Ἴων Εὐρυπίδου

Ἴων Εὐρυπίδου Ἡ Κρέουσα, βασίλισσα τῶν Ἀθηνῶν καὶ θυγάτηρ τοῦ Ἐρεχθέως,
τεκνοποιήσασά ποτε μετὰ τοῦ Ἀπόλλωνος, ἀφῆκεν τὸ τέκνον της, ἐκ φόβου
ἀποκαλύψεως, εἰς σπήλαιον ἐκτὸς τῶν Ἀθηνῶν, παραλαβὼν δὲ ὁ Ἐρμῆς
ἐκεῖνο μετέφερεν εἰς τὸ μαντεῖον τῶν Δελφῶν, ἔνθα ἀνετράφη ὑπὸ τῆς
Πυθίας.

Συνέχεια

Μία ἀντίφασις τῆς πολιτικῆς ζωῆς (ἀναδημοσίευσις)

Μία ἀντίφασις τῆς πολιτικῆς ζωῆς
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ: Μία ἀντίφασις τῇς πολιτικῆς ζωῆς.
Οὐχί ταὐτὰ γιγνώσκειν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, παρίσταταί μοι, ὅταν τε τὸ τῆς πολιτείας ὄνομ’ ὑμῶν ἀκούσῳ, καὶ ὅταν τὸν τρόπον ὃν προσφέρονταί τινες ὑμῶν τοῖς ὑπὲρ ταύτης λέγουσιν ἴδω. τὴν μὲν γὰρ πολιτείαν δημοκρατίαν, ὥσπερ ἅπαντες ἴστε, ὀνομάζετε, τῶν δὲ τἀναντία ταύτῃ λεγόντων ἐνίους ἥδιον ἀκούοντας ὁρῶ.  Ὅ καὶ θαυμάζω τὶς ποθ’ ἡ πρόφασις. πότερον προῖκα λέγειν ταῦτ’ αὐτοὺς οἴεσθε; ἀλλ’ οἱ τῶν ὀλιγαρχιῶν, ὑπὲρ ὧν οὗτοι λέγουσιν, κύριοι καὶ πλείω σιωπῆς μᾶλλον ἂν δοῖεν. ἀλλὰ βελτίω ταῦτ’ εἶναι τῶν ἑτέρων ὑπειλήφατε; βελτίων ἄρ’ ὑμῖν ὀλιγαρχία δημοκρατίας φαίνεται. ἀλλ’ αὐτοὺς εἶναι βελτίους ἡγεῖσθε; καὶ τίς ἂν ὑφ’ ὑμῶν χρηστὸς νομίζοιτ’ εἰκότως, ἐναντία τῇ
καθεστώσῃ πολιτείᾳ δημηγορῶν; οὐκοῦν λοιπὸν ἁμαρτάνειν ὑμᾶς, ὅταν οὕτως ἔχητε τὴν γνώμην. τοῦτο
Συνέχεια

Δημοκρατία!

Τοῖς ὄχλοις πειρώμενος ἀρέσκειν, τῶν ὄχλων ἔση ὅμοιος».!
Ἡ μάζα, ὁ ὄχλος δὲν ὑπάρχει τὶποτα ποὺ νὰ μισῇ περισσότερο ἀπὸ αὐτὸν ποὺ κάνει ἔκκλησιν εἰς τὴν συνείδησὶν του καὶ εὑρίσκεται εἰς ἀνώτερο ἐπίπεδο.!

Ἡ Δημοκρατία εἶναι χειροτέρα τῆς ὁλιγαρχίας, διότι ἐπιβάλλει εἰς τὴν Χῶραν τὰς ἀνεξελέγκτους καὶ ἀτύπους παρορμήσεις τοῦ όχλου. Κάθε μορφὴ συζητήσεως μὲ τὸν ὄχλο ἀποκλείεται Ὁ λαός (ὄχλος) εἰς τὴν συντριπτικὴν του πλειοψηφία ἦταν καὶ εἶναι πάντα ἐναντίον ἐκείνων, ποὺ ἐπιθυμοῦσαν τὸ καλό, διότι ὁ ὄχλος, εἶναι κυρίως ἀδρανὴς καὶ δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ νὰ μισῇ περισσότερο ἀπὸ τὰς ὅποιας ἑκκλήσεις γίνονται εἰς τὴν συνείδησὴν του. Ἡ ἐξέλιξις αὐτῶν εἰς ἀνώτερα ἐπίπεδα, ἡ ὑπερνίκησις τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς ἀδρανείας, θὰ εἶναι πάντα ἡ ὑποχρέωσις καὶ δουλειά τῶν ξεχωριστῶν ἀτόμων τῶν ὁλίγων, ποτὲ ἡ δουλειὰ τῶν πολλῶν. «…ὁ λαὸς πολεμᾷ διὰ τὴν κοιλιὰ του καὶ οἱ Εὐγενεῖς διὰ τὰς ἀξίας.».
Ὁ Ὄχλος μπορεῖ νὰ ἐπηρεασθῇ, μόνον μὲ δημαγωγία καὶ ἐπιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητος, ἀφοῦ εἶναι τὰ μοναδικὰ ποὺ μπορεῖ νὰ κατανοήσῃ.
Ἡ Ὁλιγαρχία ἔχει πάντα ἕνα περιθώριο λογικῆς, ἐνίοτε δὲ διατηρεῖ σεβασμὸν εἰς τὰς προσωπικότητας τῆς χῶρας, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸν Ὄχλον ὁ ὁποῖος μισεῖ ὅποιονδήποτε κάνει ἔκκλησιν εἰς τὴν συνείδησὶν του καὶ εὑρίσκεται εἰς ἀνώτερο ἐπίπεδο.! Συνέχεια

Μηδέν…

 
Ὡς μὴ Εἶναι, ἡ ἑννοιολογικὴ ἀρνησις τῆς ὑπάρξεως γενικῶς τοῦ Εἶναι (άπόλυτο μηδέν), ἤ μόνο Ιδιοτήτων τοῦ Εἶναι (σχετικὸ μηδέν).
Ή έβραϊκὴ – χριστιανικὴ κοσμολογία διδάσκει ὅτι ὁ θεὸς ἔπλασεν ἀπὸ τὸ μηδέν τόν κόσμο. Ό Πλάτων και ό Πλωτῖνος χαρακτηρίζουν τὴν ὕλη ὡς «μὴ ὄν», ὁ δέ Ἔγελος ταυτίζει τὸ Εἶναι μὲ τὸ μηδὲν καὲ έρμηνεύει άπὸ αὐτὴήν τὴν σύζευξην τὴν διαλεκτικὴν ἐξέλιξην ὅλων τῶν ὄντων.
Εἰς τόν Χάϊντεγκερ τὸ μηδὲν εἶναι ἕνας τρόπος παρουσίας τοῦ ἰδίου τοῦ εἶναι ὅπως τὸ ἀντιλαμβανόμεθα εἰς τὴν κατάστασιν τῆς ἀγωνίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἐξαφανίζεται κάθε ὄν καὶ μαζὺ ἡ ἀσφάλεια ποὺ βρίσκει ὁ ἄνθρωπος εἰς αὐτό.

Συνέχεια

Ἄπειρον-Ἀρμονία (ἀναδημοσίευσις)

Θεῖον Ἄπειρον: ὑπῆρξεν ἡ Μονὰς εἰς τὴν ὁποίαν τὸ Πᾶν συνεσπειροῦτο, ἀλλὰ παραγωγὸς Μονάς.
Παρήγαγεν πᾶσας τὰς ἄλλας Μονᾶδας καὶ οἱ ἄπειροι ἐκ Μονάδων ἀριθμοὶ ὰποτελοῦν τὴν Ἀρμονίαν.

Δὲν εἶναι τὸ θεῖον Ἄπειρον ἀριθμός, διότι οὕτῳ καθίσταται νοητὸν εἰς πᾶσαν εἰς τὴν Φύσιν Μονάδα ἡ ὁποία διακρίνεται τῶν ἄλλων ὡς ἔχουσα ἰδίαν μορφήν.
Σκοπὸς τοῦ θείου Ἀπείρου εἶναι ἡ ὕπαρξίς του κατὰ μονάδας.

Συνέχεια

Ῥεαλισμός. (ἀναδημοσίευσις)

Ῥεαλισμός.Ἡ θεωρία ὅτι αἱ γενικαὶ ἔννοιαι ἔχουσιν τὴν ἰδικήν των πραγματικὴν ὕπαρξιν ἀνεξαρτήτως τῆς ἀνθρωπίνου νοήσεως καὶ «πρὶν ἀπὸ τὰ πράγματα» (Πλατωνικὸς ῥεαλισμός) ἤ «μέσα εἰς τὰ πράγματα» (Ἀριστοτελικὸς ρεαλισμός).
Ὁ γνωσιολογικὸς ρεαλισμὸς ἰσχυρίζεται ὅτι ὑπάρχει μία αὐτοτελής, ἔξωθεν τῆς συνειδήσεως, πραγματικότης ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νὰ ἐννοηθῇ ἤ ὡς ὑλικόν τιν (πχ. Λεύκιππος, Λουκρήτιος, καὶ εἰς τὴν σύγχρονον φυσικήν) ἤ ὡς ὑλικὸν μετὰ πνεύματος, ἤ μόνον πνευματικόν.

Συνέχεια