Διότι ὅλοι μας, ἂλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἕναν …«καρανίκα» τὸν κουβαλᾶμε μέσα μας…
…ἐφ’ ὅσον αὐτός, ὁ κάθε λογῆς …«καρανίκας» ἐπέτυχε νὰ γίνῃ …χαλίφης εἰς τὴν θέσιν τοῦ χαλίφου ἀν τὶ ἡμῶν!
Κάνω λάθος; Ἤ ὄχι;

Σαφῶς καὶ εἴμαστε ἕνας καταπιεσμένος, κακο-πληροφορημένος, κακό-ἐκπαιδευμένος, (κατὰ περίπτωσιν) βολέμενος, (κατὰ περίπτωσιν) ἀσυνείδητος ἀλλὰ καὶ (κατὰ περίπτωσιν) κακομαθημένος λαός… Κι ὅλο αὐτὸ δὲν τὸ ἐπετύχαμε μόνοι μας, ἀλλὰ συνέβαλε πολὺ ἀποφασιστικῶς τὸ ἴδιο τὸ σύστημα ἐκπαιδεύσεώς μας (βλέπε καὶ λογικὴ φορολογικῆς συνειδήσεως), τὸ τμῆμα τῆς «διὰ βίου μαθήσεως» μὰ καὶ τὸ σύστημα ἀτιμωρησίας τῆς χώρα μας, Ποῦ ἀλλοῦ τόση διαφθορά; Ἔχουμε πρὸ πολλοῦ ξεπεράση σὲ διαφθορὰ πολλὲς …«τριτοκοσμικές» χῶρες».

Συμπερασματικῶς…
Στὴν πραγματικότητα ἢ θὰ εἴμαστε μὲ τὰ καθάρματα καὶ τὰ ἁρπακτικὰ (ἀνεξαρτήτως ἰδεολογίας καὶ ἀπολύτως χαμαιλεοντικῶς) ἢ θὰ εἴμαστε …«ἀπέναντι». Τὸ …«ἀπέναντι» ὅμως ἔχει τίμημα σκληρό. Τὰ σκληρὰ τιμήματα δὲν εἶναι γιὰ αὐτοὺς ποὺ πάσχουν, ἰδίως συνειδησιακῶς καὶ ἀξιακῶς.
Κι ἐμεῖς πάσχουμε (στὴν πλειοψηφία μας) καὶ συνειδησιακῶς καὶ ἀξιακῶς. Οἱ δὲ ἱεραρχήσεις μας εἶναι τέτοιες, ποὺ μόνον νὰ ἐπιβιώσουμε μᾶς ἐνδιαφέρει, ἰδίως κατὰ τὰ τελευταία, μνημονιακὰ χρόνια.

Ὅσο γιὰ τὸ τὶ θεωροῦμε, πάντα κατὰ πλειοψηφίαν, σημαντικότερον…
…ἂς ῥίξουμε μίαν ματιὰ στὸ πῶς ψηφίζουμε. Σὲ κάθε «λεφτὰ ὑπάρχουν», ποὺ ἀδιακρίτως ἐκτοξεύεται, ἀπὸ κάθε κομματικὴ κουδουνίστρα, ποὺ ἔλαβε τὸ …«χρίσμα» ἐκ τῶν στοῶν, ἐμεῖς σπεύδουμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε ὑποστηρικτικῶς, ἀνεξαρτήτως τῶν ἐπὶ μέρους θέσεών τους (ἐὰν ὑπάρχουν!!!). Οὐδέποτε ἀναρωτηθήκαμε γιὰ τὶς …ῥοζουλὶ  τοποθετήσεις τους στὰ ἐθνικά μας ζητήματα ἢ γιὰ τὶς πραγματικὲς δεσμεύσεις τους ἀπέναντι στὰ (ἀληθῆ) ἀνθρώπινα δικαιώματά μας ἢ γιὰ τὴν προστασία μας ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις καὶ τὶς ἐπιταγὲς τῆς νέας (καὶ  παλαιᾶς) τάξεως πραγμάτων. Ἀντιθέτως… Σὲ ἕνα «λεφτὰ ὑπάρχουν» μετατρεπόμεθα σὲ χειροκροτητὲς καὶ κλακαδόρους… Ἀκριβῶς ἐκεῖ θὰ διαπιστώσουμε πὼς εἶναι  πάντα πολὺ περισσότεροι αὐτοὶ ποὺ θεωροῦν ὡς ἀποφασιστικὸ κριτήριον γιὰ τὸ ποῦ θὰ προσφέρουν τὴν ψῆφο τους (χὰ χὰ χά…!!!) οἱ οἰκονομικὲς παροχὲς καὶ  οὐδέποτε οἱ (ἀληθεῖς) βαθμοὶ Ἐλευθερίας μας ὡς λαοῦ.

Ἀκόμη καὶ  σήμερα, ποὺ ἡ Μακεδονία μας παραδίδεται πλήρως, ποὺ ἡ Θράκη καὶ ἡ Ἤπειρος ἐπίσης προετοιμάζονται νὰ παραδοθοῦν, ὑπάρχουν συμπολῖτες μας (χὰ χὰ χά…!!!) ποὺ ἀδιαφοροῦν, διότι θεωροῦν σημαντικότερα ὅλων τῶν προβλημάτων μας τὶς λεηλασίες καὶ τὰ μνημόνια. Κατ’ αὐτοὺς εἶναι σοβαρότερον τὸ νὰ διαδηλώνουμε κατὰ τῶν μνημονιακῶν νόμων, ἀντὶ ὑπὲρ τῆς Ἐθνικῆς μας Ἀνεξαρτησίας.
Τόσο ἀντιλαμβάνονται…

Στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ μᾶς συμβαίνει (ἀκόμη) εἶναι τὸ ὅτι δέν βλέπουμε τόν …«καρανίκα» πού κουβαλᾶμε μέσα μας. Αὐτὸν τὸν …«καρανίκα» ποὺ ἐμπρὸς σὲ μίαν καλὴ …«ἁρπακτή» θὰ μετατραπῆ ἀπὸ διαφωνὼν σὲ ὑπερασπιστὴ κάθε ἀνθελληνικῆς καὶ  ἀντεθνικῆς προπαγάνδας. Αὐτὸν ποὺ θὰ ἀσκῆ  «γκαιμπελικοῦ» τύπου προπαγάνδα ὑπὲρ κάθε ἐντολῆς τῶν «συμμάχων» μας καὶ τῶν στοῶν.

Ἐὰν λοιπὸν ἐμεῖς, μόνοι μας, δὲν πνίξουμε ὁριστικῶς μέσα μας τὸν κάθε …«καρανίκα» εἶναι σὰν νὰ πριονίζουμε τὰ τελευταία στηρίγματά μας, συμπεριφερόμενοι ὡς ἀνεγκέφαλοι αὐτόχειρες, ποὺ οὐδέποτε θὰ τολμήσουν νὰ διανοηθοῦν ὅτι ἡ πραγματικὴ ζωὴ δὲν χαρίζεται, κερδίζεται.

Φιλονόη

εἰκόνα