Ἐπειδὴ ἀπὸ προχθὲς διάβασα πολλὰ καὶ θὰ διαβάσω κι ἄλλα τόσα…. 
Ἦταν χειμῶνας τοῦ 1978, Κυριακὴ πρωί. Γύρω στὶς 10.30 δύο τριτοετεῖς Εὐέλπιδες μὲ στολή, ἐξοδοῦχοι μετὰ τὴν ὑπηρεσία τοῦ Σαββάτου, πήγαιναν περπατώντας στὸ σπίτι τους στὰ Ἐξάρχεια. Ἡ Σχολὴ τότε ἦταν στὰ σημερινὰ Δικαστήρια καί, ἀφοῦ διέσχισαν τὸ Πεδίον τοῦ Ἄρεως, μπῆκαν στὰ Ἐξάρχεια, κάπου πίσω ἀπὸ τὸ ξενοδοχεῖο Park. Τόσο τὰ Ἐξάρχεια, ὄσο καὶ ἡ Κυψέλη, Γκύζη, Νεάπολις καὶ Πεδίον τοῦ Ἄρεως οὐδὲ μίαν σχέση εἶχαν μὲ τὴν σημερινή τους κατάσταση. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τούς, 800 περίπου, Εὐέλπιδες εἴχαμε ἐνοικιασμένα σπίτια ἐκεῖ γύρω. Συνέχεια
