Ὁ Καπετὰν Ζαχαριᾶς, πρὸ-ἥρως. Ἀπὸ αὐτὰ τὰ πρόσωπα ποὺ μὲ τὴν ὑπομονή, τὴν θέλησι καὶ τὴν σοφία τους, παρ’ ὄλο τὸ νεαρόν τῆς ἡλικίας, κατάφεραν νὰ βάλουν τὶς πλέον γερὲς βάσεις γιὰ τὸ στήσιμο τῆς ἐπαναστάσεως.
Γεννήθηκε τὸ 1789.
Συγκλονιστική φυσιογνωμία! Κατάφερε νὰ συνενώσῃ μεγάλες καὶ παραδοσιακὲς οἰκογένειες, στὸ κλέφτικο καὶ τὸ ἀρματολίκι, καὶ νὰ ἐνσπείρῃ στοὺς ὑπολοίπους, τὴν πίστη στὴν κοινὴ δράσι.
Ὑπαρχηγὸς του ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ ὁποῖος καὶ βρέθηκε δίπλα του ἀπό τὰ πολύ μικρά του χρόνια.
Ὁ Ζαχαριᾶς κατάφερε, μέσα ἀπὸ νίκες σημαντικές, νὰ κλείσῃ καπάκια (συμφωνίες) μὲ τοὺς Τούρκους καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν σχεδόν ἐλεύθερο νὰ προετοιμάζῃ τὴν Πελοπόννησο γιὰ τὸν ἀγώνα.
Σεβόταν τοὺς Ἀρβανίτες καὶ συχνά ἀρνήθηκε νὰ κάνῃ πόλεμο μαζί τους. Τὶς ἰδέες του καὶ τὸν τρόπο σκέψεώς του, πέρασε στοὺς συναγωνιστές του, ὄπως στὸν Κολοκοτρώνη καὶ τὸν Νικηταρᾶ.
Ο Ζαχαριάς δεν ήταν μόνο πολεμιστής, ήταν κι ένα οξύτατο πολιτικό μυαλό. Είναι ο πρώτος που προσεταιρίστηκε τους Αλβανούς της Πελοποννήσου και από αντιπάλους τούς έκανε συμμάχους. “Εγώ Αρβανίτες δεν βαρώ, οι Αρβανίτες δεν με βαρούν, γιατί έχουμε μπέσα. Πολλές βολές έχουν ψωμί δικό μου φαγωμένο”, λέει στον ξακουστό κλεφτοαρματολό Ανδρούτσο. Έδωσε στην κλεφτουριά του Μοριά ένα στόχο, μια Εθνική ιδέα, μιαν Εθνική αποστολή. Γράφει στους κοτζαμπάσηδες του Μοριά τη θρυλική επιστολή που τελειώνει έτσι: “Μου γράφετε ότι θα χαθούν τα χωριά σας. Στάχτη να γίνουν. Ντουφέκι και σπαθί, ή να ελευθερωθούμε ή να χαθούμε”. Αυτός ήταν Ο Ζαχαριάς, αυτό ήταν το ήθος του Ζαχαριά στα μαύρα εκείνα χρόνια της σκλαβιάς.
Δολοφονήθηκε τὸ 1805 σὲ ἐνέδρα. Τὸ κεφάλι του ἐστάλη στὸς σουλτᾶνο. Ὡς πεσκέσι… Τέτοιους ἀντιπάλους πολέμησαν οἱ παπποῦδες μας.. . Ἀντιπάλους μὲ ἀδυναμία στὰ πεσκέσια…
Ἦταν μόνον 26 ἐτῶν!
Τιμή στὸν ἥρωα!
Ἀθάνατος!
Ἕνα μικρὸ ἀφιέρωμα στὸν καπετάνιο:
Καπετάν Ζαχαριάς ο Μπαρμπιτσιώτης
Γεννήθηκε στη Μπαρμπίτσα του Πάρνωνα, το 1789. και πέθανε στα Τσέρια της Μάνης το 1805.
Βγήκε στο αρματολίκι από παιδί για να εκδικηθεί το φόνο του πατέρα του και του αδελφού του. Σε ηλικία 18 ετών συγκρότησε δική του ομάδα κλεφτών. Λόγω των κατορθωμάτων του, η φήμη του άρχισε να εξαπλώνεται από νωρίς , για να καθιερωθεί κυρίως μετά τη μάχη του Σάλεσι (1781). Η δράση του ήταν τόσο αποτελασματική, όπως και ο φόβος που προξενούσε στον κατακτητή, που οι Τούρκοι αναγκάστηκαν στη συνέχεια να συνθηκολογήσουν μαζί του.
Στο σώμα του ο καπετάν-Ζαχαριάς στρατολόγησε και συνένωσε σημαντικές φυσιογνωμίες του μετέπειτα επαναστατικού αγώνα, όπως τον Θ. Κολοκοτρώνη -που υπήρξε και υπαρχηγός του – τον Αναγνωσταρά, τον Νικηταρά, τον Πετμεζά και άλλους.
Είχε σαν ορμητήριο τον πύργο του στο χωριό Σκουφομύτη, απ’ όπου οργάνωνε συχνές επιδρομές εναντίον των Τούρκων αλλά και Ελλήνων συνεργατών τους. Αργότερα διορίστηκε από τους Τούρκους «μπασμπόγος και ζαμπίτης» όλης της Πελοποννήσου, δηλαδή αστυνομικός επόπτης. Μέσα από το νέο του αυτό αξίωμα ο Ζαχαριάς ενίσχυε όσο μπορούσε τους αρματολούς του Μοριά.. Σε όλη τη διαδρομή του στην κλεφτουριά προσπάθησε να ενώσει τους αρματολούς όλης της Ελλάδας εναντίον των Τούρκων. Για ένα διάστημα μάλιστα υπήρξε αρχηγός της ομοσπονδίας των αρματολών της Πελοποννήσου. Ενίσχυσε το κίνημα του Λάμπρου Κατσώνη και συνεργάσθηκε μαζί με τον αρχηγό των κλεφτών της Ρούμελης Ανδρέα Ανδρίτσο, πατέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Η φυσιογνωμία και τα κατορθώματα του Ζαχαριά έμελλαν να περάσουν στην χώρο του θρύλου, καθώς και στο δημοτικό τραγούδι.
Μετά από μιά ζωή ασυμβίβαστη και γεμάτη ένδοξη δράση, ο Ζαχαριάς είχε άδοξο τέλος αφού δολοφονήθηκε στις 20 Ιουλίου 1805, στα Τσέρια της μέσα Μάνης στο πύργο του κουμπάρου του Κουκέα, ύστερα από “μπαμπεσιά”.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.