Φταίμε. Φταίμε και το ξέρουμε, όσο κι αν δεν το ομολογούμε. Η δική μας συμβολή στην πρόκληση των σημερινών αβύσσων είναι θηριώδης, αλλά -προς στιγμήν- ας το αφήσουμε για μετά. Ίσως να αποτελέσει το λόγο αυτοκριτικής και ενδοσκοπίσεως, για να ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας, να ξαναγίνουμε ο υπερήφανος λαός του “ πας μη Έλλην βάρβαρος ”. Γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός είναι ο εφιάλτης που πλανάται πάνω από τους Ευρωπαίους. Ότι δηλαδή ένα μικρό Έθνος, η Ελλάδα, δημιούργησε ένα μοναδικό, αξεπέραστο πολιτισμό, από τον οποίο όλοι πήραν και τόλμησε να τους δώσει τον χαρακτηρισμό που τους αξίζει ονομάζοντάς τους “ βάρβαρους “.

Ο φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε, προχωρόντας πολύ πιο μπροστά από την εποχή του, δίνει μία ξεχωριστή απάντηση στο βιβλίο του με τίτλο «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15,

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ` αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

*Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

Πριν το Νίτσε όμως, ο Φρειδερίκος Σίλερ, ποιητής και συγγραφέας γεννημένος στη Βυτεμβέργη της Γερμανίας το 1759, έπιασε το ίδιο θέμα με το δικό του τρόπο, αφού άλλωστε υπήρξε ο πρώτος μεγάλος εκπρόσωπος του ρομαντικού κινήματος.

” Καταραμένε Ελληνα!
Οπου να γυρίσω την σκέψη μου, όπου και να στρέψω την ψυχή μου, μπροστά μου σε βλέπω, σε βρίσκω.
Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά πρώτος και αξεπέραστος.
Επιστήμη αναζητώ, Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική, κορυφαίος και ανυπέρβλητος.
Για Δημοκρατία διψώ, Ισονομία και Ισότητα εσύ μπροστά μου ασυναγώνιστος και ανεπισκίαστος.
Καταραμένε Ελληνα, καταραμένη γνώση…..
Γιατί να σε αγγίξω;
Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός;
Γιατί δεν με αφήνεις στην δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;”

Μετά ταύτα, παρακαλώ επιστρέψτε άρον άρον στα μαύρα χάλια μας, τα κεφάλια μέσα, να δούμε πώς διάολο θα βγούμε τώρα από αυτή την κόλαση της αποκαλύψεως που βιώνουμε σαν μαστιγωτικές χαρακιές ανηλεώς. (χορτοφᾶγος)