Τὶς τελευταῖες ἡμέρες γίναμε μάρτυρες ὑστερικῶν καταστάσεων. 
Διαπιστώσαμε τὸν ἀπόλυτον ἐγκλωβισμόν (γιατί ἄρα γέ;) τῶν κρατούντων, καθῶς καὶ τῶν κάθε λογῆς παρατρεχαμένων τους, νὰ μᾶς «πείσουν» ἀναφορικῶς μὲ τὴν μεγάλη «νίκη» τοῦ Μπένυ! 
Τί νίκη-σταθμός στήν παγκόσμιο γελοιοποίησιν ἦταν αὐτή πάλι; 
Τὸ χειρότερον φυσικὰ ἦταν οἱ οὐρὲς κάποιων, ποὺ ἐπὶ προσθέτως ἐπλήρωσαν ἀπὸ δύο εὐρώπουλα ἕκαστος, πρὸ κειμένου νὰ μὴ χάσουν τὸ δικαίωμα νὰ μᾶς κατσικώσουν τὸν Μπένυ. Ὅπως σὲ αὐτὴ τὴν φωτογραφία:

Φυσικὰ καὶ δὲν εἶναι μόνον 50άρηδες ἐδῶ μέσα!!! Πῶς θά μπορούσαν ἄλλως τε;

γιὰ παράδειγμα.  
Οὐρές! 
Ναί, ἐν τάξει, βγῆκαν καὶ εἶπαν οἱ περισσότεροι ὅ,τι  αὐτοὶ ποὺ ἐστήθησαν στὶς οὐρές ἦταν λιγοστοί. Ἦταν αὐτοὶ ποὺ δὲν καταλαβαίνουν τίποτα. Ποὺ δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει τὸ ποῦ πατοῦν καὶ τὸ ποῦ εὑρίσκονται!
Γιὰ νὰ τὸ λέν… Κάτι θὰ ξέρουν….

Ὅμως….
Βλέπω τὸν γείτονα τὸν Γιάννη. Ἐξαιρετικὸ παιδί. Γνώστης τῶν κοινωνικοπολιτικῶν μας προβλημάτων ἀλλὰ ἀπολύτως ἄσχετος μὲ τὴν ἱστορία. 
Πιστεύει πὼς ὅλα μας τὰ προβλήματα θὰ λυθοῦν μέσα ἀπὸ τὴν δράσιν κάποιου συγκεκριμένου κόμματος. (Ἢ τελείας ἢ ἀποκόμματος!) 
Τρέχει λοιπόν, φωνάζει, κτυπιέται, ἀνεβάζει ΠΑΝΩ, οὐρλιάζει πίσω ἀπὸ ντουντοῦκες καὶ κάπου κάπου ὀργανώνει μίαν βόλτα, μαζὺ μὲ κάποιους ἄλλους, γύρω ἀπὸ τὸ τετράγωνο, φωνάζοντας πὼς «ἡ Μακεδονία δὲν εἶναι μονοπώλιον τῶν Ἑλλλήνων!!!»
Τί νά τοῦ πῶ τώρα; Κάθε φορὰ ποὺ θὰ πιάσουμε συζητήσεις τρομάζω. Τόσο ποὺ τελικῶς ἀποφεύγω καὶ νὰ τὸν συναντῶ! 

Ναὶ μὲν λοιπόν, κατὰ πῶς λέει, εἴμαστε στὴν ἴδιαν πλευρά, ἀλλὰ εἴμαστε στὴν ἴδιαν πλευρὰ διότι εἴμαστε κατὰ τοῦ μνημονίου. Ὅταν πασκίζω νὰ τοῦ ἐξηγήσω πὼς τὸ πρόβλημά μου ἐμένα εἶναι στὴν παιδεία κι ὄχι στὸ μνημόνιον, ὁ Γιάννης ἐξανίσταται! Ξέρει αὐτός… Ἐγὼ δὲν ξέρω! 

Κάθε φορά, σὲ κάθε μας συνάντησιν, καταλήγουμε σὲ καυγά! Καυγὰ μεγάλο, μὲ φωνὲς καὶ κραυγές! Ἀξίζει τόν κόπο ὅμως; Γιατί νά προσπαθῶ νά τοῦ ἐξηγήσω κάτι πού οὐδέποτε θά μπορέσῃ νά καταλάβῃ; Καί γιατί ἐγώ νά ἔχω τό δίκαιον; Ξέρω καλλίτερα; 

Λέτε νά ἔχῃ δίκαιον αὐτός; Γιὰ νὰ τὸ λέῃ κι ὅμως… Μᾶλλον! Κάτι θὰ ἔχῃ….

Περπατῶ στὸν δρόμο καὶ συναντῶ συχνὰ τὸν Βαγγέλη. Πρώην ΠΑΣΟΚος ὁ Βαγγέλης καὶ τώρα περιφερόμενος, διαμαρτυρόμενος καὶ πολὺ ἀγανακτισμένος. Τρέχει παντοῦ ὁ Βαγγέλης. Ὅπου δράσις, τσοῦπ, μέσα κι ὁ Βαγγέλης. Ἀλλὰ ὁ Βαγγέλης, ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι Βαγγέληδες, ἀποζητᾶ μετὰ μανίας νὰ διασφαλίσῃ μόνον τὴν ἐπιστροφή του στὴν προτέρα του οἰκονομικὴ κατάστασιν. 
Ἐὰν αὔριο ὁ Χὶ τοῦ ὑποσχεθῇ πὼς θὰ ἐπιστρέψῃ στὰ πρὸ δύο ἐτῶν δεδομένα του, ἀλλὰ πάει ἡ ΑΟΖ μαζὺ μὲ τὴν Μεγίστη, ξέρετε τί θά πάθῃ; Τίποτα; Μόνον θὰ σκάσῃ ἕνα χαμόγελο ἔως τὰ αὐτιὰ καὶ θὰ πῇ: «δὲν βαριέσαι!» Ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας νὰ ζήσουμε! 
Ὁ Βαγγέλης! Ὁ κάθε Βαγγέλης ὅμως!

Συζητῶ λοιπὸν μὲ τὸν Βαγγέλη γιὰ τὸ παιδάκι του. Τοῦ ἀναφέρω μερικὰ ἀπὸ τὰ ἐγκλήματα ποὺ καθημερινῶς πραγματοποιοῦν οἱ δάσκαλοι, εἶτε ἐν ἀγνοίᾳ τους, εἶτε συνειδητῶς, εἶτε ἁπλῶς σφυρίζοντας ἀδιάφορα τὴν στιγμὴ ποὺ νίπτουν τὰς χείρας των. 
«Δὲν ἔχω πάρει εἴδησιν» λέει ὁ Βαγγέλης!  «Ὄχι στὸ δικό μας σχολεῖον! Τὸ δικό μας σχολεῖον εἶναι πάρα πολὺ καλό! Σὲ ἄλλα σχολεῖα θὰ συμβαίνουν αὐτά!»
Τοῦ φέρνω μερικὰ παραδείγματα καὶ ἀνοίγει διάπλατα τὸ στόμα ὁ Βαγγέλης, διότι ὅπως ἰσχυρίζεται, αὐτὸς βοηθᾶ τὸ παιδί του στὰ μαθήματα. Δὲν ἔχει ὑποπέσει τίποτα στὴν ἀντίληψίν του! 
Κι ἐρωτῶ, ἐφ’ ὅσον τὰ  βιβλία εἶναι κοινά, κοινότατα, γιὰ κάθε μαθητή, σὲ κάθε σχολεῖον τῆς χώρας, τί ἀκριβῶς δέν εἶδε ὁ Βαγγέλης; Ἢ ὀρθότερα, τί ἀκριβῶς δέν κατάφερε νά δῇ ὁ Βαγγέλης; 

Ἡ πληροφορία εἶναι ἐκεῖ. Ὁ κάθε Βαγγέλης ὅμως ἔχει τήν δυνατότητα νά τήν ἀναγνωρίσῃ ἢ περιφέρεται ἡ πληροφορία ὥς μή ὑπάρχουσα; 
Ἔχει δίκαιον ὁ Βαγγέλης ποὺ δὲν τὴν εἶδε! Ἀπόλυτον. Ἐγώ ὅμως πού τήν εἶδα, τί ἔχω πάθει;
Θύμωσε λοιπὸν ὁ Βαγγέλης! Μὲ τὸ δίκαιόν του θύμωσε. Τί γιά ἠλίθιον τόν περνῶ; Τί λέμε τώρα; Κι ἐγώ πρέπει τώρα νά μαλώσω μέ τόν Βαγγέλη γιά νά τόν πείσω; Γιατί νά τόν πείσω; Τί θά καταφέρω; Θά βγῶ ἠθικῶς κερδισμένη ἀπό τήν κατάρριψιν τῶν ἀνυπάρκτων ἐπιχειρημάτων τοῦ Βαγγέλη; Γιατί; Θά εἶμαι καλλίτερη αὔριο ἐάν κάνω κάτι τέτοιο; Ἢ  μήπως ὁ Βαγγέλης θά πάῃ νά τά βάλῃ μέ τό ἐκπαιδευτικόν σύστημα; Εἶναι τώρα γιά τέτοια ὁ κάθε Βαγγέλης; Μά τί λέμε;

Ἐχθὲς τὸ βράδυ εὑρέθηκα στὸ σπίτι μίας συγγενοῦς μου, παρ’ ὁλίγον ἰατροῦ. (Λέω  παρ’ ὁλίγον, διότι παρ’ ὅ,τι ἔμεινε εἲς τὴν ἀλλοδαπὴ πλέον τῶν 12 ἐτῶν, ἰατρὸς δὲν μᾶς ἐπέστρεψε… Ξέρει κι αὐτὴ ἐπίσης…)
Τὴν ἐπέτυχα τὴν στιγμὴ ποὺ τηλεφωνοῦσε στὸν παιδίατρο γιὰ νὰ κανονίσῃ ἕνα ἐμβολιασμὸ γιὰ τὸν μικρό της. 
Τὴν ἐρώτησα ἐὰν ξέρῃ κάτι γιὰ τοὺς ἐμβολιασμοὺς καὶ τὶς ὑπεραυξημένες ποσότητες ὑδραργύρου ποὺ περιέχουν, καὶ μοῦ ἀπήντησε (φυσικότατα) ὅ,τι αὐτὰ εἶναι βλακεῖες!
Τὴν ἐρώτησα ἐὰν γνωρίζῃ γιὰ τὶς ἐπιπτώσεις τοῦ ὑδραργύρου στὴν ὑγεία μας, καὶ μοῦ ἀπήντησε πὼς ἐπίσης αὐτὰ εἶναι ὑπερβολές!
Τῆς ἐξήγησα πὼς γνωρίζω βιολογία καὶ χημεία τόση, ὣς τε νὰ μπορῶ νὰ ἀναγιγνώσκω καὶ νὰ ἀντιλαμβάνομαι ἀποτελέσματα μετρήσεων κι ἐρευνῶν, ἐπὶ τῶν ἐμβολίων κι ἀπεφάσισε νὰ μὲ εἰρωνευθῇ ὥς ὁ πλέον εἰδικός! Μάλιστα ἰσχυρίσθη πὼς ὁ Παστὲρ ποὺ ἀνεκάλυψε τὰ ἐμβόλια ἔσωσε τὴν ἀνθρωπότητα!  Ἐπαναλαμβάνω, παρ’ ὁλίγον ἰατρὸς ἡ γυναίκα! Πόσο παρ’ ὁλίγον δὲν γνωρίζω, διότι ποτὲ δὲν ἐζήτησα ἀναφορὰ γιὰ τὶς σπουδές της. Ἀλλὰ πόσο ἰατρός θά μποροῦσε νά γίνῃ ὅταν δίχως νά λάβῃ ὑπ’ ὄψιν της καμμίαν ἄλλην πληροφορίαν, πέραν αὐτῆς ποὺ τῆς ἔχωσαν στὴν κεφαλή, ἀποφασίζει ἔτσι, ἀκρίτως νά περάσῃ στόν ἐμβολιασμό τοῦ παιδιοῦ της; Ἐπεί δή ὁ Παστέρ ἀνεκάλυψε τό ἐμβόλιον κατά τῆς λύσσας; Σοβαλογοῦμε;
Κι ἀπό τότε ἔως σήμερα τί ἀκριβῶς ἔχει συμβεῖ στήν πορεία τῆς ἰατρικῆς; Γιατί ὄλο καί περισσότερες φωνές ἐπιστημόνων κρούουν κώδωνες κινδύνου κατά τῶν ἐμβολιασμῶν; Μήπως αὐτοί γνωρίζουν κάτι περισσότερον ἀπό τήν παρ’ ὁλίγον ἰατρόν;

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἰατρὸς ποὺ ἐμβολιάζει τὰ παιδιά της, τὸν ὁποῖον ἐπίσης γνωρίζω, τί  ἰατρός εἶναι ἀκριβῶς; Ὅταν ἀδιαφορῇ γιά τίς καταγγελίες καί τρέχει συστηματικῶς νά ἐμβολιάζῃ παιδιά, ἰδίως ἀπό τήν πρώτη βρεφική ἡλικία; Τί φοβᾶται; Μή τοῦ ξεφύγει κάποιο;  Γιατί; Θά χάσῃ τίς προμήθειες;

Πιάστηκα ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῆς συγγενοῦς μου διότι αὐτὴ ἡ κοπέλλα συνήθως ἐρευνᾶ τὰ περισσότερα θέματα μὲ τὰ ὁποῖα καταπιάνεται.  Ὄχι σὲ βᾶθος, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀδιάφορη. 
Ὅσον ἀφορᾷ στὶς θέσεις της γιὰ τὰ πολιτικὰ καὶ τὰ οἰκονομικά,  ποὺ ἀφοροῦν σὲ ὅλους μας, ἔ δὲν βαριέσθε… Αὐτή θά φτιάξῃ τόν κόσμο; Ἀφῆστε ποὺ ἡ τηλεόρασις δὲν ἐκήρυξε τὴν ἐπανάστασιν ἀκόμη… Καθίστε νὰ τὸ πῇ ἡ τηλεόρασις καὶ μετὰ βλέπουμε!

Ξέρετε ποιά ἦταν λοιπόν ἡ κατάληξις; Καυγάς! Τὸ συνηθισμένον μου πλέον! Τελικῶς ἀπεχώρησα γρήγορα διότι κατάλαβα πὼς ἀδίκως θὰ πασκίσω νὰ τῆς ἀποδείξω κάτι ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ δῇ! Δὲν γίνεται! Δὲν μπορεῖ ἡ γυναίκα! Ἀκόμη καὶ τὸν Παστὲρ νὰ τῆς φέρω, πάλι θὰ τὸν ἀμφισβητήσῃ!
Ἕχει φτιάξει τὸν κόσμο της, ἔχει στρογγυλοκαθίσει  ἐκεῖ μέσα καὶ θὰ παλέψῃ μὲ ὅλην τὴν δύναμίν της ἐνάντια σὲ κάθε ἕναν ποὺ θὰ πασκίσῃ νὰ τῆς ἀποδείξῃ πὼς εἶναι πλαστός! 

Θέλετε νά πιάσω κι ἄλλα παραδείγματα; Σέ ποιόν τομέα; Στόν τομέα τῶν «ἐκπαιδευτικῶν»;  Τῶν ἰατρῶν; Τῶν «γλωσσολόγων»; Τῶν πάσῃς φύσεως πανεπιστημιακῶν, πού τώρα τελευταῖα μᾶς προέκυψαν καί ὑπερπατριῶτες; Τῶν οἰκονομολόγων; Τῶν φυσικῶν; Τῶν τῆς πρασίνου ἀνυπάρκτου ἀναπτύξεως;
Ποιῶν; 

Ὅλα ὄσα πρὸ ἀνέφερα εἶναι ὀρθά, ἀλλὰ πάντα ὑπὸ προϋποθέσεις. 

Καὶ τὰ ἐμβόλια χρειάζονται, ἀλλὰ ὑπὸ τὴν προϋπόθεσιν τοῦ καθαροῦ ἐμβολίου καὶ τοῦ ἀναγκαίου. Τὸ ποιὰ εἶναι καθαρὰ κι ἀναγκαῖα εἶναι ἄλλης κοινωνίας μέριμνα. Ὄχι τῆς δικῆς μας!

Καὶ οἱ ἰδεολογίες χρειάζονται, ἀλλὰ κι αὐτὲς ὑπὸ προϋποθέσεις.
Χρειάζονται στὸν βαθμὸ ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὴν Πατρίδα μου καὶ τὴν ὑπηρετοῦν! Ὄχι στὰ σημεῖα ποὺ τὴν κατακερματίζουν καὶ τῆς ἀλλοιώνουν τὴν πραγματικότητα. 
Καὶ ἡ παιδεία χρειάζεται, ἀλλὰ ὑπὸ προϋποθέσεις.
Ὄχι γιὰ νὰ δημιουργῇ ὑπηκόους ἀλλὰ σκεπτομένους κι ἐλευθέρους ἀνθρώπους!
Καὶ οἱ δάσκαλοι χρειάζονται. Καὶ οἱ ἰατροί! Καὶ οἱ οἰκονομολόγοι. Ἀλλά πῶς; Μήπως πρέπῃ να καθαρίσουν τήν σκέψιν τους ἀπό κάθε ἄρνησι καί νά περάσουν στήν ἀναθεώρησιν τῶν πάντων; Μήπως νά γκρεμίσουμε πρῶτα τά πάντα ἐξ ὅσων πιστεύαμε ἔως σήμερα γιά ἀλήθειες καί νά τό ξαναπιάσουμε ἀπό  τήν ἀρχή;  Καὶ σὲ τελικὴν ἀνάλυσιν, ποιές εἶναι οἱ ἀλήθειες; Διότι ἐτοῦτοι μόνον ψέμματα μᾶς φορτώνουν ἀπὸ ἀρχῆς γενέσεως τῆς ἐξουσίας τους! 
Μήπως ὅλα χρειάζονται γερό κοσκίνισμα κι ἀμφισβήτησιν; Στά πάντα;

Γνωρίζω ἀνθρώπους, περισσότερο πεπαιδευμένους ἀπὸ πολλοὺς ἐξ αὐτῶν ποὺ πρὸ ἀνέφερα, οἱ ὁποῖοι παραμένουν στὴν ἀφάνεια ἀπὸ ἐπιλογή. Προσφέρουν στὴν ἀνθρωπότητα καθημερινῶς καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὶς ἀνούσιες λεπτομέρειες. Ἀλλὰ ἀντιλαμβάνονται!  Ἀντιλαμβάνονται σὲ τόσο βάθος ποὺ ξαφνιάζει! 
Κι ἀναρωτιέμαι, γιατί αὐτοί μποροῦν καί βλέπουν τό ΟΛΟΝ κι ὄχι τμήματα τῆς πληροφορίας καί τῆς ἀληθείας; Τί στό καλό περισσότερο ἔχει τό δικό τους μυαλό ἀπό τό δικό μας; Γιατί αὐτοί μποροῦν νά ἀντιληφθοῦν καί τίς πεντακόσιες πιθανές διαφορετικές παραμέτρους τῶν προβλημάτων μας; Γιατί αὐτοί ἀντιλαμβάνονται κι ὄχι ἐμεῖς; Μήπως ὑπάρχῃ μέθοδος καθάρσεως τῶν πλαστῶν πληροφοριῶν πού ἀγνοοῦμε καί ὀφείλουμε νά ἀναζητήσουμε;

Τί ἐννοῶ;

Ἐὰν γιὰ παράδειγμα θεωρῶ πὼς τὸ πρόβλημα μας εἶναι μόνον ἡ  μείωσις τῶν εἰσοδημάτων μας, τότε ἔχω πρόβλημα. 
Γιατί δέν εἶναι πρόβλημα ἡ ἀχρήστευσις τῆς σκέψεως τῶν παιδιῶν μας μέσα ἀπό τά σχολεῖα; Γιατί δέν εἶναι πρόβλημα τό ξεβράκωμα τῆς ἐκάστοτε κυβερνήσεως ἐμπρός στίς ὀρέξεις τοῦ κάθε τουρκομάνου ἢ τοῦ κάθε ἀμερικανοθρεμμένου;  Γιατί δέν εἶναι πρόβλημα ἡ ἐπιθετική, καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ἐπεκτατική, πολιτική τῶν γειτόνων μας εἰς βάρος μας;

Γενικῶς τὶς τελευταῖες ἡμέρες ἔχω μίαν ἔφεσιν πρὸς τοὺς καυγᾶδες!  Ἁρπάζομαι πάρα πολὺ εὔκολα! Βρίζω, φωνάζω καὶ τελικῶς, ὅταν πῶ αὐτὰ ποὺ ἔχω νὰ πῶ, σηκώνομαι καὶ φεύγω σὲ ἔξαλλον κατάστασιν! Χάνω κάθε μου δίκαιον; 

Ἴσως… Ἀλλὰ πλέον εἶμαι ἐξοργισμένη! Θέλω νὰ ἐπανέλθῃ τὸ ἀπόλυτον Δίκαιον! Ἡ Ἀλήθεια! Νὰ πάψουν οἰ ἡμιμάθειες, τὰ ἡμίμετρα καὶ οἱ «ὁλίγον ἀπὸ ὅλα»!
Βαρέθηκα νὰ μὴν ἀγανακτῶ, νὰ καταπίνω, νὰ ὑποχωρῶ, νὰ δίδω πιστώσεις χρόνου, νὰ συγχωρῶ, νὰ ἐλπίζω….

Τὸ δικό μου πρόβλημα, καὶ πράγματι θὰ ἤθελα νὰ ἔχω ἀπόλυτον ἄδικον, εἶναι ἕνα: 
Νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅλες τὶς παραμέτρους ποὺ μᾶς ἀφοροῦν, διότι διαφορετικῶς δὲν ἀντιμετωπίζεται κανένα μας πρόβλημα!  Δῆλα δή, νὰ πεπαιδευθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀρχή!

Καί ναί, δὲν χρειάζονται οἱ καυγᾶδες μου! Τὸ ἀντελήφθῃν ἐχθές, μὲ τὴν συγγενή μου. Δὲν ἔχουν νόημα! Δὲν χρειάζομαι νὰ ἀποδείξω τίποτα σὲ κανέναν! Δὲν χρειάζεται νὰ «ξυπνήσω» κανέναν! Ὅσοι ἔπρεπε νὰ τὸ «πάθουν» τὸ ἔπαθαν! Ὅλοι οἱ ἄλλοι, οὔτε τὸ ἔπαθαν, οὔτε τὸ ἀντιλαμβάνονται καὶ οὔτε πρόκειται νὰ τὸ πάθουν! 

Αὐτοὶ ἁπλῶς θὰ …πάθουν!  

Εἶμαι λοιπὸν πολὺ θυμωμένη! Πάρα πολὺ θυμωμένη! 
Εἶμαι θυμωμένη μὲ ὅλα ὅσα μᾶς συμβαίνουν! 
Ἔχω συνυπευθυνότητα κι ὄχι ἀνευθυνότητα! Ἀλλά μέ ποιούς τήν ἔχω; Μέ αὐτούς πού ἀρνοῦνται νά ἀντιληφθοῦν πώς ἐκκρεμοῦν κι ἄλλες ὀπτικές ἢ μέ αὐτούς πού τίς ἔχουν ἀντιληφθεῖ; 

Ἐδῶ καὶ αἰῶνες μᾶς ἔχουν βάλει στὴν γωνία καὶ μᾶς κτυποῦν! Μᾶς λιανίζουν! Μᾶς καταστρέφουν κάθε ἡμέρα  κι ἔνα τμῆμα ἀντιλήψεως, σκέψεως, ἱκανοτήτων! 
Σήμερα λοιπὸν ὁ καθεῖς ἐξ ἡμῶν κάνει κάποιον ἀγώνα! Μικρὸν ἢ μεγάλον, δὲν ἔχει σημασία. Σημασία ἔχει πὼς ἀγωνίζεται ἀναλόγως πάντα τῶν δυνατοτήτων του!
Ἀλλά…

Ἀλλὰ δυστυχῶς μόνον ὅσοι ἀντιλαμβάνονται ΟΛΟΝ τὸ πρόβλημα μποροῦν νὰ στοχεύσουν σὲ κάθε πλευρὰ αὐτῶν ποὺ μᾶς κρατοῦν δεσμίους.  Καὶ κατ’  ἐπέκτασιν νὰ ἀποδομήσουν ὅλο τὸ οἰκοδόμημα!

Ξέρετε τί πιστεύω; Δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν ὅλοι! Δυστυχῶς! 
Πιστεύω πὼς ἡ λοβοτομὴ ποὺ ἔχουμε πάθει εἶναι πολὺ χειρότερη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε. 
Πιστεύω πὼς ἡ καταστροφὴ ποὺ ἔχει συμβεῖ στὴν σκέψιν μας εἶναι ὁριστική! 
Ἡ γνώσις, ἡ πληροφορία, ἡ ἀντίληψις ἔχουν κατακερματιστεῖ σὲ ἀμέτρητα μικρὰ καὶ μὴ συνδεόμενα πλέον τμήματα. 

Ναί, δὲν μποροῦν ὅλοι! 
Δὲν θὰ γίνῃ ἀπὸ ὅλους αὐτὸ ποὺ θὰ γίνῃ!
Θὰ γίνῃ μόνον ἀπὸ αὐτοὺς, τοὺς λιγοστούς, ποὺ ἀρχίζουν νὰ πλησιάζουν τὸ ΟΛΟΝ! Θὰ γίνῃ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀρχίζουν νὰ ἀντιλαμβάνονται πὼς πρέπει νὰ ἀλλάξουμε ἐμεῖς τὰ πάντα μέσα μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀλλάξουμε ἐξ ἀντανακλάσεως, τὰ πάντα γύρω μας!

Ναί, δὲν μποροῦν ὅλοι νὰ περάσουν «ἀπέναντι»! 
Καλῶς ἢ κακῶς ἔτσι πρέπει!
Φωτιὰ ἔρχεται! Μεγάλη φωτιά! Θὰ κάψῃ πολλὰ καὶ σὲ μεγάλην ἔκτασιν! Θὰ ἀφήσῃ πολλὲς πληγές! 
Ἔτσι πρέπει! Ἔτσι μᾶς πρέπει! 
Ἔχουμε μεγαλύτερον μερίδιον εὐθύνης ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως ἀντιλαμβανόμεθα!
Ἀφεθήκαμε στὴν ἀποσύνθεσιν ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν, δίδοντας πιστώσεις χρόνου, ἀπαξιώνοντας καὶ ἀδιαφορῶντας!

Ἔ ὄχι λοιπόν! Ἐὰν δὲν μπορῶ νὰ φτιάξω μόνη μου τὴν Ἑλλάδα, ἡ Ἑλλάδα δὲν μοῦ ἀξίζει! 
Ἐὰν δὲν μπορῶ νὰ ἀναλάβω μόνη μου τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν κατάντια μας, ἡ κατάντια θὰ παραμείνῃ. 
Κι ἐὰν ἐγὼ μπορῶ  νὰ ἀντιλαμβάνομαι δύο πράγματα περισσότερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, δὲν χρειάζεται νὰ κάνω καὶ τοὺς ἄλλους νὰ γίνουν σὰν κι ἐμέναν! Δὲν μποροῦν! Ἀρκεῖ ἐγὼ νὰ γίνω πολὺ καλλίτερη καὶ δυνατότερη καὶ χρησιμότερη. 

Φιλονόη.

φωτογραφίες ἀπὸ ἐδῶ, ἐδῶ κι ἐδῶ