Διάβασα τὴν παρακάτω εἴδησι κι ἀνατρίχιασα! Τρόμαξα!
Απόφαση καταπέλτης! Ζευγάρι χάνει το παιδί του λόγω ηλικίας – Το μωρό θα δοθεί για υιοθεσία για να μη μείνει ορφανό!
Αντιδράσεις έχει προκαλέσει στην Ιταλία μια αμφιλεγόμενη απόφαση, που εκδόθηκε από το δικαστήριο ανηλίκων στο Τορίνο. Οι δικαστές έκριναν ότι ένα κοριτσάκι 16 μηνών θα πρέπει να δοθεί για υιοθεσία, με το σκεπτικό ότι οι γονείς του είναι μεγάλοι σε ηλικία ώστε να το μεγαλώσουν. Ο μπαμπάς της μικρής Βιόλα είναι 70 ετών και η μητέρα της 57, και απέκτησαν το μωρό στις 26 Μαϊου 2010 μέσω ετερόλογης εξωσωματικής γονιμοποίησης (ξένο σπέρμα) που πραγματοποιήθηκε στο εξωτερικό. Οι δικαστές, με μια αρκετά σκληρή διατύπωση, ανακοίνωσαν στην απόφασή τους: «Δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι η κόρη τους θα έμενε ορφανή πολύ μικρή και ακόμα ότι θα ήταν αναγκασμένη να φροντίζει τους γονείς της. Το παιδί αυτό είναι καρπός μιας διεστραμμένης εφαρμογής των τεράστιων δυνατοτήτων, που προσφέρει η πρόοδος της γενετικής». Οι δικαστικοί λειτουργοί έδειξαν να αδιαφορούν εντελώς για το ιστορικό του ζευγαριού, που πραγματικά έχει δώσει αγώνα προκειμένου να αποκτήσει παιδί. Η Γκαμπριέλα και ο Λουϊτζι ντε Αμπρόζις παντρεύτηκαν το 1990 και η γυναίκα έκανε δέκα ανεπιτυχείς εξωσωματικές, ενώ απορρίφθηκαν οι δύο αιτήσεις υιοθεσίας που είχαν καταθέσει. (24gr)
Εἴπατε κάτι γιὰ ἀνθρωπιά;
Γιὰ ὑπευθυνότητα;
Γιὰ συνείδησι;
Μία πολιτεία ποὺ δίδει τὸ δικαίωμα στοὺς πολῖτες της νὰ κάνουν ἐξωσωματικὴ γονιμοποίησι, γιατί δὲν βάζει ὅρια στὴν ἡλικία ἐὰν πρόκειται νὰ ἐπέμβῃ γιὰ νὰ ἁρπάξῃ τὸ παιδί, κρίνοντας τοὺς γονεῖς ὡς ἀκαταλλήλους; Ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀποκτήσει δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου (δυστυχῶς περὶ αὐτοῦ πρόκειται) στὴν ζωή μας;
Μοῦ φαίνεται ἀδιανόητον! Ἀνισόρροπον! Ἡ ἀπόλυτος ἔκφρασις τῆς Ὕβρεως!
Υ.Γ. Νομίζατε μήπως πὼς μόνον ἐδῶ ἔχουμε ἠλιθίους; Γέμισε ὁ πλανήτης καὶ δὲν ξέρουμε πῶς νὰ τὸν ξεκοπρίσουμε…
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Πολύ σωστές και η λογική και η απόφαση του ιταλικού δικαστηρίου. Ο νόμος είναι νόμος αλλά οι άνθρωποι, αν έχουν μυαλό, σταθμίζουν τις ενέργειές τους με τα πιθανά αποτελέσματα διαφορετικά επεμβαίνει το κράτος πρόνοιας. Είδατε τι έγινε με τον νόμο περί υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια και μην μου πείτε….εξαίρεση!!!
Ὀδυσσεύ, διόλου δὲν συμφωνῶ. Ἀποφασίζεις ὡς κράτος νὰ μὴν ἀναγνωρίζῃς δικαίωμα τεκνοποιήσεως σὲ τέτοιου εἴδους ζευγάρια; Τὸ κάνεις πρίν, ὄχι μετὰ τὸν τοκετό.
Αὐτοὶ οἱ γονεῖς πῶς αἰσθάνονται;
Αὐτὸ τὸ παιδί ποῦ θὰ βρῇ τὴν συναισθηματικὴ ἰσορροπία γιὰ νὰ ζήσῃ;
Ξέρεις πὼς ἡ χειρότερη γυναίκα τοῦ πλανήτου, εἶναι ἡ καλλίτερη μάνα γιὰ τὰ ΔΙΚΑ ΤΗΣ παιδιά;
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου Φιλονόη σε ότι αφορά το συναίσθημα τη μάνας κυρίως και δευτερευόντως του πατέρα. Μπορείς όμως εσύ να μου προδιαγράψεις την ψυχική υγεία του παιδιού, όταν σε ηλικία 6 ετών θα το πηγαίνει στο σχολείο ο πατέρας ή η μητέρα και συγκρίνοντάς τους με τους γονείς ή με τους παππούδες των άλλων παιδιών τι συνειρμούς θα κάνει με το μυαλουδάκι του και όταν σε ηλικία 8 ετών χάσει τον «γέροντα» πατέρα του ποιος πόλεμος θα ξεσπάσει στην αθώα, μέχρι τότε, ψυχούλα του; Το σωστό είναι κάθε γυναίκα να νιώσει το συναίσθημα (αλήθεια συναίσθημα, αιτία γέννησης συναισθημάτων ή εμπειρία είναι;) της μητρότητας (για την πατρότητα ας μην το συζητήσουμε γιατί μάλλον δεν έχει την ποιότητα της μητρόπτητας) αλλά όταν πρέπει και κάπου υπάρχει ένα όριο στην ικανοποίηση του εγωισμού σκεπτόμενοι και τις συνέπειες. Έχω την εντύπωση ότι το αγγλικό δικαστήριο λειτούργησε αποτρεπτικά δια του παραδειγματισμού.
Ξέρεις, υπάρχει μια μελέτη του Ι.Κ. Καγιά επάνω στον «Γεωμετρικό αριθμό» του Πλάτωνος, δημοσιευμένη στο φιλολογικό περιοδικό “ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ” τόμος ΙΔ αρ. 1 (Ιανουάριος- Μάριος 1972) που αφορά αυτό ακριβώς το θέμα και πολύ θα σε ενδιέφερε, όπως και κάθε σύγχρονη γυναίκα, δεδομένων των επιστημονικών δυνατοτήτων της εποχής του μεγάλου σοφού. Το αφήνω σε σένα να το ψάξεις και να το αναπτύξεις….
Λογικὰ τὰ ὅσα γράφεις. Ἐπιμένω ὅμως στὸ θέμα τῆς νομοθεσίας.
Καὶ κάτι ἀκόμη… Πολλὲς φορές (τὶς περισσότερες) ὁ ἄνθρωπος ὐπερβαίνει ἑαυτόν, ὅταν παρίσταται ἀνάγκη. Ἔχουμε δεκάδες παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἰστορία. Ῥίξε ἁπλῶς μίαν ματιὰ στὴν μικρασιατικὴ καταστροφή. Τὰ περισσότερα παιδιὰ ποὺ γλίτωσαν, μεγάλωσαν μὲ γιαγιᾶδες…. Διότι παρίστατο ἀνάγκη.. Ἡ φύσις ξέρει καλλίτερα….
Προσωπικῶς εἶμαι κατὰ τῆς τεκνοποιήσεως (γιὰ γυναῖκες) μετὰ τὰ 40. Ἀλλὰ τὸ βασίζω σὲ βιολογικοὺς λόγους κι ὄχι σὲ κοινωνικούς. (Θὰ ἤθελα νὰ δῶ καὶ τὴν μελέτη κάποιαν στιγμή.)
Ἡ ἡ ἠθική, ποὺ ἀφορᾷ στὸ παιδὶ καὶ μόνον, ὁρίζει νὰ μεγαλώσῃ μὲ τοὺς φυσικούς του γονεῖς. Γιὰ ὅσο ἀντέχουν!
Δεν θέλω να αντιδικήσω Φιλονόη. Μεγάλωσαν με τις γιαγιάδες τότε όπως και αργότερα τα παιδιά των μεταναστών στην Γερμανία, Βέλγιο, ΗΠΑ. Με γιαγιάδες που δεν έλεγαν ότι είναι μανάδες…..
Ναί, σωστά.. Μᾶς πῆγαν τόσες δεκαετίες πίσω ἀλλὰ εἴχαμε κάτι ποὺ μόνον οἱ γονεῖς (ἢ οἱ γιαγιᾶδες) μποροῦν νὰ δώσουν.
Ἔχω γράψει γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ καταστρέφει τὸν ἄνθρωπο καὶ ὑποσκάπτει τὴν ἀνεξαρτησία του. Ἀλλὰ δὲν ἔχω γράψει γιὰ τὴν φιλότητα, αὐτὴν τὴν μορφὴ ἀγάπης ποὺ ἐνυπάρχει, κι ἂς μὴν ἐκφράζεται πάντα, στὶς σχέσεις γονέων παιδιοῦ. Κάτι ποὺ ὁ θετὸς γονέας δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρῃ, στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων.
Ἐὰν κυττάξῃς γύρω σου, κάθε παιδὶ υἱοθεσίας εἶναι ἕνα στερημένο ἀπὸ χαρὰ πλᾶσμα. Τὸ 97% αὐτῶν ἔχουν ἀπαρνηθεῖ τοὺς θετούς γονεῖς τους. Τὰ περισσότερα ἐξ αὐτῶν γίνονται ἀποδέκτες θυμοῦ, μὴ συνειδητοῦ, (τὸ ἔχω καταγράψει πρὸ 20 ἐτῶν σὲ ἐργασία μου) διότι οἱ θετοὶ γονεῖς αἰσθάνονται πάντα στερημένοι (ἀπὸ τὴν φύσι) γιὰ τὴν μὴ ἱκανότητα τους νὰ τεκνοποιήσουν. Ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ οἱ περισσότεροι. Αὐτὴ ἡ στέρησις λοιπὸν μετατρέπεται ὑποσυνειδήτως σὲ θυμό. Παράλογον ἀλλὰ ὑπαρκτόν!
Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖον κολλάω. Στὴν στέρησι ποὺ οὐδεῖς ἠλίθιος κρατικὸς λειτουργός μπορεῖ νὰ κατανοήσῃ.
Ήξερα ότι όντως τα υιοθετημένα παιδιά απαρνούνται τους θετούς γονείς, αλλά… 97% Φιλονόη; Τι φταίει; Λάθος τακτική ή λάθος θεσμός; Μήπως τελικά η στοργή πρέπει να στρέφεται στα οργανωμένα σύνολα (πχ Χαμόγελο του Παιδιού) και όχι σε μεμονωμένα άτομα; Ήμουν υπέρ του θεσμού της υιοθεσίας και τώρα πραγματικά στενοχωρήθηκα!
Εἶναι τραγικὸ ἀλλὰ ὑπαρκτὸ πρόβλημα. Εἶναι προτιμότερον νὰ μεγαλώσουν μὲ κάποιον παπποῦ παρὰ μὲ ἀναδόχους. Μάλλιστα ἡ κατάθλιψις, ἡ ἐγκληματικότης καὶ οἱ αὐτοκτονίες σὲ αὐτὰ τὰ παιδιὰ θερίζουν. Γιατί; Μήπως κάτι πάει στραβά;
Συλλογικὲς προσπάθειες;
Κάποτε θὰ συμφωνοῦσα. Τώρα ὄχι, κρίνοντας ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀντικρύζω γύρω μου φυσικά.