Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις,
σκέψεις καὶ συμπεράσματα, ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!! 

Συζητήσαμε (μονόλογος ἦταν, ἀλλὰ ἂς μὴ τὸ κάνουμε θέμα…!!!)… γιὰ τὴν Εὐθύνη καὶ τὸν ῥόλο της στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, ὅπως φυσικὰ καὶ γιὰ τοὺς ῥόλους ποὺ παίζουμε ἀπὸ παιδιά ἔως καὶ τὸ τέλος μας, μὲ προεκτάσεις σὲ κάθε ἐπίπεδο καὶ εἴδους σχέσεων. Ῥόλους ποὺ παίζουμε εἴτε κατὰ μόνας εἴτε ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺς γύρω μας. (Οἱ ῥόλοι πάντα παίζονται κατὰ τὴν διάρκεια τῶν συναλλαγῶν-συναναστροφῶν μας.) Ῥόλους «ἐπιλέγουμε» ὅταν σὲ κάποιες συναλλαγές-σχέσεις αἰσθανόμεθα ὀλίγιστοι* γιὰ νὰ τὶς διαχειρισθοῦμε.
Μποροῦμε λοιπὸν νὰ προχωρήσουμε λίγο παρὰ πέρα…

Κι ἐδῶ ἔχω νὰ καταθέσω μερικὲς ἐνδιαφέρουσες παρατηρήσεις μου.
Ἔχετε ἀκούσει κάτι γιά «τοξικούς ἀνθρώπους» καί «τοξικές σχέσεις»;  Χμμμ… σίγουρα κάτι θὰ ἔχετε ἀκούσει.
Τί σημαίνει «τοξικός ἄνθρωπος»; Σὲ γενικὲς γραμμὲς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ δηλητηριάσῃ κάθε θετικὴ σκέψιν, νὰ ἀποσυντονίσῃ κάθε καλὴ προσπάθεια καὶ νὰ διαλύσῃ κάθε ὄμορφο σχεδιασμό. Συνήθως αὐτοί, οἱ «τοξικοὶ ἄνθρωποι» δροῦν αὐτοματοποιημένα, δίχως νὰ «βουτοῦν τὴν γλῶσσα στὸ μυαλό των». Κι ἔτσι, ὅπου κι ὅταν αὐτοὶ οἱ «τοξικοὶ» ἀναλαμβάνουν δράσιν, ἀμέσως γύρω τους σκορπίζουν συμφορές. Παύουν καὶ οἱ καλοὶ σχεδιασμοὶ καὶ οἱ ὀνειροδομήσεις καὶ οἱ ὄμορφες σκέψεις. Ἐὰν δὲν καταφέρουν νὰ μᾶς ἐμποτίσουν κι ἐμᾶς μὲ τοὺς δικούς των φόβους δὲν ἡσυχάζουν.

Ὅμως ἄλλο οἱ «τοξικοὶ ἄνθρωποι» κι ἄλλο οἱ «τοξικὲς σχέσεις».
Τί εἶναι οἱ «τοξικές σχέσεις» λοιπόν; Μήπως αὐτές πού μᾶς δηλητηριάζουν; Μήπως αὐτές πού μᾶς ὑποχρεώνουν διαρκῶς νά διαβιοῦμε ἐν μέσῳ ἀγωνίας; Μήπως αὐτές πού μᾶς γεμίζουν φόβους κι ἀνασφάλειες; Μήπως εἶναι οἱ σχέσεις πού μᾶς κρατοῦν αἰχμαλώτους καί ἀκινητοποιημένους; Μήπως εἶναι οἱ χειριστικές σχέσεις; Μήπως οἱ ἐμμονικές σχέσεις; Ἤ μήπως εἶναι οἱ σχέσεις πού μᾶς πετσοκόβουν τά ὄνειρα καί τόν δρόμο γιά τήν αὐτό-βελτίωσιν; Μήπως εἶναι αὐτές οἱ σχέσεις πού μᾶς ἀποστραγγίζουν ἀπό ἐνέργεια; Πού μᾶς «βαμπιρίζουν»;  Ἤ μήπως εἶναι οἱ σχέσεις πού μᾶς διατηροῦν ἐν ὑπνώσει; Μήπως εἶναι σχέσεις συμβιβασμοῦ; Ἤ μήπως ὅμως εἶναι στήν πραγματικότητα αὐτές οἱ σχέσεις πού ἀποκαλύπτουν τίς δικές μας ἀδυναμίες;
Χμμμ….
Ἐπεὶ δὴ κι ἐγώ, ὅπως κι ὅλοι μας, εἶχα (καὶ ἔχω) τοξικὲς σχέσεις στὴν ζωή μου, ἔρχομαι σήμερα νὰ σᾶς δηλώσω πὼς ἦταν (καί, στὸν βαθμὸ ποὺ ἀκόμη ὑπάρχουν, εἶναι) καὶ οἱ πλέον ἐπωφελεῖς, χρήσιμες καὶ σημαντικὲς σχέσεις μου. Γιατί; Μά, διότι, μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς σχέσεις ὑπεχρεώθην νὰ μὲ …ἀνακαλύψω, νὰ μάθω νὰ λέω «ὄχι», νὰ μὲ σέβομαι, νὰ μὲ ἐκτιμῶ, νὰ μὲ τιμῶ, νὰ μὲ θωρακίζω καί, καταληκτικῶς, νὰ μὲ ἐπαναφέρω διαρκῶς στὴν πορεία τῆς ἐπαναδομήσεώς μου!!! Ἤ, ὀρθότερα, μὲ ὑπεχρέωσαν νὰ στρατευθῶ πιστά, ἀπόλυτα καὶ ἀδιαπραγμάτευτα στὴν πορεία γιὰ τὸ «ΓΝΩΘΙ ΣΈΑΥΤΟΝ» καὶ τὴν ἀτομική μου Εὐθύνη διαρκῶς νὰ μεγαλώνῃ ἀλλὰ καὶ ἡ ἀτομική μου ἀπ-Ἐλευθέρωσις νὰ καθίσταται μονόδρομος.
Εἶναι λοιπόν δυνατόν νά μή τίς τιμῶ καί νά μή τίς εὐγνωμονῶ;

Οἱ «τοξικὲς σχέσεις» συνήθως εἶναι καὶ οἱ πλέον κεντρικές μας σχέσεις. Εἶναι σχέσεις μὲ γονεῖς, συντρόφους, παιδιά. Καὶ εἶναι αὐτὲς ἀκριβῶς οἱ σχέσεις ποὺ οὐδέποτε διαλύονται. Καὶ δὲν διαλύονται ὄχι διότι δὲν μποροῦμε νὰ «βροντήξουμε πίσω μας τὴν πόρτα**» ἀλλὰ διότι ὅσο ἐπιδροῦν ἐπάνω μας μὲ «τοξικότητα», τόσο περισσότερο μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ στραφοῦμε μέσα μας γιὰ νὰ μᾶς ἐνδυναμώσουμε καὶ νὰ μᾶς θωρακίσουμε. Στὶς «εὔκολες σχέσεις***» εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ἐνσκύψουμε μὲ σεβασμὸ στὰ «ἐσώψυχά μας», διότι ὅλα εἶναι ἁπλᾶ, ἁπαλᾶ, ἐπιδερμικά. Δὲν ὑπάρχει κάτι νὰ μᾶς ξεβολεύῃ καὶ ἐπιλέγουμε νὰ ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας, ἐὰν κάτι μᾶς ἐνοχλῇ, εἴτε φεύγοντας εἴτε διατηρῶντας (μετὰ μανίας) τὸ ἐπίπεδον τῶν σχέσεων στὰ …ἁπλᾶ, τὰ εὔκολα, τὰ ἐπιδερμικά!
Στὶς δύσκολες ὅμως σχέσεις, σὲ αὐτὲς δῆλα δὴ ποὺ μᾶς ἔχουν σημαδεύσει ἤ δυναστεύσει ἢ ἀκόμη καὶ δηλητηριάσει, μίαν ἐπιλογὴ ἔχουμε: ὄχι νὰ φύγουμε, ἀλλὰ νὰ μείνουμε καὶ νὰ μᾶς γνωρίσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή. Νὰ γίνουμε πολεμιστές, νὰ θωρακισθοῦμε καὶ τελικῶς νὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ κάθε τί ποὺ μᾶς κρατᾶ δεσμῶτες.
Ἀλήθεια… Πόσοι ἀντέχουν γιά μίαν τέτοιαν δοκιμασία; Καί πόσοι εἶναι αὐτοί πού θά τολμήσουν νά «βουτήξουν στά βαθειά γιά νά μάθουν νά κολυμποῦν», μή ἐπιτρέποντας στήν «τοξικότητα» νά τούς βουλιάξῃ;
Κι ἐάν τελικῶς ὁ ἄλλος δέν παύσῃ τήν «τοξικότητά» του, κατόπιν ὅλης αὐτῆς τῆς διαδρομῆς;
Καί τί μᾶς νοιάζει ἐμᾶς τί θά κάνῃ αὐτός μέ τήν «τοξικότητά» του; Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τὴν στρεύσῃ μέσα του καὶ νὰ …δηλητηριασθῇ;
Σκασίλα μας λοιπόν. Σημασία ἔχει νὰ μὴ μᾶς ἐγγίζῃ αὐτὴ ἡ «τοξικότης». Τὸ ποῦ θὰ τὴν ἐκτοξεύσῃ εἶναι δική του ὑπόθεσις. Κι ὅσο γιὰ τὸ ἐὰν κάποιος θὰ βροντήξῃ κάποιαν πόρτα, αὐτὸ θὰ ἀποφασισθῇ μόνον ὅταν θὰ ἔχουν ἀντιμετωπισθῇ πλήρως οἱ «τοξικὲς ἐπιθέσεις». Ὄχι μὲ ἀντεπιθέσεις, ἀλλὰ μὲ αὐτό-ἐξέλιξιν, αὐτό-ἐνδυνάμωσιν καὶ αὐτό-ἐνεργοποίησιν.

Παράδειγμα
Πρὸ μερικῶν ἐτῶν ἦλθα ἀντιμέτωπη μὲ πολὺ μεγάλα καὶ σοβαρὰ προβλήματα. Τὸ μεγαλύτερό μου ὅμως πρόβλημα δὲν ἦταν, ὅπως ἀπεδείχθη, ἡ ἀντιμετώπισις τῶν ἰδίων τῶν προβλημάτων, ἀλλὰ ἡ διαχείρισις τῶν τοξικῶν ἐπιθέσεων ποὺ ἐξαπέλυαν «δικοί μου» ἄνθρωποι μέσα ἀπὸ τὶς μεταξύ μας «τοξικὲς σχέσεις». Ἐννοεῖται πὼς ἀρκετοὶ στενοί μου φίλοι μοῦ συνέστηναν νὰ ἀποκοπῶ πλήρως ἀπὸ αὐτὲς τὶς σχέσεις. Μία ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς φίλους δέ, μέσα στὴν ἀγωνία της νὰ μὲ στηρίξῃ, ἄρχισε νὰ γίνεται ὑπερβολικῶς πιεστική****, πρὸ κειμένου νὰ μὲ πείσῃ/πιέσῃ νὰ ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ ὅλους ὅσους μὲ «ἔπνιγαν». Μὲ ἐπίεζε δὲ τόσο πολύ, ποὺ ἡ μεταξύ μας ἐπικοινωνία κατήντησε πολὺ περισσότερο …«τοξική», ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες «τοξικὲς» μαζύ.  Ἡ ἀντίδρασίς μου; Ἔκοψα ὁριστικῶς ἀπὸ τὴν φίλη**** κι ἐκράτησα, σὲ ἀσφαλεῖς ἀποστάσεις, ὅλες ἐκεῖνες τὶς «τοξικὲς σχέσεις». Τό ἀποτέλεσμα; Ὅλες μου αὐτὲς οἱ σχέσεις σήμερα εἶναι ἢ ἀληθεῖς σχέσεις ἢ …ἀνύπαρκτες.
Ἀληθεῖς εἶναι αὐτὲς οἱ σχέσεις μὲ ἐκείνους ποὺ εἶδαν ἐπάνω μου τὶς ἀλλαγὲς καὶ ἐπέλεξαν νὰ πράξουν τὰ ὅμοια μὲ τοὺς ἑαυτούς των. Ἀνύπαρκτες εἶναι οἱ ἄλλες, ἐκεῖνες ποὺ ὑπάρχουν στὶς ζωές μας σὰν …κληρονομιὰ (ὅπως οἱ γείτονες), ἀλλὰ ποὺ δὲν μᾶς ἐγγίζουν.

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~**

Πᾶμε ὅμως λίγο παρακάτω.
Ἕνα ἀκόμη «τσιτᾶτο» τῆς ἐποχῆς μας εἶναι τὸ «ἀποδέχομαι τὸν ἑαυτόν μου ὄπως εἶναι». Ὡραία κατάστασις, ἐὰν κατακτηθῇ, μὲ ἀγαθότητα, διαύγεια πνεύματος καὶ καθαρότητα νοήσεως. Ἐάν ὅμως εἶναι ὑπεκφυγή; Ἐάν εἶναι δόλος; Ἤ, ἀκόμη χειρότερα, ἐάν εἶναι ἕνας νέος ῥόλος;
Τί σημαίνει λοιπόν ἐτοῦτο τό …«φρουτάκι»;
Ἐὰν ἐγὼ ἔχω προηγουμένως σφάξει τὴν μάννα σου, ἔχω καύσει τὸ σπίτι τοῦ γείτονος, ἔχω βιάσει τὸ παιδὶ τῆς ἐξαδέλφης του καί.. καί… καί…
…τί ἀκριβῶς ἀποδοχή μπορῶ νά ἔχω γιά τόν ἑαυτόν μου καί γιά τίς πράξεις μου; Νά ἀποδεχθῶ πώς κάποτε-κάποτε μοῦ ἀρέσει καί νά σφάζω, νά βιάζω καί νά καίω; Ἤ μήπως αὐτή ἡ ἔκφρασις εἶναι ἡ ἀπαρχή γιά νά μέ «σκαλίσω» καί, ἐπὶ τέλους, νά μέ «γνωρίσω», νά μέ γαληνεύσω, νά μοῦ ἐπουλώσω τίς πληγές, νά μέ παρηγορήσω γιά τίς ἐνοχές, νά μέ ἐξυψώσω, νά μέ σεβασθῶ καί καταληκτικῶς νά παύσω νά προκαλῶ πόνο στούς γύρω μου, μετανοῶντας εἰλικρινῶς γιά τά ἐγκλήματά μου;
Ἐὰν μοῦ ἀρέσῃ νὰ σφάζω*****, ἔτσι γενικῶς, τὸ νὰ τὸ ἀναγνωρίσω στὸν ἑαυτόν μου καὶ νὰ τὸ ἀποδεκτῶ ὡς «πάθος», δὲν μὲ ἀδειοδοτεῖ αὐτομάτως γιὰ νὰ τὸ ἐπαναλάβω. Οὔτε μὲ ἀθωῴνει γιὰ τὶς σφαγὲς ποὺ διέπραξα. Ἀναγνωρίζω πὼς μοῦ ἀρέσει νὰ ἐγκληματῶ καί μετά; Μετά τί; Μετά ἐξακολουθῶ νά σφάζω (βιάζω, καταστρέφω…) ἤ πιάνω τόν ἑαυτόν μου μέ τήν …τσιμπίδα καί ἐπιχειρῶ νά ἀλλάξω αὐτό τό …«πάθος» μου, ἀναζητῶντας τά αἴτια, ἐπιχειρώντας φιλοτίμως νά ἐπουλώσω τίς πληγές πού μέ ᾡδήγησαν στό νά ἐκφράζω αὐτό τό «πάθος» μου, προκαλῶντας πόνο σέ ἐμέναν καί στούς ἄλλους;
Καὶ καλά… Δὲν εἶναι ὅλοι σφαγεῖς, ἐμπρηστές, βιαστές. Εἶναι ὅμως ὅλοι πληγωμένοι. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια ὅλοι μας κουβαλᾶμε ἕνα πληγωμένο παιδάκι μέσα μας, ποὺ ἔχει ἀνάγκη νὰ τοῦ ἐπουλώσουμε τὰ τραύματα. Κι ὅσο ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας ἀπὸ τὰ αἴτια τῶν πληγῶν, ἀλλὰ καὶ τὶς πληγές μας, τόσο πιὸ περιτέχνους ῥόλους θὰ παίζουμε, τόσο περισσότερο θὰ ἀναπαράγουμε «μοδάτα τσιτάτα» καὶ τόσο συχνότερα θὰ καταλήγουμε στὸ «ἁμαρτία ἐξομολογουμένη οὔκ ἐστι ἁμαρτία», γιὰ νὰ ἐξακολουθοῦμε τὰ ὅμοια, πίσω ἀπὸ τὶς μάσκες μας καί, στὴν πραγματικότητα, παραμένοντες μηχανὲς παραγωγῆς πόνου καὶ γιὰ ἐμᾶς ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς γύρω μας.
Καλὴ ἡ ὑποκρισία φίλοι μου, ἀλλά…
…σώνει!!!! Ἀρκεῖ!!! Γκώσαμε (ποὺ ἔλεγε κι ἔνας καλὸς φίλος κάποτε…)!!!
Ἔφθασε ὁ καιρὸς κάτι νὰ ἀλλάξουμε. Κι αὐτὸ τὸ κάτι δὲν σχετίζεται μὲ τὰ προσωπικά, τὰ πολιτικά, τὰ κοινωνικά, τὰ οἰκονομικά, τὰ ἐθνικά, τὰ διεθνῆ… Αὐτὸ τὸ κάτι ἀφορᾶ μόνον στὸ ποιοὶ ἐμεῖς πραγματικὰ εἴμαστε, τὸ ποιοὶ θέλουμε νὰ ἤμαστε καὶ ποιοί, καταληκτικῶς, ὀφείλουμε νὰ γίνουμε. Διότι γιὰ νὰ φτιάξουμε τὸν κόσμο -τὸ σῶμα- πρέπει νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸ ἄτομον -τὸ κύτταρον. Ἐὰν τὸ  ἄτομον δὲν ἀποφασίσῃ νὰ ἀναστηθῇ, τότε σίγουρα θὰ αὐτοκτονήσῃ, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, περισσεύει σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ὁ (κάθε εἴδους) …«πληθωρισμὸς καλπάζει»!
Καὶ ἡ ἐποχή μας εἶναι τέτοια ποὺ ἢ θὰ πηδᾶμε ὁμαδικῶς ἀπὸ γκρεμνὰ κι ἀπὸ ἐξῶστες ἢ ποὺ θὰ …πετάξουμε μέ τά δικά μας πτερά πρός τήν Ἐλευθερία. Σαφῶς οἱ πολλοὶ ἐπέλεξαν νὰ τὴν …κάνουν μὲ ἐλαφρᾶ πηδηματάκια.
Ἔ, ἐμεῖς τί θά κάνουμε; Θά τούς ἀκολουθήσουμε ἤ θά …ἀπελευθερωθοῦμε;

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~***

Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως καὶ μίαν ἀκόμη παράμετρο, τὴν πλέον ἴσως σημαντική.
Τί κάνουμε γενικῶς στήν ζωή μας; «Κυνηγοῦμε» μέ κάθε τρόπο τίς εὐκαιρίες πού θά μᾶς βοηθήσουν νά …«ἐξελιχθοῦμε» ἤ λόγῳ …βαριεστημάρας παρασυρόμεθα ἀπό τίς καταστάσεις, μέ ἀποτέλεσμα νά κατρακυλοῦμε σέ ὅλο καί πιό …ἀπροσμέτρητα βάθη;

Τί ἐννοῶ; Μά, ἡ αὐτό-πεπαίδευσις, μὲ κάθε εὐκαιρία καὶ πρόσχημα, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι αὐτοσκοπός μας. Εἶναι; Ἤ μήπως ἐπιλέγουμε τόν εὔκολο δρόμο τῆς …ἐξομοιώσεως μέ τά «κοινῶς ἀποδεκτά»;  Γιατί τά πρότυπά μας δέν εἶναι τέτοια πού νά μᾶς ὑποχρεώνουν νά ἐξελισσόμεθα καί καταντοῦν νά εἶναι τέτοια, πού μᾶς διατηροῦν «αἰχμαλώτους» σέ συνθῆκες πολλαπλῶν ἐκπτώσεων; Τὸ «ἔτσι κάνουν ὅλοι» ἢ τὸ «ἐγώ θά ἀλλάξω τόν κόσμο;» ἢ τὸ «δὲν ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος» εἶναι οἱ μόνιμες …δικαιολογίες μας. Κατήντησαν συνθήματα, ἐνᾦ αὐτὸ ποὺ μᾶς χρειάζεται -καὶ ἀπαιτεῖται νὰ ἐπιδιώκουμε διαρκῶς- μὰ καὶ νὰ νὰ ἐπαναλαμβάνουμε, εἶναι τὸ «ἐγώ, μόνος μου θὰ φτιάξω τὸν κόσμο», ἢ τὸ «φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς» ἢ τὸ «ἕνας κοῦκος φέρνει τὴν ἄνοιξιν».
Ἀρχή μας, διαρκῶς, ὀφείλουμε νὰ εἶναι ἡ ἐπιλογὴ τῆς …δυσκολίας. Ὄχι τῆς δυσκολίας γιὰ τὴν …δυσκολία, ἀλλὰ τῆς δυσκολίας  ποὺ ἐμπεριέχει σαφεῖς προκλήσεις αὐτό-βελτιώσεως, αὐτό-γνωσίας καὶ αὐτό-συνειδητότητος. Τό ἐπιλέγουμε; Τό πράττουμε; Τό ἀντέχουμε; Ἤ …αὐτό-οἰκτιρόμεθα παπαγαλίζοντας, πλάι στοὺς λοιποὺς συν-δεσμῶτες μας, κάθε τί πού μᾶς ἐφησυχάζει, πρό κειμένου νά ἐξακολουθήσουμε τήν …νιρβάνα μας;
Μήπως τελικῶς ὁ «μύθος τοῦ σπηλαίου» περιλαμβάνει κι ἐμᾶς στόν συνολικό πληθυσμό τοῦ «σπηλαίου»; Καί τί κάνουμε γιά νά ἐξέλθουμε αὐτοῦ; Προσπαθοῦμε νά …ἀνέλθουμε ἤ …κατρακυλοῦμε γιά νά ἐξομοιωθοῦμε καί νά μή ξεχωρίζουμε ἀπό τήν μάζα;

Καλὸ λοιπὸν εἶναι νὰ ἑστιάζουμε διαρκῶς στὸ καλλίτερον, γιὰ ἐμᾶς καὶ τοὺς γύρω μας, ἀλλὰ πάντα μὲ προσοχή, μὲ φειδῶ, μὲ μέριμνα. Ὄχι δυσκολία γιὰ τὴν δυσκολία. Ὄχι πολυμαθία, γιὰ τὴν πολυμαθία. Ὄχι παντογνωσία γιὰ τὴν παντογνωσία. Στεκόμεθα, διερωτώμεθα μὲ εἰλικρίνεια, ἐξετάζουμε μίαν πρὸς μίαν ὅλες τὶς παραμέτρους τοῦ στόχου μας καὶ ξεκινοῦμε γιὰ νὰ τὸν κατακτήσουμε μόνον ἐὰν πράγματι πληροῖ τὰ κριτήρια τῶν …ἐσωτερικῶν ἀναγκῶν μας. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι …ἡμίμετρα.
Προσοχὴ ὅμως, γιατί αὐτὰ τὰ ἡμί-μέτρα τῶν …«ὀλίγων ἀπὸ ὅλα», τόσων καὶ τόσων, ποὺ κάτι καταλαβαίνουν τώρα καὶ μετὰ ἀράζουν ἔως νὰ ξανά-ἔλθῃ, ὅλως …«τυχαίως» μία …«νέα ἐπιφοίτησις», εἶναι μόνον ὑποσυνείδητος ἀποφυγὴ δράσεως. Αὐτὲς οἱ μικρό-ἀπάτες, τοῦ νὰ «κλέβουμε» πληροφορίες, γνώσεις, ἐμπειρίες εἶναι ἁπλῶς χρονοκαθυστερήσεις. Αὐτὲς οἱ ὑποκριτικὲς συμπεριφορὲς (πού, εἰδικῶς σὲ κάποιους κατήντησαν δευτέρα φύσις των) «πνευματικότητος», «δηθενισμοῦ», «ἀμπελοφιλοσοφίας» ποὺ στὴν πραγματικότητα ἁπλῶς ἀποδεικνύουν τὸ «δάσκαλε ποὺ ἐδίδασκες καὶ νόμο δὲν ἐκράτεις», καλὸ εἶναι νὰ μὴ μᾶς ἀφοροῦν. Ἐκφράσεις φόβου εἶναι, μὲ διαφορετικὰ ἐνδύματα. Ἐκφράσεις φόβου μὴ ἀποδοχῆς.

Τελικῶς, διαρκῶς καὶ μὲ κάθε εὐκαιρία, ἄν τί ὁ ἄνθρωπος νὰ ἑστιάζῃ «ἐντός του», χρονοκαθυστερεῖ, βλακοκαβαλικεύεται καί, καταληκτικῶς, φυγοπονεῖ ἐφ΄ ὅσον παραμένει στὰ «ἐκτός του» προσηλωμένος. Καὶ εἶναι ἀτελείωτα αὐτὰ τὰ «ἐκτός του»… Δίχως ἀρχὴ καὶ τέλος…

Φροντίζουμε νά φτιάξουμε πρῶτα τόν ἑαυτόν μας ἤ κυττᾶμε πάντα τριγύρω μας, παρατηρῶντας -μὲ ὅλο καὶ πιὸ μεγάλη διαύγεια- τά πάθη τῶν γύρω μας;

Τά δικά μας πάθη, ἤ, ὀρθότερα, τίς δικές μας καμποῦρες δυνάμεθα νά τίς διακρίνουμε;

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~**

Τέλος, καλὸ θὰ εἶναι νὰ ἐξετάσουμε καὶ μερικὲς ἀκόμη συμπεριφορές-δείκτες πού, εὔκολα, θὰ μᾶς καταδείξουν πολλὰ ἀπὸ τὰ αἴτια τῶν ἀτομικῶν μας παθῶν.
Ἀκούω συχνὰ τὸ «νὰ ἑνωθοῦμε» ἢ τὸ «τὸ κοινό μου» ἢ τὸ «σηκωθεῖτε βρέ…» καὶ ἄλλα παρόμοια. Πιὸ μεγάλη αἰσχρότης ἀπὸ αὐτοῦ τοῦ τύπου ἐκφράσεις δὲν ὑπάρχει, διότι καί:

• Δὲν κυττῶ τὴν δική μου καμπούρα, ἐπιχειρῶντας νὰ φτιάξω τὶς καμποῦρες τῶν ἄλλων.
• Χώνομαι σὲ κόμματα, ἀποκόμματα, κινήματα, ὁμάδες, ΜΚΟ, ὀργανώσεις (ἔως καὶ θρησκείες τώρα τελευταία) γιὰ νὰ ἀποκρύψω τὸν φόβο τῆς μοναξιᾶς μου καὶ τὴν μὴ παραδοχὴ τῆς ἀδυναμίας μου.
• Συναναστρέφομαι ΜΟΝΟΝ αὐτοὺς μὲ τοὺς ὁποίους συμφωνῶ, ἐνημερώνομαι ΜΟΝΟΝ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θὰ μὲ ἐπιβεβαιώσουν καὶ ὑψώνω τείχη ἐμπρὸς σὲ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἀμφισβητήσουν τὶς δικές μου πακτωμένες θέσεις.
  
• Ἀδυνατῶ νὰ δράσω μόνος μου γιὰ τὰ αὐτονόητα καὶ διαρκῶς ἀγωνίζομαι νὰ ἀναζητῶ συντρόφους-ὁμό-ἰδεάτες, γιὰ νὰ συμπορεύομαι μὲ ἄλλους …ὁμό-ἰδεάτες, πρὸ κειμένου νὰ ἀποφύγω τὴν Εὐθύνη τῆς Ἀτομικότητος!!! (Τρομάζουμε ἐμπρὸς στὸ ἐνδεχόμενον τῆς διαφορετικότητός μας!)
  
• Σπεύδω νὰ «σώζω» ἄλλους, νὰ δρῶ ὡς «πυροσβέστης», νὰ λειτουργῶ ὡς …μπαστουνάκι, γιὰ νὰ «ὑποχρεώσω» τοὺς γύρω μου νὰ μὲ περιθάλψουν ὅταν παραστῇ ἀνάγκη, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ …«συντηρῶ κοινὸ» χειροκροτητῶν. (Αὐτὴ εἰδικῶς ἡ συμπεριφορὰ ἀποκρύπτει κι ἕναν μεγαλύτερον φόβο, ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν μοναξιὰ τοῦ …διαφορετικοῦ!)
  
• Βοηθῶ ὁπουδήποτε καὶ ὁποιονδήποτε, πάντα μὲ …θόρυβο (!!!), γιὰ νὰ ἀφήσω τὸ στίγμα τοῦ «καλοῦ καὶ φιλοτίμου», ποὺ κουκουλώνει τὴν ἀγωνία του γιὰ ἀποδοχή.
• Ἐλπίζω πὼς ὅλα θὰ ἀλλάξουν πρὸς ὄφελός μου, δίχως …ἐμέναν, ἀπὸ φυγοπονία.
• Συντηρῶ ψευδεῖς ἀνάγκες ποὺ διαρκῶς αὐξάνονται, ἀρνούμενος τὸν λιτὸ βίο, ἀποκρύπτοντας ὅμως στὴν πραγματικότητα, πάντα ἀπὸ ἐμέναν, τὶς ἀληθεῖς μου ἀνάγκες καὶ …βολευόμενος σὲ ὅλο καὶ πιὸ λίγα ἀπὸ τὰ ἀναγκαία, ἐνᾦ τὰ περιττὰ γίνονται …«σκοπός»!!!
• Ἐξαπατῶ ὅταν δὲν μὲ …βλέπουν, παραμένω δυστυχής, μόνος καὶ φοβικός!

Καὶ πάρα πάρα πάρα πολλὰ ἀκόμη, πού, ἐὰν ἐπέλεγα νὰ τὰ ἀντικρύσω κατάματα, τότε θὰ κατέῤῤεα.

Τὸ μεγαλύτερον πρόβλημα τῆς Ἀνθρωπότητος σήμερα εἶναι ἡ (ἀν)-Ἐλευθερία της. Ἡ Ἐλευθερία ἀποζητᾶται, ἐπιδιώκεται, διεκδικεῖται (δυστυχῶς) μὲ σπασμωδικὲς κινήσεις (ἀκόμη).
Μά πῶς εἶναι δυνατόν νά Ἐλευθερωθοῦμε ὡς κοινωνίες ἐάν ἀδυνατοῦμε νά Ἐλευθερωθοῦμε ὡς Ἄνθρωποι;
Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀναθέσουμε σέ κάποιους ἄλλους αὐτόν τόν ἀγῶνα, ἐάν ἐμεῖς ἀρνούμεθα νά ἀγωνισθοῦμε γιά ἐμᾶς;
Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐλπίζουμε πώς κάποιοι νέοι …«σωτῆρες» θά μᾶς σεβασθοῦν περισσότερο ἀπό ὅσο (δέν) μᾶς ἐσεβάσθησαν οἱ ἀποχωροῦντες;

Ὅλο τὸ ζητούμενον λοιπὸν εἶναι ἡ Ἐλευθερία. Μία Ἐλευθερία ὅμως ὄχι ἐπίπλαστος, μισή, ἐλεγχομένη ἀπὸ ἄλλους, ἀλλὰ οὐσιαστικὴ καὶ μόνιμος. Μία Ἐλευθερία ποὺ ὁ καθείς μας, μόνος του, ὀφείλει γιὰ τὸν Ἑαυτόν του καὶ μόνον (ἀρχικῶς) νὰ τὴν διεκδικήσῃ, νὰ τὴν κερδίσῃ καὶ νὰ  τὴν διαφυλάξῃ. Ἐὰν ἐμεῖς, ὡς ἄτομα, ἐπιτύχουμε τὸ …ἀδύνατον, τότε νὰ ἤμαστε βέβαιοι πὼς τότε καὶ μόνον τότε θὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τοὺς γύρω μας (ἀπ)-Ἐλευθέρους, νὰ συστρατευθοῦμε μαζύ των, πρὸ κειμένου νὰ ἀντικρύσουμε κατάματα τὸν (ἐξωτερικὸ) ἐχθρὸ καὶ νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε ἀποτελεσματικά. Ὅσο πράττουμε τὸ ἀνάποδον, θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ παραμένουμε δεσμῶτες στὰ …δικά μας δεσμά. 

Ἀλήθεια… Τί ἀνάγκη ἔχει ὁ ἄνθρωπος, πραγματικά, ἀπό τίς μή εἰλικρινεῖς συναναστροφές μέ τούς γύρω του; Μήπως τελικῶς δέν ἀντέχουμε τήν μοναξιά; Ὡραία… δὲν τὴν ἀντέχουμε. Κι ἐφ΄ ὅσον δὲν τὴν ἀντέχουμε εἶναι τόσο ἀναγκαία ἡ συναναστροφή τῶν δῆθεν, γιά νά ἀρνούμεθα τήν πραγματικότητα, πού μᾶς ἀποκαλύπτει πώς ὅλες οἱ (ὑποκριτικές κοινωνικές καί οἰκογενειακές) σχέσεις μας δέν εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό …χρονοκαθυστερήσεις; Καί οἱ χρονοκαθυστερήσεις δέν τροφοδοτοῦν τόν κύκλο τῆς ἀρνήσεως ἀναλήψεως Εὐθύνης καί τοῦ φόβου;
Τί πραγματικά χρειαζόμεθα; Νά περάσουμε ἀπό αὐτόν τόν πλανήτη άφήνοντας ἕνα ἀκόμη ἀποτύπωμα δυστυχίας, μοναξιᾶς καί δουλείας ἤ νά βάλουμε τό λιθαράκι πού μᾶς ἀναλογεῖ στήν Ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ἀνθρώπου καί τοῦ πλανήτου ἀπό κάθε εἴδους δεσμά;

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~**

Περιγράφοντας τὸ πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ ἤμαστε, ἀλλὰ καὶ τὸ πῶς εἴμαστε στὴν πραγματικότητα, δὲν σημαίνει πὼς αὐτομάτως τοποθετῶ ἑαυτὸν στὴν ἐδῶ ἢ στὴν ἐκεῖ πλευρά. Σημαίνει ἁπλῶς πὼς ἀγωνίζομαι κι ἀγωνιῶ νὰ φθάσω ἐκεῖ ποὺ ἐγὼ -καὶ μόνον ἐγὼ- θὰ νοιώθω τόσο ἀσφαλὴς καὶ τόσο ἐσωτερικὰ πλήρης, ποὺ κάθε περιττότης θὰ παραμερίζεται αὐτομάτως, δίχως κόπο κι ἀγωνίες. Οὐσιαστικῶς τολμῶ, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀντικρύζω ἕναν πρὸς ἕναν κάθε μικρὸ ἢ μεγάλο μου φόβο, νὰ τὸν κυττῶ στὰ μάτια, νὰ τὸν ἐπεξεργάζομαι, νὰ τὸν ξεγυμνώνω ἀπὸ τὶς …κορδέλλες του, νὰ τὸν ἀπομυθοποιῶ καί, καταληκτικῶς, νὰ τὸν πετῶ.
Κάθε φορὰ ποὺ πορεύομαι μὲ αὐτὴν τὴν διαδικασία, τολμῶ ἕνα νέο βῆμα καί, αὐτομάτως, αὐξάνω τοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας μου ὁπότε καί, βῆμα τῷ βῆμᾳ, συνεπακολούθως ἐπιτυγχάνω βαθύτερες καὶ εἰλικρινέστερες σχέσεις μὲ τοὺς γύρω μου.
Κάθε φορὰ ποὺ ἀπαλλάσσομαι ἀπὸ ἕναν (μικρὸ ἢ μεγάλο) φόβο μου, βαθαίνει ἡ αὐτό-ἐκτίμησίς μου.
Κάθε φορὰ ποὺ τολμῶ νὰ «τσαλακώσω» καὶ νὰ γκρεμίσω τὴν εἰκόνα μου, νὰ τὴν ξεγυμνώσω ἀπὸ στολίδια-ῥόλους καὶ νὰ τὴν καθάρω, «πετῶ» μὲ μεγαλυτέρα ὁρμή.
Κάθε ὁρμητικότερον «πέταγμα» μετακυλᾶ τὴν Εὐθύνη τῆς Ζωῆς μου στὶς δικές μου πλάτες, ἀποτραβῶντας ἀπὸ τοὺς γύρω μου τὰ ἀπομεινάρια Εὐθύνης ποὺ τοὺς «ἀνέθετα» ὑποσυνειδήτως, πρὸ κειμένου οἱ ὑποκρισίες μας-ῥόλοι μας νὰ ἔχουν λόγο ὑπάρξεως, ἀλλὰ καὶ τὰ μεταξύ μας δεσμὰ νὰ παραμένουν ἀναλοίωτα.
Κάθε φορὰ ποὺ ἐπαυξάνω τὴν ἀτομική μου Εὐθύνη, βαθαίνουν καὶ καθάρονται οἱ σχέσεις μου μὲ τοὺς γύρω μου, ἀπαλλάσσομαι ἀπὸ ῥόλους καὶ ἐπαναδομῶ τὸν τρόπο σκέψεώς μου.
Κάθε φορὰ ποὺ «διορθώνω» τὸν τρόπο σκέψεώς μου, «μετουσιώνεται» ἡ θέσις μου στὴν κοινωνία καὶ στὸν κόσμο μας.

Κι ὅσο αὐτὲς οἱ σχέσεις καί, καταληκτικῶς, οἱ θέσεις καθάρονται, τόσο κι ἐγὼ αἰσθάνομαι διαρκῶς πιὸ Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος.
Κι ὅσο ἐγὼ αἰσθάνομαι διαρκὼς πιὸ Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος, τόσο περισσότερο καὶ οἱ γύρω μου τολμοῦν νὰ δοκιμάσουν τὴν διαδικασία.
Κι ὅσο περισσότεροι τολμοῦν νὰ δοκιμάσουν τὴν διαδικασία, τόσο μεγαλώνει ὁ κύκλος τῶν Ἐλευθέρων, ποὺ ἀρνῶνται τοὺς συμβιβασμούς, ποὺ γνωρίζουν τὴν ὑπευθυνότητα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ ποὺ συνειδητοποιοῦν τὴν δυναμικὴ τῆς μεταξύ μας συνδέσεως.

Μήπως τελικῶς ὅλο αὐτό πού μᾶς συμβαίνει δέν εἶναι παρά ἁπλῆ, ξεκάθαρος, πασιφανής δειλία; Μήπως τελικῶς ἡ ἄρνησίς μας νά ἀντικρύσουμε/ἀντιμετωπίσουμε τούς φόβους μας, πού γεννοῦν τά πάθη μας, τίς βλάβες μας καί τίς πληγές μας, εἶναι (πέραν τοῦ βολέματος) ἕνας ἀκόμη φόβος καί μόνον ἀπόλυτος φόβος; Καί μήπως καταληκτικῶς ἐάν ἐπιλέξουμε τήν ἀνάληψιν τῆς Εὐθύνης γιά τίς Ζωές μας, θά μᾶς ἐπιβάλουμε νά σταθοῦμε ἐπί τέλους Ὄρθιοι καί νά καταπολεμήσουμε κάθε ἀληθή ἤ ψευδή ἐχθρό;

Τί λέτε λοιπόν; Πότε θά καταφέρουμε νά ἀπελευθερωθοῦμε; Ὅταν μέ τίς ὑπάρχουσες συνθῆκες ἀνελευθέρων συνανθρώπων μας, διά τῆς (ἀκραίας) βίας ἐπιτύχουμε νά ἑνωθοῦμε κατά τῶν κοινῶν μας ἐχθρῶν; Καί πόσο θά κρατήσῃ αὐτοῦ τοῦ (βιαίου) εἴδους συνένωσις;
Τόσο ὅσο γιά νά ξεπηδήσουν νέοι δυνάστες;
Καί πόσο διακριτοί θά εἶναι οἱ ἐχθροί μας, ἐάν ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε νά δοῦμε …πέρα ἀπό τήν μύτη μας τά πασιφανῆ;
Ἤ μήπως ὅταν θά ἐπιτύχουν -ἐλάχιστοι στὴν ἀρχή!- Ἐλεύθεροι Ἄνθρωποι νά αὐτό-καθαρθοῦν, νά σταθοῦν Μόνοι των, νά πορευθοῦν Ἐλευθέρως γιά νά ἐπιδιώξουν νά συναντηθοῦν, νά ἀναγνωρισθοῦν καί νά τελικῶς νά ἐπιτύχουν εἰλικρινῶς κι ἐντίμως νά συμπορευθοῦν ὥστέ, καταληκτικῶς, νά δράσουν-ἐπιδράσουν τόσο ὅσο χρειάζεται, πρό κειμένου νά καταλυθῇ ἕνα πρός ἔνα ὅλα τά (ἀληθῆς ἢ ψευδῆ) δεσμά τῶν ἁλυσίδων μας;

Καί δύνανται ὅλοι τελικῶς νά τό κάνουν αὐτό τό «γδάρσιμο»; Ἤ ἁπλῶς ἀπαιτεῖται ἔνα μικρό ποσοστό Ἐλευθέρων γιά νά συμπαρασύρουν καί τούς λοιπούς σέ μίαν τέτοιαν νέα συνθήκη;
Ὑπ΄ ὄψιν πὼς κάθε φορὰ ποὺ ἕνας ὀργανισμὸς (σῶμα) ἀσθενεῖ, τότε τὸ ὑγιειὲς τμῆμα του ἀγωνίζεται μετὰ μανίας νὰ «σκοτώσῃ» τὸν «εἰσβολέα» ποὺ τὸ βλάπτει. Κι ἐκεῖ οἱ διαδικασίες εἶναι ἀγριότατες, μὴ κατανοητὲς ἀπὸ τὴν «πεπολιτισμένη κοινωνία μας». Σκοπός, τῆς μίας μαχομένης πλευρᾶς (σῶμα), εἶναι ὁ θάνατος τῆς ἄλλης καὶ ὁ …καννιβαλισμός- καὶ σκοπὸς τῆς ἄλλης μαχομένης πλευρᾶς (εἰσβολέων-σαπροφύτων) εἶναι ὁ διαρκὴς …σαπροφυτισμός. (Ἡ φαγοκυττάρωσις, γιὰ παράδειγμα, εἶναι ἕνα τέτοιο φαινόμενον.)
Δὲν ἰσχυρίζομαι πὼς πρέπει νὰ καταντήσουμε …καννίβαλοι. Ἰσχυρίζομαι ὅμως πὼς πρέπει νὰ πολεμήσουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τὴν ἀνάκτησιν (ἔστᾦ τῶν ἐλαχίστων) βαθμῶν Ἐλευθερίας μας.
Ἐὰν δὲν «καθαρθῶ» εἶναι ἀδύνατον νὰ  δυναμώσω καὶ νὰ ἐπανεξετάσω τὰ πάντα γιὰ νὰ μὲ ἐπαναδομήσω σὲ νέες βάσεις, τόσο ὅσο χρειάζομαι, πρὸ κειμένου νὰ ἀλλάξω τὸν τρόπο ποὺ ἀντιλαμβάνομαι τὸν κόσμο μας, ἀλλὰ καὶ τὶς σχέσεις μου μὲ τοὺς ἄλλους, πολλῷ δὲ μᾶλλον τὴν Ἁνάγκη ἐπαναπροσδιορισμοῦ τῶν Ὁρίων, ἀτομικῶν καὶ κοινωνικῶν.
Κι ἐὰν δὲν μὲ ἐπαναδομήσω σὲ νέες βάσεις, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπιτύχω ἀποκατάστασιν ἀτομικῶν (ἀρχικῶς) βαθμῶν Ἐλευθερίας.
Κι ἐὰν δὲν μάθω, ἐμπράκτως, πὼς ἡ Ἐλευθερία κερδίζεται, εἶναι ἀδύνατον νὰ εὑρεθῇ κάποιος ποὺ θὰ μοῦ τὴν …χαρίσῃ!

Κατ’ ἐμὲ εἶναι μονόδρομος αὐτὴ ἡ διαδικασία. Ἐὰν θεωρήσουμε πὼς εἴμαστε ἐδῶ τυχαίως, ὅλα καλὰ καὶ οὐδὲν πρόβλημα. Ἐξακολουθοῦμε ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν, δίχως ἀπαιτήσεις. Ἐὰν ὅμως πιστεύουμε πὼς δὲν εἴμαστε ἐδῶ τυχαίως, ἀπαιτεῖται νὰ ἀνακαλύψουμε, ἀπὸ τὴν ἀρχή, τὰ πάντα, ξεκινῶντας ἀπὸ ἐμᾶς. Δὲν γίνεται νὰ κτίσουμε τὸν Κόσμο μας (σῶμα) ἐὰν δὲν κτίσουμε τὸν Ἄνθρωπο (κύτταρο).

Φιλονόη

Τί σημαίνει αὐτό;
* «Ὀλίγιστος στὴν πραγματικότητα» σημαίνει πὼς αὐτὸς αἰσθάνεται ἔτσι. Δὲν ὑπάρχουν ὀλίγιστοι. Ὑπάρχουν μόνον δυστυχεῖς, ποὺ φοβῶνται νὰ ἑστιάσουν στὰ προβλήματά των καὶ νὰ τὰ ἐπιλύσουν.

** «Βροντῶ πίσω μου τὴν πόρτα» σημαίνει ἀδυναμία διαχειρίσεως καταστάσεων ἢ δειλία. Γιατί, καταληκτικῶς, δειλοὶ παραμένουμε ὅταν ἀρνούμεθα νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ προβλήματα κατάματα.

*** Δὲν ὑπάρχουν «εὔκολες σχέσεις». Ὑπάρχουν μόνον πλαστὲς σχέσεις, σχέσεις ὑποκρισίας καὶ σχέσεις καθωσπρεπεισμοῦ, ἀνάμεσα σὲ ἄτομα ποὺ δὲν ἔχουν λύσει τὰ ἐσωτερικά τους ζητήματα, δὲν ἀντέχουν νὰ καταπιασθοῦν μὲ αὐτὰ καὶ ἐπιμένουν νὰ διατηροῦν σὲ ἐπίπεδον τέτοιον κάποιες των σχέσεις, ὥστὲ νὰ μὴ χρειάζεται νὰ …γδέρνονται καὶ νὰ πονοῦν. Κοινῶς οἱ «εὔκολες σχέσεις» εἶναι γιὰ νὰ περνᾶμε ἀνέμελα τὸν καιρό μας, δίχως νὰ ζοριζόμεθα ἤ, ἄλλως, γιὰ νὰ …τεμπελιάζουμε ἀδρανεῖς

****  Καλὸ ὅμως εἶναι νὰ ἐπανεξετάσουμε ἐπὶ τέλους καὶ τὶς -φαινομενικῶς- μὴ «τοξικὲς σχέσεις» μας, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δροῦν ἐπάνω μας σὰν …«μεγάλοι ἀδελφοὶ» ἢ σὰν «γονεῖς», ὅπως ἀκριβῶς ἐλειτούργησε ἐπάνω μου ἡ φίλη μου· πού, γνωρίζουσα τὰ προβλήματά μου ἀνέλαβε νὰ μὲ …σώσῃ! Δὲν χρειαζόμεθα νέες μαμάδες καὶ νέους μπαμπάδες καὶ νέους μεγάλους ἀδελφούς. Μᾶς ἀρκοῦν αὐτοὶ ποὺ ἔχουμε ἤδη. Χρειαζόμεθα ἀνθρώπους Ἐλευθέρους γύρω μας. Καί, ἰδίως σὲ περιόδους ποὺ εἴμαστε εὐάλωτοι, ἀπαγορεύεται νὰ ἔχουμε γύρω μας ἀνθρώπους ποὺ μᾶς …περιθάλπουν, διότι καταλήγουμε μὲ ἀνθρώπους-μπαστουνάκια. Δὲν ἀμφισβητοῦμε τὶς καλὲς προθέσεις, ἀλλὰ ἐὰν δεκτοῦμε τὶς παρεμβάσεις των, τότε καταλήγουμε νὰ ἀμφισβητοῦμε πλήρως τοὺς ἑαυτούς μας.

***** Βᾶλε βιάζω, καίω, καταστρέφω, ἀσεβῶ, προσβάλλω, ἀπατῶ, ψεύδομαι… Μακρὺς ὁ κατάλογος… Ἀτελείωτος…

εἰκόνα καὶ εἰκόνα

 

  .