Ἐμεῖς τί γυρεύουμε ἐδῶ;

Καλό ἐρώτημα… Τί γυρεύουμε ἐδῶ; 

Πρὸ χθὲς δημοσίευσα ἕνα ἄλλο κείμενο, τοῦ Τάκη Μίχα (Ποῦ ἤσουν ἀγανακτισμένε;) καὶ μᾶλλον κάποιοι ἐνοχλήθηκαν. Γιατί;  Μήπως δὲν εἶναι μία πραγματικότης ὅλο αὐτό; 

Δὲν ἀμφισβητῶ αὐτοὺς ποὺ κατεβαίνουν στὶς πλατεῖες ὡς ἐξ-ὀργισμένοι. Εἰλικρινῶς καὶ ἐντίμως ὅμως. Ἀμφισβητῶ ὅλο αὐτὸ τὸ τερατούργημα ποὺ στήθηκε ὡς κάτι «φυσικό» ἐν ὧ παρέμεινε ὡς ὕβρις μέσα στὴν κοινωνία μας νὰ τὴν καταστρέφῃ. Δὲν μπορεῖ ὁ Λάκης ποὺ στὰ 35 του πῆρε σύνταξι καὶ γενναῖο ἐφ ἄπαξ, νὰ μοῦ βγαίνῃ ὡς ἀγανακτισμένος… Δὲν κάνει. Οὔτε ἡ Μαρία ποὺ ἐπίσης ὡς μητέρα ἀνηλίκου λαμβάνει σύνταξι ἀπό τᾶ 34 της. Νὰ πᾶνε καὶ οἱ δύο (κι ὅσοι ἔχουν πράξει ἀναλόγως) καὶ νὰ ἐπιστρέψουν τὰ κλεμμένα, καὶ μετὰ νὰ φωνάζουμε παρέα.  Ἔως τότε τί; Καὶ πῶς νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσω; 

Φιλονόη.

Ιδού μια νέα έκδοση του “Εμείς τι γυρεύουμε εδώ;”

Γράφει η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

Επειδή η αλήθεια έχει πολλές πλευρές, ας δούμε μια (ή αν θέλετε πολλές) για να την έχουμε διαρκώς στο νου μας: Η πλατεία ήταν γεμάτη. Πρόσωπα σε απόγνωση χαράσσονταν περισσότερο όποτε έπεφτε ένα σύνθημα και τα μάτια κοίταζαν κατά τη Βουλή, ενώ τα χέρια σηκωμένα με ορθάνοιχτα τα δάχτυλα έστελναν μήνυμα στην πρόσοψη του «ναού της Δημοκρατίας». Στην πρώτη γραμμή είδα τον Μάκη. Δεν ξέρω τι δουλειά κάνει ακριβώς. Ξέρω όμως ότι είναι πολλά χρόνια συνδικαλιστής και όλο έξω τον βλέπω. Τα καλοκαίρια τον χάνω για ένα τρίμηνο γιατί πηγαίνει διακοπές…Δίπλα του η ξαδέλφη μου, η Μάρθα Συνταξιούχος από τα 37 γιατί, όπως μου είπε, είχε κλείσει 15ετία στον Ευαγγελισμό με ανήλικο τέκνο. Μαζί της η φίλη της η Στέλλα, η οποία εδώ και 30 χρόνια τώρα έπαιρνε σύνταξη ως άγαμη θυγατέρα. Παραδίπλα ο Στάθης. Επί μια δεκαετία τα είχε οικονομήσει από τα «εκτός έδρας» ενώ εθελουσία από τον ΟΤΕ του είχε αποφέρει 120.000 ευρώ. Τώρα έκανε σπορ: ψάρεμα και κυνήγι. Είχε πάρει και τζιπ 4Χ4. Μαζί και ο Κώστας 46 χρονών, πυροσβέστης, που έχει καταθέσει εδώ και ένα μηνά τα χαρτιά του για σύνταξη (είχε προλάβει να κατοχυρώσει, λέει) και περιμένει κάποιο χοντρό εφάπαξ, ενώ έχει βρει και μια αρπαχτή δουλίτσα για να βγάζει τα έξοδα. Δίπλα τους ο θείος μου. Δεξιός από σόι, που κατεβαίνει σε πορείες μόνο όταν ήταν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, αλλά βρίζει και την παράταξή του γιατί «άφησε απέξω πολλά δικά της παιδιά και φάγανε μόνο οι κοντινοί». Από κοντά τα δυο αδέρφια: ο Στέλιος, που είχε βάλει «το κόμμα» τα 2 παιδιά στο Δημόσιο, και ο Γρήγορης, που έπαιρνε έργα του Δήμου υπερτιμολογημένα λόγω γνωριμιών και «ταΐσματος». Στη δεύτερη σειρά ο Γιάννης που εδώ και μερικούς μήνες έκανε «τεστ αντοχής» στο νέο νόμο «περί αδείας». Ήταν αγκαλιά με την γυναίκα του την Μαρία, που με τρεις γέννες είχε να πατήσει στην δουλειά της 3 χρόνια. Δίπλα ο Μιχάλης, εργολάβος με δικό του συνεργείο που διέθετε 27 ανασφαλίστους αλλοδαπούς και 3 Έλληνες…Στα δεξιά τους ο Λάκης, φοιτητής, ετών 32, μόνιμος γραμματέας στην φοιτητική παράταξη, με αυτοκίνητο και κόκκινα μπλουζάκια «λακόστ». Παρέα του οΓιώργος, ο γιατρός, ο επονομαζόμενος και “ταχυδρόμος” από τα πολλά φακελάκια. Χειρουργεί με συγκεκριμένα υλικά και γράφει κατ’ αποκλειστικότητα φάρμακα μόνο δυο εταιρειών…Μαζί τους και ο Θόδωρος, γιατρός του ΙΚΑ, στο οποίο πήγαινε για να τροφοδοτεί την πελατεία του ιδιωτικού του. Εννοείται πως στο ιατρείο του δεν έκοβε ποτέ αποδείξεις. Οι φαρμακευτικές του είχαν φτιάξει το εξοχικό, τον πήγαιναν ταξίδια «για συνέδρια στο εξωτερικό», μέχρι και λάστιχα στο αυτοκίνητο του άλλαζαν. Παρέα τους και ο Κυριάκος, ο εφοριακός που, τα τελευταία δέκα χρόνια –τα τέσσερα ήταν στο ΣΔΟΕ- δεν είχε διαπιστώσει ποτέ του παράβαση τα τελευταία 6 χρόνια… Λένε ότι έχει πάρει διαμέρισμα στο Κατάρ και έχει περάσει τουλάχιστον δύο καλοκαίρια διακοπών εκεί που χτύπησε το τσουνάμι.Από την παρέα δεν λείπει και ο Βασίλης, λιμενικός. Πρώτος ταβλαδόρος στο λιμεναρχείο. Συχνά πυκνά διοργανώνει αγώνες –πάντα εν ώρα υπηρεσίας- με τους διπλανούς, τους τελωνιακούς.Εδώ και εκεί γυρίζει και ο Πέτρος, μέχρι προχτές μηχανοδηγός του ΟΣΕ. Ανάθεμα κι αν είχε οδηγήσει τραίνο εδώ και δεκαπέντε χρόνια που «εκσυγχρόνιζαν τη γραμμή» και όταν την έφτιαξαν σταμάτησαν δια παντός την κυκλοφορία της γραμμής. Τώρα μετατάχθηκε σε γραφείο νομιμοποίησης αλλοδαπών, ενώ παράλληλα είναι και διευθυντής σε έντυπο!Να και ο Μηνάς, μαζί με τον ξάδερφό του τον δασολόγο που τάχει κονομήσει από τους αποχαρακτηρισμούς. Ο Μηνάς έχει ξεχάσει πότε έκοψε το τελευταίο του τιμολόγιο. Ο Ορέστης, ο άλλος ξάδερφος δίπλα του που βαριέται και κοιτάζει στο πλήθος μπας και συναντήσει τη ματιά καμιάς γκόμενας είναι για χρόνια πολλά επιδοτούμενος αγρότης που δεν ξέρει ακριβώς πού βρίσκονται τα κτήματά του.Όλοι, μαζί με άλλους τόσους, σηκώνουν τα χεριά ψηλά και με σφιγμένες τις γροθιές βροντοφώναξαν: “Κάτω τα χεριά από τα ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ !”Ο Θανάσης, με το τριμμένο μπλουζάκι και το τζιν πενταετίας, αδελφικός μου φίλος, άνεργος οικοδόμος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια: “Ρε, Νίκο, εμείς εδώ τι κάνουμε;”Έλα, ντε! Βρε, μήπως τελικά “μαζί τα φάγαμε;”

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

5 thoughts on “Ἐμεῖς τί γυρεύουμε ἐδῶ;

  1. Παρόλο που τα είπαμε και τα ξαναείπαμε εγώ θα επιμείνω στην αρχική μου θέση, δεν μπορώ να πειστώ με κανένα τρόπο ότι η καταστροφή της χώρας ήταν συνέπεια του Γιάννη που πήρε σύνταξη στα 35 και της Στέλλας και τέλος πάντων των συμπολιτών μου. Αρνούμε να τα βάλλω μαζί τους . Είναι πολλά τα λεφτά είναι δις ευρώ και δεν πιστεύω ότι η αιτία είναι οι παραπάνω άνθρωποι που έφεραν την καταστροφή. Τα πολλά δις πήγαν στους Πασόκους στους ΝΔούδες τους λοιπούς και τα φιλαράκια τους, στις SIEMENS τις deutche telecom κ.α. στους Μπόμπολες στους Λάτσιδες και λοιπούς.
    Προτίστως για να γίνεις ένας υπεύθυνος πολίτης χρειάζεσαι παιδεία κάτι που το στέρησαν όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν από τον ελληνικό λαό. Τα τελευταία δε χρόνια είχαμε και την λαθροεισβολή καθιστώντας ακόμα και κάποιους λίγους εν δυνάμει άριστους πολίτες σε μία διαρκή καθυστέρηση προόδου λόγω του αριθμού των αλλόγλωσσων στα δημόσια ελληνικά σχολεία. Δεν θα καταδικάσω ανθρώπους που κάποιος τους στέρησε την παιδεία και στην συνέχεια τους έβγαλε για επιβίωση σε ένα σύστημα κομμένο , ραμμένο , εκπαιδευμένο και στημένο με τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετείται η διαφθορά και μόνο μέσω αυτής να έχει κάποιος δικαίωμα στο ευ ζην.
    Εάν εφαρμοζόταν η αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία με την πραγματική συμμετοχή των πολιτών σε μία άριστη παιδεία και στην δυνατότητα συνεχούς συμμετοχής του λαού στα κοινά και στη διαχείριση του κράτους καθώς και στην συνεχή παρακολούθηση και τον έλεγχο των κυβερνήσεων μέσω της εκκλησίας του δήμου κληρωτών πολιτών και μεγάλου μέρους της κοινωνίας να συμμετέχει κληρωτά σε λαϊκά δικαστήρια βλέπε Ηλιαία τότε ναι θα δεχόμουν ότι ο λαός φταίει και καλά να πάθει που κατάντησε τη χώρα σε αυτό το χάλι. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν έχουν μεγαλώσει όλοι στις ίδιες συνθήκες και δεν αντιμετωπίζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο τη ζωή. Γι αυτό και πιστεύω ότι η βασική αιτία της κοινωνικής κρίσης και όχι της οικονομικής (γι’ αυτήν φταίει καθαρά το πολιτικό προσωπικό που έκανε την διαχείριση των οικονομικών της χώρας) αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι η έλλειψη παιδείας. Άσχετα αν μεγάλωσες σε ένα κακό ή καλό οικογενειακό περιβάλλον, σε μια πλούσια ή φτωχή οικογένεια, με μία καλή παιδεία μπορείς να μεταμορφωθείς από ένα άνθρωπο με ροπή προς τη διαφθορά σε ένα άριστο και άξιο πολίτη. Η παιδεία που σε κάνει άριστο πολίτη μπορεί μόνο να σε κάνει να αντισταθείς στην σύνταξη στα 35 ή στη μίζα ή σε οτιδήποτε αντίθετο προς το κοινωνικό και ατομικό καλό. Όταν εκπαιδεύεσαι από μικρό παιδί στο σχολείο να έχεις κλήση στον ατομικισμό, όταν η ομαδική εργασία στο σχολείο στα πρώτα βήματα σου είναι είδος προς εξαφάνιση , η αγάπη προς το συμμαθητή και αργότερα συνάνθρωπο είναι είδος προς εξαφάνιση και επικρατεί ένας ανταγωνισμός σαν αυτός των αγορών, ο διαχωρισμός σου σε έξυπνο και χαζό και όχι σε άξιο και μη άξιο είναι είδος προς εξαφάνιση, έχοντας αργότερα να αντιμετωπίσεις και την επιβίωση σου είναι ελάχιστες εως μηδενικές να γίνεις ένας άξιος και άριστος πολίτης.

    • Ὄχι Γεωργία, δὲν ἔφαγαν αὐτοί τὰ δίς. Ἁπλῶς σιώπησαν (ἢ καὶ κάποιες φορὲς συνέπραξαν) στὸ ξεκοκκάλισμα!
      Συμφωνῶ γιὰ τὸ θέμα τῆς παιδείας. Ἀλλὰ ἐσύ γιατί ἀναζητᾶς δρόμους καὶ δὲν εἶναι γενικότερο φαινόμενο αὐτό; Μήπως κάποιοι ἔχουν αὐτό τό «ταλέντο» μόνον ἢ μήπως ὅλοι; Γιατί νὰ μὴν ἀναζητοῦν ΟΛΟΙ δρόμους συνειδητότητος;
      Πράγματι μεγάλο θέμα. Ἀλλὰ θὰ σοῦ φέρω ἕνα παράδειγμα. Ἀπὸ 14 (+3 μικρότερα) πρῶτα ἐξαδέλφια, γιατί νὰ εἶμαι μόνον ἐγώ αὐτὴ ποὺ κοντράρει κάθε τί ποὺ μὲ καθιστᾶ ἀμόρφωτη; Ὅλοι τὴν ἴδια παιδεία δὲν πήραμε; Ὅλοι στὴν ἴδια οἰκογένεια δὲν μεγαλώσαμε; Ὅλοι τὶς ἴδες ἀρχὲς δὲν λάβαμε;
      Εἶναι πολλὲς οἱ διαβαθμίσεις καὶ πολλὰ τὰ ἐρωτηματικά.
      Σίγουρα ὅμως μία καλὴ παιδεία προσφέρει περισσότερες εὐκαιρίες γιὰ καθαρή σκέψι ἀπὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν πολιτῶν κι ὄχι ἀπὸ τμῆμα τους.

  2. Αυτός είναι ο λόγος που οι παντός τύπου εξουσίες χτυπάνε στην παιδεία, για να υπάρχει μαζική παραγωγή άβουλων μαζών, εύκολα χειραγωγήσιμων και κατευθυνόμενων. Πού ήθελαν να μας πάνε οι κηφήνες της μεταπολίτευσης; Όταν είσαι άεργος και άχρηστος φυσικό δεν είναι να μην θές να αναδειχθούν άριστοι πολίτες; Στον κοινωνικό όλεθρο και την καταστροφή όδευσαν την χώρα ανίκανοι κηφήνες γιατί έτσι θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι ίδιοι. Ξεκίνησαν από την παιδεία λοιπόν με την παραγωγή άβουλων μαζών, εύκολα χειραγωγήσιμων και κατευθυνόμενων και όταν βγήκαν στον αγώνα της επιβίωσης αυτές οι μάζες αντίκρισαν ένα κράτος στημένο από επίλεκτο διεφθαρμένο προσωπικό χωμένο σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας του, που περίμενε ανυπόμονα τις μάζες να τις διαφθείρει για να μπορεί να επιβιώσει το ίδιο, η θα διαφθαρείς ή αλλιώς θα μείνεις στο περιθώριο της κοινωνίας με κίνδυνο να μην μπορείς να καλύψεις ούτε κάν τις βασικές ανάγκες της επιβίωσή σου. Από συμβιβασμένους με τη διαφθορά γονείς γεννήθηκαν παιδιά που πήγαν σε ακόμα πιο άχρηστα σχολεία, κάθε χρόνο και χειρότερη η παιδεία. Οι άθλιοι κηφήνες στελέχωσαν και τα πανεπιστήμια με κάτι αριστεροκουλτουριάριδες και απομάκρυναν τους άξιους και άριστους καθηγητές, έτσι έκαναν και τα πανεπιστήμια κιμαδομηχανές εγκεφάλων. Σε ερώτηση που έκανα σε καθηγητή πανεπιστήμιου (αριστεροκουλτουριάρη) για αρχαία ελληνική υπολογιστική μηχανή , 1ο “computer” πήρα την εξής απάντηση: ας μην γινόμαστε αρχαιολάγνοι δεσποινίς ας κοιτάξουμε μπροστά και ας δούμε το μέλλον και όχι το παρελθόν.
    Για να νικήσουμε το κακό που έρχεται χρειάζεται ενότητα και συγχώρεση μεταξύ μας, όχι απόδοση ευθυνών στους συνανθρώπους μας. Δεν λέω να αποποιηθούμε των ευθυνών μας αυτό πού λέω είναι με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Δεν λέω να τα κρύψουμε κάτω από το χαλί αλλά ας μην σταθούμε εκεί και διαχωριστούμε. Άλλωστε το ίδιο το σύστημα δημιούργησε αυτές τις παθογένειες για να μπορεί σε μία κρίση σαν την σημερινή να μας διαιρέσει για άλλη μια φορά και να βασιλεύσει πάλι. Όλα έχουν αίτια και αυτά πρέπει να αναζητήσουμε, όχι ποιος πήρε σύνταξη στα 35 η πήρε ένα μισθό παραπάνω ένας λιγότερο αλλά γιατί το έκανε.
    Αν θέλουμε να κάνουμε την κοινωνία μας καλύτερη πρέπει να επικεντρωθούμε στα εύπλαστα παιδιά και όχι σε δύσκαμπτους συνταξιούχους πού όσο και να θές δεν αλλάζουν.
    Όταν ανοίγει ένα σχολείο κλείνουν δέκα φυλακές είπε κάποιος, και συμφωνώ, απ΄ το να ψάχνουμε φυλακές να βάλουμε τους συνανθρώπους μας που έγιναν ζώα για να επιβιώσουν σε ένα σύστημα φτιαγμένο για ζώα ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε εργοστάσια παραγωγής αξιών και γνώσεων με άμεσο αποτέλεσμα και ένα σύστημα που να εξυπηρετεί ανθρώπους με αξίες , κοινωνικές και ατομικές.

    • Μαζί σου Γεωργία. Συμφωνῶ ἀπολύτως καὶ χαίρομαι ποὺ εἶσαι φίλη τοῦ ἰστολογίου κι ἐμμέσως δική μου. Χαίρομαι πάρα πολύ.

  3. Συνέχισε τον αγώνα σου Φιλονόη, δεν πάει καθόλου χαμένος, και για του λόγου το αληθές σου αφιερώνω και το παρακάτω άρθρο,κάπου μιλάει για κρατικό φορέα μα στην Ελλάδα του 2011 αυτοί έχουν εκλείψει γι’ αυτό ο καθένας μας και όπως μπορεί πρέπει να γίνει αγωνιστής, εσύ και κάποιοι άλλοι το κάνετε ήδη, θα ακολουθήσουν κι άλλοιδεν ανησυχώ.

    Η αδιαφορία της μάζας
    Του Νϊκου Λυγερού

    Κάθε πληθυσμός εμπεριέχει μία μάζα εξ ορισμού. Αυτό το γεγονός δεν είναι ούτε θετικό ούτε αρνητικό από μόνο του, η ύπαρξή του όμως καθορίζει τις κινήσεις κάθε στρατηγικής που αφορά στο εθνικό θέμα. Διότι εκ φύσης το εθνικό θέμα αγγίζει έμμεσα όλο τον πληθυσμό. Κάθε αγωνιστής μπορεί να νιώθει φυσιολογικά απομονωμένος μέσα στη μάζα και την αδιαφορία της, δεν πρέπει όμως να τον προβληματίζει. Η μάζα μέσω της αδιαφορίας της δεν προσπαθεί να εξοντώσει κάθε αγωνιστή, δεν ξέρει καν ότι υπάρχει. Ακόμα και ο ίδιος ο αγώνας, αν υπάρχει μαχητικό πλαίσιο, δεν είναι αντιληπτός από τη μάζα, διότι ζει κάτω από τον ίσκιο της δειλίας. Ακόμα και τη νύχτα, η μάζα δε βλέπει τ’αστέρια μα μόνο το σκοτάδι. Γι’ αυτήν η πραγματικότητα είναι δυο μέρη άρα ακόμα κι αν υπάρχουν αγωνιστές, αυτοί ανήκουν στην ουτοπία. Η μάζα επιβιώνει μέσα στην κοινωνία της δειλίας. Οι αγωνιστές είναι πάντα λίγοι, αυτό όμως δεν έχει σημασία όπως το γράφει και ο Αλεξόπουλος, οι αριθμοί δεν έχουν καμμιά θέση στους ηθικούς αγώνες. Άρα η αδιαφορία της μάζας είναι ένα δεδομένο της πραγματικότητας που δεν συμμετέχει στη διαφοροποίηση του μέλλοντος μέσω του παρόντος. Έτσι εκτός από το καθαρά πολιτικό πλαίσιο, δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος ούτε να μας επηρεάζει η μάζα ούτε να τη χρησιμοποιούμε ως πρόσχημα αδράνειας. Διότι ό,τι και να γίνει, η μάζα θα ακολουθήσει τις εξελίξεις δίχως να ανήκει στις αιτίες της ύπαρξης. Επιπλέον, όπως ο όγκος της μάζας επιτρέπει την εφαρμογή του θεωρήματος του Ramsey, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε να την ικανοποιήσουμε εφόσον πάντα θα υπάρχει ένα υποσύνολό της που θα ερμηνεύει αρνητικά την απόφασή μας. Και όπως η μάζα ανήκει στον κόσμο της λήθης, κάθε διαχρονική κίνηση ακόμα και αν δε δικαιωθεί, στη χειρότερη περίπτωση θα ξεχαστεί. Δηλαδή εκτός από το άμεσο δεν υπάρχει ουσιαστικός κίνδυνος. Συνεπώς, όταν ένας κρατικός φορέας πρέπει να πάρει μια εθνική απόφαση, δεν πρέπει καν να ασχολείται με τις απόψεις της μάζας. Όπως η μάζα ξεχνά το παρελθόν, στην ουσία δεν έχει μέλλον και ζει τεχνητά σε ένα συνεχές παρόν που αλλάζει συνεχώς, έτσι οι απόψεις της δεν έχουν καμμιά διαχρονική βάση και κατά συνέπεια αξία. Στην καλύτερη περίπτωση η κοινωνική δειλία της μάζας μπορεί να δημιουργήσει ένα σύστημα αρχών το οποίο όμως μπορεί να ανατρέψει κάθε επανάσταση της σκέψης. Δεν πρέπει λοιπόν οι αγωνιστές, οι σπάνιοι άνθρωποι που δεν ανήκουν απλώς στο σύνολο των ατόμων, να διαμορφώνουν τη σκέψη άμεσα στο πλαίσιο του δόγματος ης μάζας. Αντιθέτως πρέπει να έχουν στο μυαλό τους το θεώρημα του Riemann δηλαδή ότι μια πολλαπλότητα χαρακτηρίζεται από τις ιδιομορφίες της. Με άλλα λόγια η μάζα δεν αποτελεί ένα αναλογικό στοιχείο για τον αγώνα κι ούτε η αδιαφορία είναι ένα στοιχείο τελεολογικό όσον αφορά στην επίτευξη στόχων που διαμορφώνουν το μέλλον ενός λαού.

Ἀπαντῆστε

Ἡ ἠλεκτρονική σας διεύθυνση δὲν θὰ δημοσιευθεῖ. Τὰ ὑποχρεωτικὰ πεδία σημειώνονται μὲ *