Μὲ τὸν ἀείμνηστον πατέρα μου, μετὰ τὴν ἐνηλικίωσίν μου, εἴχομεν μιὰν ἄκρως ἐλευθεριάζουσαν ἐπικοινωνίαν περὶ τὰ ἐρωτικά θέματα.
Ὁ ἴδιος, ἄκρως ἐμβριθὴς εἰς τὰ τῆς θεραπείας τῶν γυναικῶν, συχνάκις ἀπήντα εἰς τὰς τρομερὰς ἀπορίας μου καὶ παρεῖχεν ἀφειδῶς τὸν συμβουλευτικὸν του πλοῦτον, ὅστις ἐφάνη μοι χρήσιμος, ἂν ὄχι εἰς τὸ νὰ ἀποφύγω, τοὐλάχιστον εἰς τὸ νὰ μετανοῶ μεθ᾿ ἑκάστην ἐρωτικὴν μου ἀνοησίαν…
Εἰς τὰ πλαίσια ταῦτα, συχνάκις ἀπελαμβάναμε καὶ τὰς ἐρωτικὰς κινηματογραφικὰς ταινίας τοῦ συρμοῦ …τότε.
Εἴμεθα εἰς τὸ διάλειμμα τῆς ταινίας «Τὸ Τελευταῖον Τανγκὸ ἐν Παρισίοις», ὅτε μεταξὺ τῆς συνεχείας καὶ τοῦ πομφολυγισμοῦ (μπουρμπουληθρίσματος) μιᾶς γκαζόζης, ἀπηύθυνα ἐρώτησιν:
-Βρέ καλὲ μου πατέρα, ὅλη αὐτὴ ἡ βιασύνη τῶν πρωταγωνιστῶν στὸ σέξ, αὐτὴ ἡ ἐρωτικὴ «ἀρπακόλλα», δὲν σκοτώνει τὸ αἴσθημα;
Καὶ ὁ ἔμπειρος στὰ τέτοια πατήρ, ἀπεφήνατο:
-Ὄχι παιδί μου! Τὸ ἐρωτικὸ πάθος δὲν τρέφεται πάντα καὶ οἱ ἐραστὲς δὲν μεγαλουργοῦν ἀπαραιτήτως, ἐν μέσῳ ἀνέτων κλινοστρωμνῶν, θεσπεσίων φωτισμῶν καὶ ἀρωμάτων, μήτε ἐν ἐπαρκείᾳ καὶ διαστολῇ χρόνου.
Ὁ ἔρωτας δὲν ἀρέσκεται πάντα στὶς ἀνέσεις καὶ τὴν ἅπλα.
Οἱ δυσκολίες, τὰ στριμώγματα, τὰ ἁρπαχτὰ κέρδη, τὸν τρέφουν καὶ τὸν καθιστοῦν ἀκόμη πιὸ ἀπαιτητικό.

Μετὰ ἀπὸ ὁλίγας ἡμέρας, ἐγκύπτων εἰς τὴν κατὰ τὰς τρεχούσας ἀντιλήψεις «πορνογραφικὴν» βιβλιοθήκην μου, ἐδιάβασα τὸ ἀφήγημα τοῦ ἐπιφανοῦς λαγνογράφου Ἀνδρέου Ἐμπειρίκου «Ἀργώ, ἢ Πλοῦς Ἀεροστάτου» καὶ ΚΑΤΑΛΑΒΑ τὰ λεγόμενα τοῦ σοφοῦ πατρός.
Μετὰ τὸν θάνατόν του, σκαλίζων τὸ ἀρχεῖον του, ἀνεκάλυψα μιὰν φωτογραφίαν τοῦ μπαλκονιοῦ τῆς μητρικῆς οἰκίας μου στὴν Ὕδραν. Ὄπισθεν αὐτῆς, ὁ πατὴρ ἔγραφε:
«Βράδι Καθαροδευτέρας 1959. Σωτηράκης. Χε, χε, χε…»!
Τότε κατάλαβα ἀκόμη περισσότερα…

Φρεάντλης

φωτογραφία