Νὰ ποὺ ἔσταξε λαμπρὸ ἕνα δάκρυ ἀπ’ τὴν πασιφλόρα πλάι στὴν πύλη
ἐρχετ’ ἡ περιστερά μου, ἡ ἀγάπη μου ¨
Ἒρχετ’ ἡ ζωή μου, τὸ γραφτὸ μου
τὸ κόκκινο ῥόδο φωνάζει, «εἶναι κοντά, εἶναι κοντά»
καὶ τὸ λευκὸ ῥόδο δακρύζει, «Ἂργησε»
ὁ καπουτσῖνος στήνει αὐτί, «ἀκούω, ἀκούω»
καὶ ἡ βιολέττα ψυθυρίζει, «Περιμένω»

Ἒρχετ’ ἡ καλή μου ἡ ἀγαπημένη μου,
καὶ μὲ τὴν πιὸ αἰθέρια περπατησιὰ κι αν τό ‘κανε
ἡ καρδιά μου θὰ τὴν ἀγρικοῦσε καὶ θὰ σκιρτοῦσε
καὶ χῶμα νὰ ‘τανε πάνω σὲ χωματένιο στρῶμα ,
ἡ σκόνη μου θὰ τὴν ἀφουγκραζόταν καὶ θὰ τιναζόταν.
κι ἔναν αἰῶνα νὰ κειτόμουν νεκρὸς ,
θὰ ἀναστενόμουν καὶ ῥιγῶντας θὰ γινόμουν ὑποπόδιό της,
θὰ ἔβγαζα ἀνθούς, κόκκινους καὶ πορφυρούς.

(ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ποίημα ΜΩΝΤ τοῦ Ἄλφρεντ Τέννυσον)

ἀπὸ Ὄθωνα Δρακᾶτο