Πολλές φορές ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ κάποιον φθάνει σὲ ἀδιέξοδο καὶ αὐτὸ μᾶς ἀφήνει μιὰ αἴσθηση πικρίας, ἀπογοητεύσεως καὶ νοιώθουμε σὰν νὰ μὴν ἔχουμε καμμιὰ ἐπιλογή. Αὐτὸ συμβαίνει γιατί στὴν πραγματικότητα ὁ τρόπος ποὺ βλέπουμε τὰ πράγματα εἶναι περιοριστικὸς καὶ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ διακρίνουμε ὅτι ἔχουμε κι ἄλλες ἐπιλογές.

Σὲ κάθε γεγονὸς ὑπάρχουν τρεῖς θέσεις ἀντιλήψεως.
Ἡ δική μας θέσις, δηλαδὴ τό πῶς ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμεθα, θέλουμε καὶ περιμένουμε νὰ ἐξελιχθοῦν τὰ πράγματα, σύμφωνα πάντα μὲ τὸ μοντέλο μας γιὰ τὸν κόσμο.
Ἡ θέσις τοῦ ἄλλου. Δηλαδὴ τὸ πῶς ὁ ἄλλος ἀντιλαμβάνεται, θέλει καὶ περιμένει νὰ ἐξελιχθοῦν τὰ πράγματα, σύμφωνα πάντα μὲ τὸ δικό του μοντέλο γιὰ τὸν κόσμο.
Καὶ τέλος ἡ θέσις τοῦ παρατηρητοῦ, αὐτοῦ δηλαδή ποὺ βλέπει ἀπ’ ἔξω τὴν καταστάσι.
Ἂν καταφέρουμε νὰ δοῦμε τὴν καταστάσι καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες ἀντιληπτικὲς θέσεις τότε θὰ πάρουμε πολὺ σημαντικὲς πληροφορίες, οἱ ὁποῖες θὰ μᾶς δώσουν τὴν εὐκαιρία νὰ περάσουμε ἀπὸ μιὰ ἐπικοινωνία μὲ συγκρούσεις σὲ μιὰ ἐπικοινωνία μὲ κατανόησι καὶ σεβασμό.
Ἡ ἀλλαγὴ προοπτικῆς μᾶς προμηθεύει μὲ τὴν εὐελιξία ποὺ χρειαζόμεθα, ἔτσι ὥστε νὰ δίνουμε τὴν ἄδεια στοὺς ἄλλους νὰ λειτουργοῦν μὲ τὸν δικό τους τρόπο, χωρὶς νὰ τοὺς ἀποῤῥίπτουμε καὶ χωρὶς νὰ εἴμαστε συνεχῶς σὲ μιὰ καταστάσι θυμοῦ.
Ταὐτόχρονα μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ κάνουμε ἕνα τεράστιο ἅλμα στὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ εἶναι καὶ τὸ βασικὸ κλειδὶ γιὰ τὴν ψυχική μας ὑγεία καὶ τὴν πνευματική μας ἐλευθερία.

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία