Κάτι περίεργο συμβαίνει με τον όγκο των φακέλων των Γερμανικών οφειλών του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου που πρόσφατα συλλέχθηκαν από κάθε άλλο Υπουργείο ή Υπηρεσία και συγκεντρώθηκαν στην Βουλή!
Που “φυλάσσονται” άραγε όλοι αυτοί οι “απόρρητοι” φάκελλοι;
Ποιες είναι οι συμφωνίες που έχουν γίνει (γιατί έχουν ήδη γίνει) με την Γερμανία;
Οι φάκελλοι ερευνώνται για να διεκδικήσουμε αυτά που οφείλει η Γερμανία, ή για να βρεθεί τρόπος απαλλαγής της από τις υποχρεώσεις της έναντι της Ελλάδος;
Ή θα ισοσκελίσει το χρέος αναλαμβάνοντας να χρηματοδοτήσει για τα επόμενα 5 χρόνια συνέδρια εναντίον της δολοφονίας αθώων από κατακτητές και της αρπαγής του πλούτου και του χρυσού μιας χώρας (κάτι Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: γερμανικὲς κτηνωδίες
Πλατεία Γαργαρέττας. Τὸ σπίτι τῆς Ἡροῦς Κωνσταντοπούλου.
Ἀγαπημένοι μου…
«Ἀγαπημένοι μου
ὁ θάνατός μου δὲν θὰ πρέπῃ νὰ σᾶς λυπήσῃ
ἀλλὰ νὰ σᾶς ἀτσαλώσῃ πιὸ πολὺ γι’ αὐτὴ τὴν πάλη
ποῦ διεξάγεται. Σφίξετε τὶς καρδιές σας καὶ
βγεῖτε παλληκάρια ἀπ’ τὴ νέα αὐτὴ δοκιμασία.
Ἔτσι θὰ μᾶς τιμήσετε καλλίτερα Συνέχεια
Ὁ Γλέζος στηρίζει ἤ δέν στηρίζει τίς διεκδικήσεις μας ἀπό τούς Γερμανούς;
Ἔ Ῥὲ ποῦἔχουμε μπλέξῃ!!!
Πρὸ δύο ἐτῶν, σὲ μία διαδικτυακὴ ἀλληλογραφία μου, μὲἝλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ, διεπίστωσα πὼς εἶναι ἔξαλλοι διότι ὁ Γλέζος ἔχει ἀναλάβῃ τὸ θέμα τῶν γερμανικῶν ἀποζημιώσεων, ἀλλὰ δὲν τὰ ἔκανε ὅλα καὶ πάρα πολὺ καλά… Οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, τότε, τοὺς ἐζήτησα νὰ ἀναλάβουν αὐτοί, ἐφ΄ ὅσον δὲν τὸν θεωροῦν κατάλληλο καὶ ἱκανὸ πρόσωπο.
Βέβαια ὄχι μόνον δὲν ἀνέλαβαν, ἀλλὰ ἐχάθησαν.
Παρὰ ταὔτα ἔμαθα πολλὰ ἀπὸ ἐκείνην τὴν συζήτησι, τὰ ὁποῖα δὲν θέλω, γιὰ τὴν ὤρα νὰ ἀναφέρω.
Θὰ περιορισθῶ στὶς πρόσφατες κινήσεις Γλέζου καὶ σὲ μίαν …καταγγελία.
Ἄνθρωποι τά ἐγέννησαν αὐτά τά κτήνη;
Τά ἐκράτησε μάννα στά χέρια της αὐτά τά κτήνη;
Τά ἐθήλασε;
Τά ἀγάπησε;
Κομμένο Ἄρτης.
Τὸ ἄγνωστο σὲ ὅλους μας Ὁλοκαύτωμα, ποὺ προεκάλεσαν τὰ ναζιστικὰ ὑπανθρωποειδὴ κατασκευάσματα!!!
Βρέφη μερικῶν μηνῶν ἔγιναν μπᾶλες ποδοσφαίρου γιὰ νὰ καλύψουν τὶς σαδιστικές τους ὀρέξεις.
Γυναῖκες ξεκοιλιάστηκαν.
Παιδιὰ ἐπυροβολήθησαν….
Συνέχεια
«Δὲν κοστολογοῦνται τὰ κεφάλια τῶν ἀδελφῶν μου».
Τὸ παρακάτω κείμενον τοῦ Σαράντου Καργάκου τὸ ἔχω πολλὲς ἡμέρες στὰ ἐν «ἀναμονῇ κείμενα».
Ὅταν τὸ πρωτοδιάβασα θυμήθηκα τὶς ἱστορίες ποὺ μᾶς ἐξιστοροῦσαν οἱ παπποῦδες μου, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς μητέρας μου.
Ἀνάλογες ἱστορίες, ὅπως ἡ παρακάτω.
Ἱστορίες ποὺ ὅταν τὶς σκέπτεσαι θυμᾶσαι, κι ἄς μὴν ἤσουν ἐκεῖ.
Ζεῖς μαζὺ μὲ τὰ θύματα, κι ἄς μὴν τὰ γνώρισες.
Ἀναπνέεις τὸ αἷμα τους, κι ἄς σὲ χωρίζουν ἀρκετὲς δεκαετίες ἀπὸ τὴν τελευταία τους ἀνάσα.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ μὲ «κρατοῦσε» ἀπὸ τὴν δημοσίευσι δὲν εἶναι ἡ μνῆμες. Εἶναι ἡ μεγαλοσύνη.
Ἀδυνατοῦσα νὰ χωνέψω, ὅπως ὁμολογεῖ καὶ ὁ Καργάκος παρακάτω, στὰ νιάτα του, πὼς μποροῦσε κάποιος ποὺ πόνεσε, ποὺ πληγώθηκε, ποὺ φτώχυνε, ποὺ ὑπέφερε, ποὺ πλήρωσε ἄδικα ἀτιμίες ἄλλων, ποὺ τέλος πάντων δὲν ἐπέλεξε νὰ ἐμπλακῇ, ἀλλὰ τὸν ἐνέπλεξαν, νὰ συγχωρέσῃ.
Συνέχεια