Ἡ ἀνάθεσις τοῦ (ἂς ποῦμε ἔτσι, χάριν συντομίας) ἑορτασμοῦ ἀπὸ τὰ 200 χρόνια τῆς Ἐπαναστάσεως, στὴν …«ἀπαστράπτουσα» (ἀπὸ πλευρᾶς κοσμικῆς δραστηριότητος, ἐμμέσου ὑπέρ-κομματικῆς ἐμπλοκῆς της μὲ τὴν πολιτικο-κομματικὴ σκηνὴ τῆς χώρας καθὼς καὶ τὸν οὐσιαστικὸ -ἄμεσον ἢ ἔμμεσον, ἀλλὰ σίγουρα συμβολικό,- ῥόλο της στὶς ἐπιχειρηματικὲς δραστηριότητες τοῦ τόπου) κας ἀγγελοπούλου κάτι πολὺ σημαντικό, γιὰ ὅλους μας ἀποκαλύπτει.
Στὴν πραγματικότητα, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξεβολεύῃ κάτι τέτοιο, ἡ ἐν λόγῳ ἀνάθεσις δηλώνει οὐσιαστικῶς τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον αὐτὴ ἡ χώρα-μόρφωμα, παραμάγαζον τῶν τοκογλύφων, ἐδομήθη, ἐπανδρώθη καὶ φθάνει, ἐπὶ τέλους, στὸ …τέλος της, διανύοντας πιὰ τὶς ἔσχατες ἡμέρες της σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη.

Χώρα ποὺ δὲν μᾶς ἀνήκει…!!!

Διὰ τοῦ ἰσχυρισμοῦ μου τὸ ἀληθὲς μπορεῖτε νὰ ῥίξετε μίαν ματιὰ στὸ σχετικὸ δημοσίευμα ἐκείνων τῶν ἡμερῶν:

Ὅλη ἡ ἀλήθεια τῆς …«Ἐπαναστάσεως» σὲ μίαν Γιάννα!!!

Ψάχνοντας (στὶς …σκιὲς) γιὰ τὸ ἀριστερὸ «ἠθικὸ πλεονέκτημα»!

Μία, καθαρὰ συμβολική, πρᾶξις λοιπὸν ἦταν ἡ ἐν λόγῳ ἀνάθεσις, καθὼς φυσικὰ καὶ μία ἀπόλυτος -ἔμμεσος ἀλλὰ σαφὴς- παραδοχὴ γιὰ τὸ ποιὸς κυβερνᾶ πράγματι αὐτὸν τὸν τόπο, ἀλλά, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, γιὰ τὸ ποιὲς εἶναι οἱ …βιτρίνες, ποὺ ἐμεῖς βλέπουμε, πρὸ κειμένου νὰ ἀποκρύπτεται αὐτὸς ποὺ πράγματι κυβερνᾶ αὐτὸν τὸν τόπο.

Ὅμως ἐδῶ ἀκριβῶς, σὲ αὐτὸν τὸν ἰδιαίτερον συμβολισμόν, ἐνυπάρχει καὶ ἡ μία, ἐκ τῶν πολλῶν ἄλλων, ἔνδειξις ποὺ δηλώνει τὸ τέλος τοῦ μορφώματος κράτους, μὲ τὸ καταχρηστικότατον ὄνομα «Ἑλλάς». Ἡ ἀπουσία ἐφεδρειῶν (ἐφ’ ὅσον διαρκῶς μόνον μεταξύ τους ἀνακυκλώνονται!!!), ἡ (ἂς ποῦμε) ἐξ ἀνάγκης καταφυγὴ τῆς (φερομένης ὡς) κυβερνήσεως στὸ πρόσωπο τῆς κας ἀγγελοπούλου, ἀλλὰ καὶ ἡ ἰδία ἡ ἐπιτροπή, ποὺ ἐν συνεχείᾳ ἐδημιουργήθη, συνδυαστικῶς μᾶς δίδουν ἕνα κραυγαλαῖον μήνυμα πλήρους ἀποδομήσεως, ὅλων αὐτῶν πού, ἔως σήμερα, πιστεύαμε γιὰ βασικοὺς πυλῶνες τοῦ κράτους μας. Κι ἔτσι, ἐπισήμως πλέον, ἡ κρατικὴ ἐκδοχὴ γιὰ τὴν Ἱστορία (δὲν ἔχει σημασία ἐὰν τὴν μάθαμε σωστὰ ἢ λάθος), ἡ (ἂς ποῦμε) πολιτεία καὶ ἡ ἐπιχειρηματικὴ κοινότης, συντάσσονται πρὸ κειμένου νὰ «κλείσῃ» ὁριστικῶς ὁ «μύθος τῆς Ἐπαναστάσεως».

Δὲν θὰ κλείση φυσικὰ αὐτὸς ὁ «μύθος τῆς Ἐπαναστάσεως» ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ θὰ χρησιμοποιηθῇ μία ἄλλη, νεωτέρα ἐκδοχὴ τῆς ἢδη (ἀποδεσμευθείσης ἐκ τῶν Rothschild) διαστρεβλωμένης ἀληθείας, ποὺ ὅμως θὰ μᾶς ἀπομακρύνη πλήρως καὶ ὁριστικῶς ἀπὸ πιθανὲς ἀποκαλύψεις, ἐνᾦ θὰ γεννηθοῦν νέου τύπου ἐθνικιστικὲς κορῶνες στὸ μέλλον, οἱ ὁποίες ὅμως θὰ ὑπηρετοῦν πιστὰ ἕνα φρέσκο μοντέλο, ἀπολύτως ὑπάκου στὰ αὐτὰ κέντρα ἐλέγχου τοῦ κόσμου μας.
Ἤ, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, θὰ ἐπικρατήση ἕνα ἀκόμη πιὸ περίπλοκο …μπαστάρδεμα ἀπόψεων, ποὺ θὰ περιλαμβάνουν λίγο ἀπὸ ὅλα. Μία δῆλα δὴ πιὸ …λειασμένη, ὀρθοπολιτικὴ καὶ παγκοσμιοποιημένη «ἰστορία», ἐντὸς τῆς ὁποίας οἱ κακοὶ δὲν  θὰ εἶναι οἱ τοκογλύφοι, ἀλλὰ κάτι ἀνθρωπάρια πολεμοχαρῆ.  Ἡ δὲ παρουσία τῆς κας ἀγγελοπούλου σὲ ὅλο αὐτό, ποὺ ξεκίνησε ὡς σημτική, ἐξηκολούθησε ὡς ΝουΔουλικὴ καὶ τΣΥΡΙΖΑία, γιὰ νὰ καταλήξῃ σήμερα ἀπολύτως ΝουΔουλική, ἀποδεικνύει πὼς ὁ πραγματικὸς σκοπὸς αὐτοῦ τοῦ ἐγχειρήματος εἶναι τὸ νὰ κλείσῃ ὁριστικῶς ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐδήλωνε ἡ ὕπαρξις τοῦ κράτους Ἑλλάς.

Ἕνα ἄλλο στοιχεῖον πού, κατ’ ἐμέ, ἀποδεικνύει πὼς ἡ χώρα τελειώνει, εἶναι ἡ ἐπίσημος ἐμπλοκὴ μελῶν ἢ συγγενῶν τους ἐκ τῆς (φερομένης ὡς) κυβερνήσεως μὲ τὸν ἐποικισμό, ἤ ἄλλως, ἡ ἐμπλοκὴ ὅλων αὐτῶν στὴν παλαιοτάτη τακτικὴ τοῦ «δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται…». Δὲν συζητᾶμε δῆλα δὴ πλέον γιὰ τὴν παγία τους τακτικὴ τῆς -σκέτης- ὑπεξαιρέσεως ἢ τῶν -σκέτων- ὑπέρ-προμηθειῶν τους ἤ, ἔστᾦ, τῶν μικρῶν ἢ μεγάλων ἐμπλοκῶν τους σὲ οἰκονομικὰ σκάνδαλα. Συζητᾶμε μόνον γιὰ ἀνοικτὴ καί, μὲ διαρκῶς μειούμενα προσχήματα, ἀγωνιώδη προσπάθεια λεηλασίας, στὴν ὁποίαν ἔχουν ἐπιδοθῆ ἅπαντες. Κι ἔτσι βλέπουμε, πέραν ἀπὸ τὴν ἀγωνία, παραλλήλως κι ἕναν …ἀγῶνα δρόμου γιὰ τὸ ποιὸς θὰ προλάβη νὰ ἁρπάξη τὰ δυνατὸν περισσότερα, ἀπὸ τὰ δημόσια ταμεία, μὲ πρόσχημα κυρίως τὸ ἐποικιστικὸ (Μ.Κ.Ο., «ἀνθρωπιζμός», πολύ-μπολιτισμικότης), τὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα» (ποὺ πρῶτοι καταπατοῦν ἰδίως γιὰ τοὺς ἰθαγενεῖς) καθὼς φυσικὰ καὶ μίαν ἀπέραντο προθυμία νὰ ἐκχωρηθοῦν, δίχως στοιχειωδῶς τυπικὰ ἀνταλλάγματα, ὅλα τὰ δημόσια περιουσιακὰ στοιχεία σὲ ὅποιον θὰ πληρώση μεγαλύτερες …προμήθειες.

Στὴν πραγματικότητα σήμερα ἐπισήμως τὴν χώρα κυβερνοῦν ἀνοικτὰ κάποιοι ἐπιχειρηματίες, ἐνᾦ ὅταν διακρίνουμε ἔντονες συγκρούσεις (σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα), καλὸ εἶναι νὰ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς κάποια ὁμὰς ἐπιχειρηματιῶν συγκρούεται μὲ κάποιαν ἄλλη, ἔχοντας βεβαίως διαρκῶς ὡς βιτρίνα της κάποια κουδουνισμένα ἐκ τῆς (φερομένης ὡς) κυβερνήσεως ἢ ἐκ τῆς (φερομένης ὡς) ἀντιπολιτεύσεως. Ἕνα ἐπιχειρηματικὸ πεδίον μαχῶν καταντήσαμε, στὸ ὁποῖον βέβαια τὰ θύματα, ὡς συνήθως, εἶναι τὰ …βατράχια!!!

Ὑπὸ αὐτὸ εἰδικῶς τὸ στενό, θρασύτατον πλέον, ἀλλὰ καθαρὰ συμφεροντολογικό, πρίσμα, βάσει τοῦ ὁποίου ἅπαντες οἱ ἐμπλεκόμενοι μὲ τὴν διαχείρισιν δημοσίου χρήματος, ἐγκαταλείπουν ὅλο καὶ ταχύτερα, τὰ (τυπικὰ) προσχήματα, ποὺ ἔως πρὸ μερικῶν δεκαετιῶν ἦσαν ἀναγκαία, γιὰ νὰ «λειτουργῇ ἀπρόσκοπτα κι ἀνεμπόδιστα» ὁ «κοινοβουλευτισμός» στὴν χώρα, μποροῦμε εὔκολα νὰ διακρίνουμε πὼς (μὲ ἢ χωρὶς «φερεντζέδες») τὸ «πολιτικὸ προσωπικὸ» τῆς χώρας διανύει τὶς τελευταίες ἡμέρες του καὶ ἀσθμαίνοντας ἐπιχειρεῖ νὰ ὑπεξαιρέσῃ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα λάφυρα.

Τέλος τὸ σημαντικότερον ὅλων, ποὺ φυσικὰ ὅλοι μας, σιγά-σιγά, συνειδητοποιοῦμε εἶναι ἡ συστηματικὴ καὶ συνειδητὴ καὶ (ἀπὸ ὅλα τὰ κομματικομορφώματα), ἀποδεκτὴ κατάργησις τῶν συνόρων. Ἡ δὲ ἀντικατάστασις τοῦ πληθυσμοῦ τῶν ἰθαγενῶν, μὲ κάτι, γενικό, ἀσαφὲς καὶ πολυφυλετικό, ποὺ ἐπίσης συνειδητῶς ἐπιχειρεῖται, εἶναι τὸ προμήνυμα τοῦ ἐπομένου σταδίου, ποὺ σχεδιάζεται νὰ ἀνακύψῃ κατόπιν τῆς ὁριστικῆς καταῤῥεύσεως τοῦ μορφώματος-κράτους «Ἑλλάς».

Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀπολύτως ἐκ τοῦ προχείρου στοιχεία ποὺ μὲ ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα τοῦ τίτλου. Οἱ ἐντολὲς τῶν κουδουνισμένων, κάθε ἐκδοχῆς, «ἀποχρώσεως» καὶ «ἰδεολογίας» εἶναι νὰ κλείσῃ ὁριστικῶς τὸ …ἀνέκδοτον-κράτος, ποὺ πρὸ δύο αἰώνων ἐστήθη, ἀκόμη καὶ δίχως προσχήματα. Ἡ ἐν λόγῳ ἀπόφασις τῶν τοκογλύφων ὑλοποιεῖται ἐμπρὸς στὰ μάτια μας, ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ χαχόλοι, μόλις τὰ τελευταία χρόνια ξεκινήσαμε νὰ τὸ ἀντιλαμβανόμεθα.
Ἀπὸ μόνον του δὲν εἶναι κακό, ὡς προοπτική, ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ὅλο αὐτὸ δὲν …«πάει μόνο του», ὅλα τὰ ἐκ παραλλήλου συμβάντα κάτι μᾶς ψιθυρίζουν. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐκ παραλλήλου συμβάντα εἶναι ἡ ὑπέρ-ἐπιτάχυνσις τοῦ ἐποικισμοῦ, κατ’ ἐντολὴ τοῦ ΟΗΕ τῶν Ῥότσιλντι καὶ τῶν Ῥοκφέλερ. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐπιτάχυνσις κάτι μᾶς λέει καί, σίγουρα, αὐτὸ ποὺ μᾶς λέει δὲν ἔχει νὰ κάνῃ πλέον μὲ τὸ ἐὰν θὰ ἐπιτύχουν ἢ ὄχι, τοὺς σχεδιασμούς τους, παρὰ μόνον μὲ τὴν ἀγωνιώδη τους προσπάθεια νὰ ἐνυπάρχουν ἐπὶ τῶν ἐδαφῶν μας ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερος ἐλεγχόμενος ἀπὸ αὐτοὺς «στρατός».
Τί δηλώνει αὐτό; Τί φοβοῦνται; Τί προσπαθοῦν νά ἀποφύγουν;

Ἠ συνέχεια σίγουρα, ἔως τῆς τελικῆς ἀποκαλύψεως τῶν διαφόρων εἰς βάρος μας σχεδιασμῶν, ὁπωσδήποτε, ἐκτὸς ἀπὸ …ἀποπληθυσμική, θὰ εἶναι σίγουρα ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρουσα. Ἐὰν ζήσουμε θὰ μάθουμε, ἴσως μέσα ἀπὸ μεγάλο πόνο, ἀλλὰ σίγουρα θὰ μάθουμε. Πάντως

Φιλονόη

Σημειώσεις 

Ἐννοεῖται πὼς δὲν θὰ γκρεμισθῆ μόνον τὸ κράτος Ἑλλάς, ἀλλὰ κι ἄλλα, ἐντὸς κι ἐκτός, εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου, ἀλλὰ ἐμεῖς περιοριζόμεθα μόνον στὰ δικά μας., διότι αὐτὰ μᾶς τσούζουν. 

Ὅλη ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις, γιὰ τὴν ὁποίαν γνωρίζουμε ἀπὸ ἐλάχιστα ἔως …τίποτα, ἦταν ἕνα ἀπέραντο λουτρὸ αἵματος, μία τεραστία γενοκτονία, ὄχι τόσο λόγῳ τῶν ὀθωμανῶν καὶ τῶν συμμάχων τους, ὅσο κυρίως τῶν ἐγχωρίων δοσιλόγων, πού, ἀναλόγως τῶν ἀτομικῶν τους συμφερόντων, μᾶς «ἐπωλοῦσαν» ἔτσι, γιὰ πλάκα. Ἕνα ἀνομολόγητο εἰς βάρος μας ἔγκλημα, ποὺ οὐδέποτε ἐμεῖς, οἱ πολλοί, ὑποψιασθήκαμε.
Οἱ δὲ ἀπόγονοι τῶν τότε γενοκτόνων μας, μὲ τὰ ἴδια ἢ ἄλλα ὀνόματα, εἴτε ὡς «πολιτικὰ τζάκια» εἴτε ὡς «νεοφώτιστοι ἐθνοσωτῆρες» ἀκόμη λυμαίνονται καὶ τὶς ζωές καὶ τὸν τόπο μά, κυρίως, ἀπολύτως δικτατορικῶς, ἀποφασίζουν γιὰ τὸ ἐὰν ἐμεῖς θὰ διδαχθοῦμε, ἤ ὄχι, τὴν Ἱστορία μας, γιὰ τὸ ἐὰν θὰ εἴμαστε ἡνωμένοι ἢ διχασμένοι καί, κυρίως, τώρα τελευταία, γιὰ τὸ ἐὰν ἔχουμε ἤ ὄχι δικαίωμα ἐπὶ αὐτῆς τῆς γῆς.

Γνωρίζω πὼς τὸ κοντόφθαλμον τῶν πλείστων ἐκ τῶν ἐμπλεκομένων μὲ τὰ δημόσια ταμεία, καθὼς φυσικὰ καὶ τὶς ἀμέσως ἐξηρτημένες ἐξ αὐτῶν ἐπιχειρήσεις, ἀλλὰ καὶ τὶς κομματικὲς βιτρίνες, διαθέτει τόσο περιορισμένον τὸ ἐπίπεδον τῆς ἀντιλήψεώς τους, ποὺ ἀδυνατοῦν, ἐν τῷ συνόλῳ τους, νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι χρησιμοποιῶνται ἀκόμη, ἀλλὰ σὲ λίγο θὰ καταλήξουν στὶς «χωματερὲς» ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ ἀφεντικά τους. Ἀδυνατοῦν αὐτὰ τὰ σούργελα νὰ ἀντιληφθοῦν τὰ «μηνύματα» καί, ἴσως, ἐλπίζοντες πὼς θὰ «βασιλεύουν αἰωνίως» ἀσυδοτοῦν διαρκῶς μὲ ὅλο καὶ μεγαλυτέρα ὁρμή.
Δὲν μπορῶ νὰ ἀπαντήσω ἀναφορικῶς μὲ τὸ πόσο πολὺ ἢ λίγο ἀνόητοι κι αὐτοκτονικοὶ καθίστανται, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε μπορῶ νὰ σᾶς βεβαιώσω πὼς τὸ τέλος, εἰδικῶς αὐτῶν, εἶναι πλησιέστερα ἀπὸ ὅσο διανοούμεθα. 

Ὁ διαχρονικὸς ὑπέρ-κομματικὸς ῥόλος τῆς κας ἀγγελοπούλου – κατ’ ἐξοχὴν ἀντιπροσώπου τοῦ ἐπιχειρηματικοῦ κόσμου- εἶναι μία ἔμμεσος ἀλλὰ κραυγαλέα ἀπόδειξις τῶν ἰσχυρισμῶν μου. Στὸ πρόσωπό της «ἀπεικονίζονται» οἱ «Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες» (βλέπε σημιτοκραφριστὰν καὶ καραμανλήδικες κορῶνες ποὺ προέκυψαν ἀπὸ ἕνα «πάντρεμα» τῶν ΝουΔουλικο-μΠατΣοκικῶν ἀλληλοεξαρτήσεων). Ἡ ἀποδοχή της ἀπὸ αὐτὰ τὰ κόμματα, ἀλλὰ καὶ στὸ μεταγενέστερον γεγονὸς τῆς ἐμπλοκῆς τοῦ υἱοῦ της ὡς πολιτευομένου τοῦ τΣΥΡΙΖΑ καὶ τοῦ ἀλεξέι, ἔρχεται γιὰ νὰ διευρύνῃ τὶς «ὑπέρ-κομματικές» της διασυνδέσεις, ἐνᾦ τώρα, πάλι μὲ τὰ ΝουΔουλικὰ μορφώματα, «ἐπισφραγίζει» τὸ (ἀνομολόγητον ἀλλὰ διακριτὸ) συμπέρασμα πὼς «οἱ κυβερνήσεις ἀλλάζουν ἀλλὰ οἱ …ἀγγελόπουλοι μένουν»…

Ὅπως ἴσως διαπιστώσατε ἀναφέρομαι μόνον στὸ (ἀνύπακτον κα’ ἐμὲ) μέλλον τῆς χώρας. Τὸ μέλλον τοῦ λαοῦ εἶναι μία ἄλλη ὑπόθεσις ὅμως.