Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἰανουάριος

Καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης θῦμα πολιτικῆς καὶ ἀστυνομικῆς μικρονοίας.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Μπορεί η κρατική (και πολιτική) μικρόνοια να σταθεί εμπόδιο, να τιμηθεί από ιδιώτες ένας διακεκριμένος πολίτης, ένας μοναδικός ήρωας, ένας ανιοδοτελής πολιτικός οικουμενικής αποδοχής;
Ένα τέτοιο άγνωστο περιστατικό του 1861- 62, με κεντρική προσωπικότητα τον Κωνσταντίνο Κανάρη, θα αφηγηθούμε σήμερα.
Περί τα μέσα του Δεκεμβρίου του 1861 κάποιοι διακεκριμένοι Αθηναίοι, συνέτρωγαν στο «Ξενοδοχείο του Στέμματος».

Συνέχεια →

Ἡ παραχώρησις τῆς Μακεδονίας στοὺς Βουλγάρους

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

του Παντελή Καρύκα

Στις 10 Αυγούστου 1914 προτάθηκε στην Ελλάδα από τους Συμμάχους της ΑΝΤΑΝΤ (Βρετανούς, Γάλλους και Ρώσσους) η παραχώρηση της Ανατολικής Μακεδονίας στη Βουλγαρία, ως αντάλλαγμα για να μη πολεμήσει, η Βουλγαρία, υπέρ της Γερμανίας. Συνέχεια →

Τὸ μυστικὸ δάνειον τῆς κυβερνήσεως Σκουλούδη.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Το μυστικο δάνειο της κυβερνήσεως Σκουλούδη από την Γερμανία κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και οι πολιτικές του επιπτώσεις (1915-1917)

Στέφανος Σκουλούδης

Η Ελλάδα μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση λόγω του ανταγωνισμού με την Τουρκία για την ναυτική υπεροπλία στο Αιγαίο. Ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και η κυβέρνηση του βρισκόταν σε αναζήτηση σύναψης δανείου. Στις 23 Νοεμβρίου 1914 ο πρεσβευτής της Ελλάδας στην Γερμανία Θεοτόκης τηλεγράφησε στον Βενιζέλο ότι τον είχαν πλησιάσει ανώτατοι Γερμανοί ιθύνοντες (Zimmermann) και τον είχαν διαβεβαιώσει πως η Γερμανία μπορούσε να συνάψει ένα δάνειο 20 με 25 εκατομμύρια μάρκα με την Ελλάδα, υπό την προϋπόθεση ότι η Ελληνική κυβέρνηση θα δεσμευόταν ότι η Ελλάδα θα παρέμενε ουδέτερη κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Θεοτόκης ο ίδιος δήλωσε προς τον Zimmermann πως πολύ δύσκολα θα δεχόταν έναν τόσο γενικόλογο και δεσμευτικό όρο η κυβέρνηση του. Ο Βενιζέλος απάντησε αμέσως αρνητικά στο τηλεγράφημα, δηλώνοντας πως δεν μπορούσε να απεμπολήσει ένα τόσο σοβαρό Εθνικό δικαίωμα. Άλλωστε η πολιτική του στα επόμενα χρόνια θα ήταν ακριβώς η εμπλοκή της Ελλάδας και η συστράτευση της στο στρατόπεδο της Αντάντ. 

Συνέχεια →

Ὁ ἀπελευθερωτικὸς ἀγώνας τῆς Κύπρου.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ο Γεώργιος Γρίβας με αγωνιστές της ΕΟΚΑ

Την 1η Απριλίου 1955 οι Ελληνοκύπριοι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωσιν» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα. Ο αγώνας τους έληξε με τις «Συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης» (19 Φεβρουαρίου 1959), με τις οποίες η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος.

Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής στη Μεγαλόνησο και την ένωση με την Ελλάδα ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1950, με το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου (το διοργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου και το 95,7% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα) και την εκλογή του Μακαρίου Γ’ ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου στις 20 Οκτωβρίου. Ήταν η εποχή που η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια και η μία μετά την άλλη οι κατακτημένες χώρες επιζητούσαν δυναμικά την ανεξαρτησία τους.

Συνέχεια →

Ἀριστεροὶ μύθοι καὶ πικρὲς ἀλήθειες γιὰ τὰ Δεκεμβριανά.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

 

Τα δραματικά γεγονότα του Δεκεμβρίου- Ιανουαρίου 1944 στην Αθήνα έχουν δώσει λαβή για την καλλιέργεια μιας ολόκληρης μυθολογίας από την πλευρά του ΚΚΕ και άλλων συνιστωσών της ελληνικής Αριστεράς. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι απόψεις τύπου μαύρο-άσπρο (π.χ. όλοι οι δεξιοί είναι καλοί και όλοι οι αριστεροί είναι κακοί), αλλά πιστεύω ότι η νέα γενιά Ελλήνων δεν είναι υποχρεωμένη να τρέφεται με την μυθολογία και την παραφιλολογία μιας συγκεκριμένης παρατάξεως. Θα προσπαθήσω να δώσω κάποιες παραμέτρους και ορισμένα ιστορικά στοιχεία, ώστε να βοηθήσω την απαγκίστρωση της νεοελληνικής ιστοριογραφίας από μύθους συστηματικά και περίτεχνα καλλιεργημένους επί δεκαετίες.
 Συνέχεια →

Κωστῆς Παλαμᾶς (Ὀρφικὸς Ὕμνος)…

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

…Ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἐθνῶν δὲ μετριέται μὲ τὸ στρέμμα.
Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ τὸ αἷμα…

Κωστὴς Παλαμᾶς (Πάτρα, 13 Ἰανουαρίου 1859 – Ἀθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943).

Ἡ ποίηση τοῦ Παλαμᾶ εἶναι ἕνας ὠκεανός, ὅπου συναντιοῦνται τὸ ἐπικὸ καὶ τὸ λυρικό, τὸ δραματικὸ καὶ τὸ φιλοσοφικό. Δοκίμασε ὅλους τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ μέτρα, ὅλες τὶς ἐμπνεύσεις καὶ τραγούδησε τὸ αἰώνιο καὶ τὸ πρόσκαιρο, τὸ μεγάλο καὶ τὸ μικρό, τὸ προσωπικὸ καὶ τὸ ἀντικειμενικό. Τρυφερὸς καὶ λεπτός, ζωγραφικὸς καὶ αἰσθηματικὸς στὰ λυρικά του ποιήματα, ξέρει, ὅμως, κυρίως νὰ γίνεται μεγαλόπνευστος καὶ προφητικὸς μὲ τὰ μεγάλα ποιητικά του συνθέματα. Μέσα σ᾿ αὐτὰ περνάει ἡ δόξα καὶ ἡ τέφρα, ἡ αἴγλη καὶ τὰ ἐρείπια, ἡ μοίρα καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας, τῆς αἰώνιας Ἑλλάδας ἀρχαίας – βυζαντινῆς – τουρκοκρατούμενης – ἐπαναστατημένης, ἐλευθερωμένης… Συνέχεια →