Ἀκόμη ἐτούτη ἡ ἄνοιξις, ῥαγιάδες, ῥαγιάδες… Ἀκόμη νὰ φανῇ..
Κι ἐμεῖς ὅλο καὶ περισσότερο ῥαγιάδες… Ῥαγιάδες ποὺ δὲν ἀντιλαμβάνονται τὸν ῥαγιαδισμό τους…
Ῥαγιάδες ποὺ καλο-ἐβολεύθησαν στὸ να παραμένουν γονατιστοὶ καὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται πὼς καλλίτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή.

Ῥαγιάδες οἱ παπποῦδες μας, οἱ γονεῖς μας, ἐμεῖς, τὰ παιδιά μας καὶ τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν μας…
Ῥαγιάδες ποὺ δὲν συνειδητοποιοῦσαν γιὰ αἰῶνες τὸν ῥαγιαδισμό τους…
Ῥαγιάδες, ποὺ ὡς ἄλλος …χότζας ζορίζονται μόνον ὅταν τοὺς μικραίνουν τὸ κελλί, διότι εἶχαν λησμονήση πὼς διαβιοῦν, αἰῶνες τώρα, μέσα σὲ κελλί… Εἲναι, βλέπετε, κακὸ πρᾶγμα ἡ συνήθεια… Μαθαίνεις νὰ πονᾷς τόσο ὅσο νὰ ἀντέχῃς καὶ λησμονεῖς πὼς πονᾶς, γιὰ νὰ ἀσχοληθῇς μὲ τὰ αἴτια τοῦ ἰδίου τοῦ πόνου γιὰ νὰ τὸν σταματήσῃς ὁριστικῶς…

Θὰ μοῦ πῆς ἴσως πὼς κάτι ξεκίνησε νὰ κουνιέται… Κάτι ἄρχιε νὰ ξυπνᾷ… Κάτι τέλος πάντων «βράζει» μέσα μας…
Ναί, ἀλλά γιατί; Γιά νά τελειώνουμε μέ τόν ῥαγιαδισμό ἤ γιά νά τοῦ ἀλλάξουμε …ὀνόματα;

Θὰ μοῦ πῆς ἐπίσης πὼς αὐτὸ τὸ κάτι πρέπει νὰ «τροφοδοτηθῇ» ἀπὸ ὅλους μας γιὰ νὰ μᾶς …πάρῃ καὶ νὰ μᾶς σηκώσῃ….
Θὰ μοῦ πῆς, πολὺ πιθανόν, πὼς δὲν μποροῦμε πλέον νὰ ἐξακολουθήσουμε ἔτσι…
Σωστά… Δὲν μποροῦμε, ἀλλὰ γιὰ τελείως διαφορετικοὺς λόγους ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ὁ μέσος …ῥαγιᾶς φαντάζεται..

Θὰ σκεφθῆς ἴσως πὼς κακῶς ἀναφέρω τὸν ῥαγιαδισμό μας…
Θὰ μοῦ ἐπισημάνης πιθανὸν πὼς κακῶς μένουμε στὶς διαπιστώσεις καὶ δὲν περνοῦμε στὰ ἔργα…
Μὰ θὰ σοῦ ἀπαντήσω πὼς ὅσο ὑπάρχουν κελλιά, τόσο θὰ ὑπάρχουν ῥαγιάδες… Ὅσο ἀκόμη κι ἕνας, μόνον ἕνας, ἐπιλέγει συνειδητῶς νὰ προστατεύῃ τὴν εἰρκτή του, δὲν συζητᾶμε γιὰ παρατάσεις. Κι ἔως ἐκείνης τῆς στιμῆς ποὺ θὰ γκρεμισθοῦν ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ φυλακές, σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτου, δὲν γίνεται νὰ ἡσυχάζουμε…
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ δὲν ἔχει ἀκόμη ἐκείνη ἡ κρίσιμος κι ἀναγκαία μάζα νὰ ἐπιφέρῃ ὁρατὲς ἀνατροπές, δὲν ἔχουμε πλέον χρόνο νὰ τὶς ἀναμένουμε. Ἔχουμε μόνον ἕνας χρέος: νὰ τὶς ἐπισπεύσουμε. 

Τώρα πιὰ λοιπὸν δὲν συζητᾶμε γιὰ συνολικὲς ἀφυπνίσεις ἤ, τέλος πάντων, γιὰ ὑπομονὲς καὶ λοιπὰ χαριτωμένα ἐλπιδοφόρα, μὰ κυρίως καθησυχαστικὰ μηνυματάκια. Τώρα πιὰ δὲν μποροῦμε νὰ ὑπολογίζουμε στὸ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἐξηγήσουμε μὲ τὸν ἁπλούστερο δυνατὸ τρόπο σὲ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσοτέρους, πὼς αὐτὸ ποὺ ἔχουμε εἶναι φυλακὴ καὶ πὼς πρέπει, ἐπὶ τέλους νὰ παύσουμε νὰ τὸ ὑπερασπιζόμεθα. Τώρα πιά, μᾶς ἀρέσει δὲν μᾶς ἀρέσει, περάσαμε σὲ ἐκεῖνο τὸ ἐπίπεδον ποὺ ὅλα, μὰ ὅλα, πρέπει νὰ γκρεμισθοῦν. Τὸ «λίγο-λίγο» καὶ τὸ «κᾶνε κουράγιο» καὶ τὰ «ὑπομονὴ» μᾶς τελείωσαν.
Τώρα ἐπιταχύνουμε.

Ὁ ῥαγιαδισμὸς δὲν ξεπερνιέται. Κόβεται. Σφίγγουμε τὰ δόντια, πατᾶμε γερὰ στὰ πόδια μας, παίρνουμε βαθειὲς ἀνάσες καὶ ξεκινᾶμε νὰ κόβουμε κάθε ἴχνος του ἀπὸ …ἐπάνω μας. Πονᾶ κάτ τέτοιο, μὰ ἐπιβάλλεται…
Ἄλλως τέ… Ἐμπρὸς στὴν ἐπιβίωσιν τοῦ συνόλου, ὅλα ὅσα ἀπαιτῶνται νὰ συμβοῦν θὰ συμβοῦν.
Μὲ ὅ,τι κι ἐὰν κάτι τέτοιο ἐπιφέρῃ.

Φιλονόη

είκόνα 

.