Πολλοὶ ῥωτοῦν: «Ὑπάρχει λύσις στό Ἑλληνικόν θέμα;»

Ἂς δοῦμε τὸ πολιτικὸ τοπίο, ποὺ δυνητικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ δόσῃ λύση.
Ὄλες οἱ πολιτικὲς ἰδεολογίες ποὺ δεσπόζουν σήμερα δὲν ἔχουν μητέρα τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἑλληνικὸ ἔθος. Τὸ διάνυσμα «δεξιὸς – ἀριστερός» ἐσχηματίσθη στὴν Εὐρώπη κατὰ τὰ τελευταῖα 150 χρόνια καὶ μᾶς ἦλθε εἰσαγώμενον, μιμούμενοι τοὺς Εὐρωπαίους. Συνεπὼς ὁ κομματικὸς διαχωρισμὸς εἶναι ξενόφερτος καὶ δὲν εἶναι παρὰ κακέκτυπο τοῦ εὐρωπαϊκοῦ.
Ὅποια πολιτικὴ ἰδεολογία κι ἂν ἀκολουθήσουμε δὲν πρόκειται νὰ ἀποδίδῃ ὅπως ἀποδίδει στὴν γενέτειρά της.
Συνεπῶς ἀλλοῦ πρέπει νὰ στραφοῦμε γιὰ νὰ σχηματίσουμε ἰδεολογία.
Καί ποῦ ἀλλοῦ ἀπό τόν ἑαυτόν μας; Τήν Ἑλληνική Παιδεία καί τό Ἔθος;

Κι ἐπειδὴ …«ἔτυχε» νὰ εἴμαστε Ἔλλληνες κι ὄχι κάποιοι τυχαῖοι τοῦ πλανήτου…
Καὶ ἐπειδὴ ἐξ Ἑλλάδος ὅλα ἔχουν προκύψει…
Ἂς ἐγκαταλείψουμε τὰ ξενόφερτα πολιτικο-κομματικὰ δεσμά μας, νὰ στραφοῦμε στὴν ἑλληνικὴ κοσμοαντίληψη, ἀνθρωποαντίληψη, ἔθος καὶ ἠθικὴ γιὰ νὰ ἀνασχηματίσουμε κοινωνική, πολιτική, πολιτειακὴ καὶ οἰκονομικὴ ἰδεολογία μὲ ἀντιστοίχους πολιτικοὺς σχηματισμούς, ἀλλὰ σὲ σύνδεση μὲ τὶς παροῦσες συγκυρίες καὶ τὰ σύγχρονα δεδομένα. Καὶ ὑπάρχει τρόπος νὰ τὸ κάνουμε, ἂν θέλουμε νὰ σταθοῦμε ὡς Ἕλληνες.

Δὲν ἔχουμε μόνον δικαίωμα νὰ κάνουμε αὐτὴν τὴν στροφή, ἔχουμε ὑποχρέωση πρὸς τοὺς ἑαυτούς μας, πρὸς τὴν ἔννοια Ἑλλάς, καὶ πρὸς τὴν πάσχουσα ἀνθρωπότητα.
Πιθανὴ δὲ διάλυσις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως θὰ μᾶς φερη σὲ ἀσύληπτα ἀδιέξοδα, ἐὰν δὲν ἔχουμε κάνη τὴν μεγάλη στροφή.

Τρύφων Ὀλύμπιος

εἰκόνα