Ἀναζητώντας ταὐτότητα…

Ἀναζητώντας ταὐτότητα...Ὅλοι μας τώρα πιά, ἄλλος λιγότερο κι ἄλλος περισσότερο, συνειδητοποιοῦμε πὼς ἔχουμε λάβει λάθος πορεία.
Οἱ διαδρομές καταλήγουν σὲ ἀδιέξοδα καὶ οἱ κοινωνίες μας μετατρέπονται σὲ κρεατόμαζες.
Ὁπουδήποτε κι ἐὰν στραφοῦμε διακρίνουμε ἀδιέξοδα καὶ σιγὰ σιγά, ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ τὴν δική του σκοπιά, συνειδητοποιοῦμε πὼς ἐφ΄ ὅσον κάτι «στράβωσε» στὶς ζωές μας, μᾶλλον ἐμεῖς τὸ στραβώσαμε.

Ἐμεῖς, εἰδικῶς, οἱ ἀπόγονοι προσφύγων (Πόντιοι καὶ Μικρασιᾶτες) ἔχουμε ἕνα ἀκόμη πρόβλημα, ἐπὶ πλέον ὅλων τῶν ἄλλων, νὰ ἀντιμετωπίσουμε: τὸ πρόβλημα τῆς «ἐνσωματώσεως».
Μία σοβαρὴ παράμετρος πού, ἀκόμη καὶ μετὰ ἀπὸ ἕναν αἰῶνα, ἀδυνατοῦμε νὰ ἐντοπίσουμε, ἐφ΄ ὅσον ἡ μισή μας ταὐτότητα ἔμεινε ἐκεῖ, στὰ μέρη ὅπου ἔζησαν καὶ ἐδημιούργησαν οἱ πρόγονοί μας.
Ὄχι διότι εἴμαστε προγονολάτρες ἢ ἐξηρτημένοι ἀπὸ τὰ «μεγαλεῖα τοῦ χθές» ἀλλὰ διότι τὸ μεγαλύτερον «ἐπίτευγμα» τοῦ ἑλλαδοκαφριστᾶν εἶναι ἡ σαλαμοποίησίς μας. Ἔτσι κι ἐμεῖς, ὅπως ὅλοι, σαλαμοποιηθήκαμε μὲν καὶ στὴν συνέχεια …«διεχωρίσθημεν» ἐντέχνως, μετατρεπόμενοι σὲ κομματόμαζες, ἀπολύτως ἐλεγχόμενες καὶ ἀνισόῤῥοπες,, ἀφήνοντας ὄμως μέσα μας ἐντέχνως κεκαλυμμένο, ἔνα κενόν. Κι ἐπεὶ δὴ στὴν Φύσιν δὲν ὑπάρχουν κενά, ἐμεῖς παραμένουμε μετεωριζόμενοι ἀνάμεσα στὰ «πρέπει», στὰ «θέλω», στὰ «ἐλπίζω», ἂν καὶ γνωρίζουμε, ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, πὼς ὀφείλουμε νὰ πιάσουμε τὸ νῆμα τῆς ζωῆς μας ἀπὸ ἐκεῖ πού, ἐπιφανειακῶς, κόπηκε.

Παραλλήλως, ἐδῶ κι ἕναν αἰῶνα, παραπαίουμε ἀνάμεσα σὲ ὐποσχέσεις, μεγάλα λόγια καὶ μεγάλες ἐξαπατήσεις. Ἀφῆστε δὲ ποὺ μὲ αἰχμὴ τὴν προσφυγιά μας, μᾶς μετέτρεψαν σὲ μοχλὸ ἀσκήσεων πιέσεων, ἀναλόγως τοῦ πῶς ἐξυπηρετοῦσε τοὺς ἐκάστοτες κρατοῦντες.
Βλέπετε… Ἐμεῖς εἰδικῶς, λόγῳ τῆς μεγάλης καταστροφῆς ποὺ ὑπέστημεν, μπορούσαμε νὰ χρησιμοποιηθοῦμε γιὰ νὰ ἀλλοιωθοῦν ἀπὸ δημογραφικὰ ἔως κοινωνικὰ στοιχεῖα.
Κατατρεγμένοι ἐμεῖς, χωνεύοντας τὰ ἀτελείωτα ψέμματα τῶν πολιτικάντηδων, ἐπιτύχαμε νὰ πατήσουμε στὰ πόδια μας μέν, χάνοντας ὅμως ὁριστικῶς τὴν ταὐτότητά μας καὶ τὶς κληρονομιές μας. Κληρονομιὲς πολύτιμες καὶ μονάκριβες ποὺ μᾶς ἔκαναν γιὰ αἰῶνες νὰ παραμένουμε Δημιουργοὶ Πολιτισμῶν, Ἀκρίτες καὶ πάντα Ὁπλίτες.

Ἔτσι, σήμερα πιά, ὅλη αὐτὴ ἡ πολτοποίησις, κοινὴ γιὰ τοὺς κατοίκους τοῦ ἑλλαδοκαφριστάν, ἐπέτυχε κυρίως νὰ ἀποδυναμωθοῦμε καὶ νὰ νεκρωθοῦμε συνειδησιακά. Αὐτὴ ἡ νέκρωσις ὅμως εἶναι ἐν τελῶς ἐπιφανειακὴ  καὶ βασίζεται στὸν τεχνητὸ ἐφησυχασμό, ποὺ δημιούργησε τὸ ἀνθελληνικὸ κράτος εἰς βάρος καὶ τῶν ἰθαγενῶν, του ἀλλὰ κυρίως τῶν τότε προσφύγων, πού, μὴν ἔχοντας ἄλλην δυνατότητα διαφυγῆς, κατέληξαν νὰ ἐνσωματωθοῦν διὰ τῆς βίας καὶ διὰ τῆς προπαγάνδας.

Τὸ μπόλι.

Καὶ μόνον ἡ ὕπαρξις τῶν ἑκατοντάδων κομμάτων ἀποδεικνύει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.
Διαβιοῦμε σὲ ἕνα κράτος ποὺ ἐξαφανίζει τὴν ταὐτότητα, τὴν ἀλλοιώνει καὶ μετατρέπει τὸν (ὑποτιθέμενον) πολίτη του σὲ ἠλίθιο, ἤ, ἀκόμη χειρότερα, σὲ μηχανὴ καταστροφῆς καὶ ἀρπακτικό. Ἠ λογικὴ τοῦ «ἤ μαζύ μας, βολεμένος – σὲ κάποιον κρατικὸ μηχανισμό-  ἢ ἀπέναντί μας, μόνιμο θῦμα» εἶναι ἡ παγία στάσις αὐτοῦ τοῦ μορφώματος.
Κι ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ μόρφωμα πλέον ἔχουμε ἐπισήμως ἀπέναντί μας, ἐφ΄ ὅσον Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, κυβερνητικὲς καὶ πολιτικὲς γραμμές, μαζὺ μὲ τοὺς  τραπεζίτες, ἔχουν σχηματίσει κοινὸ μέτωπον ἐναντίον μας.

Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἔχουμε, κατὰ κύριον λόγο, νὰ πολεμήσουμε μὲ τοὺς ἰδίους μας τοὺς ἑαυτούς, μὲ τὶς συνήθειες πολλῶν δεκαετιῶν καὶ μὲ τὸν κίνδυνο τῆς ἀπολύτου πτωχοποιήσεώς μας, ἐφ΄ ὅσον, κατὰ πῶς διαφαίνεται, μόνον τὰ «πιστὰ σκυλιά» τοῦ καθεστῶτος θὰ μποροῦν νὰ ἐπιβιώσουν ἀξιοπρεπῶς ἤ, ἀκόμη καὶ νὰ πλουτίζουν.
Συνεπῶς, ὅπως ἔχουμε καταντήσει, ἔχουμε μίαν μόνον διέξοδον, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες: νὰ βροῦμε, τὸ ταχύτερον δυνατόν, τὴν ταὐτότητά μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ξεκινήσουμε ἐκ τῆς βάσεως τὴν ἐπαναδημιουργία τῶν πραγματικῶν μας κοινωνιῶν. Διότι, ὅσο κι ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε γιὰ τὴν ὥρα, ἡ ἀπώλεια ταὐτότητος, ῥιζῶν, κοινωνιῶν μᾶς ἔφερε στὸ σημεῖον τοῦ νὰ μὴν μποροῦμε σήμερα νὰ αἰσθανθοῦμε κύτταρα μίας κοινωνίας καὶ τελικῶς νὰ ἀγόμεθα κατὰ πῶς ἄλλοι ἀποφασίζουν γιὰ ἐμᾶς, πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς.

Πολὺ σωστὰ πράττοντας οἱ ἑλληνοκτόνοι, πρῶτα ἀποσυμπίεσαν-χαλάρωσαν τοὺς κοινωνικοὺς ἱστοὺς (ἀστυφιλία, ὁμαδοποίησις, δίωξις καὶ ἐξαφάνισις ἀρίστων καὶ ἱκανῶν) καὶ στὴν συνέχεια, ἢ καὶ ταὐτοχρόνως σὲ κάποιες περιπτώσεις, ἀλλοίωσαν τὴν ἴδιαν τὴν προσωπικότητα καὶ κατήργησαν τοὺς πραγματικοὺς συνεκτικοὺς ἱστούς μας. Κι ἔτσι, ἰδίως σήμερα, ποὺ στὴν (φερομένη ὡς) κυβερνητικὴ κορυφὴ εἶναι πρακτοράκια τῶν τραπεζιτῶν, διαπιστώνουμε πὼς ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὁλοκλήρωσιν τῆς ἀποσυνθέσεως, ποὺ ἐπιχειροῦν, γιὰ τῶν κοινωνικῶν μας δομῶν, πολὺ μεθοδικὰ ἐξαφανίζουν κάθε ἴχνος ἱκανοῦ κι ἀξίου, προωθώντας τοὺς «τσοπάνηδες» κομματόσκυλά τους στὶς «θέσεις-κλειδιά».
Τακτικὴ ποὺ πάντα ἴσχυε, ἀλλὰ ποὺ στὶς ἡμέρες μας, μὲ ῥάπερς καὶ καρανῖκες ἔρχεται νὰ ἐπισφραγίσῃ τὸ τέλος τοῦ ἑλλαδοκαφριστᾶν.

Τί κάνουμε λοιπόν;
Πῶς ἀντιμετωπίζουμε τώρα πιά ὄλο αὐτό τό σκηνικό;
Ἀξίζει τόν κόπο νά καταπιασθοῦμε μέ κάτι ἀπό τά τελειώματα τοῦ ἑλλαδοκαφριστάν, γιά νά τό σώσουμε; Ναί ἤ ὄχι;
Κι ἐάν ναί, ποιά τμήματα νά ἐπιλέξουμε; Ἤ μήπως τώρα πιά, ποὺ φθάσαμε σχεδὸν στὸν πάτο, ὀφείλουμε νά ξεκινήσουμε κάτι ἄλλο, ἀνεξάρτητο καί πραγματικά Ἑλληνικό;

Σὲ πρώτη φάσιν πιστεύω πὼς μᾶς πρέπει νὰ ξαναβροῦμε ταὐτότητα.
Ὑποχρεούμεθα λοιπὸν σήμερα νὰ τὰ ξαναπιάσουμε ὅλα μὲν ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἐὰν πράγματι θέλουμε νὰ ἀνατρέψουμε τὸ σκηνικὸ εἰς βάρος μας καὶ νὰ ἀνακάμψουμε, ὡς ἄνθρωποι πρωτίστως, ἀλλα καὶ ὡς κοινότητες στὴν συνέχεια, ἀφ΄ ἑτέρου δὲ νὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὰ χρήσιμα καὶ στὰ σημαντικά. Νὰ σώσουμε δῆλα δὴ μόνον αὐτὰ ποὺ προάγουν τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν οὐσιαστικὴ ἐπικοινωνία του μὲ τοὺς ἄλλους, ἀποβάλλοντας αὐτὰ ποὺ καταστρέφουν τὶς κοινωνίες μας καὶ τὶς ζωές μας.
Ξεκινώντας λοιπὸν ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς δένουν, βῆμα τὸ βῆμα, μποροῦμε νὰ καταπιασθοῦμε μὲ τὸ μέλλον μας, εἶτε συνειδητῶς εἶτε ὄχι. Ἀναδεικνύοντας ἀξίες πατροπαράδοτες, ἀναζητώντας κοινοὺς τόπους ἐπικοινωνίας καὶ ἐντοπίζοντας αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐνώνουν, εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ πρῶτα ποὺ μᾶς ὀφείλουμε.
Βέβαια κάτι τέτοιο ἤδη συμβαίνει, μόνον ποὺ δὲν συμβαίνει, στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων, συνειδητά. Μὰ εἶτε γιὰ λόγους ἐπιβιώσεως (ἔνστικτον) εἶτε γιὰ λόγους ἀνάγκης (φαινομενικὰ ἀδιέξοδα), ἤδη ξεκινήσαμε καὶ ἔχουμε μπεῖ στὴν διαδρομή μας.

Κατ’ ἐπέκτασιν καλὸ εἶναι νὰ ἀλλάξουμε σιγὰ σιγὰ τὶς ὀπτικές μας, ἰδίως γιὰ τὸ ἐπίπεδον τῆς καταστάσεως ποὺ εὐρισκόμεθα. Δὲν εἶναι ὄλα μαῦρα ἢ ἄσπρα, κατὰ πῶς μᾶς ὑπαγορεύουν. Εἶναι ὅλα ὅπως πρέπει νὰ εἶναι, πρὸ κειμένου νὰ χρησιμοποιηθοῦν μὲν τὰ «χρήσιμα ὑλικά» τοῦ χθές, γιὰ νὰ θεμελιωθῇ δὲ γερὰ τὸ αὔριο.
Τὴν ταὐτότητά μας τὴν ἔχουμε καλὰ κρυμένη μέσα μας καὶ ἔφθασε πλέον ἡ στιγμὴ νὰ τὴν ἐξωτερικεύσουμε, ἂναζητώντας την μὲ ἐρωτήσεις, διλήμματα καὶ νέους σχεδιασμούς.
Τὰ ψέμματα τελείωσαν κι ἐμεῖς ἔχουμε μόνον μία διαδρομὴ νὰ διανύσουμε: τῆς Ἀπελευθερώσεώς μας.
Διαδρομὴ ἐπίπονη, δύσκολη ἀλλὰ πλέον Μονόδρομο.

Φιλονόη

εἰκόνα.

 

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply