Κώστας Κρυστάλλης (1868 – 1894)

Ἀφιεροῦται τοῖς ἐξ Ἠπείρου ὀπαδοῖς τῆς ῥωμουνικῆς προπαγάνδας.
(Πιστὴ ἀντιγραφὴ ἀπὸ σπάνιον ἰδιοτικὸν ἀντίγραφον.) 

Η ΚΑΤΑΡΑ

Νἄχετε τὴν κατάρα της! Εἶναι βαρειὰ ἡ κατάρα
τῆς μάνας, εἶναι χαλασιά,εἶναι φωτιὰ καὶ λαύρα,
ἡ ἀραχνιασμένη κόλαση, τὰ τάρταρα τὰ μαῦρα,
κι ἀτέλειωτο παράπονο, παραδαρμός, λαχτάρα!

Νἄχετε τὴν κατάρα της! Φαρμάκι νὰ σᾶς γένῃ,
φαρμάκι καὶ περίδρομος τὸ μητρικό της γάλα.
Ἄγρια νὰ ξεψυχήσετε, μὲ πόνους, μὲ ῥοχάλα,
καὶ φίλος σας νὰ μὴ βρεθῇ στὸ πλάγι σας νὰ μένῃ!

Νἄχετε τὴν κατάρα της! Στὰ ξένα ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη,
νὰ σέρνεσθε σὰν ξέκληροι, σὰν δοῦλοι πωλημένοι,
κάθε νερό, κάθε ψωμὶ βαθιὰ νὰ σᾶς πικραίνῃ
καὶ νὰ σᾶς καίγῃ τὴν καρδιὰ τὸ φλογερὸ σας δάκρυ!

Νἄχετε τὴν κατάρα της! Ἔρμοι καὶ ξεν’τιμένοι,
μ’ ἄδειο στὸν ὦμο σας τουρβᾶ, μὲ σιάπιο δικανίκι,
νὰ τρέχετε στὲς ἐρημιὲς ὁποῦ φωλιάζουν λύκοι,
κι’ ἴσκιος γιὰ σᾶς νὰ μὴν βρεθῇ, ἄν θἆστε ἀποσταμένοι!

Νἄχετε τὴν κατάρα της! Νὰ σᾶς ἀπολυσσάξουν
δίψα καὶ πεῖνα καὶ φωτιά. Τοῦ δρόμου σας τ’ ἀγκάθια
τὸ αἷμ’ ἀπὸ τὰ πόδια σας νὰ ῥαίνῃ καὶ στὰ βάθια,
μές’ τὴν καρδιά σας, τὴ χολὴ τὰ φίδια ὅλα νὰ στάξουν!

Νἄχετε τὴν κατάρα της! Νὰ μὴ σᾶς φάῃ τὸ χῶμα
καὶ νὰ μὴ λιώσουνε ποτὲ τὰ σάπια τὰ κορμιά σας
κι ἀνήσυχο, νυχτόπλανο, τὸ μαῦρο φάντασμά σας
ὕπνο ποτὲ νὰ μὴ χαρῇ κι ἐκεῖ στὸν τάφο ἀκόμα!

Νἄχετε τὴν κατάρα της! Τὸν κόσμο νὰ γυρνᾶτε
ὡσὰν ἀγύρτες, ἄτιμοι, προδότες, δολοφόνοι.
Νὰ σᾶς ξεσκίζουν τὴν καρδιὰ ὅλου τοῦ κόσμου οἱ πόνοι
καὶ νὰ σᾶς τρῶνε βάσανα κι ἀρρώστια ὅπου κι ἄν πᾶτε!

Νἄχετε τὴν κατάρα της! Τὴν ξακουστή μας μάνα,
τὴ χώρα τὴν Ἑλληνικὴ στὴν πεῖνα, στὴ σκλαβιά της,
καὶ σεῖς νὰ τὴν πικραίνετε βγήκατε, τὰ παιδιά της,
καὶ νὰ τήνε ποτίζετε σκληρὰ χολὴ γιὰ μάννα!

Νἄχετε τὴν κατάρα της! Κι ἄλλα παιδιὰ ᾿χει ἐκείνη,
παιδιὰ μὲ ἀγάπη, μὲ καρδιά, καμάρι, καύχημά της,
ποὺ κάποια μέρα τὰ βαριά θὰ σπάσουν σίδερά της,
παιδιὰ ποὺ στὴν ἐνθύμησι κάθε της πόνος σβύνει!

Νἄχετε τὴν κατάρα της! Ἔρημοι σεῖς καὶ ξένοι
στὸν κόσμο, μ’ ἄδειον τὸν τουρβᾶ, μὲ σάπιο δικανίκι,
μὲ πεῖνα, δίψα καὶ φωτιά, θὰ σέρνεσθε σὰν λύκοι, 
ἀφορισμένοι, ξέκληροι, βαριὰ κακοδιωγμένοι!

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς