοι βαμμένοι από το αίμα των αθώων θυμάτων τους συνεχίζουν να σκοτώνουν όποιον βρουν στο διάβα τους. Η Χίος πεθαίνει… 30 Μαρτίου 1822.
Ο πίνακας τον οποίο απέσυραν οι γραικύλοι υπάλληλοι των Ιουδαίων
απο το Βυζαντινό Μουσείο Χίου.. Τον απέσυραν επειδή την σφαγή αυτή, όπως και πολλές άλλες της περιόδου, την έκαναν κυρίως οι Εβραίοι…
Σὰν σήμερα ἔγινε ἡ μεγάλη σφαγὴ τῆς Χίου.
Σὰν σήμερα, πρὸ 191 ἐτῶν, ἡ χειροτέρα μορφὴ βαρβάρων, καθοδηγουμένη, ὅπως σὲ κάθε ἀνάλογο σφαγή, ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς Ἑβραίους, ἐρήμωσε τὴν Χίο.
Σὰν σήμερα, πρὸ δύο περίπου αἰώνων, τὸ νησὶ μετετράπῃ σὲ λίμνη αἵματος…
Ὁ θρῆνος ἀκόμη φθάνει στὰ αὐτιά μας, ὑπόκωφος, ἀλλὰ τρομακτικός…
Φωτογραφία: Ο Ελληνικός Στρατός συγκεντρώνεται στην Πλατεία Βουνακίου πριν αρχίσουν οι μάχες για την απελευθέρωση.
Καὶ μᾶς διέφυγε. Δυστυχῶς.
Μὲ τόσα ποὺ ἔχουμε στὰ κεφάλια μας, ἔχει καταντήσει πολυτέλεια ἡ μνήμη.
Ἄν καὶ κάπως ἀργά, σήμερα κάνουμε μίαν μικρὴ ἀναφορὰ στὰ 100χρονα τῆς (ἄς ποῦμε) ἀπελευθερωμένης νήσου μας. Μίας νήσου ὅμως ποὺ ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ Τοῦρκοι θεωροῦν δική τους καὶ συχνὰ πυκνὰ ἐμφανίζουν στοὺς χάρτες τους ὥς ἐπαρχία τους. (Πρὸ δέκα περίπου ἐτῶν, φίλη μου, φοιτήτρια στὴν Ἀγγλία, ἦλθε σὲ σοβαρὴ ῥήξι μὲ ἄλλους συμφοιτητές Συνέχεια
