Μετά την πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που απάλλαξε τη Σερβία από την κατηγορία της «γενοκτονίας» εις βάρος μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995, το «σερβικό ζήτημα» αποκτά πλέον μια άλλη διάσταση. Η δικαίωση της Σερβίας στερεί από τους φανατικούς εχθρούς της το ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα, λόγω της εις βάρος της καταγγελίας για «γενοκτονία», και φέρνει το Βελιγράδι ένα βήμα πιο κοντά στον έξω κόσμο. Τελικά δεν ήταν «ο θάνατος του Μιλόσεβιτς που θα βοηθούσε τη Σερβία ν’ ατενίσει επιτέλους το μέλλον», όπως ήλπιζε ο Χαβιέρ Σολάνα, αλλά παραδόξως το Δικαστήριο της Χάγης, που, απεγνωσμένα και παραβιάζοντας κάθε έννοια δίκαιης δίκης, επιδίωκε την καταδίκη του Μιλόσεβιτς και συγχρόνως ένα δυνατό χτύπημα στην κυριαρχία των εθνών–κρατών.Ἡ δικαίωσις τῆς Σερβίας.
Μετά την πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που απάλλαξε τη Σερβία από την κατηγορία της «γενοκτονίας» εις βάρος μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995, το «σερβικό ζήτημα» αποκτά πλέον μια άλλη διάσταση. Η δικαίωση της Σερβίας στερεί από τους φανατικούς εχθρούς της το ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα, λόγω της εις βάρος της καταγγελίας για «γενοκτονία», και φέρνει το Βελιγράδι ένα βήμα πιο κοντά στον έξω κόσμο. Τελικά δεν ήταν «ο θάνατος του Μιλόσεβιτς που θα βοηθούσε τη Σερβία ν’ ατενίσει επιτέλους το μέλλον», όπως ήλπιζε ο Χαβιέρ Σολάνα, αλλά παραδόξως το Δικαστήριο της Χάγης, που, απεγνωσμένα και παραβιάζοντας κάθε έννοια δίκαιης δίκης, επιδίωκε την καταδίκη του Μιλόσεβιτς και συγχρόνως ένα δυνατό χτύπημα στην κυριαρχία των εθνών–κρατών.
