Θὰ συμφωνήσω μὲ τὸν Νικόλαο. Πρέπει πράγματι νὰ τὸν διαβάσουμε τὸν Κρισναμοῦρτι. Νὰ τὸν διαβάσουμε, ὄχι νὰ τὸν …«παντρευθοῦμε» ἰδεολογικῶς καὶ ἠθικῶς καὶ ἀντιληπτικῶς. Νὰ τὸν διαβάσουμε γιὰ νὰ «πιάσουμε» τὶς «ὁσμὲς» τοῦ κόσμου του, νὰ τὶς συγκρίνουμε μὲ τὸν δικό «μας», τὸν δυτικοῦ τύπου καὶ νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὸ ἐὰν μᾶς χρειάζονται κάποια ἀπὸ τὰ συμπεράσματά του.

Ἐν τούτοις τὸ ζήτημα ἦταν καὶ παραμένει ἀλλοῦ. Καλὲς οἱ ἰδέες καὶ τῶν μὲν καὶ τῶν δέ. Ἡ ἀλήθεια ὅμως ποῦ εὑρίσκεται; Στό μέσον; Στό ἄκρον; Λίγο στό ἕνα ἄκρον καί λίγο στό ἄλλο;
Ἡ ἀλήθεια, κατ’ ἐμέ, εὑρίσκεται στὶς …πηγές. Καὶ οἱ πηγὲς εἶναι ἐδῶ. Ἐδῶ καὶ μόνον ἐδῶ. Πίσω μας ὀφείλουμε νὰ ἐρευνήσουμε. Πίσω μας. Στὸ παρελθόν μας. Ἐκεῖ ποὺ ἡ λαμπρότης ἀνεδείχθη. Ἐκεῖ θὰ ἐντοπίσουμε τὶς …«συνταγές».

Καταληκτικῶς. Ἔχω τοὺς ἴδιους λόγους μὲ τὸν Νικόλαο γιὰ νὰ σᾶς προτείνω ὁπωσδήποτε μίαν ἀνάγνωσιν τοῦ Κρισναμούρτη ἀλλά, θὰ προσθέσω, κατ’ ἐμὲ πλέον ἀναγκαῖον εἶναι ἡ ἀπόῤῤιψις τῶν «ἰδεῶν» τοῦ σήμερα καὶ ἡ ἐπαναδόμησίς των μὲ ἄλλες, πανάρχαιες καί, σαφῶς, πιὸ ὁλοκληρωμένες μὰ καὶ πιὸ ἀληθεῖς.

Φιλονόη.

Πως; Μία από τις μεγάλες μου απορίες

Έδωσα αρκετά χρόνια της ζωής μου στον Jiddu Κρισηναμυρτη [1], αλλά δεν αγγίζει την ψυχή του Έλληνα. Δεν μπορεί ούτε την Μέση Στοά (π.χ., Παναίτιος ο Ρόδιος και Ποσειδώνιος ὁ Ἀπαμεύς) να πλησιάσει ο φουκαράς ο Krishnamurti.

Προτείνω να διαβάσει ή κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας ένα από τα βιβλία του Jiddu Krishnamurti. Μετά ας διαβάσει αμέσως ένα από τα βιβλία ενός Έλληνα τσαρλατάνου.

Τότε βλέπει μέσα του η κάθε μία και ο κάθε ένας μας την τεράστια διαφορά μεταξύ της ανατολικής και της ελληνικής σκέψεως. Ακόμα και ο μεγαλύτερος Έλληνας τσαρλατάνος έχει ένα βασικό ορθολογισμό, μία βασική λογική δομή στην σκέψη του, που ακόμη και ο Jiddu Krishnamurti της Ανατολής δεν μπορεί ποτέ να την φανταστεί.

Δεν είμαι κανένα εθνίκι. Απεναντίας, νομίζω πως το κάθε έθνος είναι ελεύθερο να σκέπτεται όπως εκείνο θέλει, ακόμα και τα έθνη που δεν προϋπήρχαν των κρατών τους, όπως προϋπήρχε το ελληνικό. Και θα δώσω ακόμη και την ζωή μου γιά να υπερασπισθώ την ελευθερία τούτη του κάθε έθνους.

Αλλά γιά να είμαι σε θέση να υπερασπισθώ την ελευθερία του κάθε έθνους, μάλλον θα πρέπει και το δικό μου έθνος να έχει την ίδια ελευθερία. Και αυτή την ελευθερία το ελληνικό μας έθνος δεν την έχει πλέον, λόγω του πολιτικού συστήματος που μας έχει επιβληθεί εξωγενώς.

Και η αριστερά και το κέντρο και η δεξιά αποτελούν την ανθελληνική κουβέρτα που σκεπάζει όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες, ώστε να μην είμαστε σε θέση να δούμε τις πραγματικές μας πολιτικές επιλογές. Με την αριστερά, το κέντρο και την δεξιά, πλέον δεν βλέπουμε ούτε την ελληνοπρεπή βασιλεία, ούτε την τυραννία, ούτε την αισυμνητεία, ούτε την μερική αντιπροσώπευση, ούτε την πλήρη αντιπροσώπευση, ούτε την δημοκρατία, ούτε την λαοκρατία, ούτε την οχλο·κρατία ως πολιτικές μας επιλογές.

Μήπως είναι πιά καιρός να ανατρέψουμε το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της στυγνά δεσποτικής κομματοκρατίας, που μας διαχωρίζει σε αριστερούς, κεντρώους και δεξιούς, ώστε να μην είμαστε πλέον σε θέση να ανταποκριθούμε στην ελληνική μας ιδιοσυγκρασία, που δεν είναι φυσικά άλλη από την δημιουργικότητα; Όχι, παραγωγικός δεν ήταν ποτέ ο ελληνικός μας κόσμος.

Η ιδιοσυγκρασία του ελληνικού μας κόσμου, η φύση της ανθρώπινης φύσης μας ήταν, είναι και θα είναι το να είμαστε ένα έθνος δημιουργικό. Ούτε οι Ρωμαίοι, ούτε οι Τούρκοι, αλλά ούτε οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί μπόρεσαν ποτέ να το καταλάβουν τούτο.

Είναι μία καθαρά ελληνική ιδιαιτερότητα το να είναι ένα έθνος δημιουργικό. Διότι είμαστε ένα έθος και έθνος που προϋπάρχει του κράτους, αντίθετα με τα περισσότερα κράτη της Ανατολής και της Δύσης.

Χρειαζόμαστε λοιπόν πυρακτωμένες Ελληνίδες και πυρακτωμένους Έλληνες [2]. Πως μπορούμε να τις και τους ξαναφτιάξουμε, ώστε να ξαναγίνουμε ένα έθνος πυρακτωμένο, με το δημιουργικό μας έθος να καίει σε χιλιάδες βαθμούς °C;

Μιλώ γιά την δημιουργία ενός ελληνικού έθνους, πυρακτωμένου, που θα δημιουργήσει την Ελληνική εθνοπολιτεία ή κοσμοπολιτεία [3], γιά το κοινό καλό όλων των ανθρώπων που ζούν πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη Γη. Αυτή είναι η μεγάλη μου απορία.

Νίκος Γεωργαντζάς

(φωτογραφία)