«Νόνου πειθοῦς ἱερὸν λόγος» ἔλεγε ὁ Εὐριπίδης, τό μόνο ἱερὸ μέσο γιὰ νὰ πείσῃς εἶναι ὁ λόγος. Εἶναι τὸ βασικὸ στοιχεῖο τῆς Δημοκρατίας, εἶναι ἡ γλῶσσα τοῦ Ἕλληνος, ἡ γλῶσσα μὲ τὴν ὁποία καταλαβαίνει ὁ Ἕλληνας. 

Καὶ ὁ λόγος αὐτὸς ἔγινε πολιτικός, ὄχι ὅπως τὸν γνωρίζαμε στὴν ἀρχαιότητα, ὁ λόγος γιὰ τὴν προβολὴ τοῦ κόμματος, λόγος σὲ ἐπίπλαστες ἀρχὲς καὶ πιστεύω.. Ἀνέβηκε στὰ ὕψη ὁ πολιτικὸς λόγος, δῆθεν νὰ ἐπιλύσῃ προβλήματα. Μόνο ποὺ δὲν ἐταὐτίσθη μὲ τόν  Ἕλληνα, τὴν Δημοκρατία, ἀλλὰ μὲ τὴν ταὐτότητα τοῦ κόμματος, τὸ ὁποῖο θὰ ἔλθῃ στὴν ἐξουσία γιὰ νὰ χαράξῃ τὴν πορεία του γιὰ τὴν προοπτικὴ – ὑποτίθεται – τοῦ τόπου. 

Μπορεῖ νὰ λὲς συνθήματα, ὅταν δὲν τὰ πιστεύῃς, νὰ μιλᾶς γιὰ πατρίδες, γιὰ σημαῖες, λόγια τά ὁποῖα συγκινοῦν τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ λαοῦ. Ἀλλὰ ὅταν ὁ ξύλινος λόγος γίνεται ἀντιληπτὸς ἀπὸ τὸν λαό, τότε τους ἀποῤῥρίπτει. Ἀρκεῖ νὰ ἔχουν τὰ Μ.Μ.Ε. νὰ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸ γυαλί, ἢ τὸ ῥαδιόφωνο νὰ κάνουν πολιτικὸ ἔρωτα μὲ τὴν καλωδίωσι στὸν ἀέρα. 

Ὅταν λέμε γιὰ ὁλοκλήρωσι τῆς Δημοκρατίας, γιὰ κοινωνικὴ προσφορά, γιὰ ἀνανέωσι θεσμῶν καὶ δομῶν, ὁ πολιτικὸς λόγος δὲν ἀρκεῖ, χρειάζεται ἡ πράξις. Δὲν μπορεῖς νὰ μιλᾷς γιὰ Δημοκρατία καὶ νὰ ἔχῃς μονοκομματικὸ κράτος, κομματικὴ πειθαρχία καὶ βουλευτικὴ ἀσυλία. Δὲν μπορεῖς νὰ λὲς «ὅλοι οἱ Ἕλληνες» καὶ συγχρόνως νὰ ἔχῃς ὑπαινιγμοὺς ἀντεκδικήσεων καὶ τὰ καλὰ δικά μας παιδιά. Εἶναι ἀξιόπιστος ὁ λόγος ὁ πολιτικός, ὅταν ἀκούῃ τὴν φωνὴ τοῦ λαοῦ, τὸ περὶ δικαίου αἴσθημα καὶ δημιουργεῖ τὸ κράτος δικαίου. 

Σήμερα, στὶς ὑποσχέσεις τους ἀπαλακτέοι οἱ ἴδιοι, διότι ἀπήλλαξαν ἑαυτούς, δὲν ἔχουν δίπλα τους κανέναν, διότι δὲν κερδίζουν κανέναν. Διότι δὲν ἔμαθαν ὅτι ὁ πολιτικὸς λόγος σημαίνει ἀξιοπιστία, ὑπευθυνότητα, σεβασμὸ στὸν πολίτη, ὄχι ψέμματα, ὄχι μεσαιωνικὲς καταστάσεις, τὴν πατρίδα σου δεν την παραδίδεις στὸν ξένο!!!  Δὲν κατάλαβαν ὅτι τοὺς διαλέξαμε γιὰ ἐθνικὴ ἀνάγκη, γιὰ τὰ ἀδιέξοδα, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι ἐδημιούργησαν καὶ ἐχειροτέρευσαν. Ξέρουν ἄραγε τὸ γιατί, διότι τοὺς ἔλλειπε «τὸ χρῆ θαρσεῖν», δὲν κατάλαβαν ὅτι ὁ ξύλινος λόγος εἶναι ξεπερασμένος.. Ὁ Νίτσε ἔλεγε ὅτι «οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀλλάζουν ἀπόψεις, πεθαίνουν σὰν τὰ φίδια, τά ὁποῖα δὲν ἀλλάζουν πουκάμισο». 

Ἡ κριτικὴ θέλει βελτιωμένες σκέψεις, πειθώ, ἔμπρακτες προτάσεις καὶ λύσεις. Τὸ παλαιὸ πολιτικὸ μοντέλο, ἔπρεπε νὰ εἶχε πεθάνει στὴν μεταπολίτευσι, ἀλλὰ θὰ πέθαινε καὶ ἡ οἰκογενειοκρατία καὶ ἡ θέσις, ἡ ὁποία εἶναι γλυκειά… Δὲν μπόρεσαν οὔτε τὰ Μ.Μ.Ε. νὰ κρατήσουν μακρυὰ ἀπὸ τὴν πολιτική, ἀπείλησαν καὶ τὴν δικαιοσύνη. Πίεσαν τὴν δικαιοσύνη μὲ τὴν νομοθεσία, ἐφ’ ὅσον ἡ ἐκτελεστικὴ ἐξουσία νομοθετεῖ. Ἔτσι οἱ μονόδρομοι τοὺς ᾡδήγησαν σὲ ἀδιέξοδα μὲ τὶς σπουδὲς στὰ ξένα Πανεπιστήμια, ὁ λόγος ὑπῆρχε, τοῦ ἔλλειπε ἡ πράξις, ἡ οἰκονομία εἶναι πεζοδρόμιο, μαθαίνεις. 

Ἡ ἀρχαία ῥῆσις «οὐδὲν οἴδα» τοὺς ἦλθε μέτρο στὴν ἀμετροπρέπεια. Ἡ στεῖρα παλαιὰ πολιτικὴ σκέψις ἐπικρατοῦσε «βάλετε πλάτες νὰ φτιάξουμε τὴν Ἑλλάδα» ἀρκεῖ νὰ ἐξαφανισθῇ ἡ μεσαία τάξις, νὰ φεύγουν τὰ παιδιὰ ἔξω, νὰ ξεῤῥιζωθῇ ὁ τόπος, νὰ τρώῃ ὁ Ἕλληνας ἀπὸ τὸν σκουπιδοτενεκέ. Ὁ Βιργίλιος ἔλεγε «οἱ ἐποχὲς ἀλλάζουνε, ἀλλάζουμε καὶ ἐμεῖς», ἴσως ἐξέχασαν τὴν ψυχολογία τῶν μαζῶν. Ἔφεραν στὴν κοινωνία τὸν πόνο. 

Ξεχνοῦν ὅμως κάποια πράγματα.  Ξεχνοῦν τὴν  10.000 καί… ἱστορία τοῦ τόπου μας. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ τὰ δικαστήρια τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν θεῶν καὶ ἡ θεία Δίκη, ἡ Εἱμαρμένη… Ἐν ἀρχῇ ἢν ὁ λόγος !

 Φυλλίτσα Ἀθηναΐς Ἀναπνιώτου 

φωτογραφία