Εἶναι καιρὸς τώρα ποὺ ἀρχίζουμε νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς εἴτε λόγῳ τῶν τουρκικῶν ἀπειλῶν, εἴτε λόγῳ τῶν ἐποίκων, εἴτε καὶ μόνον λόγῳ τῶν ἐξαγορασμένων καὶ ἀνθελληνικῶν (φερομένων ὡς) κυβερνήσεών μας, ποὺ ἀνοικτὰ καὶ δίχως προσχήματα στρέφονται ἐναντίον μας, ἀπειλούμεθα σοβαρά.
Καί, φυσικά, ἂν τί νὰ κυττάξουμε δίπλα μας, γιὰ νὰ διακρίνουμε «συμμάχους» καὶ νὰ ἐπιτύχουμε, σὲ κάποιον (ὁποιονδήποτε) βαθμό, νὰ συγκροτήσουμε «γραμμὲς ἀμύνης», ἐμεῖς παραμένουμε, ἐν τῷ συνόλῳ μας, ἀδρανεῖς, ἐλπίζοντες πὼς θὰ «ἀφυπνισθοῦν», κάποιαν στιγμή, ὅλα αὐτὰ τὰ σαπροφυτικὰ καθάρματα, ποὺ καταχρηστικῶς κατέχουν θέσεις ἐξουσίας καὶ ποὺ συστηματικῶς μᾶς καταστρέφουν. Μὰ αὐτὰ τὰ σαπροφυτικὰ καθάρματα ὄχι μόνον δὲν «ἀφυπνίζονται» μά, ἀποδεικνύεται διαρκῶς, πὼς ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, τόσο διαπιστώνουμε πὼς διενεργοῦν τὸ τελευταῖο πλιατσικολόγημά τους, ἔως νὰ δοθῇ τὸ …σύνθημα, νὰ καβαλήσουν τὰ ἑλικόπτερα (ποὺ τοὺς ἀναμένουν μὲ ἀναμμένες τὶς μηχανές) καὶ νὰ ἐξαφανισθοῦν ὁριστικῶς.

Ἀπὸ τὴν ἄλλην εἶναι ἀρκετοὶ ἐκεῖνοι ποὺ προσπαθοῦν νὰ αὐτό-παρηγορηθοῦν, ἀναμένοντες ἐκ τῶν «συμμάχων» μας, τῆς ἡνωμένης Εὐρώπης καὶ τοῦ ΝΑΤΟ, χεῖρες βοηθείας. Ὀργίζονται, ἐξοργίζονται, ὑβρίζουν μὲ ὄλες τους τὶς δυνάμεις, τὴν ὥρα ποὺ ἤδη διαθέτουν ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἀποδείξεις τοῦ ἑνὸς καὶ μόνον γεγονότος: Εἴμαστε μόνοι μας καὶ οὐδεὶς θὰ θελήση ἢ θὰ τολμήση νὰ ἀφήσῃ τὴν ἡσυχία του καὶ νὰ πεθάνῃ γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ ἑλληνόφωνοι κάτοικοι αὐτῆς τῆς χώρας.
Οὐδεὶς Γάλλος, Ἄγγλος, Πορτογάλος, Γερμανός, Ἰταλός, Ἰσπανὸς θὰ σπεύσῃ νὰ μᾶς ἐνισχύσῃ. Θὰ ἀρκεσθοῦν ἅπαντες (ἐὰν θὰ λάβουν φυσικὰ τὶς σχετικὲς ἐντολές!!!) σὲ μηνύματα …συμπαραστάσεως, ἀλλὰ ἔως ἐκεῖ.
Κατὰ τὴν αὐτὴν λογικὴ ἡ σωτηρία μας δὲν θὰ ἔλθη ἀπὸ τὴν Λιβύη, ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους ἢ ἀπὸ τοὺς ΝΑΤΟϊκοὺς ἢ καὶ ἀπὸ κάποιον …ἀπὸ μηχανῆς θεό. Εἴπαμε, εἴμαστε μόνοι μας.
Τελικῶς, τὴν ὥρα ποὺ οἱ Τοῦρκοι θὰ μᾶς σφάζουν στὰ σύνορα καὶ οἱ «δικοί τους» θὰ μᾶς σφάζουν ἐντὸς τῶν πόλεών μας, ἐὰν ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιτάξουμε στοιχειώδεις μορφὲς ἀντιστάσεως, θὰ καταλήξουμε, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, πτώματα.

Καί, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, καλῶς θὰ καταλήξουμε ἔτσι, ἐφ΄ ὅσον ἔχουμε παραιτηθῆ, ἐν τῷ συνόλῳ μας, ἀπὸ τὸ (διόλου) αὐτονόητον δικαίωμα στὴν ζωή. Κι ἔχουμε παραιτηθῆ πλήρως, ὅσο κι ἐὰν μᾶς κακοφαίνεται, ἐφ΄ ὅσον ἀρνούμεθα νὰ ἀναλάβουμε τὶς ἀτομικές μας ἐυθῦνες καὶ νὰ δράσουμε κατὰ πῶς τὰ ἔνστικτα ἐπιβιώσεώς μας μᾶς ὐπαγορεύουν.
Αὐτὸ εἶναι τὸ πασιφανές.

Ὑπάρχουν λύσεις; Ὑπάρχουν ἐλπίδες; Ὑπάρχουν, τέλος πάντων, πιθανότητες νά ἀντιπαρέλθουμε τούς κινδύνους καί νά καταφέρουμε τό …παράλογον; (Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ἐδῶ ποὺ φθάσαμε, μόνον στὸ …παράλογον μποροῦμε νὰ …«ἐλπίζουμε»!!!).
Σαφῶς καὶ ὑπάρχουν λύσεις. Παντα ὑπάρχουν λύσεις, ὅσο δυσχερεῖς κι ἐὰν εἶναι οἱ προβλέψεις.
Οἱ λύσεις, κατ’ ἀρχάς, κάθε εἴδους προβλήματος, ἐνυπάρχουν ἐντὸς τῶν προβλημάτων. Ἡ ἀνάλυσις λοιπὸν τῶν προβλημάτων, στὰ ἐπὶ μέρους στοιχεία τους, μὲ λίγη προσοχή, θὰ μᾶς ὑποδείξη τὶς λύσεις.

Γιὰ νὰ φθάσουμε ὅμως σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖον ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τὶς διακρίνουμε αὐτὲς τὶς λύσεις τὸ πρῶτο ποὺ ὀφείλουμε νὰ πράξουμε εἶναι νὰ ἀπαλλαγοῦμε, πλήρως, ἐν τελῶς καὶ ὁριστικῶς, ἀπὸ κάθε εἴδους ἐμμονή, ἐλπιδοφορία μας καὶ πλάνη μας. Ἤ, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, γιὰ ἀρχὴ ἀπαιτεῖται ὄχι μόνον νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ἀπελπιστική μας κατάστασιν, ἀλλὰ νὰ ἐννοήσουμε τὸ γιατί φθάσαμε ἔως ἐδῶ, τὸ τί ἐμεῖς, σὰν ἄτομα πράξαμε – ἤ, ἀκόμη χειρότερα, δὲν πράξαμε- καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ παύσουμε κάθε μας συμπεριφορὰ ποὺ μᾶς παγιδεύει καὶ μᾶς καθησυχάζει.
Εἴμαστε μόνοι μας καὶ μόνον μόνοι μας θὰ ἐπιτύχουμε -ἢ δὲν θὰ ἐπιτύχουμε- νὰ κερδίσουμε ξανὰ δικαιώματα ζωῆς ἐπὶ τοῦ πλανήτου.

Τί ἄλλο μποροῦμε νά κανόυμε; (Ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον φυσικὰ θὰ ἔχουμε περάση ἀπὸ τὸ πρῶτο ἐκεῖνον ἀπολύτως ἀναγκαῖον στάδιον τῆς συνειδητοποιήσεως καὶ τῆς ἀλλαγῆς ἀπόψεων/συμπεριφορῶν ἐν τῷ συνόλῳ κι ὄχι μόνον σὲ αὐτὰ ποὺ δὲν μᾶς ξεβολεύουν!!!)
Νὰ κυττάξουμε γύρω μας. Πάντα γύρω μας ὑπάρχουν τὰ «ἀναγκαία» ἐκεῖνα «ὑλικά», μὲ τὰ ὁποία μποροῦμε νὰ «δομήσουμε» εἴτε ὁμάδες ἀντιστάσεως εἴτε ὀμάδες περιφρουρήσεως εἴτε ἀκόμη καὶ ὁμάδες ἐπιβιώσεως.
Γιὰ νὰ ὑλοποιηθῇ ὅμως κάτι τέτοιο δὲν γίνεται νὰ ἐμφανισθοῦμε στὰ …«ἀναγκαῖα» ἐκεῖνα «ὑλικὰ» μαζὺ μὲ τὶς ἐμμονές μας καὶ τὶς ἀπόψεις μας καὶ τὶς ἐλπιδοφορίες μας. «Γυμνοὶ» ἐν τελῶς πρέπει νὰ ἐμφανισθοῦμε, ἐὰν πράγματι ἐπιθυμοῦμε νὰ μᾶς ἀντιμετωπίσουν ὡς συντρόφους κι ὄχι ὠς …τσοπάνηδες. Κι ἀκριβῶς ἔτσι πρέπει νὰ γίνουμε ὅλοι μας.
Ἐπὶ τοῦ παρόντος (καὶ μόνον!!!) δὲν χρειαζόμεθα «τσοπάνηδες» ἀλλὰ …«στρατιῶτες» ἀποφασισμένους. Ἤ, ἄλλως, «κύτταρα ζωντανά», πρὸ κειμένου νὰ «συστρατευθοῦν» στὸν Ἀγῶνα Ἐπιβιώσεως κι ὄχι «κύτταρα μετηλλαγμένα» ποὺ θὰ ἐπιχειρήσουν, ἐν καιρῷ, νὰ διαβρώσουν αὐτοὺς τοὺς ἀγῶνες πρὸς ὄφελός τους ἢ πρὸς ὅ,τι δήποτε ἄλλο.
Ἄλλως τέ… Οἱ Στρατηγοὶ χρειάζονται σὲ μάχες καὶ ὄχι σὲ …ἀντάρτικα.

Τί θά ἀκολουθήση, ἐὰν κι ἐφ’ ὄσον, σὲ κάποιον (ἀκόμη καὶ μικρό, ποσοστιαίως) βαθμό, ἐπιτύχουμε νά ὑλοποιήσουμε τά παραπάνω;
Θὰ ἀκολουθήση ἡ ἀπόλυτος ἐνεργοποίσησις τοῦ Ἐνστίκτου Ἐπιβιώσεως. Αὐτό, ἀπὸ μόνον του, εἶναι τόσο ἰσχυρό, ποὺ ἐὰν τὸ ἐμπιστευθοῦμε, θὰ ἐπιτύχουμε νὰ «καθαρίσουμε» κάθε εἴδους κατάλοιπο καὶ νὰ προχωρήσουμε στήν, μὲ ἀργὰ βήματα στὴν ἀρχή, πορεία μας πρὸς τὴν ἐπανεκκίνησιν.
Μία ἐπανεκκίνησις ἀναγκαία, ἰδίως γιὰ ἐμᾶς, ποὺ ἐδῶ καὶ (ἐπισήμως) δύο αἰῶνες, καταδυναστευόμεθα ἀπὸ κάθε εἴδους τοκοφλυφικὸ ὑπόλειμμα. 

Ἡ ἔννοια τῆς ἐπανεκκινήσεως ὅμως, ὡς βιωματικὴ κατάστασις, δηλώνει πολλὰ πού, γιὰ τὴν ὤρα, ἀδυνατοῦμε νὰ ἐννοήσουμε. Μεταξὺ αὐτῶν τῶν πολλῶν, ποὺ θὰ κληθοῦμε νὰ πράξουμε, εἶναι τὸ νὰ τεθοῦν νέα θεμέλια, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τοῦ κόσμου μας. Εἴτε αὐτὸ λέγεται κράτος λοιπόν, εἴτε μηχανισμοί του, εἴτε ἀκόμη καὶ κοινωνικὲς ὁμάδες, ἔνα εἶναι βέβαιον: ἡ ἀνάγκη ἐπαναδομήσεως τῶν πάντων σὲ βάσεις τέτοιες, ποὺ νὰ ἐγγυῶνται τὴν ἀσφάλεια τῶν πολλῶν (κι ὄχι τοῦ μέρους τῶν …«ἐκλεκτῶν» καὶ τῶν …«ἀρίστων»!!!), τὸ (ὄχι ὑπὲρ τοῦ «δυνατοῦ» τοκογλύφου καὶ τῶν «οὐρῶν» του) Δίκαιον καὶ τὴν ἐπὶ τῆς οὐσίας Ἰσονομία. Σὲ αὐτὸ τὸ στάδιον φυσικὰ ἐὰν δὲν ἐπικεντρωθοῦμε στὸ νὰ ἀναδείξουμε τοὺς Ἀρίστους κάθε τομέως, πάλι θὰ  ὑποπέσουμε στὰ αὐτὰ λάθη, ποὺ ἔως τώρα ἐξ αἰτίας τους φθάσαμε ἐδῶ ποὺ φθάσαμε.

Φυσικὰ ἐὰν σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ στάδια ἀποδεικτοῦμε ἀνίκανοι νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν δημοκρατεύουσα-σοσιαλιστικὴ καὶ κομμουνιστικοποιημένη, πλέον, παγίδα μας, θὰ ἐπανέλθουμε συντόμως στὸ σημερινὸ ἐπίπεδον.
Μία κοινωνία γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ δὲν χρειάζεται δημοκρατικὲς διαδικασίες, ποὺ ἀποκοιμίζουν καὶ ἱκανοποιοῦν τὰ ἔνστικτα γιὰ ἐξουσία τῶν πολλῶν, παρὰ μόνον τοὺς ὀλίγους ἐκείνους καὶ Ἀναγκαίους, ποὺ θὰ γνωρίζουν καὶ θὰ δύνανται νὰ πράξουν. Ὄχι ἐκείνους ποὺ θὰ θέλουν (καί, δυστυχῶς μας, εἶναι τόσοι αὐτοὶ ποὺ θέλουν ἀκόμη καὶ σήμερα!!!) νὰ ἐλέγχουν τὸ σύνολον ἀλλὰ ἐκείνους ποὺ θὰ δύνανται νὰ τὸ κάνουν. Ὄχι βέβαια πρὸς ἱκανοποίησιν ταπεινῶν τους ἐνστίκτων, παρὰ μόνον πρὸς τὸ κοινὸ ὄφελος.
Γνωρίζετε ἐσεῖς πολλούς τέτοιους; Ἐγὼ ὄχι… Ὅμως δὲν ἀνησυχῶ, διότι ἀκριβῶς αὐτοὶ οἱ χρήσιμοι κι Ἀναγκαῖοι θὰ «ἀναδυθοῦν» μέσα ἀπὸ τὶς «ζυμώσεις» ὅλης τῆς προαναφερομένης διαδικασίες. Δὲν ἐγεννήθησαν, ἐν ὀλίγοις, μὲ «στέμμα», ἀλλὰ τὸ «στέμμα» θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ το …«φορέσουν» λόγῳ τῆς Ἀνάγκης.

Ἐὰν λοιπόν, ὅλοι μας, δὲν ἐπιτύχουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς μὲ αὐτὰ καὶ μὲ τὰ ἄλλα μᾶς διατηροῦσαν ἐν ὑπνώσει τόσες δεκαετίες…
Ἐὰν δὲν ἀντιληφθοῦμε πὼς τὸ πρόβλημά μας εἶναι καθαρὰ πολιτικὸ (μορφὴ ἐξουσίας) κι ὄχι οἰκονομικό…
Ἐάν, τέλος πάντων, δὲν φθάσουμε σὲ ἐκεῖνον τὸ ἐπίπεδον κατανοήσεως ὅλου τοῦ μηχανισμοῦ, ποὺ κατὰ καιρούς, εἴτε ὄλοι μας εἴτε τμῆμα τῶν κοινωνιῶν μας, αὐτό-παγιδευθήκαμε, γιὰ νὰ τὸν διακόψουμε ὀριστικῶς καὶ σὲ ὅλες του τὶς ἐκδοχές…
…τότε, πράγματι, δὲν ὐπάρχει ἐλπίς.
Εἶναι ἀδύνατον νὰ τεθοῦν τὰ ἀναγκαία θεμέλια γιὰ νὰ διαφύγουμε τῶν τελμάτων μας, ἐὰν θὰ κουβαλᾶμε «φαντάσματα» τοῦ παρελθόντος. Ἐὰν δὲν ἀκυρώσουμε ὅλα ἐκεῖνα πού, ἔως κι αὐτὴν τὴν στιγμή, θεωροῦμε γιὰ σημαντικά. Ἐὰν τέλος πάντων δὲν «σβήσουμε» κάθε μορφὴ ἀπόψεώς μας, γιὰ νὰ ἀναδομήσουμε νέα συστήματα πεποιθήσεων, ὄχι φυσικὰ βάσει αὐτῶν ποὺ μᾶς καθησυχάζουν προσκαίρως καὶ ἐπιδερμικῶς, ἀλλὰ βάσει ἄλλου σκεπτικοῦ, ποὺ ἑστιάζει στὸ Σύνολον κι ὄχι στὸ ἄτομον.

Ἀλλά, μεταξύ μας, ὅλα ἐτοῦτα ἀπαιτοῦν κόπο, πόνο καὶ χρόνο γιὰ νὰ διασφαλίσουν πράγματι τὸ μέλλον τῆς κοινωνίας μας. Θά τολμήσουμε;
Ἀδυνατῶ νὰ σᾶς ἀπαντήσω γιὰ τὸ σύνολον τῶν ἀτόμων πού (ἐπισήμως) ἀποτελοῦν τὶς κοινωνίες μας.
Μπορῶ ὄμως νὰ σᾶς διαβεβαιώσω πὼς κάποιοι, τολμηροὶ ἢ …τρελλοὶ ἢ ἀκόμη καὶ …αἰθεροβάμονες ἤδη τὸ κάνουν.
Ποιός ἀπό ὅλους λοιπόν πρόκειται τελικῶς νά τά καταφέρῃ;
Συντόμως θὰ τὸ διαπιστώσουμε…

Φιλονόη

εἰκόνα