Ἡ ἐνασχόλησίς μου μὲ τὸ θέμα ἐξεκίνησε μόλις λίγες ἡμέρες πρίν, ὅταν φίλος μοῦ ἔστειλε ἕνα ταινιάκι μὲ θέμα τὴν ἐπαιτεία. Ὄχι ὅμως ὁποιοδήποτε ταινιάκι. Σὲ αὐτὸ ἀπεικονίζονταν ὅλες οἱ συνθῆκες ἐπαιτείας στὴν Μεγάλη Βρεττανία, οἱ ὁποῖες κατόπιν ἐπισταμένων ἐρευνῶν, ὁδήγησαν τὸ τμῆμα ἐρεύνης στὴν ἀποκάλυψι ἑνὸς μεγάλου κυκλώματος ποὺ ἕδρευε κυρίως στὴν Ῥουμανία.
Τὸ ταινιάκι εἶναι αὐτὸ καὶ μπορεῖτε ὅλοι σας νὰ θαυμάσετε τὸ «μεγαλεῖο» τῆς βρωμιᾶς ποὺ ὑπάρχει γύρω μας.

Ὅμως αὐτὸ εἶναι μόνον ἡ μία ὄψις τοῦ προβλήματος. Διότι τὸ πρόβλημα ἐκδηλώνεται μὲ τὴν ἐπαιτεία, ἄν καὶ τελικῶς ἔχει ἄλλες βάσεις καὶ αἴτια.
Τί ἐννοῶ;
Θὰ σᾶς ἐξηγήσω.
Ἐὰν προσέξετε τὶς σκηνὲς στὴν Ῥουμανία θὰ διαπιστώσετε πὼς αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ἐν τελῶς συνειδητῶς, ἔχουν ἀποφασίσει πὼς δὲν ὑπάρχουν δουλειὲς γιὰ τὰ δικά τους μέτρα. Κρίνοντας πάντα ἐξ ἰδίων τὰ ἀλλότρια, θὰ ἀναγκασθῶ νὰ σταθῶ στοὺς ὁμοεθνεῖς τους ἀθιγγάνους ποὺ διαβιοῦν ἐδῶ, στὴν Ἑλλάδα.
Ἐὰν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὶς πατάτες, τὴν πλαστικούρα καὶ τὰ κιούπια, οὐδέποτε ἔχω δεῖ κάποιον ἀπὸ αὐτοὺς νὰ πιάνῃ φτυάρι, πριόνι, κατσαβίδι. Ἀντιθέτως ὅμως τοὺς ἔχω δῇ, καὶ δὲν εἶναι ῥατσιστικὸ αὐτό, νὰ κλέβουν μὲ κάθε τρόπο, ἀπὸ ὅπου εὕρουν, ὅ,τι εὕρουν. Ἀπὸ καλώδια τοῦ ΟΤΕ στὰ Μέγαρα ἔως καραμέλες ἀπὸ περίπτερα. Ἀπὸ χρυσαφικὰ γυναικῶν, δίχως νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς κλοπῆς, ἔως κουφώματα ἀλουμινίου ἀπὸ σπίτια. (Ναί, καὶ τοῦ δικοῦ μου!!! Ἀκόμη καὶ τοὺς μεντεσέδες πῆραν!!!) Ἀπὸ αὐτοκίνητα ἔως κινητά…
Καὶ τέλος πάντων, γιὰ νὰ μὴ γενικεύουμε, θὰ θεωρήσω πὼς ἕνα μεγάλο τμῆμα τῶν κοινωνιῶν τους ἔχει εἶτε ἐθιστεῖ στὴν διαβίωσι διὰ τῆς κλοπῆς εἶτε θεωρεὶ δεδομένον πὼς θὰ πρέπῃ νὰ θρεύσουν οἱ πολλοί, ἐμεῖς,  τοὺς ὀλίγους ἀνοικτομάτηδες, ἐκείνους. 

Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἰσχυρισθῶ πὼς ἡ ζωή τους εἶναι εὔκολος. Ἀντιθέτως μάλιστα. Ποιά κοινωνία τούς θέλει κοντά της; Καί γιατί νά τούς θέλῃ;
Ὁ τρόπος διαβιώσεώς τους εἶναι προκλητικός, καὶ δὲν προέρχεται μόνον ἀπὸ τὴν πτώχεια, ποὺ πιθανὸν μαστίζει πολλοὺς ἀπὸ αὐτούς. Σκηνὲς σὰν κι αὐτήν:

ὅμως καταδεικνύουν πὼς ἡ πτώχεια τους ἴσως νὰ μὴν εἶναι καὶ τόσο …πτώχεια.
Μήπως τελικῶς ἔχουν ἐκπαιδεύσει ἑαυτούς καί ἔχουν ἐκπαιδευθεῖ μέ τέτοιον τρόπο, πρό κειμένου νά ἐμφανίζουν στάσι πτωχείας δίχως ὅμως καί νά ὑφίσταται; Ἔχω γνωρίσει στὸ παρελθὸν κάποιους ἀπὸ αὐτούς, ποὺ ὅμως δὲν εἶναι πτωχοί. Ἁπλῶς συμπεριφέρονται ὡς πτωχοί. Ἔτσι ἔχουν μάθει.

Ἀφήσετε δὲ ποὺ ἡ προσπάθειά τους νὰ ἐπιβιώσουν, σὲ πάρα πολλὲς περιπτώσεις, πέραν τῆς ἐπαιτείας, ἐμπεριέχει πάρα πολλὲς περιπτώσεις ἀνομίας. Ἤμουν μάλιστα προσφάτως μάρτυς σὲ περιστατικὸ ποὺ ὁμοεθνής τους ἐπετέθῃ σὲ ἡλικιωμένη γειτόνισσά μου, πρὸ κειμένου νὰ τῆς ἁρπάξῃ τὶς ἁλυσίδες ἀπὸ τὸν λαιμό.
Λεπτομέρειες μπορεῖτε νὰ διαβάσετε ἐδῶ:

Τὰ παράπλευρα θύματα.

Εἰλικρινῶς, μαζὺ μὲ ἀρκετὰ ἄλλα περιστατικά, ὄχι τόσο κοντινά μου, ἔχω ἀρχίσει πλέον νὰ συνειδητοποιῶ τὸ μέγεθος τῆς παγίδος ποὺ μᾶς ῥίχνουν τὰ συναισθήματά μας. Οἱ εἰκόνες ποὺ ἀντικρύζουμε δὲν εἶναι ἀθῶες. Εἶναι ἔτσι στημένες διότι αὐτὸ πρέπει νὰ βλέπουμε. Πρέπει νὰ ἀντικρύζουμε τὴν στέρησι γιὰ νὰ μὴν ἐκφράσουμε τὴν ὀργή μας. Τὰ συναισθήματα τῆς λύπης καὶ τῆς συμπόνιας ὑπερισχύουν τοῦ συναισθήματος τῆς ὀργῆς, μὲ ἀποτέλεσμα φυσικὰ νὰ ἐπιτρέπουμε σὲ ὅλους αὐτούς, αἰῶνες τώρα, νὰ διαβιοῦν ΤΖΑΜΠΑ καὶ εἰς βάρος ὅλων τῶν ἄλλων ποὺ ἱδροκοποῦν.

Δὲν ξέρω τὸ τί πιστεύετε ἐσεῖς. Σαφῶς κι ἀπατεῶνες ὑπάρχουν ὁπουδήποτε. Ὅπως ἄλλως τὲ ὑπάρχουν καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ ἠθικοί, οἱ δίκαιοι.
Καὶ εἶναι ἄσκημο νὰ στιγματίζουμε συνολικῶς ὅλες αὐτὲς τὶς κοινότητες, συμπεριφερόμενοι τελικῶς ῥατσιστικῶς, εἰς βάρος των, πρὸ κειμένου νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὸ δικό μας δικαίωμα στὴν διαβίωσι.
Ἴσως νὰ ὑπάρχουν λύσεις… Ὅπως γιὰ παράδειγμα τὸ νὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ παράσχουν ἔργο, ὅπως ἄλλως τὲ κάθε ἀνθρώπινο ὄν ἐπὶ τοῦ πλανήτου. Καὶ τὸ «νὰ ὑποχρεωθοῦν» τὸ ἐννοῶ. Δὲν γίνεται νὰ παλεύω ἐγὼ μὲ τὴν γῆ γιὰ μῆνες καὶ νὰ ἔρχονται αὐτοὶ μία νύκτα γιὰ νὰ μοῦ ἁρπάξουν τὴν παραγωγή μου. Δὲν γίνεται νὰ παλεύω ἐγὼ χρόνια γιὰ νὰ φτιάξω ἕνα σπίτι καὶ νὰ ἔρχονται σὲ μίαν νύκτα γιὰ νὰ μοῦ τὸ ἀδειάσουν. Δὲν γίνεται νὰ πληρώνω καὶ νὰ ξανὰ πληρώνω καλωδιώσεις στὴν ΔΕΗ καὶ στὸν ΟΤΕ κι αὐτοί, δίχως φυσικὰ κανόνες ἀσφαλείας γιὰ τὴν δημοσία ὑγεία, νὰ τὰ ἁρπάζουν, ἀφήνοντάς με ἤ στὸ σκοτάδι ἤ στὴν ἀπομόνωσι. Καταντᾶ ἠλιθιότης δική μου ἡ κατ’  ἐξακολούθησιν ἀνοχή.

Δὲν ξέρω… Σκεφθεῖτε το…
Πάντως ἀπὸ μόνοι τους, ἐφ΄ ὅσον διαρκῶς χειροτερεύουν οἱ συνθῆκες διαβιώσεως στὴν χώρα μας, δὲν νομίζω νὰ ἀποφασίσουν νὰ ἀλλάξουν. Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀλλάξουμε τὰ δεδομένα. Καὶ εἶμαι βεβαία πὼς ὑπάρχουν λύσεις.

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Λίγο πρὶν τελειώσῃ τὸ παραπάνω ταινιάκι, βλέποντας σκηνὲς ἀπὸ τὰ δικαστήρια, ἄκουσα μίαν τσιγγάνα νὰ ἀναρωτιέται διότι τοὺς ἔκοβε ὁ ἐρευνητὴς τὸ ψωμί. Μά καλά; Πότε ἐπί τέλους θά τούς ἐξηγήσῃ κάποιος πώς ὑπάρχουν κι ἄλλοι τρόποι διαβιώσεως ἐκτός ἀπό τήν χρήσι τῆς ἀπάτης;

Υ.Γ.2. Ὁ Ἀλῆ πασσᾶς, τῶν Ἰωαννίνων, χρησιμοποιοῦσε γιὰ δημίους καὶ γιὰ ῥουφιάνους γύφτους. Ἦσαν ἀνελέητοι.

Υ.Γ.3. Μόνον ποὺ βάζουν τὰ παιδιά τους ἐμπρὸς ἀρκεῖ. Μόνον αὐτό!

Υ.Γ.4.  Λέτε νά πεταχθοῦν, ὡς πορδές, οἱ «προστάτες τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» καί νά μέ κατηγορήσουν γιά ὑποκινητή ῥατσιστικῶν συμπεριφορῶν;

φωτογραφίες, φωτογραφία καὶ φωτογραφία