Τί εἶναι ἡ κριτική;;
Κρίνω, σημαίνει ἀποφασίζω. Δῆλα δὴ κατέχω κάτι καλῶς, ζυγίζω, ἐκτιμῶ, μετρῶ κι ἀποφασίζω.
Δῆλα δή, κάνοντάς κριτικὴ σὲ κάτι ἤ σὲ κάποιον θεωροῦμε δεδομένον πὼς ἐμεῖς κατέχουμε καλῶς, πολὺ καλῶς… Καὶ σαφῶς πολὺ καλλίτερα ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἔχουμε ἀπέναντί μας. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: παιδιὰ
Τί λέμε στά παιδιά μας;
Εἶναι σημαντικὸ νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια στὰ παιδιά, ὑπάρχουν ὅμως μερικὰ πράγματα ποὺ τὰ παιδιὰ δὲν κάνει νὰ τὰ ξέρουν, ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ τὰ μάθουν παύουν νὰ εἶναι παιδιά… Συνέχεια
Θὰ ‘ῥθῆ καιρός…
«Θὰ ‘ῥθῆ καιρὸς ποὺ θ’ ἀλλάξουν τὰ πράγματα………….
Ποὺ τὰ παιδιὰ θὰ διαλέγουν γονιούς, δὲν θὰ βγαίνουν στὴν τύχη…
Καὶ τὴν δουλειὰ θὰ τὴν διαλέγουμε, δὲ θὰ ‘μαστε ἄλογα νὰ μᾶς κυττᾶν στὰ δόντια»
Πρὶν χάσουμε τὶς οἰκονομίες μας, χάσαμε τὰ ἤθη μας.
Σήμερα τὸ πρωὶ πέρασα ἀπὸ τὴν τράπεζα γιὰ νὰ κάνω μιὰ ἐρώτηση, καὶ μετὰ ἀπὸ ἐμένα μπῆκαν δύο γλυκύτατα κοριτσάκια, μὲ γιορτινὴ διάθεση καὶ μὲ ἕνα ὑπέροχο χαμόγελο, τά ὁποῖα ῥώτησαν τὸ κλασσικὸ «νὰ τὰ ποῦμε;», γιὰ νὰ εἰσπράξουν, πρὸς μεγάλη μου ἔκπληξι καὶ ἀπογοήτευσι, τὴν πλήρη ἀπάθεια καὶ ἀδιαφορία 40 κοπροσκύλων, ποὺ δὲν γύρισαν κἂν ἀπο τὴ θέσι τους γιὰ νὰ τὰ δοῦν, σὰν νὰ μὴν ὑπῆρχαν.
Μόνο ἐγὼ κι ἕνα παλληκάρι τὰ προτρέψαμε νὰ τὰ ποῦν, τοὺς δώσαμε ἕνα ποσὸ καὶ τοὺς εὐχηθήκαμε. Συνέχεια
Ἐνᾦ ἐσὺ μοῦ φώναζες…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι…
Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθησή μου…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός…Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μην δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μην θυμώνεις…
Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νοιώθω ασήμαντος και αδύναμος…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι…
Τὰ …παιχνιδάκια τοῦ «Μεγάλου Ἀδελφοῦ».
Εἴπαμε νὰ μᾶς ἐπεξεργάζονται, ἀλλὰ αὐτοὶ τὸ παρὰ ἔκαναν.
Γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὸ ὅ,τι παρακολουθοῦν ἀκόμη καὶ τὸ …κατούρημά μας, διότι τέτοιου εἴδους «ἡγέτες» καραγκιόζηδες, ἔχουν διαρκῶς τὸν φόβο τῆς ἀνατροπῆς, ἀρχίζουν νὰ ἐμφανίζουν ἀκόμη καὶ παιχνίδια τέτοια, ποὺ οὐσιαστικῶς θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἀποδεκτοῦμε τὴν νέα …πραγματικότητα ὡς κάτι πολὺ φυσικό, ἤ ἀκόμη κι ἀναγκαῖον…
Φόρος καὶ στό …κατούρημα!!! Ἀπαιτεῖται!
Δὲν μᾶς ἐρωτοῦν… Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ γνώμη μας… Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ ἐὰν θέλουμε, ἤ ὄχι, ὅλην αὐτὴν τὴν τρομοκρατία. Μᾶς τὸ ἐπιβάλλουν ὡς ΑΝΑΓΚΑΙΟΝ ΚΑ-ΛΟ!!! (Κατὰ τὸ κάλος φυσικά!!! Διότι μόνον ἄτομα μὲ κάλο στὸν ἐγκέφαλο, ἐν τελῶς διεστραμμένα, μποροῦν νὰ σκαρφισθοῦν τέτοιες παρανοϊκὲς συνθῆκες διαβιώσεως γιὰ τοὺς πληθυσμοὺς τῆς Γῆς.)
Καὶ φυσικὰ ξεκινοῦν πάντα ἀπὸ τὰ παιδιά μας!!! Ναί, τὰ παιδιά μας!!!
Σὲ αὐτὰ προωθοῦν τὰ διεστραμμένα τους …«παιχνίδια», πρὸ κειμένου νὰ «συμβιβαστοῦν» μὲ τὶς εἰκόνες καὶ νὰ ἀποδεκτοῦν ὡς πραγματικότητά τους κάτι ποὺ εἶναι ἀπολύτως παρὰ φύσιν.
Κι ἔτσι ἡ ἐπομένη γενεὰ δὲν θὰ γνωρίζη τὸ τὶ σημαίνει ἐλευθερία… Συνέχεια