Ἡ παρακάτω ἀπάντησις-τεκμηρίωσις, ἀφορᾶ στοὺς ἀπανταχοῦ διαστρεβλωτὲς τῆς ὑπαρχούσης συνταγματικῆς μας πραγματικότητος.

Ἐφ΄ ὅσον κάποιοι «νομοθετοῦν» δίχως νὰ λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τους τὸ Σύνταγμα (τὸ ὁποῖον οἱ ἴδιοι οὐσιαστικῶς ὅρισαν), καλό θὰ ἦταν νὰ ξαναδιαβάσουν μίαν τεκμηριωμένη ἀπάντησι-σχολιασμό, στὰ ὅσα ἰσχυρίζονται.

Φιλονόη.

Σχολιασμός της πρόσφατης υπ. αρ. 350/2011 απόφασης του 4τμ. ΣτΕ.

Με αφορμή την πρόσφατη απόφαση του 4 τμ. του ΣτΕ με αρ. 350/2011 σχετικά με το δικαίωμα ψήφου των μεταναστών και την άκριτη απονομή της ιδιότητας του Έλληνα πολίτη, κρίνεται σκόπιμο να τονιστούν ορισμένα νομικά και πραγματικά δεδομένα ώστε να μπουν τα πράγματα στην κατά το δυνατό σωστή τους βάση. Θα προσπαθήσουμε συνοπτικά να κάνουμε σαφές, ότι οι όποιες προσωπικές απόψεις και νομικοί ακροβατισμοί δεν μπορούν να αλλάξουν το υπάρχον Σύνταγμα και να μας πείσουν ότι δήθεν το δικαίωμα ψήφου μπορεί να αποδίδεται αδιακρίτως στον καθένα, γιατί ανήκει στα ανθρώπινα δικαιώματα ως υποτίθεται προέκταση της ελευθερίας έκφρασης.

Α) Το δικαίωμα ψήφου δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα, ούτε ένα απλά ατομικό δικαίωμα αλλά ανήκει στα λεγόμενα πολιτικά δικαιώματα. Ο όρος “πολιτικά δικαιώματα” δεν αποτελεί κάποιο ανύπαρκτο νομικό εφεύρημα, όπως υποστηρίζουν μερικοί, αλλά ανευρίσκεται από οποιονδήποτε ασχολείται στοιχειωδώς με τα νομικά, στα άρθρα 59 επ. του Ποινικού μας Κώδικα.

Συγκεκριμένα, το αρ. 59 ΠΚ ορίζει: “Η καταδίκη σε θανατική ποινή ή σε ισόβια κάθειρξη συνεπάγεται αυτοδικαίως τη διαρκή αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του καταδικασμένου. Το δε αρ. 63 ΠΚ ορίζει: ” Η αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων έχει ως συνέπεια ότι εκείνος που καταδικάστηκε:

1) χάνει οριστικά τα αιρετά δημόσια, δημοτικά ή κοινοτικά αξιώματά του, τις δημόσιες, δημοτικές ή κοινοτικές θέσεις που κατείχε….

2) δεν μπορεί να ψηφίζει και να εκλέγεται στις πολιτικές, δημοτικές ή κοινοτικές εκλογές….”

Αυτόματα λοιπόν, εκτός από την σαφή ύπαρξη του όρου των πολιτικών δικαιωμάτων στο νομικό μας σύστημα (όπως και στο διεθνές, κατά το Διεθνές Σύμφωνο των Ατομικών και Πολιτικών δικαιωμάτων του ΟΗΕ) και του προσδιορισμού του περιεχομένου τους (δικαίωμα διορισμού στο Δημόσιο, δικ. εκλέγειν και εκλέγεσθαι κτλ), βρίσκουμε και την πρώτη θεμελιώδη διαφορά που έχουν τα πολιτικά δικαιώματα (όπως το δικ. ψήφου) με τα ανθρώπινα και τα ατομικά δικαιώματα.

Ενώ τα ανθρώπινα – ατομικά δικαιώματα όπως το δικ. στην προσωπικότητα και στην ελευθερία έκφρασης είναι πάντοτε απαραβίαστα (αμυντικός χαρακτήρας απαραβίαστου πυρήνα), τα πολιτικά δικαιώματα μπορούν να καταργηθούν. Πχ. ένας καταδικασμένος σε ισόβια διατηρεί το δικ. έκφρασης (πχ. συγγραφή βιβλίου) όχι όμως και το δικ. ψήφου. Επιπροσθέτως πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι και η ιθαγένεια, ως μη ανθρώπινο δικαίωμα (όπως και τα πολιτικά δικαιώματα) μπορεί να αφαιρεθεί σε περίπτωση υπηρεσίας σε ξένη χώρα αντίθετης με τα εθνικά συμφέροντα, Συντ. αρ. 4 παρ. 3. Κάτι φυσικά αδιανότητο για ανθρώπινα δικαιώματα όπως το δικ. στην τιμή, την υγεία, την απαγόρευση των βασανιστηρίων κτλ.

Β) Επόμενη σοβαρή διάκριση της έννοιας της ιδιότητας του πολίτη σε σχέση με τα αθρώπινα-ατομικά δικαιώματα έγκειται στο ότι τα ανθρώπινα- ατομικά δικαιώματα αποτελούν αναφαίρετα δικαιώματα που απολαμβάνει κάθε άνθρωπος έναντι του κράτους, χωρίς να συνεπάγονται καμία ταυτόχρονη υποχρέωση του δικαιούχου έναντι του κράτους. Πχ το δικ. στο άσυλο της κατοικίας Συντ. αρ. 9, το δικ. στον νόμιμο δικαστή Συντ. αρ.8, το δικ. στην προσωπική ελευθερία Συντ. αρ. 5 παρ. 3, αποτελούν δικαιώματα κάθε διαμένοντος στην Ελλάδα (νόμιμου και παράνομου), χωρίς να συνεπάγονται και κάποια ταυτόχρονη σχετική υποχρέωση έναντι του κράτους.

Αντιθέτως, η ιδιότητα του Έλληνα πολίτη εκτός από δικαιώματα συνεπάγεται και δύο σοβαρές υποχρεώσεις σε όποιον την έχει: α) υποχρέωση συνεισφοράς στα δημόσια βάρη Συντ. αρ. 4 παρ. 5 και β) υποχρέωση στράτευσης Συντ. αρ. 4 παρ. 6.

Γ) Συνακόλουθη είναι η 3η σοβαρή διάκριση των ανθρωπίνων- ατομικών δικαιωμάτων με την ιδιότητα του πολίτη η οποία έγκειται στο ότι η ιδιότητα του πολίτη εναπόκειται στην διακριτική ευχέρεια κάποιου να την αποκτήσει ή να παραιτηθεί από αυτή. Αντιθέτως, κανείς δεν μπορεί να παραιτηθεί από τα ατομικά- ανθρώπινα δικαιώματά του ούτε έναντι του κράτους, ούτε έναντι στις σχέσεις του με τους ιδιώτες. Γι’ αυτό απαγορεύεται πχ. να πουλήσει κάποιος το νεφρό του (δικ. στην υγεία), ή πχ απαγορεύεται να κάνει τον εαυτό του σκλάβο στον δανειστή του, αν δεν έχει χρήματα να τον ξεπληρώσει (δικ. στην προσωπική ελευθερία).

Δ) Σχετικά με το δικ. ψήφου ως δήθεν προέκταση της ελευθερίας έκφρασης πρέπει να προσθέσουμε ότι το δικ. ψήφου δεν είναι απεριόριστο (όπως το ατομικό δικ. έκφρασης), αλλά περιορίζεται από την έννοια του εθνικού συμφέροντος, όπως αυτή ρητά ορίζεται στο Συντ. αρ. 1 παρ. 3: όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό (δικ. ψήφου) αλλά υπάρχουν υπέρ του Λαού και του Έθνους. Το λεγόμενο λοιπόν Εθνικό Συμφέρον δεν είναι μία αόριστη και ανύπαρκτη έννοια, όπως υποστηρίζουν μερικοί, αλλά κατοχυρώνεται στο Συντ. αρ. 1 παρ. 3 και φυσικά έχει να κάνει με ο,τιδήποτε συνεισφέρει στην διατήρηση και ανάπτυξη του Ελληνικού Έθνους, ανεξάρτητα από πολιτικές ή οικονομικές θεωρίες.

Επίσης χαρακτηριστικό είναι και το Συντ. αρ. 4 παρ. 3 που ρητά αναφέρει τον όρο εθνικά συμφέροντα: αφαίρεση ελληνικής ιθαγένειας αν ανάληψη υπηρεσίας αντίθετης προς τα εθνικά συμφέροντα.

Μάλιστα και στην Συνθ. ΕΕ αναφέρεται σαφώς και ένας άλλος πιο “φορτισμένος” όρος από τον όρο εθνικό συμφέρον και δεν είναι άλλος από τον όρο “εθνική ταυτότητα”. Στο αρ. 4 παρ. 2 της Συνθ. ΕΕ ορίζεται: Η Ένωση σέβεται την ισότητα των κρατών μελών ενώπιον των Συνθηκών καθώς και την εθνική τους ταυτότητα που είναι συμφυής με την θεμελιώδη πολιτική και συνταγματική της δομή….”

Ε) Ύστερα από όλα τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι για να προσδιορίσουμε το εθνικό συμφέρον που αναφέρει το Συντ. αρ. 1 παρ. 3, και το οποίο περιορίζει το δικ. ψήφου (κατ’ αντιδιαστολή με το ατομικό δικ. ελευθερίας έκφρασης) πρέπει να ορίσουμε τις έννοιες “Έθνος” και “εθνικό κράτος“. Όταν λοιπόν μιλάμε για έθνος, εννούμε (όπως ορίζει και το Συνθ. ΕΕ αρ. 4 παρ. 2) την Εθνική ταυτότητα.

Συνακόλουθα, ταυτότητα σημαίνει διαφορετικότητα έναντι του άλλου. Η δε διαφορετικότητα αυτή μπορεί να είναι πρόσκαιρη ή μακροχρόνια. Πρόσκαιρη είναι όταν βασίζεται σε ευμετάβλητα στοιχεία και μακροχρόνια όταν βασίζεται σε στοιχεία που δεν αλλάζουν. Ευμετάβλητο στοιχείο είναι ο,τιδήποτε αποτελεί αντικείμενο επιλογής του ανθρώπου (από πχ επιλογή υποστήριξης μιας ποδοσφαιρικής ομάδας μέχρι επιλογή χρήσης κάποιας γλώσσας), ενώ αμετάβλητο είναι ο,τιδήποτε βασίζεται στην φύση, πχ κάποιος γεννήθηκε άντρας και όχι γυναίκα, ή κάποιος γεννήθηκε με ξεχωριστά χαρακτηριστικά εμφάνισης-ψυχοσύνθεσης.

Με βάση λοιπόν την λογική, γίνεται σαφές ότι η μακροχρόνια διατήρηση ενός Έθνους (εθνική ταυτότητα-διαφορετικότητα), δεν μπορεί να βασιστεί μόνο σε ευμετάβλητα στοιχεία όπως η γλώσσα (πχ κάποιος που μιλάει άπταιστα 3 γλώσσες δεν σημαίνει ότι έχει ή πρέπει να έχει και τις 3 αντίστοιχες εθνικότητες), ή όπως η παιδεία (κάποιος Έλληνας που πάει σε γαλλικό σχολείο δεν σημαίνει ότι έγινε και Γάλλος). Η διατήρηση του Έθνους ως διαφορετικότητα πρέπει να συνδυαστεί (παράλληλα με την γλώσσα και την παιδεία) και με το φυσικό – αμετάβλητο στοιχείο της καταγωγής.

Η έννοια της “ελληνικής καταγωγής” ως συστατικό στοιχείο του ελληνικού έθνους κατοχυρώνεται και στο αρ. 31 του Συντ. που ορίζει ότι ο Πρ. Δημοκρατίας (εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους διεθνώς και ρυθμιστής του πολιτεύματος) πρέπει μεταξύ άλλων να έχει και την ελληνική καταγωγή.

Το Έθνος λοιπόν δεν είναι αντικείμενο επιλογής, αλλά πραγματικό γεγονός και αποτέλεσμα της φυσικής εξέλιξης του ανθρωπίνου γένους (εξέλιξη κατ’ είδος). Ανοησίες περί ρατσισμού προδίδουν άγνοια αυτών που τις επικαλούνται, καθότι ο ρατσισμός αναφέρεται σε ανωτερότητα και κατωτερότητα των Εθνών, ενώ το ένθος ως πραγματικό γεγονός έχει να κάνει μόνο με την διαφορετικότητα των λαών, τόσο από άποψη πολιτισμού όσο και από άποψη εξωτερικής εμφάνισης-ψυχοσύνθεσης- καταγωγής.

Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι ο περιορισμός της έννοιας του έθνους μόνο στην χρήση της κοινής γλώσσας, όπως επιχειρούν μερικοί (ελπίζουμε λόγω άγνοιας και όχι λόγω δόλου), αποτελεί βούτυρο στο ψωμί αυτών που προσπαθούν να αποσπάσουν από το ελληνικό έθνος τους σλαυόφωνους της Μακεδονίας και τους Τουρκόφωνους της Θράκης. Βλ. σχετικά και την υπ. αρ. 243/2003 απόφαση του ΜΠ.Φλώρινας που απαγόρευσε την ίδρυση σωματείου που είχε σκοπό του την προώθηση της δήθεν “Μακεδονικής” γλώσσας, για λόγους δημόσιας τάξης-εθνικής ασφάλειας.

Ετσι λοιπόν, αθρόα και μαζική πολιτογράφηση αλλοδαπών (δίκαιο του τόπου γέννησης), είναι αντισυνταγματική κατά το μέρος που προσβάλλει τον εθνικό χαρακτήρα του ελληνικού κράτους (Συντ. αρ.1 παρ.3), στο κομμάτι εκείνο που η εθνική ταυτότητα συνδέεται με την κοινή καταγωγή. Όπως επίσης είναι σοβαρό λάθος τόσο αντιεπιστημονικό, όσο και ανήθικο, να αδιαφορεί κάποιος για τον ρόλο που παίζει η κοινή καταγωγή στην διατήρηση της συνοχής της κοινωνίας μας. Δηλαδή μιας κοινωνίας που συνδέεται με σοβαρούς δεσμούς και όχι με επιφανειακούς παράγοντες αναζήτησης εργασίας.

Ένας Έλληνας εμπνέεται και ζει για την Ελλάδα, ενώ ο αλλοδαπός ζει από την Ελλάδα. Η ενσωμάτωση αλλοδαπού δεν ταυτίζεται με την απονομή ιθαγένειας. Τον κάθε αλλοδαπό που έρχεται στην Ελλάδα δεν τον ενδιαφέρει η ενσωμάτωση αλλά η εξεύρεση εργασίας. Ας ρωτήσει κανείς έναν αλλοδαπό τι από τα δύο θέλει: μόνιμη εργασία χωρίς υπηκοότητα, ή υπηκοότητα χωρίς εργασία; Ο αλλοδαπός επιζητεί την ελληνική υπηκοόητα, όχι για να συμβάλλει στην ανάπτυξη του ελληνικού έθνους (Συντ. αρ. 1 παρ. 3), αλλά γιατί πιστεύει ότι η υπηκοόητα θα του δώσει αυτό που πραγματικά θέλει: μόνιμη εργασία. Γι’ αυτό είναι προφανής και η απροθυμία τους στην υπηρέτηση στις ένοπλες δυνάμεις.

Όσο για τα μικρά παιδιά των αλλοδαπών, τα οποία μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία, όπως είπαμε και παραπάνω, η γλώσσα και η παιδεία είναι ευμετάβλητα στοιχεία που μπορούν όταν ενηλικιωθούν να τα αλλάξουν κατά το δοκούν.

ΣΤ) Το έθνος ως πραγματικό γεγονός αποδείχθηκε περίτρανα και στην περίπτωση της τραγικής οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας. Όσο οι Έλληνες αγόραζαν τα γαλλογερμανικά προϊόντα και υπηρεσίες (siemens, αεροδρόμιο ελληνικού, εξοπλισμοί, δρόμοι κτλ) ήμασταν όλοι Ευρωπαίοι. Τώρα που η ελληνική οικονομία κατέρρευσε από το υπέρογκο χρέος, ξαφνικά και όλως αναπάντεχα…!!! οι Γάλλοι θυμήθηκαν ότι είναι πάνω από όλα Γάλλοι, οι Γερμανοί ότι είναι πάνω από όλα Γερμανοί και εμείς είμαστε πάνω από όλα Έλληνες, δηλαδή κλέφτες και τεμπέληδες. Εκρυψαν την απάτη του ευρώ (κοινή νομισματική πολιτική αλλά με διαφορετική οικονομική πολιτική), ξέχασαν άλλες απάτες γαλλογερμανικών εταιρειών και μας εκβιάζουν ότι αν δεν τους ξεπουλήσουμε 50 δις δημόσιας περιουσίας θα μας χρεωκοπήσουν.

Αυτά για όσους πίστεψαν στην απάτη της υποτιθέμενης “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”, των Ευρωπαίων πολιτών…!!! Όσο για τον ατυχή παραλληλισμό της απόδοσης στους αλλοδαπούς του δικ. ψήφου στις δημοτικές εκλογές κατ’ αναλογία με την ψήφο των Ευρωπαίων πολιτών στις τοπικές εκλογές (Συνθ. ΛΕΕ αρ. 20 παρ. 2), αυτοί που επικαλούνται κάτι τέτοιο διαπράττουν δύο σοβαρά λάθη: α) αγνοούν ότι η ψήφος των Ευρωπαίων πολιτών στις δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα τελεί υπό τον όρο της αμοιβαιότητας (Συντ. αρ. 28 παρ. 3) και β) παραγνωρίζουν ότι οι πρόσφατοι Γαλλογερμανικοί εκβιασμοί κατά της Ελλάδας έχουν ξεθωριάσει τις όποιες “βάσεις μιας διαρκώς στενότερης ενώσεως των Ευρωπαϊκών λαών“. Στα εύκολα είμαστε όλοι Ευρωπαίοι, αλλά στα δύσκολα ο καθένας είναι Γερμανός, Γάλλος, Έλληνας κτλ.

Τώρα, το γιατί μερικοί εξακολουθούν να αγνοούν το έθνος ως πραγματικό γεγονός (καταγωγή) και επιμένουν ότι εμείς δεν είμαστε Έλληνες στην καταγωγή, αλλά άνθρωποι που έτυχε να μιλάμε ελληνικά, προκαλεί εύλογη απορία, η οποία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη λόγω της σύγχρονης διεθνούς σκηνής, όπου ο Γερμανός υποστηρίζει τον Γερμανό, ο Αμερικανός τον Αμερικανό, ο Ρώσος τον Ρώσο, ο Τούρκος τον Τούρκο, ο Ινδός τον Ινδό κτλ. Δηλαδή τι γίνεται; Όλοι έχουν τα έθνοι τους με τους κοινούς προγόνους τους εκτός από εμάς…;;;

Τέλος, αποτελεί άλλη μεγάλη απορία το πως μερικοί άλλοι πιστεύουν ότι η Γερμανία των 82 εκατομμυρίων Γερμανών, η Αμερική των 310 εκ. Αμερικανών, ή η Γαλλία των 65 εκ. Γάλλων θα συμπεριφερθεί έναντι των 10 εκ. Ελλήνων ως ίσος προς ίσος, γιατί “υποτίθεται είμαστε όλοι άνθρωποι“…Ξεχνούν ότι στην φύση εκτός από τον νόμο της εξέλιξης κατ’ είδος (ξεχωριστή καταγωγή), υπάρχει και ο νόμος της αφομοίωσης.

Δικαιόπολις