Γιὰ νὰ μαθαίνουν οἱ νεώτεροι περὶ παπανδρεϊσμοῦ καὶ πολιτικάντηδων…

…Ἡ ὑπηρεσιακὴ κυβέρνησις Ἰωάννου Παρασκευοπούλου ὑποβάλλει τὴν παραίτησί της στὶς 30 Μαρτίου 1967 καὶ ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ΙΓ΄ ἀρχίζει κύκλο ἐπαφῶν μὲ τοὺς πολιτικοὺς ἀρχηγούς. Προηγεῖται ὁ Γεώργιος Παπανδρέου στὶς 10:00π.μ. γιὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν καὶ οἱ ἄλλοι ἕως τὴ 1:00 μ.μ. Ὁλοι, μὲ πρῶτον καὶ καλύτερο, τὸν «Γέρο τῆς Δημοκρατίας», συμφωνοῦν ὅτι ὁ σχηματισμὸς Οἰκουμενικῆς κυβερνήσεως εἶναι ἡ ἰδανικοτέρα λύσις. Στὶς 1:30μ.μ., λοιπόν, ὁ Κωνσταντῖνος ἀναθέτει στὸν πρέσβυ Μπίτσιο (διευθυντὴ τοῦ πολιτικοῦ γραφείου τοῦ Βασιλέως) νὰ τηλεφωνήσῃ σὲ ὅλους τους ἀρχηγοὺς γιὰ κοινὴ συνάντησι στὶς 6:00 μ.μ. γιὰ νὰ καταλήξουν. Ὁ Βασιλεὺς σηκώνει τὴν δευτέρα τηλεφωνικὴ συσκευὴ (τὸ ἐσυνήθιζε γιὰ νὰ καθοδηγῇ μὲ νεύματα ἢ μὲ ψιθυριστὲς φράσεις τὸν Μπίτσιο ἐὰν ὁ συνομιλητὴς ἔθετε κάποιο ἐρώτημα γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἦταν προετοιμασμένος ὁ πρέσβυς). Κατάπληκτος ὁ Κωνσταντῖνος ἀκούει τὸν Γ. Παπανδρέου νὰ ἐρωτᾷ:: «Τί νὰ ἔλθω νὰ κάνω τὸ ἀπόγευμα;». Συνέχεια →