Οἱ Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες τὸ 1940

«…Εθελοντές από  την Βόρειο Ήπειρο στο έπος  του ’40

Σταύρος Στέλιος,  από το Λαζάτι Αγίων Σαράντα: Στις 25 Νοέμβρη 1940 κατατάχθηκα εθελοντής πολέμου στον ελληνικό στρατό. Ήμασταν περίπου 500 στο 39-ο σύνταγμα ευζώνων. Φθάσαμε στο μέτωπο του πολέμου στο Τεπελένι στο Ύψωμα του Παπακώστα, στο μέρος που λεγόταν Γκόλιγκα, και πολεμήσαμε για την  πατρίδα.
  Δεν περιγράφεται  με λόγια το να είσαι στον  Γκόλιγκα  Τεπελενίου, στο υψηλότερο ύψωμα, να σε σφυροκοπούν 80 πυροβόλα του εχθρού μέσα στην χιονοθύελλα, ημέρα και νύκτα, δεν περιγράφεται. Συνέχεια

Θέα τῶν Ἀθηνῶν

Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Θέα τῶν Ἀθηνῶν, 1940 (ἰδιωτικὴ συλλογή)

Ἄ γαιώδη ἄνθρωπε
Ἰδὲς ποὺ ὁ τοκετὸς τῆς νύκτας ἔφερε
Κυανὸ καὶ κιννάβαρι, πορφύρα καὶ ὤχρα
Συνέχεια

Τότε ΔΕΝ ἐπεκύρωνε ἀλλὰ ΚΑΤΑΡΓΟΥΣΕ τὴν 4η Αὐγούστου…

«Ὅταν ἦλθε ἡ 28η, δὲν μπόρεσε νὰ ἰδῇ   ὅτι ΤΟΤΕ ΜΟΝΟΝ, καὶ ὄχι στὶς ἐορτὲς τοῦ Σταδίου, ὁλόκληρος ὁ λαὸς ἤταν ΜΑΖΙ ΤΟΥ, μαζὺ μὲ τὴν ἀπάντησι ποὺ ἔδωσε στὸν Grazzi τὴν αὐγή.
Δὲν μπόρεσε νὰ καταλάβῃ ὅτι ἡ ἡμέρα ἐκείνη δὲν ἐπεκύρωνε ἀλλὰ καταργοῦσε τὴν 4η Αὐγούστου».

Συνέχεια

Στὴν Νεολαία μας.

Αὐτὸ κρατάει ἀνάλαφρο μὲς στὴν ἀνεμοζάλη
τὸ ἀπὸ τοῦ κόσμου τὴ βοὴ πρεσβυτικὸ κεφάλι,
αὐτὸ τὸ λόγο θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα:
Μεθύστε μὲ τ᾿ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα. Συνέχεια

Ἡ σοῦπα τοῦ μπακάλη.

Και για την 28η Οκτωβρίου, μια σούπα του μπακάλη

Τον καιρό της Κατοχής τρώγαμε μοιρασμένο με το δελτίο, κάτι που λεγόταν σούπα του μπακάλη. Την αποτελούσαν μικρά κομματάκια, αγνώστου προελεύσεως, άλλα κίτρινα, άλλα πορτοκαλιά, άλλα ασπριδερά, άλλα αχνοπράσινα σε μέγεθος σπόρου φάβας σπασμένου στα τρία. Στην κατσαρόλα γινόταν ένας χυλός χρώματος ροζέ. Πεινασμένους μας εύρισκε, πεινασμένους μας άφηνε και η σάχλα της δεν περιγράφεται.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν έχω την αίσθηση πως κάθε λίγο με μπουκώνουν μια τέτοια σούπα του μπακάλη ως θέαμα – ακρόαμα επετειακό.

Τι εννοώ: πριν από λίγες βδομάδες μού πρότειναν να λάβω μέρος σε μια εκπομπή αφιερωμένη στο ’40. Συνέχεια

Ὦ λιγοστοί, ὦ διαλεκτοί!

Ὦ λιγοστοὶ κι ὦ διαλεκτοὶ κι ἀρίφνητοι αὔριο ἴσως!

Εἶναι μία ἀλήθεια κάτου ἐδῶ ποὺ τὴ κτυπάει τὸ μίσος,

εἶν᾿ ἐδῶ πέρα μία Ὀμορφιὰ ποὺ ἡ καταφρόνια δένει,

κι εἶν᾿ ἐδῶ πέρα μία Ἀρετὴ δειλὴ καὶ ντροπιασμένη. Συνέχεια