Ξέρεις ποιος μένει έτσι; Εσύ τού τίτλου. Και τι είσαι εσύ; Κανείς δεν ξέρει. Εσύ ξέρεις; Δημόσιος υπάλληλος; Εν δυνάμει συνταξιούχος; Αγωνιστής στη μάχη τής τήρησης τής τάξης σε μία… τάξη ατίθασων νιάτων; Τι αλήθεια είσαι; Και τι θα ‘πρεπε να είσαι; Το έχεις ξεχάσει έτσι; Να ξεκινήσουμε από τη βασική ιδιότητα τού δασκάλου; Χωρίς διάθεση για τσουβάλιασμα, πόσοι από εσάς έχετε την έννοια να δώσετε ότι μπορείτε στα μικρά σφουγγάρια γνώσης που σας κοιτάνε και σας ακούν για αρκετή ώρα; Δε σε κοιτούν; Δε σε ακούν; Δεν τους ενδιαφέρει το μάθημα; Ποιος είναι αυτός που θα βρει τον τρόπο ώστε αβίαστα να σε κοιτάξουν, να σου δώσουν σημασία, να αρχίσει να τους ενδιαφέρει το μάθημα; Ποιος θα τους δείξει πως δεν είναι σκοπός ο βαθμός, ή ο προβιβασμός, αλλά η αποκόμιση γνώσεων κι ότι όποιος το καταλάβει αυτό όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους; Ποιος θα τους κάνει να αγαπήσουν αυτό που όταν μπήκες στο Πανεπιστήμιο προφανώς αγαπούσες; Ποιος μπορεί καλύτερα από εσένα να κάνει την τήρηση τής τάξης ένα απλό συνακόλουθο τής σημαντικότητας των λεγομένων του; Κουράστηκες. Ναι, δεν είχες κίνητρο. Ναι, δε σε άκουγε κανείς όταν προέβλεπες τι θα ερχόταν. Όμως, δεν αποτελεί άλλοθι αυτό. Οφείλεις να δώσεις τα πάντα. Γιατί πολύ απλά είσαι εσύ που έχεις το μαχαίρι και το πεπόνι. Αγάπησε ξανά αυτό που κάνεις και είναι αδύνατο να μην αγαπηθείς. Είναι θείο δώρο η θέση σου. Κι έχει τόσες ευθύνες που κανένα υπουργείο, δε μπορεί να τις πάρει από πάνω σου. Όσο το υπουργείο αδυνατεί, όσο οι γονείς τρέχουν μανιασμένοι να προλάβουν τα τραίνα που έφυγαν, ημιμαθείς κι εκείνοι, όσο οι άρχοντες των μαριονετών είναι εκεί και δένουν κάθε τόσο άλλη μία χορδή στους νέους ανθρώπους, μπορεί να μην έχεις τη δυνατότητα, ούτε και το δικαίωμα να τις ψαλιδίσεις με το ζόρι, όμως σίγουρα έχεις τη δυνατότητα να δώσεις όσα χρειάζεται κάποιος ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να τις δει και να πράξει ανάλογα. Κι αυτό είναι η γνώση του αντικειμένου που διδάσκεις. Και ξέρεις, όσο κι αν ισχυρίσθηκες κάποτε το αντίθετο. Τα μαθηματικά, χωρίς την ιστορία είναι στείρα. Τα αρχαία χωρίς τη μουσική, επίσης. Η γεωγραφία χωρίς τη γυμναστική πάλι στείρα είναι. Η γενική παιδεία έχει λόγο ύπαρξης. Κι αν τα προγράμματα του υπουργείου δίνουν μια-δυο ώρες την εβδομάδα για γυμναστική, ποιος ο λόγος εσύ να την κάνεις παιχνίδι; Τα διαλείμματα είναι για παιχνίδι. Κι αν τα προγράμματα τού υπουργείου θέλουν να μάθουν τα παιδιά μερικές σελίδες όπως τις τύπωσε το βιβλίο, ποιος είναι αυτός που θα επισημάνει με φωτεινό μαρκαδοράκι στο μυαλό των μαθητών του κάποιες σημαντικές λεξούλες; Και ποιος θα δείξει στο κοριτσάκι που θέλει να γίνει δασκάλα Αγγλικών τη μαγεία των μαθηματικών; Ξέρεις πόσων ανθρώπων άλλαξε η ζωή τους επειδή τους ενέπνευσε ο δάσκαλός τους, τόσο ώστε ανακάλυψαν το τι πραγματικά ήθελαν, το τι πραγματικά δεν ήθελαν και σε τελική ανάλυση το τι πραγματικά συμβαίνει μέσα τους και έξω τους;

Κάποτε, σε περιγελούσαν οι Pink Floyd γιατί προσέφερες στείρα εγκυκλοπαιδική μόρφωση, φτιάχνοντας σκλάβους. Το αίτημα τής εποχής ήταν το περίφημο στιχάκι “we don’t need no education” από το “another brick in the wall”. Τότε, σε περιγέλασαν και οι μαθητές. Σύντομα το υπουργείο παραπαιδείας δίδαξε και τον χωρίς όρους προβιβασμό κι έγιναν άτρωτα στους προεφηβικούς τους πολέμους. Η εφηβία έφερε μαζί και την πλήρη άρνηση, αφού κανείς δεν ήταν εκεί να τους επαναφέρει. Εσύ έκανες ότι μπορούσες ώστε να επιβεβαιώσεις τη θέση τους. Λιποψύχισες! Γιατί είχες σταματήσει να αγαπάς αυτό που κάνεις τυφλωμένος από μία πρόσκαιρη φαινομενική αφθονία και ατιμωρησία. Και πως μπορείς να τραβήξεις την προσοχή σε ένα παιδί όταν αυτό διακρίνει την αγγαρεία; Έτσι, εκτός τού μαθήματός σου, άρχισε να βλέπει μια αγγαρεία παντού. Την είδε και σε ότι δεν είχε να κάνει με τη σχολή στην οποία είχε αποφασίσει να προσπαθήσει να εισαχθεί. Κι ήσουν αρωγός εσύ σ’ αυτό. Κι άφησες της Ελλάδος τα παιδιά στο έλεος των ίδιων των βουλών τους. Και πόσα μπορεί να γνωρίζει ένα παιδί; Θα σου πω εγώ πόσα. Όσα του δίδαξαν οι γονείς του και οι παρέες του. Μα πάνω απ’ όλα, όσα του δίδαξες εσύ!

ΘΟΡΥΒΩΞ