Συχνὰ πυκνὰ ἀκούω διαβάζω φράσεις σὰν κι αὐτές:
«Ἕλληνες ξυπνᾶτε!!!»
«Ξυπνᾶτε πρόβατα!!!»
«Καναπεδάκηδες ἀφῆστε τοὺς καναπέδες σας!!!»
«Ἡ ἐπανάστασις τοῦ καναπέ!!!»
«Μά δέν βλέπεις πού ΚΑΝΕΙΣ δέν σηκώνεται;»
«Οἱ ἐπαναστάτες τοῦ πληκτρολογίου…»
Κι ἄλλα πολλά, παρομοίας λογικῆς καὶ …ἐκτιμήσεως.
Καὶ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΑΙ!!!! Συνέχεια
Οἱ Ἀγῶνες γιὰ τὴν Ἐλευθερία, κάθε λαοῦ μὰ καὶ κάθε ἀτόμου, εἶναι Ἀξιοσέβαστοι, Ἀξιοτίμητοι καὶ Ἀξιομνημόνευτοι. Ἡ δὲ θυσία εἶναι πρᾶξις Ἱερᾶ καὶ Σπουδαία καὶ Μεγάλη, εἴτε ἔχῃ κάποιος συντρόφους ποὺ συμμερίζονται τὸ ὅραμά του, εἴτε κι ὄχι. Δυστυχῶς ὅμως στὸν πλανήτη μας τὰ πράγματα εἶναι ἀνάποδα. Οὐδέποτε ὁ Ἀγαθὸς κι ὁ Ἀνδρεῖος ἐπέτυχε νὰ φθάσῃ στὴν Ἐλευθερία, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς γνωστῆς ἱστορίας. Κι αὐτὸ ἴσχυε, ἰσχύει καὶ θὰ ἰσχύη, γιὰ ὅσο θὰ ἐπικρατοῦν οἱ ὑπάρχουσες συνθῆκες. Συνθῆκες ποὺ ἐπιτρέπουν στὸν ὀλίγιστον, στὸν ἄτιμο, στὸν ἄνανδρο, στὸν δειλό, στὸν τίποτα μὰ καὶ γενικότερα στὸ κάθε σαπρόφυτο νὰ ἐπικρατῇ τοῦ πολεμιστοῦ, τοῦ ἀνδρείου καὶ τοῦ ἠθικοῦ. Ὄχι φυσικὰ στὸ πεδίον τῆς τιμῆς, παρὰ στὸ πεδίον τῆς συνωμοσίας, τῆς συκοφαντίας καὶ τῆς ἀτιμίας…
Σήμερα λοιπόν, ὅπως ἔκανα ὅλα τὰ προηγούμενα χρόνια, ἐὰν ὅλα θὰ ἦσαν καλῶς, θὰ ἔπρεπε νὰ γράψω κάτι μεγάλο καὶ σπουδαῖο γιὰ νὰ τιμήσω τὴν ἐπέτειο. Ὅμως ὄχι μόνον ἀρνοῦμαι νὰ τὸ πράξω, ἀλλὰ ἐπ’ εὐκαιρίας τῶν τελευταίων γεγονότων, ἐγχωρίων καὶ παγκοσμίων, καθὼς φυσικὰ καὶ τῆς ἐπετείου, ἀντιλαμβάνομαι πὼς θὰ καταντήσω ἀπὸ λίγο ἔως πολὺ γραφικὴ ἐὰν τὸ τολμήσω. Συνέχεια
23 Μαρτίου 1821.
Ἡ Πάτρα ἐξεγείρεται.
Ὁ Ἀθανάσιος Κανακάρης ἐπιχειρεῖ τὴν κατάληψη τοῦ Φρουρίου τῶν Πατρῶν.
Λόγῳ ἀνοργανωσιᾶς, ἀλλὰ κυρίως… λόγῳ τῆς συνεργασίας τοῦ Ἄγγλου προξένου P.J.Green μὲ τοὺς Τούρκους, ἡ προσπάθεια ἀποτυγχάνει.
Παρευρέθην πρὶν λίγες ἡμέρες σὲ μίαν παρέα, ὅπου συζητώντας διεπίστωσα πὼς οἱ συνδαιτημόνες μου ἀγνοοῦσαν αὐτὴν τὴν ἡρωικὴ μορφὴ τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821: τὴν Δόμνα Βισβίζη! Ἔτσι, σκέφθηκα νὰ γράψω δύο ἀράδες γιὰ τὴν γυναῖκα ἀπὸ τὸν Αἶνο τοῦ Ἔβρου, ποὺ ἔγινε ὁ φόβος κι ὁ τρόμος γιὰ τὰ τουρκικὰ ἀσκέρια.
Συνέχεια
Ὁ θρίαμβος τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ τοῦ Ἰμπραῆμ στὴν Βέργα καὶ στὸν Διρό!
20 Ἰουνίου 1826. Στὸν πέμπτο χρόνο τῆς ἡ Ἐπανάστασις τρεμοσβήνει. Μόνον ἡ Μάνη καὶ λίγα φρούρια εἶναι πιὰ ἐλεύθερα.
Ὁ Ἰμπραὴμ Πασσᾶς, δύο μῆνες μετὰ τὴν πτώση τοῦ Μεσολογγίου, εἶναι στὴν Καλαμάτα καὶ γράφει στοὺς Μανιάτες, ποὺ εἶναι στρατοπεδευμένοι στὴν Βέργα τῆς Δυτικῆς Μάνης, «..νὰ προσκυνήσουν», ἄλλως θὰ περάσῃ ὅλην τὴν Μάνη ἀπὸ τὸ σπαθί του καὶ δὲν θὰ ἀφήσῃ «…μἤτε ἴχνος ὀσπιτίου…».
Ὁ Γεωργάκης Μαυρομιχάλης*, υἱὸς τοῦ Μπέη τῆς Μάνης, τοῦ ἀπαντᾶ:
«…Σὲ περιμένομεν μὲ ὅσας διαθέτεις δυνάμεις… Οἱ κάτοικοι τῆς Μάνης γράφομεν καὶ σὲ περιμένομεν…»,
Γεωργάκης Μαυρομιχάλης*
Ἀρχηγὸς Σπαρτιατῶν.
Οἱ Μανιάτες εἶναι γύρω στοὺς 2.400, ὀχυρομένοι πίσω ἀπὸ μίαν μάνδρα.
Ἐκτὸς τοῦ Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, ἐκεῖ εἶναι καὶ ὁ μικρότερος ἀδελφός του Ἀναστάσιος, ὁ θεῖος του Κωνσταντῖνος Μαυρομιχάλης καὶ ὁ ἐξάδελφός του Ἠλίας Κατσάκος Μαυρομιχάλης**, ὁ Μούρτζινος, ὁ Τζανετάκης, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι.
Ὁ Ἰμπραὴμ διατάζει συνεχῶς ἐπιθέσεις, ὀκτὼ μὲ δέκα τὴν ἡμέρα, ἐπὶ τρεῖς συνεχεῖς ἡμέρες (22,23 καὶ 24 Ἰουνίου), ἐνῶ παραλλήλως ἐβομβάρδιζε τοὺς Μανιάτες καὶ ἀπὸ τὴν θάλασσα. Ὁ Ἰμπραὴμ δὲν ἐπέτυχε ὅμως κάτι σπουδαῖο, ἐνῶ ὁ στρατός του ὑπέφερε ἑκατοντάδες νεκροὺς καὶ τραυματίες.
Νομίζοντας πὼς θὰ εὕρῃ ἀνυπεράσπιστο τὴν Μάνη, ἔκανε ἀπόβαση στὸν Διρό, ἀλλὰ τὸν ἀντιμετώπισαν οἱ γυναῖκες, οἱ ἠλικιωμένοι καὶ τὰ παιδιά. Οἱ Αἰγύπτιοι ἔφυγαν καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ντροπιασμένοι.
Οἱ νίκες στὴν Βέργα καὶ στὸν Διρὸ τῆς Δυτικῆς Μάνης, τὸ τριήμερο 22-24 Ἰουνίου 1826 (μαζὺ μὲ ἐκείνη στὸν Πολυάραβο τῆς Ἀνατολικῆς Μάνης, δύο μῆνες μετά, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1826), εἶναι ἀπὸ τὶς σπουδαιότερες τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ὑψίστης σημασίας καὶ ἰσάξιες ἐκείνων στὸ Βαλτέτσι, τὴν Γραβιὰ καὶ τὰ Δερβενάκια. Ἂν ὁ Ἰμπραὴμ ἐπετύγχανε νὰ κατακτήσῃ τὸ 1826 τὴν Μάνη, ἡ ἐπανάστασις οὐσιαστικὰ ἐτελείωνε καὶ δὲν θὰ ὑπῆρχε διαφορὰ μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ Αἰγυπτίων ποὺ νὰ προκαλέσῃ τὴν Ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου.
Γιὰ λόγους ποὺ δὲν γνωρίζω, τὰ σχολικὰ βιβλία, τοὐλάχιστον τῆς ἐποχῆς μου, οὔτε κἂν ἀνέφεραν τὴν μάχη τῆς Βέργας καὶ τὴν μάχη τοῦ Διροῦ, ἐνᾦ ἔγραφαν πολλὰ γιὰ τὶς ἄλλες σπουδαῖες μάχες (Βαλτέτσι, Γραβιά, Δερβενάκια), καθὼς καὶ γιὰ πολλὲς ἄλλες μάχες, μικροτέρας σημασίας.
* Γεωργάκης Μαυρομιχάλης. Τὸ 1831 ἐξετελέσθη ὡς ὁ δολοφόνος τοῦ Καποδίστρια
** Ἠλίας Κατσάκος Μαυρομιχάλης, εἶναι ὁ μετέπειτα μεγάλος ἔρως τῆς Δουκίσσης τῆς Πλακεντίας καί/ἢ τῆς κόρης της. Ὑπασπιστὴς τοῦ Ὄθωνος, ἀπεβίωσε στὸ Μόναχο τὸ 1836.
Ἀπὸ ἐφημερίδα τῆς ἐποχῆς. «…Τὴν περασμένην νύκτα (6 Νοεμβρίου) μεταξὺ ἄλλων ἀπέθανεν εἰς τὸ βασιλικὸν ἀνάκτορον κάτοχος ἐνδόξου ὀνόματος, ὁ ὑπασπιστὴς τῆς Α.Μ. τοῦ Ὄθωνος, Κατσάκος Μαυρομιχάλης, ὅστις ἐσυνόδευσεν ἔδω τὴν Α.Μ. εἰς ἡλικίαν πολὺ νέαν, διακρινόμενος διὰ τὴν μόρφωσιν καὶ τὸ θάῤῥος του. Τὰ προσόντα αὐτὰ καὶ ἡ εὔνοια τοῦ βασιλέως του τὸν ᾡδήγουν εἰς ὑψηλοὺς ἐν τῇ πατρίδι του προορισμούς».
Στὸ ἐπόμενο φύλλο: «Σήμερα (8 Νοεμβρίου) τὸ ἀπόγευμα ἐκηδεύθη ὁ ὑπασπιστὴς τῆς Α.Μ. τοῦ Βασιλέως τῆς Ἑλλάδος ἀντισυνταγματάρχης Μαυρομιχάλης μὲ στρατιωτικὰς τιμάς». Ὁ βασιλεὺς Λουδοβίκος Α΄ ἀνήγειρε στὸν τάφο του μεγαλοπρεπὲς μνημεῖον.
