Εἴκοσι χρόνια τώρα, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἀστακομακαρονάδος, τότε ποὺ μετρούσαμε ὑπερήφανα τὸν ἐξευρωπαϊσμό μας μὲ κριτήριο τὸ πόσα κακόγουστα καὶ ἐκτρωματικὰ mall κτίζονταν κάθε χρόνο, ἡ ἐπιχειρηματικότης στὴν χώρα ἐταὐτίσθη μὲ κάτι τύπους σὰν τὸν Λαυρεντιάδη, τὸν Κοπελοῦζο, τὸν μακαρίτη τὸν Βγενόπουλο καὶ ἕναν σωρὸ ἄλλους, ποὺ ἔπαιζαν μὲ ἐπιτυχία τὸν ῥόλο ποὺ ἀπαιτοῦσε τὸ life style. Διότι, ὅπως καὶ ὅλα τὰ ἄλλα, ἔτσι καὶ ἡ ἐπιχειρηματικότης, στὸ μυαλὸ τοῦ μέσου πολιτικοῦ καὶ τοῦ μέσου ἀποβλακωμένου ὁπαδοῦ του, ἦταν, καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι, life style. Περιτύλιγμα ἑνὸς πράγματος, πού, στὴν οὐσία του, παραμένει ἄγνωστο καὶ εἶναι ἀσφαλῶς ἀνύπαρκτο. Συνέχεια →
Like this:
Like Loading...