Ἐτοῦτες τὶς δύσκολες ὧρες μία πρέπει νὰ εἶναι ἡ προσπάθειά μας: νὰ ξαναβροῦμε τὸν χαμένο μας Ἑαυτὸ καὶ νὰ τὸν στήσουμε στὰ πόδια του. Δίχως του δὲν μποροῦμε νὰ συνεχίσουμε.
Μὰ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὸ κάνουμε αὐτό, σιγὰ σιγά, ὀφείλουμε νὰ κτίσουμε γιὰ ἐμᾶς τὸν σεβασμό μας.
Αὐτὸν ποὺ χάσαμε, σιγὰ σιγά, μέσα ἀπὸ αἰώνων ἐκπαίδευσιν.

Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸν ἑαυτόν μας, θέλουμε δὲν θέλουμε, θὰ ἀναδείξῃ ἕναν Ἡγέτη.
Αὐτὸν ποὺ δὲν εἴχαμε καὶ αὐτὸν ποὺ ἀναζητοῦμε.
Ὄχι ἀπαραιτητως αὐτὸν ποὺ θὰ ὁδηγήσῃ ἄλλους, μὰ σίγουρα αὐτὸν ποὺ θὰ ὁδηγήση ἐμᾶς στὶς ὀρθὲς ἀποφάσεις, μὲ τὰ ὀρθὰ βήματα.

Λάθη θὰ γίνουν πολλά. Δὲν ὑπάρχει κάποιος ποὺ νὰ μὴν πέρασε κι ἀπὸ αὐτό.
Μὰ ὅσο πιὸ γερὰ θὰ κτίσουμε αὐτὸν τὸν Ἠγέτη μας, τόσο λιγότερα θὰ εἶναι τὰ λάθη καὶ τόσο πιὸ γρήγορα θὰ συναντήσουμε καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους Ἡγέτες τοῦ ἑαυτοῦ τους, γιὰ νὰ συμπορευθοῦμε.
Δὲν εἶναι Ὄνειρο… Εἶναι ἡ Ἀνάγκη πλέον!

Φιλονόη

εἰκόνα