Ἀπὸ μικρὴ ἤμουν «κουβεντιάστρα», ὅπως ἔλεγαν οἱ φίλοι μου. 

Ἤθελα νὰ συνομιλῶ μὲ ἀνθρώπους, νὰ ἀνταλλάσσουμε σκέψεις, ἰδέες, νὰ μαθαίνουμε ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον νέα ζητήματα καὶ νὰ ἀνακαλύπτουμε νέους δρόμους….

Δὲν χόρταινα ποτέ! ΠΟΤΕ!

Πάντα δίπλα σὲ ἕναν τεχνίτη νὰ πασχίζω νὰ μάθω κάτι ἀπὸ τὴν τέχνη του. Ψαρᾶδες, κτιστᾶδες, σιδερᾶδες, μαγείρους, μηχανικούς, πλέκτριες, ὑφάντρες, ἀρχιτέκτονες, ζωγράφους, ἀγγειοπλᾶστες, γλύπτες, μαρμαρᾶδες, μηχανολόγους, ἠλεκτρολόγους, ὀξυγονοκολλητές, φιλολόγους, μαθηματικούς, βιολόγους, γενετιστές, ἰατρούς, φυσικούς…  Κανένας περιορισμὸς στὴν πρόθεσί μου γιὰ μάθησι. Κι ὅλο κάτι «τσίμπαγα», κάτι μοῦ «χάριζαν», κάτι μάθαινα…

Μεγαλώσαμε, ἡ ζωὴ μας ἄλλαξε ἀλλὰ ἐγὼ σὲ αὐτὸ τὸ κομμάτι μου παρέμεινα πάντα ἴδια. 

Ἐξακολουθοῦσα νὰ θέλω νὰ μοιράζομαι, νὰ μαθαίνω, νὰ ἀναζητῶ ἐρεθίσματα πρὸς σκέψιν κι αὐτοβελτίωσι. 

Ἔτσι, ἕνα ἀπόβραδο, πάτησα τὸ κουμπί καὶ βρέθηκα νὰ ἱστολογῶ ἐδῶ μέσα. 

Ἀνατρεπτικὴ γιὰ τὴν ζωή μου μία τέτοια ἀπόφασις. 

Κάτι σὲ ὑπερβολή ἔφερνε…. Ἀλλὰ συνέχισα…. Κι ἄς ἦταν ἀπὸ τὶς πλέον δύσκολες διαδρομὲς ποὺ ξεκίνησα γιὰ νὰ διανύσω.

Πέρασε ἕνας χρόνος πλέον, ἀπὸ τότε ποὺ πάτησα τὸ πλῆκτρο καὶ «ἄνοιξα πόρτες καὶ παράθυρα» στὸ διαδίκτυο.

Δὲν ἦταν ἡ πρώτη μου ἔξοδος, Τὸ πρῶτο μου ἄνοιγμα. Ἠταν ὅμως αὐτὸ τὸ ἄνοιγμα ποὺ μὲ ἔβαλε σὲ μίαν ἄλλην διαδικασία. Στὴν συνειδητὴ προσπάθεια τοῦ νὰ μοιράζομαι εἰλικρινῶς.

Ὅταν τὰ πρῶτα μου βήματα, δειλὰ καὶ ἄπειρα, μὲ ὁδηγοῦσαν σὲ στενωπούς, συγκρατοῦσα τὸν ἑαυτόν μου, ὄχι ἀπὸ φόβο, ἀλλὰ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ κρατήσω ἰσορροπίες καὶ νὰ δομῶ συνθῆκες ἐπικοινωνίας.

Ἔκανα πολλὰ λάθη μέσα σὲ αὐτὸν τὸν χρόνο ποὺ πέρασε. Πάρα πολλά. 

Τὸ μεγαλύτερό μου λᾶθος ἦταν τῆς ἀνοχῆς, σὲ κάποιες περιπτώσεις. Πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἐρεθίζω, νὰ μὴν προκαλλῶ καὶ νὰ μὴν χάνω τὴν πιθανότητα ἐπικοινωνίας, ἐπέτρεψα στὸν ἐαυτόν μου νὰ μπῇ σὲ διαλόγους ποὺ δὲν μοῦ ταίριαζαν. Ἐὰν αὐτοὶ οἱ διάλογοι συνέβαιναν στὴν ἰδιωτική μου ζωή, θὰ εἶχα ἄλλην συμπεριφορά. Ἤ ἁπλῶς δὲν θὰ συνέβαιναν.  

Στὴν ἰδιωτική μας ζωὴ ὅμως τὸν βλέπουμε τὸν ἄλλον ἀπέναντι. Τὸν κυττᾶμε στὰ μάτια. Τὸν ἀκοῦμε. Ἀντιλαμβανόμαστε τὶς σκιὲς στὸ βλέμμα του, τοὺς «χρωματισμοὺς» τῆς φωνῆς του…

Ἐν ᾦ μέσα ἀπὸ ἐδῶ οὐσιαστικῶς ζοῦμε σὲ μίαν εἰκονικὴ πραγματικότητα. Δὲν ξέρουμε ἐὰν συνομιλοῦμε μὲ ἄντρα, γυναίκα, τρελλὸ ἤ σοφό. Δὲν ξέρουμε ἐὰν στὴν ἄλλην ἄκρη εἶναι κάποιος ποὺ ἔρχεται γιὰ νὰ προσβάλῃ  ἤ γιὰ νὰ συμπορευθῇ καὶ νὰ μάθουμε παρέα. Δὲν ξέρουμε ἐὰν ἀπέναντι, πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο πληκτρολόγιον, μᾶς παρακολουθοῦν καὶ μᾶς καταγράφουν ἤ εἶναι ἄνθρωποι μὲ  ὅμοιες ἀγωνίες μὲ τὶς δικές μας.  

Κι ἔτσι, λόγῳ ὅλων αὐτῶν τῶν «δὲν ξέρουμε», παραμένουμε ἐπιφυλακτικοί, προσεκτικοὶ καὶ λιγόλογοι κάποιες φορές. 

Λοιπόν, ἐγὼ γιὰ ἐτοῦτο μετἀνοιωσα. Δὲν μοῦ ταιριάζει. Δὲν εἶναι στὸν χαρακτήρα μου νὰ προσποιοῦμαι. Ἄλλως τε, ἐδῶ καὶ λίγες ἡμέρες «πέταξα» κάθε «μάσκα» κι ἄφησα ἐν τελῶς ἐλεὐθερο τὸν ἑαυτόν μου νὰ ἐκφράζεται. 

Ποτὲ δὲν μοῦ ταίριαζαν οἱ συμβιβασμοὶ ἄλλως τε. Ὅταν κάποιες φορὲς «σιώπησα» μέσα σὲ αὐτὴν τὴν σελίδα, δὲν τὸ ἔκανα διότι δὲν μποροῦσα νὰ ἀπαντήσω ἀλλὰ διότι δὲν ἤθελα. 

Πέρασε λοιπὸν ἕνας χρόνος. 

Ἔμαθα πολλὰ, πάρα πολλὰ καὶ σίγουρα θὰ μάθω ἀκόμη περισσότερα. 

Κάποιες φορὲς κουράστηκα, κάποιες ἄλλες ἀναθάρρησα… Καὶ συνέχιζα.

Στὴν διάρκεια τῆς διαδρομῆς ἦλθαν ἀρκετοὶ φίλοι. Ἄλλοι περιστασιακῶς κι ἄλλοι, ὅπως ὁ καλός μας Μινώταυρος, μονίμως. 

Ἔχουμε ἀρχίσει λοιπὸν πλέον νὰ ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ἱστοσελίδα ὡς κομμάτι τῆς ζωῆς μας, κι ἄς παραμένῃ ἔως κάποιον βαθμὸ, εἰκονικὴ πραγματικότης. 

Δὲν ἔχουμε πάντα τὴν καλλίτερη τῶν διαθέσεων. Ἀλλὰ συνήθως κάνουμε ὅσα περισσότερα μποροῦμε, γιὰ ἐκείνην τὴν στιγμὴ ποὺ βιώνουμε. 

Τὸ ἀποτέλεσμα τὸ βλέπετε. 

Περισσότερα ἀπὸ 3.500 ἄρθρα, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ περισσότερα μὲ τὴν προσωπική μας ἄποψι καταγεγραμμένη. Ἄλλως τε, δὲν εἶναι ἀρχή μας νὰ παρουσιάζουμε μίαν ξερὴ εἴδησι. Οἱ εἰδήσεις εἶναι παντοῦ μέσα στὸ διαδίκτυο. Ἐμεῖς πασχίζουμε νὰ καταθέσουμε τὴν ἄποψί μας, διότι ἔτσι κι ἀλλοιῶς, πιστεύουμε στὸν διάλογο καὶ στὸν προβληματισμό. Ἄλλως τε, εἴπαμε, δὲν εἴμαστε καθαρὰ εἰδησεογραφικὴ σελίδα. 

Ἡ ἀναπαραγωγὴ μίας εἰδήσεως, ὅσο σοβαρὴ κι ἐὰν εἶναι, ἐὰν δὲν τὴν θεωρήσουμε «ἱκανὴ» νὰ σταθῇ μέσα στὸ ἱστολόγιον, δὲν ἀσχολούμαστε μαζύ της. 

Εὐχαριστοῦμε λοιπὸν θερμὰ τοὺς πλέον τῶν 400.000  ἐπισκεπτῶν μας. Μᾶς τίμησαν μὲ τὴν παρουσία τους, ἀκόμη κι ὅταν κάποιες φορὲς διαφωνήσαμε πολὺ ἄσχημα. 

Ἄλλως τε, ποτὲ δὲν διαγράψαμε σχόλια (πλὴν κάτι περιέργων διαφημιστικῶν) καὶ ποτὲ δὲν ἀποφύγαμε τὸν διάλογο, ἀκόμη καὶ φορὲς ποὺ ἦταν προδιαγεγραμμένη ἡ πορεία του. 

Εὐχαριστοῦμε τοὺς «συναδέλφους» ἱστολόγους, συμφωνοῦντες καὶ διαφωνοῦντες, διότι μᾶς ἔδωσαν βῆμα καὶ κατέθεσαν τὶς ἀπόψεις τους. Πολλὰ ἀπὸ τὰ ἄρθρα μας τὰ ἀναδημοσίευσαν μὲ μεγάλη τους χαρά, και αὐτὸ μᾶς τιμᾶς ἰδιαιτέρως. 

Εὐχαριστοῦμε ἀκόμη καὶ τοὺς γῦπες,.. Ἄν καὶ δὲν μοῦ ἐπιτρέπει ἡ συνείδησίς μου νὰ τοὺς ἀναγνωρίζω ὡς ἠθικὰ μέρη τῆς κοινωνίας μας, μὲ τὸν ἀναιδή τους τρόπο μᾶς βοήθηδαν νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς μποροῦμε νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουμε. 

Λυπᾶμαι ἐὰν κάποιοι ἔχουν θυμώσει μαζύ μου. (Δὲν λέω μαζύ μας, διότι συνήθως ἐγὼ «καβγαδίζω» συνήθως.) Λυπᾶμαι ἐπίσης ἐὰν οἱ ἀπόψεις μου καὶ οἱ θεωρήσεις μου καὶ οἱ ὀπτικές μου δὲν συναντοῦν πολλοὺς ἀποδέκτες ποὺ νὰ συμφωνοῦν. Ἤ ἀκόμη κι ἀποδέκτες ποὺ θυμώνουν.

Άλλὰ αὐτὸ εἶναι δικός μου δρόμος. Ἀτομικός. Ὅπως κανένα δάκτυλο δὲν εἶναι ἴσο μὲ τὸ διπλανό του, ἔτσι καὶ καμμία σκέψις δὲν εἶναι ἴση ἤ ἴδια μὲ τὴν διπλανή της. Καλὸ θὰ ἦταν νὰ μπορούσαμε νὰ συμπορευτοῦμε. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν εἶναι πάντα ἐφικτό. Κι ὅταν κάτι δὲν ἀλλάζῃ, τὸ ἀποδεχόμαστε καὶ συνεχίζουμε δίχως πόνο, θυμὸ κι ἐνοχές. 

Εἶχα λοιπὸν σήμερα τὴν ἀνάγκη νὰ εὐχαριστήσω ὅσους μὲ συντρόφευσαν σὲ αὐτὴν τὴν διαδρομή. Καὶ αὐτοὺς ποὺ μὲ συμπάθησαν ἤ ποὺ μἐ ἀνέχτηκαν καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ μὲ μίσησαν. (Ναί, συμβαίνει κι αὐτό!)

Κι ἕνα ἀκόμη, μεγαλύτερο εὐχαριστῶ, ἀπευθύνεται στοὺς συνεργάτες μου καὶ στοὺς ἀρθρογράφους ποὺ μὲ ἐμπιστεύθηκαν. Ἰδίως γιὰ τοὺς κόπους τους καὶ τὴν ὑπομονή τους. 

Συνεχίζουμε λοιπόν. 

Ξεκινᾶμε παραλλήλως, γιὰ λίγον καιρὸ ἀκόμη, σὲ νέο χῶρο, ἀλλὰ σιγὰ σιγὰ θὰ μεταφερθοῦμε πλήρως. 

Μέσα στὶς ἐρχόμενες ἡμέρες τὰ ἄρθρα μας θὰ ἀναρτῶνται μόνον ὡς τίτλοι στὴν παρούσα σελίδα καὶ ὁλόκληρα τὰ ἄρθρα θὰ δημοσιεύονται στὴν διεύθυνσι filonoi.gr. 

Ἡ παρούσα σελίδα θὰ παραμείνῃ σὲ ἰσχύ, ἀλλὰ οἱ δημοσιεύσεις δὲν θὰ ἐνημερώνονται. 

Κι ὅλα αὐτὰ διότι ἠ wordpress, παρὰ τὴν πολὺ καλὴ φιλοξενία ποὺ μᾶς παρεῖχε, μᾶς δυσκολεύει ἀρκετὰ σὲ κάποια θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὰ τεχνικὰ μέρη τῆς σελίδος. Ἔτσι μεταφερόμαστε πλέον κι ἐπισήμως. 

Καὶ πάλι, ὡς Φιλονόη πάντα, ἀπευθύνω σὲ ὅσους μᾶς στήριξαν καὶ μᾶς στηρίζουν, ἕνα πολὺ μεγάλο εὐχαριστῶ. 

Πιστεύω πὼς ὅλοι μας γινόμαστε καλλίτεροι, ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα. Αὐτὸς ὁ χρόνος λοιπόν, πάντα κατὰ τὴν κρίσι μου, μᾶς ἔδωσε πολλά. Εὔχομαι νὰ μποροῦμε νὰ συνεχίσουμε νὰ λαμβάνουμε καὶ νὰ μοιραζόμαστε. 

Φιλονόη.