Στὸν πίνακα μὲ τίτλο Ἥρως (Φιλοποίμην) μὲ τὴν λιτὴ ἔνδυση καὶ τὸ λιτὸ «γεῦμα» ἀλλὰ τὸ μακρὺ σπαθί, ἴσως λείπῃ μία σουρεαλιστικὴ TV…
Εἰκόνα καὶ τοῦ συγχρόνου «ἐπαναστάτου» Ἕλληνος.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀναμνήσεις
Σιωπή…
Οἱ Γερμανοὶ στὴν Ἀθῆνα γιὰ ἄλλην μίαν φορά.
Ἡ Πηνελόπη Δέλτα αὐτοκτόνησε στὶς 27 Ἀπριλίου 1941 πίνοντας δηλητήριο, λίγο πρὶν καταλάβουν οἱ Γερμανοὶ μὲ τὰ Panzer τὴν Ἀθῆνα.
Τὸ Κατμαντοῦ
Πρό διετίας εἶχα ἐπισκεφθεῖ τό Νεπάλ καί εἶχα περιτρέξει ὅλη τήν πόλη τοῦ Κατμαντοῦ πού ἔσφυζε ἀπό ζωή, χωρίς νά ἔχει αὐτό τό στίγμα τῆς κακομοιριᾶς πού συναντᾶ ὁ ἐπισκέπτης στήν Ἰνδία. Ἔζησα στιγμές μοναδικές μέσα στά ὑπέροχα ἐκεῖνα μνημεῖα, πού τά περισσότερα ἔχουν μιά συμβολική σημασία. Μπῆκα σ’ ὅλα τά παζάρια, στά βουδικά τεμένη, στά ἐργαστήρια καλλιτεχνίας καί μικροτεχνίας. Εἶδα τήν καύση τῶν νεκρῶν σέ πιό ὑποβλητική μορφή ἀπ’ ὅ,τι τήν εἶδα στό Βαρανάσι. Ὅλα εἶχαν μιά ἐξωτική μαγεία. Καί ὅταν πλησίασα πρός τά Ἰμαλάια καί ἀντίκρυσα τίς χιονοσκεπεῖς κορυφές καί πλαγιές εἶχα τήν αἴσθηση ἑνός βιώματος ἀθανασίας.
Συνέχεια
Μοιάζει σὰν νὰ σηκώνῃ καὶ πάλι τὸ λάβαρο…
Ὑψηλὰ Ἁλώνια…
Ἡ πλατεία ἔχει φορέσῃ τὰ καλά της…
Κάποτε, σὰν σουρούπωνε κι ἄναβαν τὰ φῶτα, ξεκινοῦσε ἡ βόλτα…
Τὰ μπαλκόνια ἄνοιγαν… Πρόσωπα χαμογελαστά…
Νὰ μεγαλώσῃ γρήγορα καὶ νὰ ἀποκτήσῃ δικό του ἄλογο…
Καὶ μόνο ποὺ κρατάει τὰ χαλινάρια, χαίρεται!
Καὶ ἡ φωτογραφία εἶναι κάτι καινούργιο ἀκόμη…
Νὰ βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ χαρτί;
Ἐγὼ εἶμαι αὐτός;! Συνέχεια
Τὸ σπίτι τοῦ παπποῦ μου…
Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα σ’ ἕνα ἀκριτικὸ χωριό, στὸν Ἕβρο. Τὸ Ἀσημένιο.
Οἱ παπποῦδες μας ἦλθαν πρόσφυγες ἀπὸ Πέρα, μ’ ἐκείνη τὴν ἀνταλλαγὴ πληθυσμῶν τὸ 1922. Οἱ περισσότεροι βολεύτηκαν σὲ κάτι πλινθόκτιστα σπίτια, γιατί νόμισαν πὼς ὁ ξεριζωμὸς ἦταν προσωρινός. Γιατί πίστευαν πὼς κάποτε θὰ ἐπέστρεφαν στὰ σπίτια τους, στὰ χωράφια τους, στὴν γῆ τους, σὲ μία ζωὴ ποὺ διεκόπη ἀπότομα. Κάποιοι μάλιστα οὔτε τὰ ὑπάρχοντά τους δὲν πῆραν. Τόσο βέβαιοι ἦταν γιὰ τὴν ἐπιστροφή. Ὅμως, ποτὲ ὁ ξεριζωμὸς δὲν εἶναι προσωρινός. Εἶναι μόνιμος, πανάθεμά τον….
Ἐκεῖνα τὰ πλινθόκτιστα σπίτια, ἄρχισαν νὰ τὰ γκρεμίζουν ἐκεῖ, στὶς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ’60. Νὰ κτίζουν νέα, πιὸ ἄνετα καὶ εὑρύχωρα. Μὲ πέτρες καὶ τούβλα καὶ «πλάκες» ἀπό μπετόν. Συνέχεια