Χειμαῤῥώδης!  Ἐρωτευμένος μὲ τὴν ἔννοιαν Ἑλλάς!  Μὲ τὶς λέξεις… Μὲ τὴν μοναδική γλώσσα….

Μοναδικός!

Μόνον ἴλιγγος λέξεων….

Τὸν εὐχαριστοῦμε ἀπὸ καρδιᾶς… Λίγοι σὰν αὐτόν!

Φιλονόη.

Ἀπὸ τὴν Ἀγγελική.

Ο Ζακ Λακαριέρ και η Ελλάδα του

Ο γάλλος συγγραφέας και φανατικός Ελληνιστής γεννήθηκε στα 1925 στην

Λιμόζ. Πρώτη φορά ήρθε σαν σπουδαστής της Σορβόνης στην χώρα μας το 1947, σαν μέλος του Ομίλου Αρχαίου Θεάτρου του πανεπιστημίου της Σορβόνης. Ερωτεύτηκε την χώρα μας και ταξίδευε εδώ μέχρι το 1996. Αυτά τα ταξίδια τα μάζεψε στο βιβλίο του το Ελληνικό Καλοκαίρι. Εδώ θέλω να σας δώσω ένα απόσπασμα από ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία μου :

Γράφοντας εδώ τη λέξη επίλογος, λέω για άλλη μια φορά μέσα μου: είναι μια ελληνική λέξη. Σαν όλες αυτές που χρησιμοποιούμε καθημερινά χωρίς καν να το υποψιαζόμαστε. Ανώφελο να τις καταγράψουμε θα έπιαναν από μόνες τους ένα ολόκληρο λεξικό. Αν ένα παρόμοιο εγχείρημα γινότανε κατά τύχη, θ’ αντιλαμβανόμασταν ότι αυτές οι λέξεις καλύπτουν το σύνολό σχεδόν του επιστημονικού φιλοσοφικού και θρησκευτικού λεξιλογίου μας. Φέρομε, και εμείς μέσα μας μιαν αόρατη και ασύνειδη ρωμιοσύνη. Γράφω λοιπόν αυτή την φράγκο-ελληνική λέξη που έχει μια ηλικία τριών χιλιάδων ετών: επί-λόγος. Αυτός που σφραγίζει. Αυτός π[ου συμπεράνει. Αυτός που γράφουμε αφού έχουμε γράψει. Ύστατο τέλος του Λόγου στη διπλή έννοια της λέξεις τέλος. Ίλιγγος λέξεων που μόνο τα ελληνικά μπορούν να προσφέρουν γατί μόνο αυτά εξερεύνησαν, κατάγραψαν ανάλυσαν τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσας όσο καμιά άλλη γλώσσα. Αυτό που τόσο επίμονα μένει μέσα μου από την Ελλάδα είναι πρώτ’ απ’ όλα αυτός ο ίλιγγος της ελληνικής μνήμης, ένα συναίσθημα σαν (όμοια με το Μέγα Αλέξανδρο μέσα απ’ το γυάλινο βαρέλι) να εξερεύνησα μια ημι-καταποντισμένη ήπειρο και να ‘νοιωσα, να δέχτηκα, την πεισματική επιβίωση της πάνω στα χείλια του ελληνικού λαού. Μόνο αυτό θα εξακολουθήσει να ζει όταν όλα τα’ άλλα θα ‘χουν αλλάξει και η Ελλάδα, για την αγαλλίαση μερικών για τον καημό άλλων, θα έχει τελικά καταστεί αυτό που λέμε μια σύγχρονη χώρα. Εδώ πάνω σ’ αυτή τη γη όπου νιώθω ακόμα να ζω παρά το πέρασμα των χρόνων, έχουν γεννηθεί οι λέξεις, τα εντυπώματα και οι κατηγορίες του πνεύματος που είναι ακόμα δικά μας. Και που φέρω μέσα μου –φέρομε πάντοτε μέσα μας- όταν γράφουμε τη λέξη επίλογος».

πηγή ἡ πολίτιμος Ἀγγελική καὶ tempel or remper;