Ῥαδόνιον, ἕνα φονιᾶς μέσα στὸ σπίτι μας.

Ἕνα ῥαδιενεργὸ ὑλικό, κατάλοιπο τῆς ἀνθρωπίνου δραστηριότητος, ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν ὑγεία μας.
Ὁ καλλίτερος τρόπος ἀντιμετωπίσεῶς του εἶναι ὁ καλὸς καὶ συχνὸς ἀερισμός, σὲ κάθε δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ μας, ἀκόμη καὶ τὶς πιὸ κρύες ἡμέρες τοῦ χειμώνα.
Κάποτε, ὅταν πρωτοδιάβασα γιὰ τὸ ῥαδίονιο, ἔμαθα καὶ τὰ ἐξῇς, γιὰ τὴν ἀντιμετώπισί του: Συνέχεια

Ἀκτινοθεραπεία, ἀκτινοβόλησις καὶ ἀκτινοπροστασία. Ἀσθενεῖς καὶ πολίτες θύματα ἐγκληματικῆς ἀδιαφορίας.

Ἀκτινοθεραπεία, ἀκτινοβόλησις καὶ ἀκτινοπροστασία.
Ἀσθενεῖς καὶ πολίτες θύματα ἐγκληματικῆς ἀδιαφορίας.

Γράφει ὁ Πέτρος Ἀργυρίου

Παρά την απαράμιλλη ναρκισσιστική θριαμβολογία της συμβατικής ιατρικής για τις αντικαρκινικές επιτυχίες της, μια σειρά από δημοσιεύματα της προηγούμενης δεκαετίας αναδεικνύουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα που μπορεί να συνοψιστεί στην φράση: δώσαμε τον πόλεμο με τον καρκίνο- και τον χάσαμε.

Πολλά είναι τα ερωτήματα που μπορούν να βασανίζουν τον ασθενή του καρκίνου, τα οικεία του πρόσωπα και τον τυχόν ευσυνείδητο επαγγελματία υγείας που καλείται να συνδράμει τον ασθενή στη μάχη που διεξάγεται μέσα στο ίδιο του το σώμα: αν και πότε πρέπει να ακολουθούνται τα πρωτόκολλα κυτταρικής εξόντωσης που επιβάλλει το κατεστημένο του καρκίνου, αν υπάρχουν βιώσιμες εναλλακτικές θεραπείες, κατά πόσο υπάρχει επαρκής ενημέρωση ώστε να μπορεί ο ασθενής να έχει ελευθερία επιλογής και κατά πόσο το ιατρικό κατεστημένο σέβεται την ελευθερία βούλησης του ασθενή ή προτιμά να αναπαράγει μια κουλτούρα υποταγής και απόλυτης συμμόρφωσης.

Συνέχεια

Ἐρωτήματα περί συμβάσεως ΚΟΥΠΕΡ.

Σημείωσις (μεταγενεστέρα ἀλλὰ …ἐπὶ τῆς οὐσίας) γιὰ τὰ κάτωθι
Ὁ κος Μάρτης, ποὺ γράφει, ἦταν ἐπίσης ὑπουργὸς αὐτῶν τῶν κυβερνήσεων ἄρα καὶ μετέχων τοῦ ἐν λόγῳ συστήματος, καθὼς φυσικὰ καί, ἐν μέρει (δὲν θὰ πῶ συνολικῶς), συνεργός, τοὐλάχιστον σὲ ὅσα συνέβησαν ἐπὶ δικῆς του περιόδου εὐθύνης, ἐφ΄ ὅσον καὶ τότε, ὅπως καὶ τώρα φυσικά, ἡ διαπλοκὴ ὑφίστατο. Συνεπῶς ὁ κος Μάρτης ἦταν καὶ γνώστης, ἐκ τῶν ἔσω, ὅλων αὐτῶν ποὺ τώρα καταγγέλλει δημοσίως καί, ἐπὶ τέλους, διαπιστώνουμε ἐμεῖς οἱ χαχόλοι πλέον ἀπὸ κοινοῦ. Γιατί δέν ἐμίλησε τότε περί διαπλοκῆς;; Γιατί δέν παρῃτήθη τότε λόγῳ διαπλοκῆς; Γιατί δέν τά ἔγραφε ἀπό τότε τά περί διαπλοκῆς;Ὑπῆρχαν βέβαια καὶ ἐπὶ ἐποχῆς του οἱ «γνωστοὶ-ἄγνωστοι νταβατζῆδες» (κατὰ καραμανλῆ νεωτέρου) στὰ «ἐντός, ἐκτὸς κι ἐπὶ τὰ αὐτά». Ἦσαν δῆλα δὴ αὐτοὶ ποὺ «ἔλυαν κι ἔδεναν» διαρκῶς στὰ τῶν ἀποφάσεων γιὰ ἐπενδύσεις, γιὰ ἐνέργεια καὶ γιὰ ἀνάπτυξιν. Σωστά. Καὶ ἦσαν, εἶναι καί, (κατὰ πῶς φαίνεται), θὰ εἶναι (γιὰ ἀρκετὸν καιρὸ ἀκόμη) καὶ οἱ μόνοι ποὺ ἤλεγχαν, ἐλέγχουν καὶ θὰ ἐλέγχουν «θέσεις-κλειδιὰ» τέτοιες, ποὺ νὰ καθορίζουν τὸ ἐὰν ἡ χώρα θὰ ἀναπτυχθῇ ἢ θὰ μείνῃ ὑπό-ἀνάπτυκτος καὶ θὰ τὴν λεηλατοῦν, ἐφ΄ ὅσον  θὰ τοὺς συμφέρη ἢ ὄχι. Ἀληθῆ ὅλα τοῦτα… Ἰσχύει ὅμως καὶ τὸ δικαίωμα, καθὼς καὶ ἡ ὑποχρέωσις, τῆς ἀνοχῆς ἢ τῆς μή.
Τὸ ἐὰν (ἤ ὄχι) ἐπὶ ἐποχῆς του ἡ διαπλοκὴ δροῦσε στὸ παρασκήνιον καὶ σήμερα (ἐπισήμως) διαφεντεύει τὴν χώρα, εἶναι μία συνθήκη ποὺ δὲν ἀλλάζει.
Συνέχεια