Ἂν ἐρωτήσῃς ὁποιανδήποτε σύγχρονη κοπέλλα: «τί θέλεις νά γίνῃς ὅταν μεγαλώσῃς;» – οὐδὲ μία πρόκειται νὰ σοῦ ἀπαντήσῃ σύζυγος καὶ μητέρα. Μία φοιτήτρια πλέον δὲν προβλέπεται νὰ παντρευθῇ πρὶν νὰ τελειώσῃ τὶς σπουδές της, ἡ καριέρα πάντα προηγεῖται. Ἡ οἰκογένεια δὲν θεωρεῖται ἀρκετὰ φιλόδοξο ὄνειρο γιὰ μίαν κοπέλλα. Εἰδικὰ ὁ ῥόλος τῆς νοικοκυρᾶς θεωρεῖται ὅ,τι πιὸ ὑποτιμητικό. Ἀντιθέτως, τὸ νὰ φέρεται ἡ γυναῖκα σὰν ἄνδρας (σεξουαλικὰ ἐπιθετική, ἀνόητες κοκκορομαχίες), νὰ μιλάει σὰν ἄνδρας («μαλάκα», «στ’ ἀρχίδι@ μου») καὶ να σκέφτεται σὰν ἄνδρας (μὲ δῆθεν βαθεῖς στοχασμούς, ἀντὶ γιὰ τὸ γυναικεῖο ἔνστικτο, ποὺ τὴν κάνει καὶ καλλίτερο κριτή χαρακτήρων) εἶναι ἔνδειξις ἀπελευθερώσεως. Ὡστόσο, δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ κάτι πιὸ ὑποτιμητικὸ γιὰ μίαν γυναῖκα ἀπὸ τὸ νὰ φέρεται σὰν ἄνδρας. Πολλὲς γυναῖκες ἔγιναν οἱ ἄνδρες ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ παντρευθοῦν καὶ μετὰ παραπονῶνται ποὺ δὲν εὑρίσκουν ἄνδρα νὰ παντρευθοῦν. Μὰ τοὺς ἄνδρες τοὺς ἐλκέουν οἱ θηλυκὲς γυναῖκες· αὐτὲς δηλαδὴ ποὺ δὲν κρύβουν ἔναν ὁμοφυλόφιλο ἄνδρα μέσα τους.

Στὰ ΜΜΕ προάγεται ἕνας ἀνόητος ἀνταγωνισμὸς τῶν γυναικῶν μὲ τοὺς ἄνδρες, ξεχνώντας πὼς οἱ ἄνδρες ἔδωσαν στὶς γυναῖκες δικαίωμα ψήφου, ἀνεκάλυψαν τὸ ἀντισυλληπτικὸ χάπι, ἐφηῦραν τὸ ψυγεῖο καὶ τὸ πλυντήριο, ποὺ τὶς ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὶς δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ. Ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἡ γυναῖκα εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐκπολιτίζει τὸν ἄνδρα, τοῦ δίδει ἐνέργεια καὶ τοῦ δείχνει τὸν δρόμο στὴν ζωὴ — χωρὶς τὴν γυναῖκα ὁ ἄνδρας εἶναι χαμένος στὴν ζωή του. Ἀρχετυπικά, τὰ ἀγόρια παίζουν μὲ στρατιωτάκια καὶ τὰ κοριτσάκια μὲ κοῦκλες· ὅπως καὶ ὁ ἄνδρας εὑρίσκει ἢ χάνει τὴν ψυχή του στὸ ἐπάγγελμα καὶ ἡ γυναῖκα στὴν οἰκογένεια. Βέβαια πολλοὶ διανοούμενοι διαφωνοῦν μὲ αὐτά, θεωρώντας πὼς ἄνδρες καὶ γυναῖκες εἶναι βασικὰ ἴδιοι γιατὶ καὶ οἱ δύο εἶναι ἄνθρωποι. Ὅπως ὅμως εἶπε καὶ ὁ Τζὼρζ Ὄργουελ: «μόνον ἕνας διανοούμενος θὰ ἦταν ἀρκετὰ ἠλιθιος γιὰ νὰ πιστεύῃ κάτι τέτοιο».

Οἱ ἄνδρες φεμινιστὲς μοῦ προκαλοῦν θλίψη καὶ ὀργή. Θλίψη, γιατὶ δὲν καταλαβαίνουν πὼς δὲν ὑπάρχει γυναῖκα Τσιτσάνης, γιατὶ δὲν ὑπάρχει καὶ γυναῖκα δράκος. Ὀργή, γιατὶ δὲν καταλαβαίνουν πὼς σὲ καθεστὼς ἰσοπεδωτικὴς ἐξισώσεως εἶναι οἱ γυναῖκες ποὺ χάνουν. Οἱ γυναῖκες ἀνέκαθεν ἀπαιτοῦσαν, καὶ ὀρθά, νὰ μὴν ἀποτελοῦν ἀντικείμενα ἡδονῆς. Ῥίξτε ὅμως μίαν ματιὰ γύρω σας, στὰ πάντα πλέον ἡ γυναῖκα προβάλλεται ὡς ἀντικείμενον ἡδονῆς: ἀπὸ τὶς τηλεοπτικὲς διαφημίσεις καὶ τὰ μουσικὰ βίντεο, μέχρι τὶς ἀφίσες καὶ τὸ youporn. Αὐτὸ εἶναι τὸ κατόρθωμα τοῦ φεμινισμοῦ: στὸν προσωπικό μου περίγυρο, οἱ παραδοσιακὲς γιαγιάδες (ποὺ δεν εἶχαν σεξουαλικὴ ζωὴ πρὶν τὸν γάμο τους, οὔτε δουλειὰ μετά) ὄλες ἀνεξαιρέτως ἦσαν ἀφέντρες στὰ σπίτια τους — σήμερα, οἱ φεμινίστριες κόρες μας φοβόμαστε μὴν στὰ 38 τους καταντήσουν νὰ ζητιανεύουν γιὰ σπέρμα (καὶ οὐδόλως ὑπερβάλλω!).

Ὁ φεμινισμὸς ἁπλᾶ κατάφερε στὰ γυναικεία μειονεκτήματα νὰ προσθέσῃ καὶ τὰ ἀνδρικά.

Ζιαμπάρας Δημήτρης

εἰκόνα