Τὸ μεγάλο ἐρώτημα τῶν ἡμερῶν, πού, λίγο ἔως πολύ, μᾶς ταλανίζει ἄπαντες, εἶναι τὸ τί μέλλει γενέσθαι μὲ τὰ τόσα πολλὰ ἐθνικὰ ζητήματα, ποὺ ἀπειλοῦν πλέον ἀνοικτὰ τὴν χώρα. Ἡ Τουρκία ἑτοιμάζεται νὰ μᾶς ἐπιτεθῇ, οἱ «ἀγαπημένοι μας σύμμαχοι» (βιτρίνες τῶν τοκογλύφων), ποὺ ἐφρόντισαν πρωτίστως νὰ μᾶς ἀφῳπλίσουν πλήρως, τώρα μᾶς ἐγκαταλείπουν χασκογελῶντας καὶ τὸ λαθρο-ἐποικιστικό, μὲ τὸν ΟΗΕ (βιτρίνα ἐπίσης τῶν τοκογλύφων) ποὺ διατηρεῖ πάντα τὴν ὑψηλή του ἐποπτεία, μᾶς διαβρώνει ὅ,τι ἀπέμεινε -τύποις- ὄρθιο στὴν χώρα. Ἔχουν μάλιστα ἀρχίσουν νὰ θορυβῶνται ἀκόμη καὶ οἱ πλήρως ἀδιάφοροι, ἔως τώρα, εἰδικῶς μὲ τὸ τελευταῖο.

Θὰ πάθουμε πολλὰ (δυστυχῶς μας!!!) γιὰ νὰ μάθουμε…!!!

Μία κραυγή, ἕνας θρῆνος ἀπελπισίας, ἕνα μούδιασμα, σιγά-σιγὰ ἐξαπλώνεται καὶ ὡς καναχνιὰ σηκώνεται καλύπτοντας τὰ πάντα. Ἀργά, ἀλλα σταθερά, καταπνίγεται κάθε λογικὴ σκέψις καὶ ὁ πανικὸς ἐξπαλώνεται, μὲ ἀπειλητικὲς διαθέσεις. 

Παραλλήλως…
Διαβάζουμε ἀπὸ ἐδῶ «γεωπολιτικὲς ἀναλύσεις εἰδικῶν», ἀκοῦμε ἀπὸ ἐκεῖ «προφητείες καὶ θεϊκὲς ἐντολές», μᾶς ζαλίζουν τὰ μέζεα οἱ στρατιὲς τῶν «ἀναλυτῶν» γιὰ τὶς τάδε ἢ τὶς δεῖνα θεωρίες καὶ τελικῶς, τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε νὰ ἀποκομίσουμε ἀπὸ ὅλα αὐτά, εἶναι …παραζάλη!!!

Ἡ ἀλήθεια, κατ’ ἐμὲ πάντα, εἶναι λίγο διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ἐπισήμως διακρίνουμε. Ξεκινῶντας ἀπὸ τὸ θέμα τῆς «κρίσεως», ποὺ δὲν εἶναι κρίσις…

Δὲν εἶναι κρίσις λέμε…

…ἀλλὰ μεθοδική, στοχευμένη καὶ συστηματικὴ ἀποσάθρωσις, εὔκολα διαπιστώνουμε πὼς ἡ διάλυσις τῆς χώρας ἦταν, σὲ ὄλες τὶς λεπτομέρειές της, ἀπολύτως ὀργανωμένη.
Προσθέτοντας στὸ ζητηματάκι τῆς «κρίσεως» τὸν ἀφῳπλισμό, ποὺ μᾶς προέκυψε ὡς …λογικὰ συνεπαγόμενον «ἀναγκαῖον κακό», μαζὺ μὲ τὸν λαθρο-ἐποικισμὸ στρατῶν ἑτοιμοπολέμων, ποὺ διαρκῶς ἐξαπλώνεται σὲ ὅλο καὶ περισσότερες περιοχὲς τῆς χώρας, εὔκολα διαπιστώνουμε πὼς δὲν ἔτυχαν ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἐπέτυχαν. Καί, τὸ κυριότερον, ἐπέτυχαν διότι ἐγχώριοι (φερόμενοι ὡς) «ἐθνοσωτῆρες», δημοσιοκάφροι, πράκτορες ξένων πρεσβειῶν, ὄχι ἁπλῶς συνήργησαν στὸ νὰ παγιωθοῦν αὐτὲς οἱ συνθῆκες, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον ἐπέτυχαν νὰ θησαυρίσουν μέσῳ τῶν διαδικασιῶν. 

Ἡ κατάστασις, πράγματι, ἐὰν τὴν ἀντικρύσουμε ὡς ἔχει, ἀπογυμνωμένοι ἀπὸ ἐλπίδες καὶ πλάνες, εἶναι ὑπὲρ τοῦ δέοντος ἀπελπιστική!!! Τόσο ἀπελπιστική, ποὺ κάποιοι φθάνουν στὸ σημεῖο ἢδη νὰ σταυρώνουν ἐν τελῶς τὰ χέρια, νὰ σπεύδουν σὲ ἐκκλησίες καὶ ναοὺς καὶ νὰ ἐκλιπαροῦν γιὰ ἕνα, ὅσο τὸ δυνατόν, πιὸ ἀνώδυνο τέλος τους. (Ναί, μὴ σᾶς ξενίζῃ… Τὸ εἶδα κι αὐτό!!!)

Ἄλλως τέ, λίγο ἔως πολύ, ὅλοι μας ἐνθυμούμεθα πὼς στὶς ἐκκλησίες τῆς βασιλευούσης κάποιοι παρακαλοῦσαν τὸν θεό τους, ἀρνούμενοι νὰ ἐνταχθοῦν στὸ ὑπάρχον στράτευμα, πρὸ κειμένου νὰ ἐνισχύσουν τὸν στρατὸ καὶ νὰ πολεμήσουν ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺς συμπολῖτες τους. Ἐννοεῖται φυσικὰ πὼς ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς βασιλευούσης ἀμέτρητοι ἄλλοι προσηύχοντο στὴν δική τους ἐκδοχὴ περὶ θεοῦ, γιὰ νὰ στεφθῇ μὲ ἐπιτυχία ἡ πολιορκία τους.
Καί, φυσικά, ὡς γνωστόν, οἱ πρῶτοι, οἱ ἀδρανεῖς, κατέληξαν στὰ θυσιαστήρια τοῦ Μωάμεθ, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, ἐνᾦ οἱ δεύτεροι, οἱ δρῶντες, ἀπήλαυσαν τὴν σφαγὴ τῶν θυμάτων τους.
Δὲν διαφέρει λοιπὸν ἡ ἐποχή μας, σὲ ἐπὶ τῆς οὐσίας πανομοιότυπες μαζικὲς συμπεριφορές, σήμερα. Τότε προσκυνοῦσαν παρακαλῶντας τὸν θεό, τώρα προσκυνοῦν παρακαλῶντας (ἐμμέσως) τὸν (κάθε) πSoros νὰ τοὺς λυπηθῇ ἢ νὰ τοὺς ἐνισχύσῃ. Διότι, ἐὰν τὸ καλοσκεφθοῦμε, αὐτὸ πράττουν ἅπαντες. Καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ.

Ἐκεῖνο τὸ «σῦν Ἀθηνᾷ…» ἔχει πρὸ πολλοῦ λησμονηθῆ, ἡ δική μας εὐθύνη (ἀτομικὴ καὶ συλλογικὴ) ἔχει παντελῶς ἐξοβελισθῆ ἀπὸ τὶς σκέψεις μας καὶ τὰ ἔνστικτα ἐπιβιώσεώς μας ἔχουν πλήρως ἀδρανοποηθῆ. Ἐν τῷ συνόλῶ μας εἴμεθα μία κοινωνία μὲ συμπεριφορὰ …κόττας…

Ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ μᾶς ἐκπαιδεύουν γιὰ νὰ γινόμαστε …κόττες!!!

…ἀλλὰ καὶ μᾶς ἀρέσει καὶ ἀρνούμεθα νὰ τὸ καταπολεμήσουμε καὶ αὐτό-δικαιολογούμεθα τόσο, ὅσο χρειάζεται, γιὰ νὰ μὴν ξεκουνήσουμε ἀπὸ τὴν μαλθακότητά μας. Ἐκεῖνο δὲ τὸ «ἐσύ τί ἔκανες γιά νά τά ἀνακόψῃς ὅλα αὐτά;», οὔτε μᾶς ἀπασχολεῖ, μὰ οὔτε καὶ πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσῃ, διότι, ὡς γνωστόν, πάντα φταῖν οἱ ἄλλοι γιὰ τὶς δικές μας ὀλιγωρίες, ἀνικανότητες, ἀνεντιμότητες, άνηθικότητες, παραιτήσεις, ἀνευθυνότητες, βολέματα, ἀναβλητικότητες, ἐλπιδοπλάνες, ἐλπιδοκρεμάσματα, ὁπαδισμούς, ἰδεοληψίες, παρανοήσεις καὶ γενικῶς κάθε εἴδους λάθους καὶ παραβλέψεως.

Δὲν γράφω ὅμως σήμερα γιὰ νὰ καταθέσω μερικὲς ἀκόμη διαπιστώσεις, ἀλλὰ διότι ἀπαιτεῖται, ὅσο οὐδὲ μίαν ἄλλην φορὰ ἔως σήμερα, νὰ σταθοῦμε, νὰ σκεφθοῦμε, νὰ προβληματισθοῦμε, νὰ ζυγίσουμε, νὰ κρίνουμε (ἐπὶ τέλους, μὲ τὴν μεγίστη καθαρότητα σκέψεως) καί, καταληκτικῶς νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὸ ἐὰν θὰ σταυρώσουμε τὰ χέρια, ἀναμένοντας τὸ τέλος μας, ἤ, ἐὰν ἀκόμη καὶ τώρα, τὴν ὑστάτη στιγμή, θὰ ξεκουνηθοῦμε ἀπὸ τὴν αὐτοκτονική μας πορεία. Ἐὰν ἐπιλέξουμε τὸ νὰ σταυρώσουμε τὰ χέρια, τὸ τέλος μας εἶναι προδιαγεγραμμένο. Ἐὰν ἐπιλέξουμε νὰ ἀντιδράσουμε, τότε ἔχουμε κάποιες (ἀληθεῖς) ἐλπίδες ἐπιβιώσεως. Ἀπὸ τὴν μία οἱ τίποτα ἐλπίδες κι ἀπὸ τὴν ἄλλην οἱ κάποιες, ὁποιεσδήποτε. Διαλέγουμε.

«Μά, θὰ στοχοποιηθῶ» λέει ὁ ἔνας. «Μά, μόνος μου πῶς;», λέει ὁ ἄλλος. «Μά, δέν βλέπεις γύρω σου τόν ὕπνο τόν βαθύ;», λέει ὁ παράλλος. Ὡραία, τὰ βλέπω ὅλα αὐτά, μὰ κι ἄλλα τόσα. Καί τί θά κάνουμε; Θά δέσουμε τίς Μοίρες μας μέ τίς Μοίρες ὅλων αὐτῶν πού ἔχουν συνειδητῶς-ὑποσυνειδήτως ἐπιλέξη τήν αὐτοκτονία; Ἤ θά κινηθοῦμε, ἀκόμη καὶ μόνοι μας, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, ἐτούτες τίς ὕστατες στιγμές; Ἔτσι κι ἀλλοιῶς πάντα οἱ πολλοὶ ὑπεστήριζαν τὶς δόξες καὶ τὶς δοξασίες καὶ τὶς φῆμες καὶ μόνον ἐλάχιστοι ἔκαναν τὴν διαφορά. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἀκόμη καὶ στὴν (ναί, στημένη ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους, ἀλλὰ) Ἐπανάστασιν τοῦ 1821, ἐλάχιστοι ἀπεφάσισαν νὰ τολμήσουν νὰ σηκώσουν κεφάλι. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἡ καταδίκη τῆς χώρας καί, κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ λαοῦ (δῆλα δὴ ἡμῶν) εἶναι προειλημμένη. Θά ὑπακούσουμε καί θά ἐπιβεβαιώσουμε τά σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας ἤ θά τολμήσουμε, ἐπὶ τέλους, κάτι διαφορετικό;
Κι ἐάν ναί, τί;

Καί πῶς; Μέ τί ὅπλα; Μέ τί χρῆμα, ποὺ εἴμαστε ὅλοι ἐξωφρενικά μπατίρηδες; Μέ τί μέσα; Μέ ποίους συντρόφους; Μέ ποιούς σκοπούς τέλος πάντων;

Ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ αὐτονόητα. Κοινὴ διαπίστωσίς μας εἶναι πὼς τὸ κράτος-μόρφωμα τῶν τοκογλύφων στρέφεται πλέον ἀνοικτά, δίχως προσχήματα, ἐναντίον μας καί, ὑποχρεωτικῶς, ἐὰν δὲν ἀρνηθοῦμε τὴν ἐξουσία του ἐπάνω μας, δὲν πρόκειται νὰ διαφύγουμε τῶν τελμάτων μας, ἐνᾦ πλέον, φανερά,  ἀναμένουμε, ὅσο ἀναμένουμε, τὸ κράτος τῶν κουδουνισμένων-βιτρινῶν τῶν τοκοφλύφων νὰ ἀντιδράσῃ, ὅπως ὅπως, μήπως καὶ σωθῇ κάτι ἀπὸ τὰ γκρεμίδια. Δὲν θὰ ἀντιδράση, ἂς τὸ ἀποφασίσουμε ἐπὶ τέλους.

Αὐτὸ ὅμως εἶναι τὸ πρῶτο μας βῆμα. Εἶναι τὸ πρῶτο κι ἀναγκαῖον βῆμα. Εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς καταργήσεως μίας πλαστῆς ἐξουσίας σαπροφύτων ἐπάνω μας, ποὺ ὑφίσταται μόνον καὶ μόνον διότι διάφοροι δεσμοφύλακες τὴν ὑπερασπίζονται. Μά, τελικῶς, ἐὰν τὸ ἀναλογισθοῦμε ἐντίμως ὅλο αὐτό, οἱ πρῶτοι καὶ σημαντικότεροι δεσμοφύλακές μας εἴμαστε …ἐμεῖς!!! Ἐὰν λοιπὸν δὲν αὐτοκαταργήσουμε ἀμέτρητα «μὴ» καὶ «πρέπει» καὶ «ἀπαγορεύεται» δὲν θὰ τὴν βγάλουμε καθαρή.

Τὸ ἐπόμενον βῆμα δὲν εἶναι νὰ ἀναζητήσουμε οἰκονομικοὺς πόρους γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε μίαν στοιχειώδη ἀσφάλεια, ἀλλὰ τὸ νὰ προβληματισθοῦμε τόσο, ὅσο ἀπαιτεῖται κι ἄλλο τόσο, πρὸ κειμένου νὰ ἐντοπίσουμε τρόπους καὶ δρόμους ἐναλλακτικῆς μορφῆς ἀντιδράσεως κι ἀντιστάσεως. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι σὲ πολεμικὰ ὅπλα ἢ σὲ ἐγχωρίους (καὶ μὴ) μνημονιακοὺς νόμους ἢ σὲ ὁμάδες τῆς ἄλφα ἢ τῆς βῆτα ἀηδιο-ἰδεοληψίας (ἀηδιοληψίας ἐν συντομίᾳ), ἀλλὰ σὲ ἄλλα, πιὸ σπουδαία, ποὺ τόσα χρόνια δὲν ἔχουμε ἐνασχοληθῆ μαζύ τους. Τὸ ποιὰ εἶναι αὐτὰ ἐμεῖς θὰ τὸ ἀνακαλύψουμε.
Τὸ πῶς ὅμως θὰ χρησιμοποιηθοῦν πρὸς ὄφελός μας ὅλα αὐτὰ καὶ πρὸς ὄφελος τῶν συντρόφων μας (ἐὰν ὑπάρχουν, ποὺ ὑπάρχουν…!!!), εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἐπόμενον, ποὺ ἐπίσης θὰ προκύψη ὡς συνεπαγόμενον, ἐὰν κι ἐφ’ ὅσον θὰ γίνῃ τὸ πρῶτο καί, ἐν συνεχείᾳ τὸ δεύτερον, ἀναγκαῖον βῆμα.  Γιὰ ἀρχὴ ἀπαιτεῖται νὰ «δοῦμε» μὲ ἄλλα μάτια τὸν κόσμο μας καὶ νὰ λάβουμε τὶς ἀναγκαῖες ἀποφάσεις. Κατόπιν αὐτά, τὰ πρῶτα βήματα, θὰ στέκονται ὁδηγοὶ καὶ φωτοδότες μας καὶ «κλειδιὰ» γιὰ ὅλα τὰ ἐπόμενα.

Καθημερινῶς, ἔως πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων, συζητοῦσα πολὺ μὲ πολλούς. Σιγὰ σιγὰ τὸ παύω ὄλο αὐτό, διότι καὶ μὲ φθείρει καὶ μὲ ἀποπροσανατολίζει. Δὲν χρειάζομαι ἄλλες ἀπόψεις, ἐφ΄ ὅσον ἤδη τὸ ἔνστικτόν μου μοῦ «ψιθυρίζει» πάρα πολλὰ περισσότερα ἀπὸ τὶς ἀηδιοληψίες ποὺ κυκλοφοροῦν. Ὅλοι βλέπουν, ὅλοι ἀντιλαμβάνονται, ὅλοι κατανοοῦν ἀλλὰ οὐδεὶς ἀποφασίζει νὰ δράσῃ καὶ νὰ ἀντιδράσῃ. Ὁπωσδήποτε κάποιοι θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ κινηθοῦν, μᾶλλον βιαίως, ἀλλά, πολὺ πιθανόν, ὅταν θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ τὸ πράξουν, νὰ εἶναι μᾶλλον καὶ πολὺ ἀργά. Ἔως τότε παρακολουθοῦν τὸ τέλος τους νὰ καταφθάνῃ, τρομοκρατημένοι καὶ μουδιασμένοι, διότι, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ πλέον διακρίνουν σαφῶς τὸ ποῦ ὁδηγοῦμεθα, ἀρνῶνται νὰ τολμήσουν. Προσεύχονται ὅμως κάθε στιγμή, ἐλπίζοντες νὰ ἀποφύγουν οἱ ἴδιοι τὸ μοιραῖον.

Συνεπῶς ὅσα σᾶς γράφω δὲν τὰ γράφω ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, παρὰ μόνον ἐκ τῆς συνειδητοποιήσεως τοῦ πόσο ἀπογυμνωμένοι, ἐπὶ τῆς οὐσίας, εἴμεθα. Πιὸ ἀπογυμνωμένοι οὐδέποτε. Μὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἴμεθα τόσο ἀπογυμνωμένοι, ἀπὸ ἐπίπλαστα, σημαδεμένα καί, τελικῶς, παρηγορητικὰ «ὅπλα», ἡ Ἀνάγκη, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά, «ἀφυπνίζει» διεργασίες, πού, ὑποτίθεται εἶχαν ἐξαφανισθῆ κι ἀκυρωθῆ. Συνεπῶς; Συνεπῶς ἢ θὰ ἀναμένω ἀδιαμαρτύρητα τὸ τέλος ἢ θὰ κάνω κάτι. Τί; Πῶς; Ποῦ; Μέ ποιόν τρόπο; Πρός ποίαν κατεύθυνσιν; Μέ ποιούς συντρόφους; Εἰλικρινῶς ὅλα αὐτά, ὅταν ἡ Ἀνάγκη ὑπαγορεύῃ μονοδρόμους, καθίστανται ἀνούσια. Δοκιμᾶστε καὶ θὰ νοιώσετε τὸ τί ἐννοῶ.

Τὸ εὔκολο θὰ ἦταν νὰ φύγω.
Τὸ λιγότερο εὔκολο νὰ παραμείνω δημιουργῶντας ἕναν …στρατό.
Τὸ δύσκολο (ἔως κι ἀδύντον ἴσως) εἶναι νὰ μείνω δίχως …στρατό.
Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενον, γιὰ τὴν ὥρα.

Μέσα μου, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά, εὔχομαι νὰ τελειώνουμε συντόμως. Εἶναι ἀσήκωτα τὰ βάρη συντηρήσεως μίας ἐπιπλάστως θεωρουμένης ἀσφαλείας. Εἶναι ἀπέραντος ὁ πόνος τοῦ νὰ βλέπῃς καθημερινῶς τὸν κόσμο σου νὰ αὐτό-καταστρέφεται. Δὲν ἀντέχεται. Γιὰ αὐτό, κατ’ ἐμέ, πρέπει νὰ τελειώνουμε ἐπὶ τέλους.
Αὐτὸ τὸ κράτος-τέρας δὲν διορθώνεται ἀπὸ μόνο του. Πρέπει νὰ σβήσῃ ἀπὸ τὸν χάρτη ὁριστικῶς, γιὰ νὰ ξεκινήσουν τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ὅσο ὀδυνηρὸ λοιπὸν κι ἐὰν φαίνεται κάτι τέτοιο, ἀντιλαμβάνομαι πὼς εἶναι καὶ μονόδρομος, διότι εἶναι τὸ μικρότερο κακὸ ἐξ ὅσων ἔχει σχεδιασθῆ νὰ μᾶς συμβοῦν. Προτιμῶ νὰ στρωθῶ στὴν δουλειὰ καὶ νὰ ξαναστήσω τὸν κόσμο μας ἀπὸ τὴν ἀρχή,  θέτοντας καθημερινῶς νέους στόχους καὶ βλέποντας τοὺς κόπους μου νὰ ἀποδίδουν, παρὰ νὰ ἐπιχειρῶ κάθε στιγμὴ νὰ μαζέψω τὰ ἀμάζευτα. Τέτοιο σκόρπισμα δυνάμεων δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὸ παλεύουμε ἄλλο.

Γιὰ αὐτοὺς ὅλους τοὺς λόγους ποὺ ἀναφέρω σήμερα, μὰ καὶ γιὰ ἄλλους τόσους, ποὺ κατὰ καιροὺς σᾶς ἔχω καταθέση, νομίζω πὼς ἔφθασε ἡ ὥρα τῆς «μετουσιώσεώς» μας σὲ κάτι πιὸ χρήσιμο καί, ὁπωσδήποτε, σὲ κάτι πιὸ Ἀναγκαῖο καὶ σημαντικὸ γιὰ τὸν κόσμο μας. Καιρὸς εἶναι νὰ ἀφήσουμε τοὺς θρήνους, τὶς κλάψες καὶ τὶς μεμψιμοιρίες, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε ἐμπράκτως τὸ τί μποροῦμε νὰ κάνουμε. Καὶ μποροῦμε νὰ κάνουμε, σᾶς διαβεβαιῶ…
Βέβαια μέσα μου γνωρίζω πὼς πράγματι θὰ τὰ καταφέρουμε, ἀλλά, πολὺ ἁπλᾶ, καλὸ εἶναι νὰ συμβῇ αὐτὸ μὲ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσοτέρους μετέχοντες. Κι ὅποιος κατάλαβε…

Τέλος, μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημείωμα, ὑπηρετῶντας ἀποκλειστικῶς αὐτὰ ποὺ πιστεύω καὶ μόνον, δηλώνω πὼς τὰ προσωπικά μου σημειώματα, γιὰ λόγους «οἰκονομίας δυνάμεων», θὰ περιορισθοῦν τόσο ὅσο νὰ ἐμφανίζονται μόνον ὅταν θὰ ἔχω κάτι σημαντικὸ νὰ πῶ. Οἱ ὑπόλοιπες δημοσιεύσεις θὰ ἐξακολουθήσουν κανονικά, ὡς εἶχαν τὰ τελευταία δύο χρόνια, μὲ τοὺς αὐτοὺς ῥυθμούς.

Φιλονόη