Ἀρχεῖα ἐτικέττας: 1943

Κωστῆς Παλαμᾶς (Ὀρφικὸς Ὕμνος)…

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

…Ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἐθνῶν δὲ μετριέται μὲ τὸ στρέμμα.
Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ τὸ αἷμα…

Κωστὴς Παλαμᾶς (Πάτρα, 13 Ἰανουαρίου 1859 – Ἀθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943).

Ἡ ποίηση τοῦ Παλαμᾶ εἶναι ἕνας ὠκεανός, ὅπου συναντιοῦνται τὸ ἐπικὸ καὶ τὸ λυρικό, τὸ δραματικὸ καὶ τὸ φιλοσοφικό. Δοκίμασε ὅλους τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ μέτρα, ὅλες τὶς ἐμπνεύσεις καὶ τραγούδησε τὸ αἰώνιο καὶ τὸ πρόσκαιρο, τὸ μεγάλο καὶ τὸ μικρό, τὸ προσωπικὸ καὶ τὸ ἀντικειμενικό. Τρυφερὸς καὶ λεπτός, ζωγραφικὸς καὶ αἰσθηματικὸς στὰ λυρικά του ποιήματα, ξέρει, ὅμως, κυρίως νὰ γίνεται μεγαλόπνευστος καὶ προφητικὸς μὲ τὰ μεγάλα ποιητικά του συνθέματα. Μέσα σ᾿ αὐτὰ περνάει ἡ δόξα καὶ ἡ τέφρα, ἡ αἴγλη καὶ τὰ ἐρείπια, ἡ μοίρα καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας, τῆς αἰώνιας Ἑλλάδας ἀρχαίας – βυζαντινῆς – τουρκοκρατούμενης – ἐπαναστατημένης, ἐλευθερωμένης… Συνέχεια →

Καλάβρυτα τοῦ 1943

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Πᾶν τὰ Καλάβρυτα
Τὸ Ἀρκάδι – τὸ Κούγκι νὰ ῾βροῦν.
Θεία ἡ φυγὴ
σκλάβα μου γῆ!
Τί, τὰ Καλάβρυτα – τ᾿ Ἀρκάδια
δὲ ζοῦν στ᾿ ἀνήλια τὰ λαγκάδια ….
Συνέχεια →

Κάπου στὴν Βόρειο Ἤπειρο…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Εἶναι κάποιες στιγμὲς ποὺ ἐξοργίζομαι, ὅταν διαβάζω κυρίως τὰ ἐπὶ μέρους ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ ἐλάχιστα ἔχουν διασωθῇ ἐξ αὐτῶν, ἀπὸ τὴν ἐπίσημο ἱστορία. Εἶναι λοιπὸν αὐτὲς οἱ στιγμὲς ἄγριες, διότι εἶναι σὰν νὰ «μπαίνω» μέσα στὴν ἱστορία… Εἶναι σὰν νὰ ζῶ μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους, ποὺ μόνον τους κρίμα ἦταν ἡ ἀγαθότητα… Εἶναι σὰν νὰ διαβιῶ ὑπὸ τὶς δικές τους συνθῆκες, μὲ τὰ δικά τους πάθη, μὲ τοὺς δικούς τους πόνους καὶ τὰ δικά τους αἵματα…
Καὶ ναί, ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς μὲ πνίγει ἡ ὀργή…
Κάθε ἱστορία καὶ ἕνα καρφί… Συνέχεια →

Ὅταν οἱ σοσιαλΗστὲς ἦσαν φασίστες.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Το αρχικό καταστατικό του κόμματος που ίδρυσε ο Γεώργιος Μερκούρης.

Δέν ἰσχυρίζονται ὅλοι πώς  ἡ δικτατορία εἶναι ἐχθρός τῆς δημοκρατίας;
Ἔ, θὰ ἀποδεκτῶ τὴν ἄποψί τους καὶ θὰ ἐπαναφέρω στὴν μνήμη μας, γεγονότα ποὺ ἔχουν ἤ ξεχαστῇ ἤ παραχαραχθῇ.
Ὁ Κόκκαλης, πατήρ, γιὰ παράδειγμα, ἦταν ἰατρὸς τοῦ ΔΣΕ. Ὁ διάδοχός του, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους καπιταλιστὲς τῆς χώρας μας.
Ὁ Παπακωνσταντίνου πατήρ, ἦταν γνωστὸς συνεργάτης τῶν Γερμανῶν. Ὁ διάδοχος γνωστὸς σοσιαλΗστής, ποὺ κατέστρεψε τὴν χώρα.
Ὁ Μερκούρης, θεῖος, ἦταν γνωστὸς φασίστας. Ἡ θυγατέρα του γνωστὴ σοσιαλΗστρια.
Ὁ Σημίτης πατὴρ ἦταν θαυμαστὴς τοῦ Μεταξᾶ, ἀλλὰ μετὰ «ἀπελευθερωτής». Ὁ διάδοχός του γνωστὸς σοσιαλΗστής, κι ἐπίσης καταστροφέας τῆς χώρας.
Ἀπό ποῦ νά τούς πιάσῃ κάποιος καί νά μήν λερωθῇ; Συνέχεια →

Ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Βορείου Ἠπείρου.

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Η απελευθέρωση της Β. Ηπείρου

Η μεγάλη στιγμή της απελευθέρωσης φάνηκε να φτάνει οριστικά τον Δεκέμβριο του 1912, όταν ο ελληνικός στρατός ελευθέρωσε την Κορυτσά. Οι Χιμαριώτες υπό τον Σπυρομήλιο είχαν ήδη κερδίσει με επανάσταση την ανεξαρτησία τους. Μέσα σε τρεις μήνες (Μάρτιος 1913) ολόκληρη η Βόρειος Ήπειρος βρισκόταν υπό ελληνική κυριαρχία.
Ήταν η πρώτη φορά ύστερα από πέντε αιώνες που η Βόρειος Ήπειρος βρισκόταν ξανά στην αγκαλιά της πατρίδας και ένας άκρατος ενθουσιασμός επικρατούσε παντού. Γάλλος δημοσιογράφος που παρακολούθησε την υποδοχή του διαδόχου Γεωργίου από τους Βορειοηπειρώτες γράφει: «Επί τρία τέταρτα της ώρας μια απερίγραπτη παρέλαση χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών, οι οποίοι επευφημούν τον πρίγκιπα, ψάλλουν πατριωτικούς ύμνους, κουνούν ζωηρά βενετσιάνικα φαναράκια, σημαίες, μαντίλια, καπέλα, υψώνουν τα χέρια και υποκλίνονται… Επίσης πολυάριθμα είναι τα κόκκινα μουσουλμανικά φέσια. Οι φεσοφόροι αυτοί συμμετέχουν με τον ίδιο ενθουσιασμό κραυγάζοντας «Ζήτω ο Διάδοχος! Ζήτω ο Βασιλεύς Συνέχεια →

Ἠχῆστε Σάλπιγγες.

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

5 Μαρτίου 1943 …
Από τις 23 Φεβρουαρίου 1943 έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Γερμανικά Νέα», η διαταγή πολιτικής επιστράτευσης … τα Γερμανικά εργοστάσια και τα Ναζιστικά καταναγκαστικά έργα χρειάζονται σκλάβους και το φιρμάνι στάλθηκε στις υπόδουλες από τον Άξονα χώρες της Ευρώπης.
«Στείλτε μας τους νέους σας. Σαν άλλος Μίνωας ζητώ, εγώ, ο Αδόλφος Χίτλερ, τον Ανθό της Νεολαίας σας για σκλάβους της Γερμανικής Βιομηχανίας. Και μην ελπίζετε να σας σώσει κανείς … ο Θησέας έχει πεθάνει εδώ και αιώνες…», θα μπορούσε να γράφει ο κομπλεξικός Γότθος θαυμαστής του Ελληνικού Κάλλους, που μην έχοντας την Ψυχή για να την λούσει Αυτό στο Φως Του, θέλησε με το μαχαίρι να Το κατακτήσει…  αιματοκυλώντας χώρες ολάκερες, γεννώντας Δίστομα και Καλάβρυτα στην Ευρώπη. Σαν άλλος Ξέρξης, να μαστιγώνει ο ηλίθιος τα νερά …. Συνέχεια →