Κάποιες σκέψεις μὲ ἀφορμὴ τὰ «ἐπετειακὰ» δημοσιεύματα δεξιοφιλελέδων γιὰ τὴν ἐκτέλεση τοῦ ζεύγους Τσαουσέσκου.

Ὁ τρόπος θανάτου ἑνὸς ἀνθρώπου παίζει μεγάλο -πλὴν ἀνομολόγητο τὶς περισσότερες φορὲς- ῥόλο στὴν ὑστεροφημία του. Ὁ Τσαουσέσκου ἦταν ὁ μόνος ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τοῦ καταῤῥεύσαντος Ἀνατολικοῦ Μπλὸκ ποὺ ηὗρε βίαιο τέλος, προσῆκον περισσότερο στὰ τριτοκοσμικὰ ἤθη ἑνὸς regime change στὴν Ἀσία ἢ τὴν Ἀφρική.

Ἡ ἄνευ δίκης θανάτωσίς του καί, πολὺ περισσότερο, ἡ ἀποτύπωσις καὶ ἀναπαραγωγή της σὲ βίντεο, ποὺ ἔγινε βάιραλ σὲ ὅλον τὸν κόσμο, συνιστοῦν μία ἰδιαζόντως ταπεινωτικὴ συνθήκη ποὺ ἀφήνει τὴν βαρειὰ σκιά της σὲ ὅλη τὴν προτέρα πολιτεία τοῦ θανατωθέντος. Ἡ τηλεοπτικὴ μετάδοσις σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἄνευ δίκης ἐκτέλεση εἶναι κάτι πολὺ σπάνιο· στὴν περίπτωση Σαντὰμ εἴδαμε τὸν ἀπαγχονισμὸ ὅμως εἶχε τηρηθῆ ὁ τύπος τοῦ νόμου, ἐνῶ στὴν περίπτωση Καντάφι, παρ’ ὅ,τι παρακολουθήσαμε τὴν διαπόμπευση, ἡ στιγμὴ τοῦ θανάτου δὲν κατεγράφη.

Αὐτὸ τὸ φρικτὸ τέλος, αὐτὴ ἡ ἄκρα ταπείνωσις -ἄν μου ἐπιτραπῇ νὰ σφετερισθῶ τὸν ὄρο ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ εἰκονολογία- ἐπιδρᾶ καταλυτικὰ στὴν ἄποψη ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸν Τσαουσέσκου καὶ τὸ καθεστώς του. Ἕνα καθεστὼς μὲ πρωτοποριακὰ στοιχεῖα καὶ ἕνας πατριώτης ἡγέτης, ποὺ ἠγωνίσθη καὶ ἐπέτυχε νὰ διατηρήσῃ ἕναν βαθμὸ ἀξιοσημειώτου ἀνεξαρτησίας τῆς Ῥουμανίας ἀπὸ τὴν ΕΣΣΔ, ἐν ἀντιθέσει μὲ ἄλλα κράτη τοῦ Συμφώνου τῆς Βαρσοβίας ὅπως ἡ Βουλγαρία ποὺ ἦταν πλήρως δορυφοροποιημένα στὴν Μόσχα. Ἐχάραξε δέ, στὸ μέτρο τοῦ ἐφικτοῦ, μίαν ἀνεξάρτητο ἐξωτερικὴ πολιτική, σεβόμενος τὴν λατινικὴ ἱστορικὴ παράδοση τῆς χώρας του καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς δεσμούς της μὲ τὴν Δύση.

O ἴδιος κατεδίκασε διαῤῥήδην τὴν εἰσβολὴ τῶν σοβιετικῶν ἁρμάτων στὴν Πράγα, σὲ ἕναν ἱστορικὸ λόγο του τὸ 1968. Ἕνας ἐπαναστάτης ἡγέτης ποὺ ᾡραματίσθη τὸν καθολικὸ μετασχηματισμὸ τῆς ῥουμανικῆς κοινωνίας, ἀντλώντας ἔμπνευση ἀπὸ τὴν κινεζικὴ Πολιτιστικὴ Ἐπανάσταση καὶ τὴν βορειοκορεατικὴ Juche («αὐτάρκεια», «αὐτεξούσιον»). Ἐσχεδίζε δὲ νὰ κάνῃ τὴν Ῥουμανία πρώτη δύναμη στὸν τομέα τῆς διϋλίσεως καὶ τῆς ἐπεξεργασίας τῶν πετρελαιοειδῶν, ἐνῶ τὸ 1984 ἐπέλεξε νὰ ἐκπροσωπηθῇ ἡ χώρα του στοὺς Ὀλυμπιακούς του Λὸς Ἀντζελές, ἀγνοώντας τὸ ἐμπάργκο τῆς Μόσχας.

Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ἐπίσης ὅτι πολλοὶ Ἕλληνες, ποὺ σήμερα ἐπαίρονται γιὰ τὸν ἰατρικό τους τίτλο, τὸν ἀπέκτησαν σὲ κάποιο ῥουμανικὸ πανεπιστήμιο.

Οἱ ἀποτυχίες τοῦ καθεστῶτος ἦσαν πολλές. Μὲ ὅλα του τὰ στραβά, ἀποτελεῖ ὡστόσο ἕνα παράδειγμα Ἐθνικοῦ Μπολσεβικισμοῦ, ἑνὸς σοσιαλισμοῦ μὲ ἐθνικὴ ψυχή, ποὺ γιὰ ὁρισμένους ἀποτελεῖ τὸ μόνο μέλλον γιὰ τὴν Εὐρώπη.

Ἐξοργισμένος Ἕλλην