Βλέποντας πίσω ἀπὸ τὶς εἰκόνες τῶν ἑορτασμῶν μίας Ἐθνικῆς Ἐπετείου

Μία Ἐθνικὴ ἐπέτειος εἶναι ἕνας πολὺ σημαντικὸς δείκτης ἀναγνωρίσεως αὐτῶν ποὺ ἀκόμη, ἔστῳ καὶ ὑποσυνειδήτως/ἀσυνειδήτως, ἐνασχολῶνται καὶ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν πορεία τοῦ Ἔθνους.

Ἀνεξαρτήτως τῶν ὁποιωνδήποτε μικρῶν ἢ μεγάλων ἀγκυλώσεων λοιπόν, ποὺ ὅλοι μας κουβαλᾶμε, καλὸ εἶναι νὰ κατανοήσουμε πὼς αὐτὸς ὁ κόσμος, ὁ πολὺς κόσμος, ποὺ ἦταν στὶς παρελάσεις, κάτι ἀποδεικνύει.
(Σαφῶς καὶ κάποιοι ἦσαν ἐκεῖ μόνον γιὰ τὰ βλαστάρια τους. Ἀλλὰ καὶ μόνον ποὺ τὰ βλαστάρια τους ἔλαβαν μέρος στὶς παρελάσεις κάτι πρέπει νὰ μᾶς λέῃ…!!!)

Εἰδικῶς δὲ αὐτὴν τὴν περίοδο γιὰ τὸν δικό μας λαό, εἶναι πράγματι κριτήριον τὸ πόσοι καὶ ποιοὶ (καὶ γιατί!!!) παρακολουθοῦν τὶς παρελάσεις, διότι εἶναι ἕνας ἔμμεσος δείκτης ποὺ καταγράφει τὸ ποιοὶ συνειδητοποιοῦν ἀφ’ ἐνὸς τὴν ἀνάγκη τῆς συνοχῆς μας καί, ἀφ΄ ἑτέρου, ἤδη συνειδητοποιοῦμε πὼς χρειαζόμεθα τὴν ἐνθαῤῥυντικὴ εἰκόνα ποὺ  μᾶς «ἐντυπώνεται» παρακολουθῶντας τοὺς ἑορτασμοὺς μίας (ὁποιασδήποτε) Ἐθνικῆς Ἐπετείου.
Διότι, τελικῶς, ἐλάχιστοι εἶναι ἐκείνοι ποὺ συνειδητοποιοῦν τὴν σημασία της οἱ ὁποίοι, καί, καταληκτικῶς, εἶναι κι ἐκείνοι ποὺ θὰ μπορέσουν (ἢ δὲν θὰ μπορέσουν-ἀναλόγως τῆς δυναμικῆς τους καὶ τῆς πλειοψηφίας τους), νὰ ἀποτρέψουν τὶς Ἐθνικὲς ἀπειλές. Ὅμως ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι, ποὺ παρίσταντο, ἐμμέσως μὰ σαφῶς τοποθετοῦν ἑαυτούς τους στὸ πλευρὸ τῶν πρώτων.

Οἱ ἰδεοληψίες μας, οἱ ἐμμονές μας, τὰ προσωπικά μας βολέματα συνιστοῦν σαφῶς ἀπειλὴ καὶ κίνδυνο τῆς συνοχῆς καὶ τῆς ἐπιβιώσεώς μας ὡς λαοῦ. Ὅμως, ἐὰν ἐξετάσουμε μὲ προσοχὴ μέσα μας, ἀλλὰ κι ἐὰν ταὐτοχρόνως παρατηρήσουμε διαυγέστερα γύρω μας, θὰ διακρίνουμε πλέον μίαν κοινὴ ἀγωνία καὶ μίαν κοινῶς υἱοθετημένη ἀντίληψιν, στὴν πλειοψηφία τῶν συμπολιτῶν μας, ἀναφορικῶς μὲ τὸ τί σημαίνει ἐθνικὸς κίνδυνος καὶ ἀπὸ ποῦ προέρχεται. Ἢδη ἄλλως τὲ οἱ συναγερμοὶ ἠχοῦν στὰ αὐτιά μας καὶ τὰ τύμπανα τοῦ πολέμου πλησιάζουν, θορυβῶντας ἀπειλητικῶς.

Φυσικά, ἡ ἀγωνία μας κορυφώνεται, ἐφ΄ ὅσον ὁ κοινὸς τόπος ὄλων τῶν διαπιστώσεων προέρχεται ἀπὸ τὸ κοινότατον λογικοφανὲς συμπέρασμα πὼς ἅπασες οἱ κυβερνήσεις, ἔως σήμερα, ἦσαν τόσο ἀνθελληνικές, πού, κατέληξαν νὰ …συναγωνίζονται μεταξύ τους, στὸ ποία ἐξ αὐτῶν θὰ ἀποδομήση περισσότερο τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ καὶ τὴν ἀσφάλεια τῆς χώρας. Ἀντιλαμβανόμεθα δῆλα δή, στὴν πλειοψηφία μας, πὼς κάθε μορφῆς καταστροφὴ προῆλθε ἀπὸ ἐνδογενεῖς ἀνθελληνικοὺς δακτύλους περισσότερο, παρὰ ἀπὸ ξένα κέντρα ἐξουσίας. Κι ἔτσι ἁπλῶς τώρα καταγράφουμε τὰ μεγέθη τῶν καταστροφῶν καὶ ὄχι τὸ κατὰ πόσον ὁ καθεὶς ἐξ αὐτῶν ἔχει συμβάλη στὴν διαφθορά, στὶς διαβρώσεις καὶ στὶς ἀποσυνθέσεις, ἐφ΄ ὅσον ὅλοι τους, συνεργῶντας (ἢ καὶ σκέτο σιωπῶντας καὶ ἀδιαφορῶντας) κατὰ τῆς ἐθνικῆς συνοχῆς κι ἀσφαλείας, ἁπλῶς ἔπαιξαν τὸν ῥόλο «κρίκου ἁλυσίδος». 

Προφανῶς ἔχουμε  ἤδη εἰσέλθη στὴν διαδρομὴ ἐκείνην ποὺ δὲν ἔχει ἐπιστροφὴ καὶ θὰ μᾶς ὑποχρεώση νὰ παύσουμε νὰ παρακολουθοῦμε ἀδρανεῖς. Φθάνει ἡ στιγμὴ ποὺ ἡ Ἀνάγκη θὰ μᾶς ἐπιβάλη νὰ δράσουμε, ὅπως δύναται καλλίτερα ὁ καθείς. Ἀκόμη βέβαια δὲν ἐπιθυμοῦμε νὰ τὴν βιώσουμε αὐτὴν τὴν δυσχερῆ συνθήκη, ἀλλά, ἄλλος λίγο κι ἄλλος περισσότερο, ἤδη μέσα μας προετοιμαζόμεθα. Καὶ μόνον ἡ καθημερινή μας ἐνασχόλησις μὲ εἰδήσεις ποὺ ἅπτονται ἐθνικῶν θεμάτων καὶ ἐθνικῆς ἐπιβιώσεως, εἶναι ἕνας ἀσφαλὴς δείκτης κατανοήσεως τοῦ πόσο «μεταλλασσόμεθα» σὲ ὅ,τι μᾶς πρέπει. Ἀλλά, βεβαίως, κατὰ πῶς φαίνεται, ἔχουμε ἀκόμη δρόμο.

Ἐπισήμως ἡ «ἐθνική μας ἀπονεύρωσις» (κατὰ τὴν ἀείμνηστον Μαλβίνα) ἔχει ἐπιτευχθῆ καὶ τὸ μόνον ποὺ σήμερα μᾶς κρατᾶ ζωντανοὺς (καί, ἐννοεῖται, ἐν ἀνησυχίᾳ) εἶναι τὸ (ὁποιοδήποτε) Ἔνστικτον τῆς Ἐπιβιώσεως, ἀκόμη κι ἐὰν τὸ ἐρμηνεύουμε ὅπως μᾶς βολεύει.
Κι ἔτσι λοιπὸν διαπιστώνουμε πὼς ἀφ΄ ἑνὸς παραμένουμε ἀπολύτως ἐκτεθειμένοι σὲ κάθε ἐσωτερικὸ κι ἐξωτερικὸ κίνδυνο, ἐνᾦ συνάμα, ὡς ἀποδεδειγμένα ἀνιστόρητος λαός, ἀδυνατοῦμε νὰ ἐντοπίσουμε πρότυπα καὶ παραδείγματα τέτοια, ποὺ θὰ λειτουργήσουν μέσα μας κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ὥστὲ νὰ χρησιμοποιηθοῦν ὡς «ὁδηγὸς» γιὰ νὰ ἀντιπαρέλθουμε τὰ δύσκολα ποὺ ἔπονται. 

Ἐπὶ πλέον, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, κατανοοῦμε. Κατανοοῦμε πὼς ναὶ μὲν δὲν χάσαμε τὴν ἀνάγκη μας γιὰ νὰ παραμένουμε διαρκῶς κάπου ἐντεταγμένοι, ἀλλά, δυστυχῶς μας, ἀποδειχθήκαμε ἀρκούντως ἀνίκανοι, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, νὰ διαχειρισθοῦμε τὰ πολιτικο-κομματικά μας ἰδεολογήματα ὑπὲρ τοῦ συνόλου, αὐτοπαγιδευόμενοι στὰ διαφόρων ἐκδοχῶν μαγαζάκια τῆς μεταπολιτεύσεως.
Κατανοοῦμε ἐπίσης πὼς ὅλα στὶς ζωές μας εἶναι λάθος, ἂν καὶ ἀρνούμεθα νὰ ἀλλάξουμε κάτι ἀποφασιστικῶς.
Κατανοοῦμε τέλος πὼς ἔχουμε περικυκλωθῆ, ἀλλὰ ἀδυνατοῦμε (ἀκόμη!!!) νὰ «σπάσουμε» αὐτὸν τὸν κλοιό, ἐφ΄ ὅσον ἀκόμη μέσα  μας ὑπερισχύει τὸ ἐγώ μας.

Ὅλα αὐτά, μαζὺ καὶ πολλὰ ἀκόμη, ἀναδεικνύουν ὁπωσδήποτε καὶ σαφῶς τὸ ἐὰν ἕνας λαὸς ἔχῃ, ἤ δὲν ἔχῃ, πιθανότητες ἐπιβιώσεως. Ἡ κοινὴ λογική, πατῶντας σὲ -ἐπισήμως παραδκετὰ- ἱστορικὰ παραδείγματα, μᾶς ὑπαγορεύει πὼς μᾶλλον τελειώσαμε. Ἡ μὴ …κοινὴ λογικὴ ὅμως (κι ὄχι οἱ ψευδο-ἐλπίδες μας, ὁ ψευδο-ἐφησυχασμός μας καὶ οἱ ψευδο-ἰδεοληψίες μας) κάτι ἄλλο μᾶς σιγοψιθυρίζει. Κι αὐτὸ τὸ κάτι ἄλλο εἶναι πὼς κάπου μέσα μας γνωρίζουμε πὼς ναί, θὰ τὰ καταφέρουμε. Ὄχι φυσικὰ ἐν τῷ συνόλῳ, ἀλλὰ σὲ τμήματα τοῦ συνόλου. (Αὐτὸ δὲν εἶναι παρηγορία… Συναγερμὸς εἶναι!!!)
Ἄλλως τὲ ἔχουμε στὸ παρελθὸν (ὄχι ἀπαραιτήτως σὲ ἐπισήμως παραδεκτὲς ἱστορικὲς στιγμές), ἀκόμη καὶ τὴν ἐσχάτη στιγμή, ἐπιτύχη νὰ ἐξέλθουμε τελμάτων καὶ νὰ ἐπιβιώσουμε. Τὸ πότε, τὸ πῶς καὶ τὸ γιατὶ τὸ ἐπιτύχαμε ἴσως νὰ παραμένῃ στοὺς πολλοὺς ἄγνωστον, ἀλλὰ ἰσχύει. Κι ἐάν, ἔστᾦ κι ἔνας, τὰ κατάφερε κάποτε, κατ’ αὐτὴν τὴν λογικὴ δύναται νὰ τὰ καταφέρῃ κι ὁ ὁποιοσδήποτε ἄλλος, ἐὰν ἡ Ἀνάγκη τὸν ὑποχρεώσῃ.

Σήμερα λοιπόν, μίαν ἡμέρα μετὰ τὴν Ἐθνικὴ Ἐπέτειο καὶ ἕνα εἰκοσιτετράωρον μετὰ τὶς παρελάσεις τῶν Ἀθηνῶν (καὶ ὄχι μόνον) τολμῶ νὰ ἰσχυρισθῶ πὼς κάτι …ἀναγεννᾶται. Ναί, σὲ μικρὸ τμῆμα τῶν κοινωνιῶν μας. Ναί, μὲ ἐλαχίστους «καθαρῶς»  σκεπτομένους ἀνάμεσά μας. Ναί, μὲ πολλὰ βαρίδια καὶ ἀκόμη περισσότερες παρερμηνείες γιὰ τοὺς περισσοτέρους. Ἀλλὰ ἀναγεννᾶται καὶ εἶναι διακριτόν.

Ἄλλο εἶναι νὰ ὑπηρετοῦν, ἀκόμη καὶ ἐν ἀγνοίᾳ τους, τὸ καλὸ τῆς κοινότητος οἱ πολλοὶ καὶ ἄλλο εἶναι νὰ ἐπιχειροῦν (συνειδητῶς ἢ ἀσυνειδήτως) κατὰ τῆς κοινότητος. Ἐμεῖς λοιπὸν ἀκόμη ἔχουμε πολλοὺς θύλακες ποὺ δροῦν συνειδητῶς κατὰ τῆς ἐπιβιώσεως τῶν κοινοτήτων μας.
Ἂλλο εἶναι νὰ ἐλπίζουμε σὲ …θεῖες παρεμβάσεις, ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἀδράνειά μας κι ἄλλο ἀνησυχοῦντες νὰ κινούμεθα, ἀκόμη καὶ πρὸ τὸ …πουθενά. Ἡ κίνησις δηλώνει πὼς κάποιοι, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ἐγκαταλείπουν τὴν μαλθακότητα.
Ἂλλο εἶναι νὰ διαθέτουμε (φερόμενες ὡς) κυβερνήσεις ποὺ «ὄπως τοὺς βαροῦν χορεύουν» κι ἄλλο ἐλληνοκεντρικές. Ἀποκλείεται, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες, νὰ ἀλλάξῃ κάτι ἐπ΄ αὐτῶν ὅλων, ἀλλὰ εἶναι πολὺ πιθανὸν νὰ ἐπιτύχουν κάποιοι νὰ …παρακάμψουν αὐτὲς τὶς βιτρίνες, γιὰ νὰ προσδώσουν κάποιους ἱκανοὺς μηχανισμοὺς ἀμύνης στὶς τοπικὲς κοινωνίες τους. (Κι αὐτό, εἰδικῶς αὐτό, ἤδη ξεκίνησε… Νὰ τὸ ἀναμένουμε!!!)

Τὸ κατὰ πόσον κάποια ἄτομα ἢ ὁμάδες ἢ ἀκόμη καὶ λαοί, ἀξίζουν καὶ δικαιοῦνται καὶ τοὺς πρέπει νὰ ἐπιβιώσουν, εἶναι ἕνα σοβαρὸ ἐρώτημα ποὺ πρέπει πλέον νὰ μᾶς ἀπασχολῇ διαρκῶς, ἀλλὰ δὲν δυνάμεθα, ἀκόμη, νὰ τὸ ἀπαντήσουμε.
Ὅμως τὸ σοβαρότερον ἐρώτημα ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀπαντήσουμε ἄμεσα εἶναι τὸ ἐὰν ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς θὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ παραμένουμε ἀδρανεῖς παρατηρητὲς ἤ, ἐπὶ τέλους, τὸ ἐὰν θὰ «διακρίνουμε πὼς κάτι κινεῖται γύρω μας», γιὰ νὰ ἀπαγκιστρωθοῦμε ἀπὸ τὴν πλήρη ἀπελπισίας ἀδράνειά μας.

Ὅλα «παίζονται» ἀκόμη κι ἐὰν ὅλοι προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὸ ἀντίθετον.
Ὅλα «παίζονται» καὶ οἱ «παίκτες» ἀκόμη δὲν ἔχουν ἐμφανισθῆ.
Ὅλα «παίζονται» καὶ οἱ (ἀληθῶς) ὑπέρ μας ἢ κατά μας συνθῆκες δὲν ἔχουν ἀκόμη διαμορφωθῆ (ἀνοικτά!).
Τὸ ζητούμενον εἶναι σὲ ποίαν πλευρὰ θὰ σταθοῦμε. Θά δοῦμε τό …θετικό καί θά τό ἀναδείξουμε ἤ  θά δοῦμε τό …ἀρνητικό καί θά ἀναμένουμε, μὲ …σταυρωμένα χέρια, τό τέλος;

Φιλονόη

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply