Μία καλή ἰδέα, ἀρίστη, θά ἔλεγα, θά ἦταν νά προτείναμε στά παιδιά νά μᾶς ὑποδείξουν, πῶς πρέπει νά ζοῦμε. Νά μᾶς ὑποδείξουν ποιό πολίτευμα πρέπει νά ἐφαρμόσουμε, ποιό Σύνταγμα νά συντάξουμε, πῶς θά λειτουργῇ ἡ νομοθετική ἐξουσία, πῶς ἡ δικαστκή ἐξουσία, πῶς ἡ ἐκτελεστική ἐξουσία, ἡ «τετάρτη ἐξουσία» κ.ο.κ.
Τά παιδιά ἔχουν ἔνστικτο. Ἀγαποῦν τήν μητέρα φύσι. Εἶναι εὐτυχισμένα ὅταν εὑρίσκονται κοντά της. Ἐκείνη τούς δείχνει τόν δρόμο. Δέν ἔχουν ἀνάγκη τούς μεγάλους, παρά μόνον αὐτήν.
Ἐμεῖς τήν ἐγκαταλείψαμε, τήν βιάσαμε, προσπαθοῦμε μέ ὁποιονδήποτε τρόπο νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό κοντά της. Ἀλλά ὅποιος τά «βάζει» μέ τήν φύσι, στό τέλος ἐκείνη τόν ἐκδικεῖται. Γιά ἐτοῦτο ἔχουμε φθάσει σέ ἀδιέξοδο.
Στίς μεγαλουπόλεις ὅλες οἱ ἐποχές εἶναι ἴδιες. Δέν βλέπουμε τά λουλούδια πού ἀνθίζουν τήν ἄνοιξιν. Δέν αἰσθανόμεθα τό κρύο πού κάνει ὅταν πίπτει τό χιόνι στό χῶμα καί στά δένδρα. Δέν ἀκοῦμε τόν φλοῖσβο τοῦ κύματος στήν ἀκτή. Δέν βλέπουμε τά φύλλα τῶν δέντρων πού πίπτουν τό φθινόπωρο……..
Ἀποκτήσαμε ἄλλους «θεούς». Κάναμε θεό τό χρῆμα καί τό κέρδος. Ἐξαρτώμεθα ἀπό αὐτά. Ἐξαρτώμεθα ἀπό ἄχρηστα πράγματα.
Ὅμως, ἡ εὐτυχία καί ἡ καλοπέρασις εὑρίσκοντο πάντα στὴν ὕπαιθρο. Στόν γαλάζιο οὐρανό, στήν θάλασσα, στά βουνά, στά ποτάμια, στόν καθαρό ἀέρα πού θά ἔπρεπε νά ἀναπνέουμε καί ὄχι στό καυσαέριο τῶν ἐργοστασίων καί τῶν αὐτοκινήτων πού ἔχουν γίνει περισσότερα ἀπό ἐμᾶς.
Πόσο ἀξίζει ἕνας περίπατος μέσα στήν βροχή; Πόσο ἀξίζει μία βουτιά στήν θάλασσα; Πόσο ἀξίζει νά μαζεύῃς καρπούς ἀπό τά δένδρα; Πόσο ἀξίζει νά ἀνάβῃς τό τζάκι κόβοντας ξύλα ἀπό τό δάσος; Πόσο ἀξίζει ἕνα φαγητό φτιαγμένο χωρίς χῦτρες ταχύτητος καί φούρνους μικροκυμάτων; Πόσο; Ἡ ἀξία ὅλων αὐτῶν δέν μπορεῖ νά ὑπολογισθῇ. Τί δέν θά ἔδιναν ὅλοι οἱ ἑκατομμυριοῦχοι, ἀπανταχοῦ τῆς γῆς γιά νά ἀπολαύσουν ὅλες αὐτές τίς ἀνυπολογίστου ἀξίας χαρές τῆς ζωῆς;
Ὅσα κι ἄν δώσουν δέν πρόκειται νά τά γευθοῦν. Δέν ὑπάρχει τό ἀντίκρυσμα. Δέν ὑπάρχει χρῆμα, κινητό ἤ ἀκίνητο πού νά μπορῇ νά ἀνταλλαγῇ μέ τήν φύσι. Οἱ ἐποχές πού ζούσαμε εὐτυχισμένοι, χωρίς χρήματα, μετοχές, τοκογλύφους, «ναταβατζῆδες, ἀγορές, οἴκους ἀξιολογήσεως….».ἔχουν περάσει, ἀνεπιστρεπτί.
Ἄς φαντασθοῦμε, τοὐλάχιστον, πῶς θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ κόσμος μέσα ἀπό τά μάτια ἑνός παιδιοῦ καί ἄς συμφωνήσουμε κι ἐμεῖς γιά τό πόσο πτωχοί εἴμεθα.
Υ.Γ. Τό πᾶν εἶναι νά ξέρῃς τόν δρόμο πού θέλεις νά ἀκολουθήσῃς. Ὅλα τά ἄλλα θά ἔρθουν μόνα τους. ἕχει φροντίσει ἡ φύσις γι΄αὐτό. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά θελήσουμε νά ἀλλάξουμε ῥότα.
πρώτη δημοσίευσις 20 Δεκεμβρίου 2011
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Μόνον μία διορθωσοῦλα εἰς ὅλα αὐτὰ τὰ ὡραῖα, Μινώταυρε. Γράφεις κάπου “μεγαλουπόλεις” ἀντὶ τοῦ ὀρθοῦ “μεγαλοπόλεις”. Ἡ μεγάλη πόλις εἶναι μία μεγαλόπολις, ἡ πόλις τῶν τεχνῶν εἶναι μία τεχνόπολις, κλπ. ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν πόλιν ἡ ὁποία φέρει τὸ ὄνομα κάποιου προσώπου, π,Χ. Ἀλεξάνδρου-πόλις – Ἀλεξανδρούπολις, Φιλίππου-πόλις – Φιλιπούπολις – Κωνσταντίνου-πόλις – Κωνσταντινούπολις, κλπ. Τὸ ἐπισημαίνω διότι εἶναι σύνηθες λάθος εἰς τὸ ὁποῖον περιπίπτουμε ὅλοι ἐξ ἄλλου, ἀλλὰ καλὰ εἶναι νὰ τὸ γνωρίζουμε.
Εὐχαριστῶ, Νικόλαε. Δέν τό ἤξερα. Δεκτές οἱ διορθώσεις 🙂