Το τελευταίο διάστημα η διακυβέρνηση της χώρας από την τρικομματική τρόικα εσωτερικού αναδεικνύει ποιοτικές και ποσοτικές διαφοροποιήσεις στην άσκηση πολιτικής ως προς τις κοινωνικές διεκδικήσεις, τους αγώνες εργαζομένων και τις απεργίες. Η εφαρμοζόμενη πολιτική με πρωθυπουργό το Σαμαρά πλαισιώνεται από ένα επιτελείο ακροδεξιών στοιχείων με πληθώρα προπαγανδιστικών εργαλείων στα χέρια τους και με ακροδεξιά κατεύθυνση. Φυσικά στο πλευρό τους έχουν και τα παραδοσιακά εργαλεία χειραγώγησης της κοινωνίας, τα ΜΜΕ και τους μνημονιακούς δημοσιογράφους, από τους οποίους έχουν εξασφαλίσει την ευθυγράμμισή τους σε κάθε αντιδραστική πολιτική συκοφάντησης των αγωνιζόμενων είτε αυτό αφορά τις καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους, είτε τους απεργούς στα Μέσα Μαζικών Μεταφορών.

 

Η στρατηγική της έντασης που έχει εγκαινιάσει η ακροδεξιά διακυβέρνηση Σαμαρά με τη συμμετοχή του, διεφθαρμένου μέχρι το μεδούλι, ΠΑΣΟΚ και των αριστερών καρατζαφεροεδών της ΔΗΜΑΡ έχει επιστρατεύσει ένα πλήθος μέσων επίθεσης στην κοινωνία την οποία δείχνει να αντιλαμβάνεται ως απείθαρχο στρατόπεδο συγκέντρωσης από το οποίο λείπει η τάξη και ο νόμος ώστε να λειτουργήσει εύρυθμα η πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης της εργασίας που έχει εγκαινιαστεί με τα μνημόνια. Στα πλαίσια αυτά το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες μιας διευρυμένης επιχείρησης στοχοποίησης πολιτικών χώρων όπως ο αναρχικός αρχίζοντας από τους κοινωνικούς χώρους και τις καταλήψεις, εμπλέκοντας το ΣΥΡΙΖΑ με την ανομία και την “τρομοκρατία” ώστε να δούμε χτες 24/1/2013 ένα ακόμα επεισόδιο αυταρχισμού και φασίζουσας δεξιάς με την πολιτική επιστράτευση των απεργών εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ και τις συγκοινωνίες και την εισβολή των ΕΚΑΜ και ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια.

Τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής διακυβέρνησης, διαδοχικών εξουσιαστών ως πρωθυπουργών, οι πολιτικές επιστράτευσης απεργών ολοένα και πυκνώνουν ενώ έχει ήδη παρατηρηθεί από παλιότερα μια ολοκληρωτική στροφή της αστικής δικαιοσύνης ως προς τις αποφάσεις δικαστηρίων για απεργιακές κινητοποιήσεις και αγώνες. Σύμφωνα με το Λυγερό, οι αποφάσεις δικαστηρίων τα τελευταία χρόνια που κρίνουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές ανέρχονται στο 98% των περιπτώσεων που η εργοδοσία καταφεύγει στην αστική δικαιοσύνη για απαγόρευση των απεργιών. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχουν καταφέρει να προχωρήσουν σε απαγόρευση της χρήσης του “ιερού δικαιώματος” (κατά το μότο εξουσιαστών και δημοσιογράφων) της απεργίας όλων των κλάδων που έχουν εξαθλιωθεί από τις πολιτικές φτωχοποίησης που επιβάλλει η εξουσία. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικές οι ατάκες των κρατικοδίαιτων δημοσιογράφων όταν έχουν να διαχειριστούν τη συκοφαντική επίθεση εναντίον αγωνιζόμενων κλάδων με ατάκες τύπου “είμαι μεν ιερό το δικαίωμα στην απεργία ΑΛΛΑ είναι πιο ιερό το δικαίωμα στην εργασία“. Και υπερασπίζονται το δικαίωμα στην εργασία αυτοί που έχουν κυρίως συμβάλλει με την προπαγάνδα και τη στήριξη πολιτικών που έχουν προκαλέσει 1.5 εκατομμύριο ανέργους και εκτεταμένη φτώχεια.

Με τις επιχειρήσεις “νόμου και τάξης” της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά εναντίον των κοινωνικών χώρων, των καταλήψεων και του αναρχικού χώρου και τη στοχοποίηση του από δημοσιογράφους και εξουσιαστές υπουργούς(διαβάστε ειδικά τις τελευταίες αβανταδόρικες ερωτήσεις  Πρετεντέρη προς Δένδια που καλούσε για πογκρόμ στον αναρχικό χώρο) εγκαινιάζεται μια πιο επιθετική πολιτική εναντίον όσων αναλαμβάνουν να μετουσιώνουν το λόγο σε πράξη σε εργατικές και κοινωνικές διεκδικήσεις. Η αντιμετώπιση της κοινωνίας ως ένα στρατόπεδο που πρέπει να πειθαρχηθεί αποτελεί την πάγια κατεύθυνση της ακροδεξιάς ιστορικά στην Ελλάδα. Μόνο που η ποιοτική διαφοροποίηση της γραμμής των οικονομικών και πολιτικών ελίτ γίνεται σε ένα πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο μνημονιακής εξαθλίωσης της κοινωνίας και με την κοινωνική έκρηξη να πλανάται πάνω από τα κεφάλια των εξουσιαστών. Το ξεκαθάρισμα με πολιτικούς χώρους που διατηρούν ζωντανό το σπόρο της εξέγερσης και η ολοκληρωτική αντιμετώπιση κάθε εργατικής διεκδίκησης αποτελούν μονόδρομο στην επιβολή των μέτρων της κυριαρχίας έναντι της κοινωνίας.

Στο θίασο των εξουσιαστών που συμμετέχουν στην ακροδεξιά πολιτική περιλαμβάνονται και οι κουβελιστές υπουργοί που λίγα χρόνια πριν στήριζαν τις εργατικές κινητοποιήσεις και κριτίκαραν τις πολιτικές επστρατεύσεις απεργών όπως ο Ρουπακιώτης. Οι πιο πρόσφατες πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών ήταν αυτές των απεργών εργαζομένων στην καθαριότητα όπου η συνεργασία εξουσιαστών και δημοσιογράφων παρακινούσε ακόμα και την κάθοδο στους δρόμους στρατιωτικών μονάδων για μάζεμα σκουπιδιών. Σε κοντινή χρονική απόσταση η κυβέρνηση μνημονίων επιστρατεύει και τους απεργούς ναυτεργάτες πάλι προτάσσοντας τον κίνδυνο δημόσιας υγείας και εφοδιασμού των νησιών. Στις 24/1/2013 η ακροδεξιά κυβέρνηση με τη συμφωνία του ΠΑΣΟΚ και την άφωνη ΔΗΜΑΡ να ψελλίζει κάτι επέβαλε πολιτική επιστράτευση στους απεργούς εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ και των μέσων μαζικής μεταφοράς και μάλιστα στις 3.40 το πρωί εισέβαλε με δυνάμεις ΕΚΑΜ και ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια επεκτείνοντας την αυταρχική πολιτική της επιστράτευσης.

Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ αντιλαμβάνονται ότι η συμπίεση της κοινωνίας μέσω πολιτικών φτωχοποίησης και εξαθλίωσης με συνεχή μέτρα μειώσεων εισοδημάτων,αύξηση των φοροληστρικών μέτρων και επί της ουσίας κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις αντίστοιχες του Δεκέμβρη 2008 και παρεμβαίνουν κατασταλτικά με υπέρμετρο τρόπο διασπείροντας το φόβο. Είναι το τελευταίο καταφύγιο των καπιταλιστών,των ελίτ που δεν μπορούν πλέον να υποσχεθούν κοινωνική ανέλιξη και ψευδαισθήσεις οικονομικής ανόδου και κόβουν κάθε πιθανή εστία κοινωνικής έκρηξης. Η γενίκευση του εμφυλιοπολεμικής λογικής κράτους καταστολής με στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων που δίνει τροφή στον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον εκφασισμό αποτελεί μια στροφή στρατηγικής του κράτους για τη διαχείριση του καπιταλισμού σε ένα περιβάλλον τεράστιας ανεργίας, ολοκληρωτικής φτώχειας και μιας αναιμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης που θα έχει πρωτίστως επιφέρει ισοπέδωση της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων. Το ζητούμενο για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι η διαμόρφωση δομών αντίστασης που θα βασίζονται στην αλληλεγγύη και την ανάπτυξη σχέσεων ισοτιμίας και αλληλεπίδρασης πέρα από εξουσιαστικούς μηχανισμούς και δομές καπιταλιστικού τύπου διαμεσολάβησης. Εκεί θα γεννηθούν οι σπόροι της κοινωνικής χειραφέτησης που θα κάνουν τον κάθε πρετεντέρη, τον κάθε δένδια και τον κάθε σαμαρά μια παλιά ακροδεξιά ανάμνηση…

νετάκιας