Ἡ φράσις τοῦ τίτλου ἀπευθύνεται σὲ ὅλου μας, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον τολμοῦμε, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ διαλυόμεθα, θρασύτατα κι ἄσκεπτα νὰ ἐνασχολούμεθα μὲ τὸ …μαλλιιί, μὲ τὸ …πουλλλιιὶ ἢ μὲ τὸ …λειριιί!!!
Οἱ ὧρες καὶ οἱ ἡμέρες, κρισιμότερες ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ στὴν ἱστορία μας, ἐπιτάσσουν νὰ συγκεντρωθοῦμε μόνον στὰ ἀναγκαία. Τὰ ἀναγκαία τὰ γνωρίζουμε καὶ δὲν θὰ καταπιασθῶ μὲ τὸ νὰ τὰ ἀριθμήσω ἢ νὰ τὰ καταγράψω.
Τὰ μὴ ἀναγκαία ὅμως ἐπίσης τὰ γνωρίζουμε καὶ ἀπαιτεῖται νὰ τὰ ξεφορτωθοῦμε. Καὶ σχετίζονται, κατὰ κύριον λόγο, μὲ ὅλα αὐτὰ πού, ἔως τώρα, πιστεύαμε γιὰ σημαντικά, ἀλλὰ ἀπεδείχθησαν ἁπλῶς διασπαστικά, παραπλανητικά, περιττά, δευτερεύοντα, χρονοκαθυστερήσεις καί, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἄρνησις ἀτομικῆς ἀναολογούσης ἀναλήψεως εὐθυνῶν.
Γιὰ ὅλους μας. Συνέχεια
Δώσαμε τὸ ἕνα κλειδὶ ποὺ μᾶς εἶχε μείνη στὴν Γερμανία καὶ στὴν πατρίδα μας τὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη.
Τὸ 2011 εὑρέθην στὴν ἄλλη πλευρὰ τῆς κάμερας, τὴν ἐμπρόσθιο. Βλέπετε, ἐργαζόμουν σὲ ἕνα κατάστημα κοντὰ στὸ Σύνταγμα καὶ φοροῦσα ὑποχρεωτικῶς κοστούμι.